Καλό και αναγκαίο το ροτέισον αλλά έχει και τις παρενέργειές του

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την πρόκριση του Άρη στα ημιτελικά, το αναγκαίο ροτέισον του Μάντζιου και την τελευταία μέρα των μεταγραφών.

Κάτι το 3-0 του πρώτου αγώνα που προσέφερε ένα μαξιλάρι ασφαλείας, λίγο το βαρύ γήπεδο από τις κακές καιρικές συνθήκες, βάλτε τις πολλές αλλαγές στο βασικό σχήμα που φέρνουν έλλειψη συνοχής, συν την κόπωση από τα συνεχή παιχνίδια ανά τρεις μέρες και έχετε την απάντηση για το χθεσινό 2-2 του Άρη στο Βόλο. Αν, από την άλλη προσθέσουμε και τον αντίπαλο που όπως και στο πρώτο παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη πάλεψε με αξιοπρέπεια, κυνηγώντας να μαζέψει ό, τι ψίχουλο θα έριχνε από το τραπέζι το αφεντικό του ζευγαριού, έχουμε τη μεγάλη εικόνα και των δυο αναμετρήσεων. Ο Άρης δίκαια πήρε την πρόκριση και η Νίκη Βόλου, ακόμη πιο δίκαια τα μπράβο και το χειροκρότημα για την προσπάθεια.

Προσωπικά δεν περίμενα κάτι παραπάνω από τον χθεσινό Άρη. Μια ομάδα αποκαμωμένη από τα σερί παιχνίδια, με παίκτες… ανόρεκτους στα όρια του τραυματισμού και περιορισμένες λύσεις σε κάποιες θέσεις. Και με παίκτες που, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορούν άπαντες να μπουν στα παπούτσια όσων πρέπει να πάρουν το ρεπό τους. Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη του Μάντζιου να δώσει ανάσες και να μοιράσει υποχρεωτικά τον χρόνο προκειμένου να μην κλατάρει η ομάδα του αλλά, δυστυχώς, το εκτεταμένο ροτέισον, δεν το σηκώνει εύκολα αυτός ο Άρης. Μια φορά δούλεψε στο Αγρίνιο, αλλά τα δυο τελευταία παιχνίδια με Κηφισιά και Νίκη Βόλου ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις δομικές δυσλειτουργίες του φετινού ρόστερ. Δεν είναι τυχαίο, ότι και στην Καισαριανή το περασμένο Σάββατο αλλά και χθες, ο προπονητής του Άρη, χρειάστηκε νωρίς στην επανάληψη να επιστρατεύσει τον Νταρίντα και κάποιους άλλους βασικούς, προκειμένου να μην εκτεθεί. Γιατί είναι η αλήθεια ότι στο 2-1 της Νίκης, βλέποντας την εικόνα των παικτών του Άρη στον αγωνιστικό χώρο, άρχισαν να ξυπνάνε άσχημες αναμνήσεις. Ευτυχώς ο Σαβέριο, ο παίκτης του Γενάρη, για την ομάδα της Θεσσαλονίκης, ισοφάρισε γρήγορα και έθαψε τις όποιες αρνητικές σκέψεις.

Ο Άρης τέλειωσε τη δουλειά, έστω και με μέτρια εμφάνιση, αλλά είναι φανερό ότι η συσσωρευμένη κόπωση και οι συνεχείς τραυματισμοί, μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης, έχουν φέρει το ρόστερ στα όριά του. Κλασσικό παράδειγμα ο Βέλεθ, που ξεκίνησε μετά από τέσσερις μήνες αλλά κατάφερε να βγάλει μόνο ένα 45λεπτο. Ο Μάντζιος, λογικά θα το περίμενε και ο ίδιος έχοντας, υποχρεωτικά αφήσει Φαμπιάνο, Σουλεϊμάνοφ, Οντουμπάτζο, Ρόουζ στη Θεσσαλονίκη και τον Μορόν στον πάγκο. Θα ήθελε φαντάζομαι να ξεκουράσει και τον Νταρίντα, αλλά δεν τον αφήνουν οι καταστάσεις. Έτσι είναι υποχρεωμένος να πορευτεί, ελπίζοντας ότι ο Μπένετ θα του δώσει την ενέργεια που χρειάζεται στην επίθεση και ότι σήμερα, τελευταία μέρα των μεταγραφών, θα προστεθούν κι άλλες λύσεις που μαζί με την δοκιμασμένη του Ανσαριφάρντ θα του κάνουν τη ζωή λίγο πιο εύκολη.

Για την ομάδα του Μάντζιου δεν έχει νομίζω καμία σημασία αν ο αντίπαλος στα ημιτελικά είναι ο ΟΦΗ ή ο Παναιτωλικός. Ξέρει ότι με όποιον συναντηθεί, θα έχει δυο τελικούς, πριν τον μεγάλο τελικό που είναι αυτό που τον τρέφει και τον κρατάει ζωντανό τη φετινή σεζόν.