Και αυτά τα 20 χρόνια εξορίας της ΑΕΚ, ποιος θα της τα δώσει πίσω;
i

Opap Arena/©intime

Και αυτά τα 20 χρόνια εξορίας της ΑΕΚ, ποιος θα της τα δώσει πίσω;

Κώστας Τσίλης 10:25 - 12.02.2023 / Ανανεώθηκε: 10:00 - 20.08.2024

Μαζί με την ομάδα που έχει φτιάξει ο Αλμέιδα παίζουν... μπάλα και τα τσιμέντα του νέου γηπέδου και όσο στην ΑΕΚ απολαμβάνουν αυτό που πραγματικά θα πει έδρα, έχουν και μια εύλογη απορία. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η ΑΕΚ την περασμένη Πέμπτη στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό, μεταξύ όλων των άλλων, πέτυχε και την 12η συνεχόμενη νίκη της στη Νέα Φιλαδέλφεια. Για να βρει κάποιος ανάλογη επίδοση σε εντός έδρας ματς της ΑΕΚ, θα πρέπει να πάει 23 χρόνια πίσω. Και μάλιστα εκείνο το σερί, δεν είχε καν μέσα παιχνίδια με Ολυμπιακό και με Παναθηναϊκό και με ΠΑΟΚ. Για να βρεθεί κάτι ανάλογο, θα πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω στον χρόνο. Αλλά δεν χρειάζεται.

Αυτό που έχει σημασία, είναι πως στην ΑΕΚ χρειάστηκαν 23 ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει να αισθανθεί πως έχει μια έδρα πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί για να φτιάξει νικηφόρο σερί. Και πάλι τότε, στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν, στο δικό της σπίτι. Διότι από τότε που βρέθηκε να περιπλανιέται σε διάφορα γήπεδα της Αττικής, αλλά και όταν κατέληξε μόνιμα σχεδόν για μια 20ετία στο ΟΑΚΑ, δεν κατάφερε να φτιάξει ποτέ σερί πάνω από επτά εντός έδρας νικών. Προφανώς και πολύ της ήταν, για μια έδρα που οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές της χαρακτήριζαν Νταχάου.

Η ΑΕΚ έμεινε 20 ολόκληρα χρόνια χωρίς το δικό της γήπεδο. Χωρίς ουσιαστικά να έχει αυτό που λέμε και κυρίως αυτό που εννοούμε «έδρα». Δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάποιο άλλο σύλλογο ανά τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, που έχει μείνει εξόριστη για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολλές ομάδες, αν χρειαζόταν να κτίσουν καινούργιο γήπεδο, έφευγαν για δυο ή για τρία χρόνια και αυτό ήταν. Η Τότεναμ για να μπορέσει να μειώσει όσο το δυνατόν τον χρόνο που θα έμενε χωρίς γήπεδο, εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί για ένα διάστημα το Γουάιτ Χαρτ Λέιν, παρόλο που ένα κομμάτι της μιας κερκίδας είχε ήδη γκρεμιστεί για να ξεκινήσουν οι εργασίες για την κατασκευή του Τότεναμ Στάντιουμ.

Δεν υπάρχει άλλη ομάδα, δεν θα άντεχε άλλη ομάδα

Καμία ομάδα δεν θέλει να μένει χωρίς το γήπεδο της. Δεν είμαι σίγουρο πως θα υπήρχε άλλη ομάδα στον κόσμο, που θα μπορούσε να αντέξει σχεδόν 20 χρόνια χωρίς να έχει το δικό της γήπεδο, το σημείο αναφορά της, το σπίτι της. Βεβαίως η ΑΕΚ σ’ αυτά τις σχεδόν δυο δεκαετίες της εξορίας, κατάφερε να πάρει ένα πρωτάθλημα, να πάρει δυο κύπελλα, να πάρει νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά ήταν τόσο πολλά αυτά τα χρόνια, που μέσα στην διάρκεια τους, η ΑΕΚ έχασε πολλά. Πάρα πολλά.

