Η βραδιά «δήλωση» από την ΑΕΚ και το... τηλεφώνημα από τον Πιερό

Ο Κώστας Τσίλης γράφει γι αυτό που απέδειξε, πρώτα στον εαυτό της, στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν η ομάδα του Αλμέιδα αλλά και για τον Αϊτινό φορ

Ήταν πριν μια εβδομάδα, όταν μετά το στραβοπάτημα απέναντι στην Καλλιθέα, που ήταν και το δεύτερο μετά απ’ αυτό με την Λαμία, έγραφα πως η αγωνιστική εικόνα που είχε η ΑΕΚ δεν ήταν για να πετάξει αυτούς τους τέσσερις βαθμούς. Βεβαίως η οικονομία του πρωταθλήματος, έλεγε και λέει πως τους έχασε και αυτό δεν αλλάζει.

Όμως η ΑΕΚ είχε συνολικά μια αγωνιστική εικόνα, που δεν ήταν αντίστοιχη ούτε στις απώλειες που μετρούσε αλλά στο μέγεθος των αγωνιστικών αφορισμών που υπήρξαν. Άλλωστε, η γλώσσα των αριθμών έλεγε πως η ΑΕΚ πήγε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό έχοντας την καλύτερη άμυνα, την δεύτερη καλύτερη επίθεση και ήταν η ομάδα με τις περισσότερες τελικές προσπάθειες στο πρωτάθλημα.

Προφανώς ούτε τα στραβοπατήματα με Λαμία και Καλλιθέα έπεσαν από τον… ουρανό, ούτε πολύ περισσότερο ο αποκλεισμός από τη Νόα. Η ΑΕΚ έκανε τα λάθη, είχε την έλλειψη ρυθμού της, καθυστέρησε να βάλει τον Πιερό στην μηχανή της σε ματς που είχε ανάγκη σέντερ φορ. Όλα αυτά τα πλήρωσε ακριβά. Ωστόσο ήταν μια ομάδα μ’ έναν προπονητή που έχει κατακτήσει νταμπλ και πέρυσι έχασε το πρωτάθλημα στο νήμα στην τρίτη σεζόν του, μια ομάδα που δεν δεχόταν γκολ και που έφτιαχνε φάσεις.

Μ’ αυτά τα δεδομένα πήγε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, σ’ ένα ματς που κακά τα ψέματα, το «πρέπει» της ήταν γιγαντιαίο. Σχεδόν όσο μεγάλο ήταν και στα περυσινά πλει οφ πάλι με τον ίδιο αντίπαλο, όταν και πάλι κέρδισε με 3-0. Και ας μην κρινόταν τίτλος αυτή την φορά. Η ΑΕΚ χρειαζόταν να το κερδίσει αυτό το παιχνίδι, κυρίως γιατί ήξερε πως είχε ανάγκη να πάρει ένα αποτέλεσμα που θα είναι «δήλωση», πως μέχρι τώρα η προσέγγιση για όσα μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα ήταν λάθος. Αυτή την δήλωση, την έκανε με τον πιο εμφατικό τρόπο. Ή για να είμαι ακριβής, ακριβώς με τον τρόπο που χρειαζόταν.

Η δουλειά του Αλμέιδα...

Η ΑΕΚ το ματς δεν το «έκλεψε». Εννοώ ποδοσφαιρικά. Ήταν ένα ματς που τακτικά ήταν πολύ πιο συνεπής, πολύ πιο διαβασμένη, πολύ πιο οργανωμένη. Ήταν ένα παιχνίδι που οι παίκτες της έκαναν ακριβώς αυτό που τους είχε πει ο Αλμέιδα πως έπρεπε να κάνουν, για να φτάσουν μέχρι και τη νίκη. Και όταν λίγο κουράστηκαν και δέχθηκαν πίεση στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, ο Αργεντινός προπονητής έκανε από τον πάγκο όλες τις σωστές κινήσεις, για να αποκατασταθεί η ισορροπία ανωτερότητας της ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο.

Όλοι μας περιμέναμε πως χωρίς τον Γκαρσία στο γήπεδο, ο Αλμέιδα θα έπρεπε να βρει έναν άλλον τρόπο παιχνιδιού, απ’ αυτόν που συνήθως δίνει στην ΑΕΚ τα αποτελέσματα σε παιχνίδια με τα χαρακτηριστικά ντέρμπι. Καθόλου δεν έγινε αυτό. Ο Αλμέιδα είχε δουλέψει την ομάδα, είχε δουλέψει το ματς, με τέτοιο τρόπο, ώστε και πάλι το κυρίαρχο στοιχείο να είναι οι εντάσεις και το «πνίξιμο» του αντιπάλου με το πρέσινγκ. Μόνο που αυτή την φορά αυτό που χρειάστηκε να διαφοροποιήσει, ήταν τον τρόπο που θα έφτανε στις ευκαιρίες. Δεν μπορούσε να τρέξει στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Έπρεπε να εκμεταλλευτεί τον τρόπο που έσπαγε την μπάλα ο Πιερό και να περάσουν σωστά την μπάλα μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Όταν βρήκαν αυτό, βρήκαν και το γκολ.

