Η εμπιστοσύνη δεν χαρίζεται, κερδίζεται

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την πρόκριση του Άρη στους «16» του Κυπέλλου, αλλά κυρίως για τα επιμέρους συμπεράσματα που είναι και τα πιο χρήσιμα.

Ο θεσμός του κυπέλλου είναι διαχρονικά ένας από αυτούς που προσφέρει στον Άρη ένα πιο σύντομο δρόμο προς τη διάκριση. Άσχετα αν έχει χρόνια να το κατακτήσει, παρότι έχει φτάσει αρκετές φορές κοντά στη πηγή. Μόλις πριν από λίγους μήνες για να μην ξεχνιόμαστε, η τελευταία. Επομένως ότι απέφυγε… αναγούλες και προκρίθηκε στην φάση των «16» είναι το ένα κρατούμενο. Για φανταστείτε, τέσσερις μέρες μετά την νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό να του… καθόταν ένας οδυνηρός αποκλεισμός από ομάδα Γ΄ Εθνικής; Εφιαλτικό σενάριο στη σκέψη και μόνο.

Το ότι το πέτυχε όχι με μεγάλο σκορ ή μια επιβλητική εμφάνιση, αυτό είναι το επιμέρους ζήτημα του χθεσινού αγώνα στο Ελ Πάσο και μια κουβέντα που μπορεί να γίνει πλέον με την ηρεμία που δίνει το εισιτήριο της πρόκρισης. Αν ο Αρης, εκτός από την πρόκριση αξίζει να κρατήσει κάτι άλλο από το ματς κόντρα στον Εθνικό. Αρμόδιος για αυτό είναι ο

Άκης Μάντζιος. Κάτι τέτοια παιχνίδια, είναι πολύ διδακτικά για τους προπονητές και το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: Πήρε πίσω την εμπιστοσύνη που έδειξε σε όσους χρησιμοποίησε χθες ο Έλληνας τεχνικός; Γιατί, παρά τη διαφορά δυναμικότητας, συνιστά ένα ρίσκο να αλλάξει κατά τα 8/11 το βασικό σχήμα, αφού αυτομάτως χάνει σε συνοχή, την οποία ούτως ή άλλως δεν έχει αποκτήσει ακόμη στο υψηλό επίπεδο ο καινούργιος Αρης.

Αν μπορώ να μπω για λίγο στη θέση του Μάντζιου και να απαντήσω εγώ, θα έλεγα όχι. Οι περισσότεροι από αυτούς που θεώρησε ότι θα του δώσουν μια απροβλημάτιστη πρόκριση, κρατώντας στη Θεσσαλονίκη αλλά και στον πάγκο τους βασικούς, έκαψαν χθες ένα κανονάκι. Και το άσχημο για αυτούς είναι ότι με τη μορφή που έχει το φετινό ρόστερ, δεν θα έχουν και πολλά ακόμη. Ακόμη και ο ένας από τους τρεις που κράτησε από το ματς με τον Ολυμπιακό, για να νιώθει μια ασφάλεια με τόσα πολλά νέα πρόσωπα, ο Κουέστα, θυσιάζοντας το ντεμπούτο του Σίντκλεφ, παραλίγο να γίνει ο μοιραίος. Και ούτε χρειαζόμασταν το χθεσινό ματς για να καταλάβουμε τι πάστα ποδοσφαιριστή είναι ο Νταρίντα που του έδωσε και την πρόκριση και ήταν από τους ελάχιστους που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.

Με ελαφρυντικό ασφαλώς ότι η πλειοψηφία αυτών δεν έχει καθόλου ή ελάχιστο ρυθμό, οι υπόλοιποι κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Ο Ρόουζ αρκετά βαρύς από την απραξία, ο Μοντόγια διεκπεραιωτικός, ο Χουάνκαρ σοβαρός αλλά ανέτοιμος, ο Ζουλ ανόρεκτος, ο Σαβέριο με τη γνωστή επιπολαιότητα και ο Σαμόρα να δικαιώνει την επιλογή του club, να αποκτηθεί ο Κουάισον για να υπάρχει back up του Μορόν. Διόλου τυχαία που μετά το κακό πρώτο τέταρτο του δεύτερο ημιχρόνου που η ομάδα του, τα χρειάστηκε, ο Μάντζιος επιστράτευσε αμέσως τις χρυσές εφεδρείες, για να αποφύγει δυσάρεστες συνέπειες.

Το κακό είναι ότι χρειάστηκε να παίξουν όλοι (Μόντσου, Σίστο, Μάνου Γκαρθία, Φρίντεκ, Σιφουέντες) για να διαφυλαχτεί το 0-1, αντί να πάρουν ανάσες και να αγωνιστούν ο Παναγίδης με τον Φατόρε ή ακόμη και τον Πάρντο για παράδειγμα. Ήταν ένα χρήσιμο 90λεπτο στο οποίο δεν υπάρχει λόγος να μείνει κανείς παραπάνω, πέρα από αυτούς που είναι η δουλειά τους να το κάνουν. Ακολουθεί ένα ματς-πρόκληση για τον Αρη στην Τούμπα. Μια νίκη θα κάνει και τους τελευταίους άπιστους Θωμάδες, να αρχίσουν να βλέπουν τον Άρη, όχι ως τον 5ο του πρωταθλήματος, αλλά ως ισότιμο διεκδικητή μιας θέσης στην 4άδα.