Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τη διαφορετική αντιμετώπιση των Τούρκων προπονητών και παικτών του Παναθηναϊκού, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, που αποτυπώνει το τεράστιο πρόβλημα στο περιβάλλον του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Το προφανές συμπέρασμα στον άλλο δρόμο που ακολουθούν ΠΑΕ και ΚΑΕ μπορεί να συνοψίζεται σε αυτό που αναφέρουν, μεταξύ τους ή στα social media, οι περισσότεροι φίλαθλοι του Τριφυλλιού. «Στο μπάσκετ είναι ιδιοκτήτης ο Γιαννακόπουλος, που η οικογένειά του έχει προσφέρει άπειρα στον Παναθηναϊκό, ο ίδιος είναι Παναθηναϊκός. Ενώ στην μπάλα ιδιοκτήτης είναι ο Αλαφούζος που έριξε την ομάδα στη Β’ Εθνική για τον Βέμερ, δεν είναι Παναθηναϊκός και δεν θέλει το καλό του συλλόγου».

Γενικά, η προσέγγιση έχει σωστά σημεία, αλλά και σημεία που βασίζονται σε όψιμα συμπεράσματα. Διότι το 2012 μια χαρά υποδέχτηκε μία μεγάλη μερίδα του κόσμου τον Γιάννη Αλαφούζο στο ποδόσφαιρο, ως συνέχεια της πολυμετοχικότητας. Η καθημερινότητα περιλαμβάνει την ΠΑΕ που τα κάνει όλα λάθος, την ΚΑΕ που τα κάνει όλα σωστά και η ζωή συνεχίζεται… Με τη σημαντική υποσημείωση πως δεν ευδοκιμεί καμία σύγκριση, ανάμεσα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ούτε σε βαθμό δυσκολίας να διακριθεί μία ομάδα, ούτε σε χρήματα που απαιτούνται, ας προχωρήσουμε στους λόγους που γίνεται αυτή η σύγκριση, η οποία καλλιεργεί έναν διαρκή διχασμό ανάμεσα σε Παναθηναϊκούς.

Η αλήθεια είναι ότι στις δύο διαφορετικές προσεγγίσεις κοινός παρονομαστής είναι η λέξη επιτυχία. Το μπάσκετ γράφει χρυσές σελίδες στην ιστορία του συλλόγου τις τελευταίες δεκαετίες, ξεπερνώντας εύκολα ακόμα και τα άσχημα διαστήματα που, νομοτελειακά, υπάρχουν σε κάθε τομέα της ζωής. Στο ποδόσφαιρο τα δεκατέσσερα χρόνια δίχως πρωτάθλημα έχουν διαμορφώσει ένα βαρύ κλίμα, ας το γράψουμε νόστιμα. Όχι ότι πριν την πολυμετοχικότητα δεν ίσχυαν αυτά, αλλά η ιστορική αναδρομή εν προκειμένω δεν βοηθάει και χρειάζεται… εγκυκλοπαίδειες για να αποτυπωθεί πλήρως.

Οι «κακοί» Τούρκοι

Ας αρχίσουμε με τα πρόσφατα και τα εύκολα. Η πρόσληψη του Φατίχ Τερίμ, τον περασμένο Δεκέμβριο, αντί του Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα μπορούσε να κριθεί ποδοσφαιρικά. Για παράδειγμα, είναι μία λάθος κίνηση διότι ο Ιβάν έχει προσφέρει, έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο του, ένωσε την ομάδα, διεκδίκησε το πρωτάθλημα. Παρέα με αυτά, μπήκε η τούρκικη εθνική ταυτότητα του Τερίμ και πλάι στο όνομά του ο χαρακτηρισμός «γκρίζος λύκος», λόγω μίας παλιάς φωτογραφίας, και της καλής σχέσης με τον Ερντογάν.

Ασχέτως αν πρόσφερε ή όχι, ασχέτως και αν η απόφαση του Γιάννη Αλαφούζου υπήρξε ποδοσφαιρική ή όχι, δίπλα στην επιλογή του Τερίμ μπήκε το «Ελλάδα vs Τουρκία». Άλλο ένα σημείο τριβής ενδοπαναθηναϊκά. Η ατάκα του 71χρονου προπονητή, κατά την άφιξή του στην Αθήνα, στις 27 Δεκεμβρίου 2023, «με την Ελλάδα μοιραζόμαστε χρόνια την ίδια θάλασσα» και το συγχαρητήριο τηλεφώνημα από τον Ερντογάν, για τα νέα του καθήκοντα, έγιναν πρώτες ειδήσεις. Αρνητικά και με στιλ «κοιτάξτε ποιον έφερε ο Παναθηναϊκός;».

Ο Τερίμ, στο διάστημα παρουσίας του εδώ, δεν προκάλεσε ποτέ και κάθε φορά μιλούσε και μιλάει για την Ελλάδα με τα καλύτερα λόγια. Άλλωστε, την εθνική του ταυτότητα και πριν έρθει, δεν την υπερτόνιζε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιεί. Είναι Τούρκος. Στην περίπτωσή του υπήρξε... ποινικό αδίκημα. Όπως και σε αυτήν του Σαμέτ Ακαϊντίν.