Μιας και έφτασα την κουβέντα στον Αϊτινό φορ, νομίζω πως αξίζει να σταθώ. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν παίκτη της ΑΕΚ, γιατί κανείς δεν υστέρησε. Ειδικά ο Πήλιος και ο Ρότα έκαναν μαγικό παιχνίδι και κάποιοι θα πρέπει να αισθάνονται πολύ άσχημα για όσα έσουραν στον πρώτο επειδή έκανε ένα κακό ματς την προηγούμενη Κυριακή. Και ήταν μεγάλη η μαγκιά που έκανε ο Αλμέιδα να τον κρατήσει στην ενδεκάδα και να του δείξει πως έχει την στήριξη όταν έρχονται τα δύσκολα. Διότι στα εύκολα δεν την έχει ανάγκη κανείς.

Όλοι ανεξαιρέτως είχαν καλό βράδυ, ακόμα και ο Περέιρα που δεν είναι 100% έτοιμος, αλλά τακτικά ήταν αψεγάδιαστος. Ωστόσο νομίζω πως ο Πιερό αξίζει ένα κλικ παραπάνω στα εύσημα που θα πάρουν οι παίκτες της ΑΕΚ γι αυτή τη νίκη. Όχι για το γκολ που πέτυχε, διότι είναι η υπογραφή του. Όταν θα έρθει στο κεφάλι του η μπάλα σωστά, θα βάλει στα δίχτυα και την μπάλα και τον αμυντικό και τον τερματοφύλακα και όλους. Κυρίως το σημαντικό είναι ο τρόπος που σ’ όλο το ματς έπαιξε και πρόσφερε ο Πιερό.

Ο Πιερό ήταν ο καλύτερος από τους πολύ καλούς

Είναι ένα σέντερ φορ που την θέση ξέρει να την παίζει πολύ καλά. Ακόμα και αυτός προσπαθεί να προσαρμοστεί στο παιχνίδι της ΑΕΚ και η ΑΕΚ στο δικό του. Παρόλα αυτά, είναι ένα φορ που ξέρει πολύ καλά την δουλειά που πρέπει να κάνει ένα φορ. Τόσο εκτός, όσο και εντός περιοχής. Και η βοήθεια που προσφέρει μ’ αυτή του την γνώση ο Πιερό στο παιχνίδι, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, είναι καθοριστική για να μπορέσει η ΑΕΚ να πάρει το αποτέλεσμα. Μπορεί να είναι υπερβολικό, αλλά νομίζω πως ο Αϊτινός ζόρισε πολύ περισσότερο την άμυνα του Παναθηναϊκού, ακόμα και από τον Γκαρσία.

Μιας και έβαλα τον Λιβάι στην κουβέντα, υπάρχει και κάτι άλλο που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Η ΑΕΚ κέρδισε καθαρά και ξάστερα και ούσα ανώτερη στο γήπεδο το ντέρμπι, έχοντας στην κερκίδα τον Γκαρσία, τον Λαμέλα, τον Μουκουντί, τον Γκατσίνοβιτς, τον Οντουμπάτζο, αλλά και τον Μαρσιάλ. Αφήνω στην άκρη τον Γάλλο, γιατί είναι παίκτης που ακόμα έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσε να μπει στην εξίσωση. Αφήνω και τον Οντουμπάτζο. Όλοι οι υπόλοιποι απόντες, εάν ήταν έτοιμοι, μπορεί και να ήταν βασικοί. Όλοι τους. Και αυτό κάτι λέει για την ΑΕΚ.

Όπως κάτι λέει για την ΑΕΚ, το γεγονός πως όχι μόνο ότι κέρδισε το πρώτο ντέρμπι της φετινής σεζόν, ούτε μόνο ότι έπιασε κορυφή και μάλιστα είναι μόνη της. Αλλά έχει πλέον την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος. Κάτι που προφανώς δεν προέκυψε μόνο από μια νίκη, σ’ ένα ντέρμπι. Το είχε ανάγκη όμως αυτό το αποτέλεσμα, για να κάνει αυτή την δήλωση που χρειαζόταν και προς τους ανταγωνιστές της αλλά ακόμα και προς τον καθρέφτη της.