Μέχρι να κτιστεί το καινούργιο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, αυτό ήταν κάτι απλώς που το υποψιαζόμασταν. Που επίσης μπορούσαμε να το διακρίνουμε, βλέποντας τους άμεσους ανταγωνιστές της ΑΕΚ, να κερδίζουν παιχνίδια που πραγματικά τα έπαιρναν οι έδρες τους και όχι το παιχνίδι που έκαναν εκείνες τις μέρες. Όμως μόνο τώρα που η ΑΕΚ έχει και αυτή ξανά το δικό της σπίτι, μπορούμε να καταλάβουμε όλοι πόσο πολλά έχασε όλα αυτά τα 20 χρόνια της εξορίας.

Ναι, προφανώς αυτό που έχει φτιάξει φέτος ο Αλμέιδα, είναι ποδοσφαιρικά σχεδόν άρτιο. Μια ομάδα που είναι δουλεμένη, δεμένη σαν γροθιά και με ξεκάθαρη ποδοσφαιρική ταυτότητα. Ωστόσο αυτή η ομάδα, που με βάση (και) όσα λένε οι αριθμοί, είναι η καλύτερη στην Ελλάδα, σταθερά το ποδόσφαιρο της το παίζει μόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Εκτός έδρας η ΑΕΚ έχει κάνει και καλά ματς, όπως στο Χαριλάου ή στο Αγρίνιο ή στο Βόλο ή ακόμα και στο Φάληρο και ας μην κέρδισε. Αλλά έχει κάνει και άσχημα παιχνίδια, όπως στην Λεωφόρο, όπως στα Γιάννενα, όπως ακόμα και στη Νίκαια και ας κέρδισε. Στην Νέα Φιλαδέλφεια δεν είναι σταθερά σούπερ, αλλά είναι σταθερά πολύ καλύτερη από κάθε αντίπαλο της και κυρίως πολύ πιο αποτελεσματική.

Η μπάλα που παίζουν τα... τσιμέντα 

Υπάρχουν άλλωστε φετινά παιχνίδια, που ακόμα και αυτή η εξαιρετική ομάδα που έχει φτιάξει ο Αλμέιδα, αν ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο δεν επρόκειτο να τα έπαιρνε. Μην σας πω, θα τα έχανε κιόλας. Θυμηθείτε το ματς με τον Ατρόμητο. Θυμηθείτε το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Ακόμα και ο ημιτελικός της προηγούμενης Πέμπτης, αν δεν ήταν στη Φιλαδέλφεια, δεν ξέρω πως θα κυλούσε.

Όσο φτιαχνόταν το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια και κυρίως σ’ αυτά τα τελευταία τέσσερα πολύ ζόρικα χρόνια, κάποιοι επέμεναν πως η ΑΕΚ θα πρέπει να φτιάξει καλή ομάδα, διότι τα τσιμέντα δεν παίζουν μπάλα. Την μισή αλήθεια έλεγαν. Η ΑΕΚ έπρεπε να φτιάξει μια ομάδα όπως την έφτιαξε με τον Αλμέιδα, για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί την μπάλα που δεδομένα παίζουν τα τσιμέντα. Σ' όλες τις μεγάλες ομάδες του πλανήτη συμβαίνει, να υπάρχουν παιχνίδια που τα παίρνουν οι έδρες και ο κόσμος. Συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια και στον Ολυμπιακό με το Καραϊσκάκη και στον Παναθηναϊκό με την Λεωφόρο και στον ΠΑΟΚ με την Τούμπα. Και η ΑΕΚ απλώς το... χάζευε από μακριά. 

Αυτό που νιώθουν οι παίκτες της ΑΕΚ μπαίνοντας για να παίξουν στη Νέα Φιλαδέλφεια και αυτό που αντίστοιχα πρέπει να διαχειριστεί ο αντίπαλος έρχεται σ' αυτό το γήπεδο, δεν υπήρξε ποτέ σ’ αυτά τα 20 χρόνια στο ΟΑΚΑ. Όσο τρομερή και αν ήταν η ατμόσφαιρα στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Μίλαν ή σε κάποια ντέρμπι. Δεν υπάρχει σύγκριση. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και μπορεί πλέον ο κόσμος της ΑΕΚ όλο αυτό να το ζει και να το απολαμβάνει. Το ερώτημα ωστόσο, το έχει και θα το κουβαλάει πάντα. Αυτά τα 20 χαμένα χρόνια της εξορίας, ποιος άραγε θα τα δώσει πίσω στην ΑΕΚ.