Ο Τούρκος κεντρικός αμυντικός ήρθε, μαζί με τον Ούγκο, τον Ιανουάριο για να καλύψουν το κενό που άφησε ο τραυματισμός του Μάγκνουσον. Στο φινάλε του δανεισμού του, που κόστισε οικονομικά ελάχιστα στον Παναθηναϊκό (σίγουρα λιγότερα από τους Βιλένα, Κλεϊνχέισλερ πχ), η ανάρτηση τής 19ης Μαΐου συνόδευσε το λάθος του στο 3-0 από την ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια, και τις όποιες κακές του εμφανίσεις. Ουδείς, πλέον, θυμάται το αγωνιστικό «σβήσιμο» στους Ελ Κααμπί, Λιβάι Γκαρσία και Μορόν, μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Ο Ακαϊντίν, ως Τούρκος, ανέβασε μία φωτογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ στις 19 Μαΐου 2023. Μία από τις εθνικές γιορτές στην πατρίδα του, διότι εκείνη την ημέρα το 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα με το πλοίο «Μπαντίρμα». Ο ίδιος αφιέρωσε αυτή την ημέρα στη νεολαία της χώρας του, για αυτό και ορίστηκε ως γιορτή υπό τον τίτλο «Ημέρα Μνήμης του Ατατούρκ και Γιορτή Νεολαίας και Αθλητισμού».

Η 19η Μαΐου, στην Ελλάδα, έχει οριστεί ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Καθιερώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 1994, κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Το τσουβάλιασμα ότι ο Ακαϊντίν έκανε ανάρτηση για τη γενοκτονία των Ποντίων οδήγησε σε ένα διαδικτυακό παραλήρημα, που έφτανε από «κατάρες» έως απέλαση για τον διεθνή Τούρκο στόπερ. Ήταν και η ημέρα του συλλαλητηρίου εναντίον του Γιάννη Αλαφούζου, το κλίμα στη Λεωφόρο πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ήταν ηλεκτρισμένο, με συνέπεια ο Ακαϊντίν (που θα έφευγε, διαδεχόμενος την αποπομπή του Τερίμ) να μείνει εκτός αποστολής και να μην υπολογίζεται στον τελικό του Κυπέλλου.

Προφανώς, για να μην έχουμε άλλα… Με το τοξικό κλίμα που υπάρχει, γύρω από το ποδόσφαιρο, οι Τερίμ και Ακαϊντίν πλήρωσαν, πέρα από ενδεχομένως τα λίγα που πρόσφεραν, την εθνικότητά τους. Όντες εντελώς απροστάτευτοι σε ό,τι συνέβαινε και με προφανή αφορμή την αγωνιστική αποτυχία του ποδοσφαιρικού τμήματος στο πρωτάθλημα.

Οι «καλοί» Τούρκοι

Το καλοκαίρι του 2023, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, στην προσπάθεια αναδόμησης του τμήματος μπάσκετ εμπιστεύτηκε τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη με τα τωρινά δεδομένα. Ο Εργκίν Αταμάν έγινε αμέσως αποδεκτός, λόγω των όσων αναφέρθηκαν στον πρόλογο αλλά και του βιογραφικού του. Οι επιτυχίες του Τερίμ βρίσκονταν πίσω στον χρόνο, του Αταμάν στο μπάσκετ είναι πιο πρόσφατες και η κοινή γνώμη στον σύλλογο «αγκάλιασε» την απόφαση.

Αγνοώντας (και πολύ καλά έκανε) ότι ο Αταμάν είναι, επίσης, προσωπικός φίλος του Ερντογάν. Μάλιστα, στις 7 Δεκεμβρίου 2023, ανήμερα του αγώνα Παναθηναϊκός - Ρεάλ Μαδρίτης για την Ευρωλίγκα, ο προπονητής του Παναθηναϊκού υποδέχτηκε στην τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα τον Ερντογάν, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην πρωτεύουσα. Ο Αταμάν πήρε την Ευρωλίγκα, δουλεύοντας απερίσπαστος και με τη διοίκηση των Πράσινων να τον στηρίζει έμπρακτα (απόκτηση Ναν) και επικοινωνιακά.

Το καλοκαίρι προστέθηκαν στο ρόστερ του Παναθηναϊκού οι Τούρκοι Ομέρ Γιουρτσεβέν και Τσεντί Οσμάν, αμφότεροι με τακτικές εθνικές αναφορές, στα social media τους. Ουδείς ασχολήθηκε. Και σωστά, από τη στιγμή που δεν προκάλεσαν το κοινό αίσθημα στη χώρα μας. Εδώ να σημειωθεί κάτι, πριν περάσουμε στα πρόσφατα. Οι Έλληνες αθλητές που έχουν περάσει από την Τουρκία μπορούν να επιβεβαιώσουν ή όχι την πληροφορία, ότι στη γειτονική χώρα δέχονται σύσταση για τη δράση τους στα social media στις ελληνικές εθνικές γιορτές. Για την αποφυγή τέτοιων συμβάντων. Κάτι που και εδώ, πλέον, φανταζόμαστε θα αρχίσει να συμβαίνει.

