Η χρυσή φουρνιά στα χέρια του ιδανικού Ιβάν Γιοβάνοβιτς

Χτίζεται μία Εθνική για μεγάλα πράγματα. Μία Εθνική με απίστευτο ταλέντο, ικανή στα χέρια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να παίξει σύγχρονο ποδόσφαιρο και να κάνει ξανά τους Έλληνες περήφανους με τη συμμετοχή της σε Παγκόσμια κι Ευρωπαϊκά Κύπελλα.

Μοιάζει και είναι παράδοξο.

Οι Έλληνες παίκτες δεν είναι η πλειονότητα στις περισσότερες ελληνικές ομάδες. Στον Παναθηναϊκό ενδέχεται να δούμε στην ίδια ενδεκάδα και τέσσερις διεθνείς. Ιωαννίδης, Μπακασέτας, Σιώπης, Βαγιαννίδης. Στον Ολυμπιακό επίσης τέσσερις. Τους Κωστούλα, Μουζακίτη, Ρέτσο, Τζολάκη. Στον ΠΑΟΚ Κωνσταντέλια, Μιχαηλίδη, Πέλκα. Στην ΑΕΚ Μάνταλο και Ρότα. Στον Άρη κανέναν…

Διαπίστωση όλων ήταν ότι δεν βγαίνουν πολλά ταλέντα στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Κι όμως να που τα τελευταία 2-3 χρόνια ξεπετάχτηκαν παιδιά με αστείρευτο ταλέντο. Είναι παράδοξο, αλλά και συγκλονιστικό. Η Εθνική πλέον έχει παίκτες σε εξαιρετική ηλικία ικανούς ν’ αφήσουν τη σφραγίδα τους, να γράψουν ιστορία. Ικανούς να θυμίσουν σε όλους τη χρυσή φουρνιά του 2004. Δεν λέμε να ξαναπάρουν τίτλο, αλλά να είναι πάντα παρόντες, κόντρα στους κορυφαίους.

Με το έπος της Πορτογαλίας μπορεί πάνω στην χαρά του ο Έλληνας να μην συνειδητοποίησε τι παικταράδες διέθετε εκείνη η Εθνική Ελλάδας. Το κατάλαβαν όλοι, φίλαθλοι και δημοσιογράφοι, όταν αυτά τα παιδιά έκαναν στην άκρη. Καραγκούνης, Ζαγοράκης, Σεϊταρίδης, Δέλλας, Μπασινάς, Κατσουράνης, Ντέμης, Βρύζας, Φύσσας, Παπαδόπουλος, Γιαννακόπουλος, Καψής, Νικοπολίδης ήταν παικταράδες. Ηγετικές φυσιογνωμίες οι περισσότεροι, με νοοτροπία νικητή. Με αυτή πότισαν στη συνέχεια και παίκτες όπως οι Μήτρογλου, Σαλπιγγίδης, Σαμαράς, Τοροσίδης, Τζιόλης και άλλους που οδήγησαν μαζί την Ελλάδα σε δύο ακόμα Euro και σε δύο Μουντιάλ. Στο τελευταίο μεγάλο ραντεβού της Εθνικής, μάλιστα, στη Βραζιλία, είδαμε την γαλανόλευκη να πηγαίνει και στους «16». Για ένα γκολ, ένα πέναλτι, δεν βρέθηκε και στα προημιτελικά.

Έκτοτε, το χάος. Μέχρι το 2022. Η αρχή έγινε με τον Πογέτ. Ο Ουρουγουανός και οι παίκτες του πάλι στα πέναλτι δεν μπόρεσαν έπειτα από δέκα χρόνια να φέρουν την Εθνική σε μία μεγάλη διοργάνωση, στο Euro 2024 της Γερμανίας. Ήταν γραφτό να πάει η Γεωργία.

Τώρα η Ελλάδα κυνηγάει το όνειρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2026 σε ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό. Στην Αμερική ήταν το πρώτο Μουντιάλ που πήγε το 1994. Μπορεί να είναι γραφτό να πάει και τώρα. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρει, είναι δεδομένο ότι δεν θα αργήσει να βρεθεί σε ένα Euro. Έχει πλέον όλα τα εφόδια εκτός από ένα που κι αυτό θα λυθεί σύντομα. Ένα προπονητικό, το δικό της σπίτι.

Το κυριότερο έχει παικταράδες, έναν προπονητή που εμπνέει, ιδανικό να διαχειριστεί αυτά τα παιδιά, τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τον φίλαθλο κόσμο να πιστεύει σ’ αυτούς. Να γουστάρει και πάλι την Εθνική. Αν αυτή η ομάδα παραμείνει οικογένεια, τότε η Εθνική θα γίνει και πάλι… μόδα. Θα γίνεται χαμός για ένα εισιτήριο και δεν θα τη χωράει η OPAP Arena, το «Γ. Καραϊσκάκης», ούτε το ΟΑΚΑ.

Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας, λοιπόν, είναι το νέο σούπερ ταλέντο που θα φορέσει το εθνόσημο. Δεν είναι απίθανο να κληθεί από τον Γιοβάνοβιτς για τα ματς με τη Σκωτία. Ένας ταλαντούχος εξτρέμ, που μπορεί να παίξει και δεκάρι, το νέο μεγάλο ταλέντο του βελγικού ποδοσφαίρου, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα στους Γιοβάνοβιτς, Τοροσίδη: «η καρδιά μου χτυπάει μόνο για την Ελλάδα».

