Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την ισοπαλία του Άρη με τον Αστέρα Τρίπολης, το νέο διαιτητικό μήνυμα και την αφέλεια στο τέλος.

Αν κι έχουμε ένα δείγμα μόλις τριών αγώνων είναι προφανές ότι ο Άρης φέτος δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον εκάστοτε αντίπαλό του στο χορτάρι. Δεν θα του αρκεί η προσπάθεια των παικτών του, καλή ή κακή, στον αγωνιστικό χώρο, βάσει της οποίας θα έπρεπε να διαμορφώνεται και το αποτέλεσμα. Θα πρέπει να βρει τρόπο να αντιπαρέρχεται τις ήδη πολλές αμφιλεγόμενες αποφάσεις για μόλις τρία παιχνίδια στη σεζόν.

Στο Περιστέρι ο Τσακαλίδης δεν εφάρμοσε τον κανονισμό και μετέτρεψε το επιθετικό φάουλ στον Κουέστα σε πέναλτι υπέρ του Ατρομήτου, με συνέπεια την πρώτη απώλεια. Αυτό όμως που συνέβη χθες στο Βικελίδης ήταν ένα ακόμη ανησυχητικό μήνυμα. Πιο πολύ και από την σκανδαλώδη ακύρωση του γκολ του Σαμόρα (βλέποντάς το ξανά και ξανά δεν μπορείς δίχως να έχεις αμφιβολίες να μιλήσεις για ξεκάθαρη παράβαση και τουλάχιστον όφειλε ο Ευαγγέλου να φωνάξει τον Παπαδόπουλο να το δει και ο ίδιος), εγώ θα σταθώ στην ευκολία με την οποία ο Παπαδόπουλος στο έβδομο λεπτό είδε χέρι του Φρίντεκ ενώ η μπάλα χτυπάει στο στήθος του, απειλώντας να εκτροχιάσει το ματς με το καλημέρα, αν εκεί, σωστά, δεν τον διόρθωνε ο Ευαγγέλου.

Και δεν αποτελούν τα παραπάνω δικαιολογία για την πρώτη εντός έδρας απώλεια του Άρη. Δεν αποτελεί άλλοθι γιατί ο Άρης, εκτός από τα παράπονα που έχει και οφείλει να βρει τρόπο να τα εκφράσει θεσμικά (ήδη οι χαμένοι βαθμοί είναι τέσσερις), πρέπει να κάνει και την αυτοκριτική του. Άλλο οι αμφιλεγόμενες αποφάσεις των διαιτητών κι άλλο τι κάνει ο ίδιος στο γήπεδο.

Τι έκανε ή τι δεν έκανε σωστά και βρέθηκε στο τέλος πάλι να κυνηγάει, βουτηγμένος στο άγχος. Γιατί δεν διαχειρίστηκε με τον ορθό τρόπο ένα ματς που…μύριζε γκέλα από το πρώτο πεντάλεπτο. Γιατί δεν προστάτεψε το γκολ που με τόσο κόπο βρήκε, αφού μέχρι να το πετύχει δυσκολευόταν αφάνταστα να διασπάσει την καλά οργανωμένη άμυνα του Αστέρα και παράλληλα δεινοπαθούσε στις επιθετικές μεταβάσεις των Αρκάδων. Γιατί ενώ είχε το μομέντουμ μετά τον φετινό…σεφτέ του Μορόν, δεν κατάφερε σε εκείνο το χρονικό σημείο να «κλειδώσει» το τρίποντο και να μην επιτρέψει να γίνει το ματς…ροντέο στο τέλος. Να είναι η γνωστή παροιμιώδης αφέλεια που εμφανίζει διαχρονικά ο Άρης, απότοκο μιας καινούργιας ομάδας που ακόμη μετασχηματίζεται;

Όποια και αν είναι η αιτία, η ουσία παραμένει η ίδια. Όσο ο Αρης δεν θα κερδίζει αυτά τα παιχνίδια στο γήπεδό του δεν θα μπορεί να θρέψει τη φιλοδοξία του για κάτι παραπάνω. Δεν θα μπορέσει να πείσει, φίλους και εχθρούς, ότι οι καλοί ποδοσφαιριστές που όντως απέκτησε το φετινό καλοκαίρι μπορούν να τον καταστήσουν διεκδικητή μιας θέσης στην τετράδα. Τη διαφορά για τον Άρη θα την κάνουν οι νίκες, κόντρα στις ομάδες που θα έρθουν να παίξουν με την άμυνά τους χαμηλά, θα κλείσουν τους διαδρόμους, θα προσπαθήσουν να μπλοκάρουν τα ατού του. Για ένα ολόκληρο πρώτο ημίχρονο, οι παίκτες του Μάντζιου δεν βρήκαν τον τρόπο να το κάνουν. Δεν είχαν κίνηση χωρίς την μπάλα, δεν ανέβασαν τις εντάσεις. Μόντσου, Σίστο, Ντιαντί και Μορόν ήταν αποκομμένοι και έμενε μόνο το κέφι του Μάνου Γκαρθία και τα ανεβάσματα του Μάγιο.

Η είσοδος του Μοντόγια αντί του τραυματία Μάγιο και η αλλαγή πλευράς του Σίστο βελτίωσαν λίγο την εικόνα του Άρη στην επανάληψη και από την συνεργασία αυτών των δύο προήλθε το γκολ του Μορόν. Ήταν το καλό διάστημα του Άρη, που δεν μεταφράστηκε όμως και σε ένα δεύτερο γκολ, όταν ο Αστέρας αναγκαστικά άνοιξε τις γραμμές του και άφησε κενούς χώρους. Παράλληλα η αμυντική αντιδραση της ομάδας του Μάντζιου από τη στιγμή που ο Ράσταβατς έριξε στο ματς τον ρυθμιστή (τελικά) Παλάσιος και τους Ζουγλή και Μάντζη ήταν κακή. Δεν βρήκε ποτέ αντίδοτο στο μαρκάρισμα του Παλάσιος, ούτε στις επιθετικές μεταβάσεις του Αστέρα. Αντί να σπάσει το ρυθμό, τον άφησε ανεξέλεγκτο. Ο Σαμόρα, που δεν φημίζεται για τις άμυνές του, μάρκαρε με τα…μάτια στη φάση της ισοφάρισης, ο Σιφουέντες έπαιζε με ενοχλήσεις στον προσαγωγό, ενώ ο μέτριος χθες Μόντσου, του οποίου το τραγικό λάθος παραλίγο να στοιχίσει και την…ανατροπή στο σκορ, φώναζε ότι ίσως έπρεπε να επιστρατευτεί ο Ζουλ για τις άμυνες.

Το χθεσινό ματς ήταν ένα μεγάλο μάθημα. Ο αρχικός ενθουσιασμός από τις δυο πρώτες αγωνιστικές, δίνει τη θέση του από την μια στην αντιμετώπιση του club από τους διαιτητές και από την άλλη στην ανάγκη να διαχειρίζεται τέτοια ματς με πιο καθαρό μυαλό, αν θέλει να μην είναι μια κρύο--μια ζέστη…