Το πανό που σηκώθηκε στο φιλικό του Παναθηναϊκού, με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, στην Κύπρο αποτέλεσε την άκρη του νήματος σε μία σειρά γεγονότων, που, για τους αντιπάλους του, εξέθεσαν τον Παναθηναϊκό. Δεν είναι έτσι, διότι στο παρελθόν ο Παϊτίμ Κασάμι έχει πανηγυρίσει γκολ, με τη φανέλα του Ολυμπιακού, κάνοντας με τα χέρια του τον αετό της Μεγάλης Αλβανίας. Και ο Βασίλης Σπανούλης έχει βγει φωτογραφία με τον Πέρο Άντιτς, πίσω από τη σημαία των Σκοπίων που χρησιμοποιεί μία εναλλακτική εκδοχή του Ήλιου της Βεργίνας.

Για τις ατομικές πράξεις δεν γίνεται, λοιπόν, να τσουβαλιάζονται οι ομάδες. Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός επιχείρησε να αντιμετωπίσει το ζήτημα σε μία σωστή βάση, στηριζόμενη στην ψυχραιμία και με γνώμονα το καλό του συλλόγου. Άλλωστε, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι γνωστός, μέσω της δράσης στα social media, για τις απόψεις του στα φλέγοντα ζητήματα της κοινωνίας.

Ανέβηκε ορθώς το πανό; Ορθώς ανέβηκε, διότι όποιος έχει πάει στα χώματα της Κύπρου τη στοιχειώδη ιστορία να γνωρίζει, αντιλαμβάνεται ότι πληγώνει τον ελληνισμό. Το τι προκάλεσε και προκαλεί η εισβολή δεν συζητείται καν. Αντέδρασε ορθώς ο Αταμάν; Ο Αταμάν δεν είναι απλώς ο προπονητής της Εθνικής Τουρκίας. Αποτελεί μέλος του elite συστήματος της γειτονικής χώρας και αν δεν αντιδρούσε έτσι, το πρόβλημα που θα είχε να αντιμετωπίσει θα ήταν τεράστιο. Απόδειξη οι διθύραμβοι που γράφονται και λέγονται για αυτόν, τις τελευταίες ώρες, ακόμα και από συμβούλους του Ερντογάν. Επειδή αντέδρασε…

Ιδανικά θα μπορούσε το ζήτημα να μην είχε πάρει τόσο μεγάλη έκταση. Να μην αποδιδόταν εξ αρχής η αντίδρασή του στα σφυρίγματα της διαιτησίας. Σε φιλικό… Άπαντες αντιλήφθηκαν το τέχνασμα του Αταμάν, ώστε να αποβληθεί. Δευτερευόντως, δεν χρειάζονταν οι διαρροές και δηλώσεις για «συγγνώμες» κτλ. Δεν υπάρχει «συγγνώμη» στη διαμαρτυρία. Ούτε στην αντίδραση του Αταμάν φυσικά. Το ζήτημα έκλεισε και αποτελεί μάθημα για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού, που καλείται να το αφήσει πίσω. Η ΚΑΕ έχει τον μηχανισμό και κρίνεται απολύτως ικανή, με ηγέτη τον Αταμάν, να πάρει μία ακόμα Ευρωλίγκα και ένα ακόμα πρωτάθλημα.

Το συμπέρασμα για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού

Μετά από όλο αυτό το χρονολόγιο γεγονότων και τις απαραίτητες ιστορικές αναφορές, η κατακλείδα αφορά τι συμβαίνει εσωτερικά στον Παναθηναϊκό. Η διαφορετική αντιμετώπιση των τμημάτων υποκινείται από μία μερίδα, που μάλιστα τα μέλη της θεωρούν τους εαυτούς τους υπερπαναθηναϊκούς. Το παράδειγμα της «δολοφονίας χαρακτήρα» σε Τερίμ και Ακαϊντίν και της τακτικής «τα παπάκια στη σειρά», ας μείνουμε μόνο, στο θέμα Αταμάν τα λέει όλα…

Άδικο να εφευρίσκονται τρόποι υπονόμευσης του ποδοσφαίρου, με συμπεριφορές a la carte, για τα ίδια ζητήματα. Ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να είναι ενιαίος και αδιαίρετος και όχι να ακροβατεί σε μία σκληρή πραγματικότητα, που «βυθίζει» πιο βαθιά το ποδόσφαιρο στην εσωστρέφεια. Επειδή αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι το εθνικό συμφέρον υπολείπεται μίας Ευρωλίγκας ή ενός Πρωταθλήματος. Επειδή θεωρούμε ότι το σχόλιο στα social media «για δύο ακόμα Ευρωλίγκες δίνω και τη Μύκονο» γράφτηκε χιουμοριστικά. Ο Παναθηναϊκός είναι πολυαθλητικός οργανισμός. Και έχει ανάγκη όλα του τμήματα, δίχως παιδιά και… αποπαίδια.