Η σχέση ΑΕΚ και Τσίνο ήταν σπάνια, υπέροχη και τελειώνει την πιο κατάλληλη στιγμή

Καθαρά (και κυνικά) ποδοσφαιρικά ο κύκλος του Αραούχο ως πρωταγωνιστής στην ΑΕΚ έχει κλείσει και επειδή αυτό που είναι ο Σέρχιο για τον σύλλογο δεν πρέπει να φθαρεί, είναι ιδανικό το timing που φεύγει - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Όταν ήρθε στην Αθήνα εκείνον τον Γενάρη του 2017, φανερά στραβωμένος επειδή αισθανόταν πως η Λας Πάλμας τον ξαπόστειλε στο πρώτο εξωγηπεδικό παραστράτημά του, δεν περίμενα πως θα πολυκαιρίσει στην ΑΕΚ. Από την άλλη μεριά, όταν ήρθε το καλοκαίρι του 2021, επιτέλους με ελεύθερη μεταγραφή μετά από τρείς δανεισμούς και «έπεσε» ξανά το αεροδρόμιο στην υποδοχή του, ήμουν βέβαιος πως εδώ του έγραψε η ποδοσφαιρική μοίρα να κρεμάσει τα παπούτσια του.

Δεν πέτυχα τίποτε από τα δυο. Η ιστορία του Αραούχο με την ΑΕΚ γράφτηκε διαφορετικά και θα έχει και διαφορετικό φινάλε. Μεταξύ μας, πιθανότατα αυτό που (θα) έχει, είναι και το ιδανικό φινάλε. Και ως μην εκπληρώθηκε το «για πάντα στην ΑΕΚ», που όλοι, ακόμα και ο ίδιος ο Σέρχιο, κάποια στιγμή το σκέφτηκαν και το ονειρεύτηκαν. Και ας μην φεύγει με το τρίτο του πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, όπως σίγουρα θα ήθελε.

Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε απολύτως τίποτα που ο Αραούχο να μην εκπλήρωσε φορώντας την κιτρινόμαυρη φανέλα. Πήρε δυο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Έβαλε γκολάρες και στην επόμενη φάση έκανε τακλινάρες. Λάτρεψε το δικό του σήμα στην φανέλα, σεβάστηκε όσο λίγοι αυτό του αντιπάλου. Φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού ως ο ιδανικότερος και ο πιο ταιριαστός κάτοχος του. Έγινε σημείο αναφοράς τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά. Αγαπήθηκε και δέθηκε. Έφτασε να είναι ότι πιο ΑΕΚ μέσα στην ΑΕΚ, ένα παιδί που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου.

Σ’ έναν κόσμο που το ποδόσφαιρο είναι πλέον πλήρως εμπορευματοποιημένο και οι σχέσεις συλλόγων και παικτών κτίζονται πάνω σε εκατομμύρια και συμβόλαια, η ΑΕΚ βρήκε έναν παιχταρά από την Αργεντινή, που όλοι καταλαβαίνουμε τι ονειρευόταν όταν σκόραρε σε Μπόκα – Ρίβερ και Μπαρτσελόνα – Ρεάλ πριν κλείσει τα 20 και ο οποίος έγινε ο δικός της άνθρωπος. Κυριολεκτικά και δίχως καμία υπερβολή. Ο αμέσως προηγούμενος «δικό της» άνθρωπος, ήταν ο Ντέμης Νικολαϊδης. Δεν νομίζω πως χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση για την σχέση του Σέρχιο με την ΑΕΚ.

Το ποδόσφαιρο όμως, στο καθαρά αγωνιστικό του κομμάτι, είναι ένας κόσμος πολύ σκληρός και κυρίως πολύ κυνικός. Είναι αλήθεια πως ο Αραούχο πολλές φορές έπαιξε περισσότερο με την καρδιά του και λιγότερο με τα πόδια του. Ακόμα πιο πολλές έβαλε το εγώ του, κάτω από τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Αλλά ειδικά σ’ αυτό, σίγουρα δεν υπάρχει το «για πάντα». Στο μυαλό του δεν είμαι, αλλά νομίζω πως και ο ίδιος ο Σέρχιο κατάλαβε πως η πρόταση που πήρε στα χέρια του από την ΑΕΚ για νέο συμβόλαιο, έστω και αν ήταν ελκυστική οικονομικά, αφορούσε περισσότερο το (πραγματικό) αρχηγιλίκι του και όχι όσα θα μπορούσε να προσφέρει αγωνιστικά.

