Καλή η προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί...

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την ημιτελή προσπάθεια των παικτών του Αρη στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και την ανάγκη για μια νίκη.

Το ποδόσφαιρο είναι σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό παιχνίδι λαθών. Οποιος κάνει τα λιγότερα και έχει το καθαρό μυαλό κερδίζει. Νόμος απαράβατος. Οσο ο Αρης τα απέφευγε ήταν μέσα στο ματς και μια… ανάσα από το να πάρει ένα αποτέλεσμα που θα τον βοηθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του. Οταν άρχισε να βγάζει στο χορτάρι τις… φετινές παιδικές ασθένειες, έχυσε την καρδάρα με το γάλα και στο τέλος… έφυγε πάλι ηττημένος.

Κρίμα για την προσπάθεια που έμεινε ημιτελής αν και για μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη δεν αρκεί να μένεις στην προσπάθεια γιατί σε… μικραίνει. Δείχνει τουλάχιστον ότι υπάρχει μια βάση για να στηριχτείς και να δουλέψεις πάνω σε αυτή. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες που υπήρχαν για τον Αρη χθες, οι οποίες επιδεινώθηκαν, πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του ματς με τόση κακοδαιμονία μαζεμένη.

Ο Ουζουνίδης είχε που είχε να διαχειριστεί μια σειρά από σοβαρές απουσίες (Φαμπιάνο, Μάνου Γκαρθία, Σαμόρα, Σίστο), είδε τον Μάγιο να τραυματίζεται στην προθέρμανση, τον Ντιαντί μόλις στο πρώτο τέταρτο, τον Σαβέριο νωρίς στην επανάληψη και στο τέλος να αποβάλλεται και ο Μοντόγια. Τέσσερις φορές δηλαδή κλήθηκε να αλλάξει πράγματα, δίχως να έχει και πληθώρα αξιόπιστων επιλογών στον πάγκο. Εχει όλα τα δίκια να επικαλείται και την ατυχία.

Πριν το ματς το βασικό ζητούμενο για τον Αρη ήταν να βγάλει αντίδραση μετά τις δυο σερί ήττες. Στο πρώτο ημίχρονο το έκανε. Εδειξε ότι έχει σφυγμό και ότι κάποιοι ποδοσφαιριστές δεν ξέχασαν το ποδόσφαιρο. Αμύνθηκε καλά, ήταν συμπαγής, κυκλοφόρησε την μπάλα κάποιες στιγμές και βρήκε ένα γκολ που τον έβαλε μπροστά στο σκορ με τον Μορόν. Γενικά το γκρουπ εβγαζε μια εικόνα που δημιουργούσε την αίσθηση ότι μπορούσε να προβληματίσει τον αντίπαλο και να πουλήσει ακριβά το τομάρι της.

Δυστυχώς όμως στην επανάληψη, νωρίς-νωρίς, εμφανίστηκαν οι γνωστές παθογένειες. Τα νεκρά διαστήματα, η έλλειψη συγκέντρωσης, τα ατομικά λάθη που κοστίζουν. Ενα τέτοιο του Μόντσου με τη…βοήθεια του κακού χθες Φρίντεκ, έφεραν την ισοφάριση, με την έναρξη της επανάληψης, δίνοντας την ώθηση που έψαχναν οι γηπεδούχοι. Μια… ανόητη για την εμπειρία του Μοντόγια δεύτερη κίτρινη, λίγο αργότερα, άφησε για 20λεπτά με παίκτη λιγότερο τον Αρη που μετά ήταν αναγκασμένος να παίξει άμυνα με νύχια και με δόντια. Πάλεψε είναι η αλήθεια, έφτασε κοντά αλλά όταν μέσα σε ένα λεπτό κάνεις το ίδιο ακριβώς λάθος, αφήνοντας ακάλυπτο τον φορ μέσα στην περιοχή σου, θα το πληρώσεις (στην πρώτη τη γλίτωσε λόγω επιθετικού φάουλ).

Αυτό που μένει στο τέλος είναι ότι ο Αρης έχασε ξανά. Μετράει τρεις σερί ήττες (έξι στα οκτώ τελευταία ματς) και… αρνείται να φύγει από τα σκοινιά. Η πίεση μεγαλώνει, ο στόχος της τετράδας απομακρύνεται αφού τα παιχνίδια μειώνονται και πρέπει πάση θυσία να βρει τον τρόπο να αλλάξει το μομέντουμ. Για τον Ουζουνίδη αποδεικνύεται ότι είναι πολλά αυτά που καλείται να αλλάξει. Πολλά μικρά-μικρά που όμως συνθέτουν την μεγάλη εικόνα. Το άσχημο είναι ότι δεν τον βοηθούν καθόλου και οι συγκυρίες. Χθες έχασε τρεις βασικούς παίκτες του με τραυματισμό, έναν με αποβολή και μια εβδομάδα πριν από το τοπικό ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, η προετοιμασία θα γίνει πάλι μετ΄ εμποδίων και ήδη πρέπει να βρει ποιος θα παίξει δεξί μπακ με Μοντόγια και Μάγιο απόντες.