Προηγήθηκαν ο Χρήστος Ζαφείρης και ο Νόα Τζέιμς Άλεν, ο συμπαίκτης των Μέσι, Σουάρες στην Ίντερ Μαϊάμι. Όποιο ελληνόπουλο έχει την ποιότητα, έχει δείξει η νέα διοίκηση της ΕΠΟ και τα στελέχη της Εθνικής με τον Ιβάν ότι δεν πρόκειται να το αφήσουν.

Κοίτα, λοιπόν, που η Εθνική που έβγαζε μόνο στόπερ και δεκάρια, όπως είχαμε μάθει, τώρα έχει απ’ όλα. Ένα 6-8άρι ακόμα να υπήρχε και θα ήμασταν κομπλέ για τα δεδομένα μας! Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μία ΧΡΥΣΗ φουρνιά. Στα χέρια ενός προπονητή που μοιάζει ιδανικός για να τη δουλέψει. Έναν τεχνικό που τον έχουν σ’ εκτίμηση οι Έλληνες φίλαθλοι, όχι μόνο αυτοί που υποστηρίζουν τον Παναθηναϊκό.

Μετρήστε για να καταλάβετε και πόσο βαρύ είναι πλέον το φορτίο για τον έμπειρο τεχνικό. Διότι τώρα θ’ αυξάνονται οι απαιτήσεις. Όπως είναι τεράστια και η δίψα όλων στην ομάδα για επιτυχίες.

Τερματοφύλακες: Τζολάκης 22 ετών, Μανδάς 23. Κεντρικοί αμυντικοί: Μαυροπάνος 27, Κουλιεράκης 21, Ρέτσος 26, Χατζηδιάκος 28. Ακραίοι αμυντικοί: Βαγιαννίδης 23, Ρότα 27, Τσιμίκας 28, Γιαννούλης 29, Άλεν 21. Μέσοι: Ζαφείρης 22, Μουζακίτης 18. Μεσοεπιθετικοί: Κωνσταντέλιας 22, Τζόλης 23, Καρέτσας 17. Επιθετικοί: Κωστούλας 17, Τζίμας 19, Ιωαννίδης 25, Δουβίκας 25, Παυλίδης 26.

Ούτε ένας, ούτε δύο και τρεις. Στο σύνολο 21 ποδοσφαιριστές κάτω των 30 ετών. Και οι 14, είναι 25 ετών και κάτω. Αυτό το υλικό ναι, σε γεμίζει, σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα αργήσει να πάει σε μία μεγάλη διοργάνωση.

Όλα αυτα παιδιά με τους πιο έμπειρους Βλαχοδήμο, Μπακασέτα, Μάνταλο, Κουρμπέλη, Μασούρα, Πέλκα, Σιώπη μπορούν να κάνουν μεγάλα πράγματα. Το πιο σημαντικό κατά την άποψή μου, είναι ότι μπορούν ν’ αποδώσουν καλό ποδόσφαιρο, σύγχρονο ποδόσφαιρο. Τζόλης, Παυλίδης λάμπουν στο Champions League. Μουζακίτης, Κωστούλας, Τζολάκης, Κωνσταντέλιας, Βαγιαννίδης, Ιωαννίδης, πρωταγωνιστούν στην Ελλάδα. Ο Τζίμας έβγαλε μάτια στη Γερμανία και πήρε μεταγραφή στην Premier League. Ο Κουλιεράκης είναι εξαιρετικός στη Bundesliga, Τσιμίκας, Μαυροπάνος έχουν ρόλο σε Λίβερπουλ και Γουέστ Χαμ, αντίστοιχα.

Αυτή η Εθνική με αυτόν τον προπονητή μπορεί να βρεθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού το καλοκαίρι του 2026. Μπορούν οι παίκτες και ο Ιβάν να κάνουν ξανά τον Έλληνα να θέλει να ταξιδέψει για να ζήσει μία ποδοσφαιρική γιορτή. Είναι ικανοί να βοηθήσουν και σε δύο ακόμα στοιχεία. Να ωθήσουν κι άλλα ελληνόπουλα να πεισμώσουν και να θελήσουν να βαδίσουν στα χνάρια τους. Να βγουν κι άλλα ταλέντα.

Θα είναι ωραίο επίσης να έρθουν επιτυχίες, ώστε να μπορέσει να μειωθεί λίγο η τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πήραμε ένα Euro το 2004 και πήγαμε χειρότερα σ’ αυτό το κομμάτι θα σκεφτεί κάποιος και δεν θα έχει άδικο. Αλλά αν αυτά τα παιδιά και ο προπονητής βοηθήσουν ν’ αλλάξει σκεπτικό ο Έλληνας φίλαθλος και πολύ περισσότερο ο οπαδός, τότε θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα. Για παράδειγμα, είναι παράλογο να μην ανοίγει το πέταλο σε ένα γήπεδο, για να μην το «μαγαρίσουν» οι άλλοι… Είναι κρίμα να υπάρχουν τέτοιες μικρότητες, όταν άλλες χώρες τα έχουν ξεπεράσει εδώ και δεκαετίες. Το αξίζουν αυτά τα παιδιά. Να γουστάρουν που θα φορούν το εθνόσημο και θα το τιμούν, να γουστάρουμε κι εμείς που θα τους βλέπουμε να παλεύουν και να προσπαθούν να μας ψυχαγωγήσουν. Γιατί αυτό είναι πάνω απ’ όλα το ποδόσφαιρο.