Ο Αλμέιδα, που ήταν αυτός δημιούργησε μια θέση στην ενδεκάδα ειδικά για τον Αραούχο και πάνω σ’ αυτή έκτισε την χρονιά του νταμπλ το αγωνιστικό μοντέλο της ΑΕΚ, ήξερε καλά πως καθαρά ποδοσφαιρικά δεν γίνεται πλέον να ποντάρει πάνω στον Σέρχιο. Το καταλάβαινε και αυτό και ο ίδιος ο Αραούχο. Ναι, ίσως θα μπορούσε να συνεχιστεί η σχέση του Τσίνο με την ΑΕΚ. Αλλά μ’ όσα είδαμε τη σεζόν που πέρασε, μόνο φθορά θα προκαλούσε σ’ αυτή την σχέση. Και υπήρξε τόσο σπάνια και τόσο υπέροχη, που θα ήταν κρίμα να συμβεί.

Η ποδοσφαιρική πραγματικότητα λέει, πως ο αγωνιστικός κύκλος του Αραούχο στην ΑΕΚ σε ρόλο πρωταγωνιστή και σε μια πολύ κομβική θέση, έχει κλείσει. Είχε κλείσει εδώ και μήνες. Το έδειχνε ο Αλμέιδα, το καταλάβαινε και ο Σέρχιο. Θα μπορούσε να παραμείνει σ’ έναν άλλο διαφορετικό ρόλο; Πιθανόν. Η ΑΕΚ θα το ήθελε, ο Αλμέιδα θα το ήθελε. Ο ίδιος ο Αραούχο δεν ψηνόταν. Απολύτως λογικό και δεν μπορεί να τον ψέξει κανείς γι αυτό. Έχει μάθει να είναι μόνο πρωταγωνιστής και αυτό θα ψάξει να ξαναβρεί κάπου άλλου. Αν έμενε στην ΑΕΚ δεδομένα δεν θα το είχε. Εξ ου και η σχέση το πιθανότερο είναι πως θα είχε μόνο φθορά.

Η ΑΕΚ με τον Αραούχο καλά και δυνατό, πήρε νταμπλ. Η ΑΕΚ χωρίς έναν παίκτη να κάνει σωστά την δουλειά, στον κομβικό ρόλο για το αγωνιστικό μοντέλο του Αλμέιδα, είχε τεράστιο πρόβλημα. Είχε αλλοιωμένο αγωνιστικό χαρακτήρα. Και είναι πολύ προφανές πως για περισσότερους από έναν λόγους, ο προπονητής ήξερε πως δύσκολα θα έχει ξανά τον καλό και δυνατό Αραούχο.

Στο ποδόσφαιρο και ειδικά με τον Αραούχο και την ΑΕΚ, ποτέ δεν λες ποτέ. Όμως όλα δείχνουν πως οι δρόμοι τους χωρίζουν την πιο κατάλληλη στιγμή. Ο Τσίνο φεύγει ως αρχηγός. Φεύγει με την αίσθηση πως αυτό που έλλειψε περισσότερο από κάθε τι άλλο από την φετινή ΑΕΚ, ήταν ο δικός του πολύ καλός εαυτός. Φεύγει μόνο με κιτρινόμαυρη αγάπη στις αποσκευές του, αλλά και μια πρωτόγνωρη καθολική αναγνώριση σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο τοξικότητα. Κυρίως όμως, δεν φεύγει ως ο Αραούχο. Φεύγει ως ο Σέρχιο ή ο Τσίνο. Το κέρδισε με το σπαθί του να μείνει στην ιστορία της ΑΕΚ, με το μικρό του όνομα. Όπως ο Ντέμης ή όπως ο Τόνι. Όσο για την ΑΕΚ, ξεκινά τον απογαλακτισμό από την ομάδα που κατέκτησε το νταμπλ, από τον αρχηγό της. Όχι και μικρό βήμα.