Η αποτυχία πρέπει να προκαλέσει μια ευκαιρία για αλλαγή ρότας

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την μέρα της μαρμότας που ζει ο φίλαθλος του Άρη κάθε σεζόν και τις γενναίες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν στο φινάλε της.

Το roller coaster στα συναισθήματα δεν είναι κάτι άγνωστο στον Άρη. Το ίδιο σκωτσέζικο ντους επαναλαμβάνεται σαν την περίφημη μέρα της μαρμότας. Στα ουράνια με τη νίκη επί του Παναθηναϊκού… στα τάρταρα μετά την συντριβή στη Λιβαδειά. Όχι τόσο για την ήττα φυσικά αλλά για την εμφάνιση-έκτρωμα. Την πνευματική ανετοιμότητα σχεδόν όλων. Αδικαιολόγητη μετά από ένα θρίαμβο μόλις επτά μέρες πριν. Η επιστροφή στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, δεν μπορεί να είναι τυχαία και σίγουρα έχει τα αίτιά της. Στο διά ταύτα…

Δυο είναι τα βασικά ζητούμενα ως το τέλος της σεζόν, με τα σημερινά δεδομένα. Το ένα αφορά το πώς θα βρει τον Άρη το φινάλε της. Το πως θα την ολοκληρώσει. Η 4η θέση μπορεί να χάθηκε ή τουλάχιστον η ευκαιρία να την διεκδικήσει ως την τελευταία αγωνιστική αλλά μένει ο ελάχιστος στόχος της 5ης που δίνει υπό προϋποθέσεις το έσχατο ελληνικό ευρωπαϊκό εισιτήριο. Θα μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή και για παταγώδη αποτυχία αν το γκρουπ απωλέσει και αυτό τον μίνιμουμ στόχο.

Επομένως, όσο βαρύ και ασήκωτο και αν είναι το κλίμα από την Κυριακή το απόγευμα, ο οργανισμός πρέπει να βρει τρόπο να μαζέψει τα κομμάτια του, να σταθεί στα πόδια του και να βγάλει αντίδραση. Ο προπονητής που έδειχνε σοκαρισμένος από την Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ μεταμόρφωση της ομάδας του, μέσα σε μια εβδομάδα, από την απόλυτη αποθέωση δηλαδή, στον… εξευτελισμό, μπορεί να είπε μια μεγάλη αλήθεια στις δηλώσεις του: «Αν δεν αλλάξει η κατάσταση, θα πρέπει να αλλάξουν οι παίκτες», μόνο που στην παρούσα φάση, ρηξικέλευθες παρεμβάσεις δεν μπορούν να γίνουν. Αυτούς έχει, με αυτούς θα πορευτεί ως το φινάλε και από αυτούς θα πρέπει να βρει τρόπο να βγάλει από τη… μύγα ξύγκι.

Το καλοκαίρι όμως πρέπει να ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα για την επόμενη μέρα. Κουβέντα που δεν παίρνει άλλη αναβολή. Κουβέντα που αφορά και… ακουμπά όλους. Από τον πρώτο ως και τον τελευταίο που διεκπεραιώνει κάποιο ρόλο στο club. Από την κεφαλή της ομάδας που δίνει τον τόνο και ορίζει τους κανόνες, ως και τον τελευταίο υπάλληλο στο προπονητήριο και τα γραφεία. Με τάση ειλικρινούς αυτοκριτικής από όλους αλλά και διάθεση πραγματικής αλλαγής για να μην βλέπει ο αρειανός το ίδιο έργο σε χιλιοστή επανάληψη.

Σε πρώτο πλάνο το αγωνιστικό. Η δομή και λειτουργία της ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Είναι προφανές ότι ο δρόμος που ακολουθεί το club τα τελευταία χρόνια, προσφέρει κάποιες αναλαμπές, 2-3 καλά ματς μέσα στη σεζόν, ένα δίμηνο καλό, ακολουθούμενο από ένα άσχημο, πρόσκαιρο ενθουσιασμό που γρήγορα μετατρέπεται σε απογοήτευση και ανάθεμα. Απουσία σταθερότητας και μακρόπνοης προοπτικής, ένα συνεχές ράβε-ξήλωνε κάθε καλοκαίρι… μέχρι το επόμενο.

Για να έχει πραγματική αξία το τελευταίο ευρωπαϊκό εισιτήριο, θα πρέπει να συνοδευτεί από γενναίες αποφάσεις. Η πρώτη αφορά τον προπονητή που ανέλαβε την ευθύνη του και πάλι. Δείχνει να αντιλαμβάνεται που βρίσκεται. Να νιώθει. Και μόνο που αισθάνθηκε ντροπή και την εξωτερίκευσε, εμένα μου δείχνει σεβασμό στο σύλλογο και αυτό που πρεσβεύει.

Είμαι επίσης βέβαιος ότι έχει αντιληφθεί και τι χρειάζεται ο Αρης για να αλλάξει επίπεδο. Τη διάθεση την έχει. Θα χρειαστεί στήριξη και εμπιστοσύνη. Έμπρακτη. Το ελεύθερο να φτιάξει μια ομάδα με περισσότερες προσωπικότητες, κάποιους Έλληνες στο ρόστερ, ποδοσφαιριστές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κίνητρο, φιλοδοξία, επαγγελματισμό και κυρίως νοοτροπία να παλεύουν όλα τα παιχνίδια και όχι να… επιλέγουν να εμφανίζονται μόνο στα ντέρμπι. Από τη στιγμή που το μοντέλο δεν περιλαμβάνει τεχνικό διευθυντή, αυτό προϋποθέτει ότι ο προπονητής θα είναι και μάνατζερ ταυτόχρονα.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα πάρει σάρκα και οστά αν ο ιδιοκτήτης της ομάδας δεν αποφασίσει να προστατέψει την επένδυσή του. Να τη θωρακίσει. Να δημιουργήσει τις συνθήκες ρεαλιστικού πρωταθλητισμού, ώστε να μην συμβιβάζεται το club με την 5η θέση και να πάψει αυτή να αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία της.