Καταργούμε την παράταση… καταργώντας τη λογική!

Έχοντας φορτώσει το πρόγραμμα του μέσου ποδοσφαιριστή με καμιά εικοσαριά ματς το χρόνο παραπάνω η UEFA σκέφτεται να τον αποφορτίσει αφαιρώντας από τη σεζόν του κάνα δυο μισάωρα! Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης.

Μια ακόμη ματσάρα είχαμε την τύχη να απολαύσουμε χθες βράδυ, Μπαρσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης μας προσέφεραν στον τελικό του Copa del Rey ένα «classico» που θα μείνει… κλάσικο! H κούπα, με γκολ στα τελευταία λεπτά της παράτασης που διαμόρφωσε το τελικό 3-2 για τους «μπλαουγκράνα», κατέληξε σε καταλανικά χέρια αλλά, εξαιρώντας φυσικά τους οπαδούς των δύο ομάδων, τι σημασία έχει στ’ αλήθεια για όλους τους υπόλοιπους; Καμία απολύτως! Αυτό που μετράει είναι το πόσο αυτές οι δύο τεράστιες ομάδες μας γέμισαν, δεν ήταν ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά, ποδόσφαιρο!

Αν έλειπαν δε και τα πείσματα κακομαθημένου «μπόμπιρα» από πλευράς «μερένγκες» στο build up της αναμέτρησης, πείσματα που σε μεγάλο βαθμό δηλητηρίασαν το κλίμα, θα μιλούσαμε για πραγματική πανδαισία! Δεν τα έκαναν, προφανώς, όλα τέλεια σε αγωνιστικό επίπεδο οι δυο άσπονδοι φίλοι! Ήταν όμως τόσο άγρια η ομορφιά του παιχνιδιού, τόσο έντονα και με ιλιγγιώδη ταχύτητα εναλλασσόμενα τα συναισθήματα, τόσο δυνατές οι συγκινήσεις που άπλωσαν στο χορτάρι, τόσο…ωμή η ένταση που ξεχείλιζε στις προσπάθειες τους που από ένα σημείο και μετά το μόνο που μπορούσε να κάνει κανείς ήταν να… τους χαζεύει!

Φυσικά δεν έλειψε και η αγνή, απαράμιλλη σε πολλές περιπτώσεις, ποδοσφαιρική ποιότητα αλλά το volume ήταν τόσο ανεβασμένο σε όλα τα υπόλοιπα που για μια φορά, για αυτή τη φορά, τα καθαρά αγωνιστικά χαρακτηριστικά έμοιαζαν απλά με το κερασάκι στην τούρτα. Με λίγα λόγια, με κινηματογραφικούς όρους, ήταν τόσο έντονα τα στοιχεία του δράματος, τόσο συναρπαστική η πλοκή, τόσο δυνατό το σενάριο, τόσο «καλογυρισμένο» το έργο που το τελευταίο που πρόσεχε κανείς ήταν τα skills των «ηθοποιών». Προφανώς δεν έλειψαν αλλά, επίσης προφανώς, ήταν άλλα στοιχεία που έκλεψαν την παράσταση!

Παράσταση η κορύφωση της οποίας ήρθε φυσικά στο 116ο λεπτό, 26ο της παράτασης, όταν ο Κουντέ έκλεψε την μπάλα σε μια πάσα του συγκινητικού Μόντριτς, εκτέλεσε τον Κουρτουά από το ύψος της περιοχής και έφυγε μαζί με όλους τους υπόλοιπους της Μπάρτσα για stage diving στην εξέδρα. Ήταν ένα γκολ που φαινόταν να έρχεται, απλά δεν ξέραμε ποια από τις δύο ομάδες θα το πετύχαινε! Με την κόπωση αλλά και τη δίψα, έως και λύσσα, για τον τίτλο να παίζουν καθοριστικό ρόλο, οι εκατέρωθεν επιθέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ακόμη κι όταν δεν προέκυπταν ευκαιρίες οι προϋποθέσεις ήταν πάντα εκεί, οι χώροι είχαν ανοίξει, το όποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης είχε πάει περίπατο!

Δεν υποστηρίζω, προς Θεού, πως αυτό που ζήσαμε, έστω και μέσα από τις οθόνες μας, στο έξτρα ημίωρο στο «Λα Καρτούχα» της Σεβίλλης είναι κάτι που συμβαίνει πάντα ή έστω κατά κανόνα! Συμβαίνει όμως αρκετά συχνά! Μπορούμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο να θυμηθούμε πολλά ματς που να κρίθηκαν με συγκλονιστικό τρόπο στην παράταση! Βλέπετε αυτό το ίσως και…παράταιρο tie breaker έρχεται εξ ορισμού να προστεθεί σε απολύτως οριακές περιπτώσεις που 90’ ή 180’ λεπτά δεν ήταν αρκετά σε δύο ομάδες για να λύσουν τις διαφορές τους! Και θυμάμαι πάρα πολλές φορές να σκέφτομαι, ή να ακούω από άλλους, «τι κρίμα κι άδικο που η νίκη (ή η πρόκριση) θα κριθεί στα πέναλτι!». Ποτέ δεν θυμάμαι να σκέφτηκα ή να άκουσα κάτι τέτοιο για την παράταση, ίσα ίσα, ακόμη μισή ώρα μπάλα, τέλεια!

Κι όμως, σε μια ακόμη προσπάθεια να…τετραγωνίσει τον κύκλο, εγώ έτσι το καταλαβαίνω, η UEFA φέρεται έτοιμη, όχι σε κάθε περίσταση , να καταργήσει την παράταση! Και να «αφήσει» πολύ περισσότερα παιχνίδια στις διοργανώσεις της να κρίνονται σε μια διαδικασία που όλοι συμφωνούμε ότι συνιστά την πιο άδικη στο άθλημα, στη διαδικασία των πέναλτι! Εκεί όπου θα οδηγούνται, αν εγκριθούν οι προτεινόμενες αλλαγές, δύο ομάδες όταν και τα δύο μεταξύ τους παιχνίδια σε νοκ άουτ φάση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων έχουν λήξει ισόπαλα! Η λογική πίσω από αυτή την αλλαγή, όπως την επικοινωνούν οι υπεύθυνοι, γνωστή! Στόχος η μείωση της καταπόνησης των ποδοσφαιριστών! Αλήθεια τώρα, εμάς βρήκατε;

Στόχος η μείωση της καταπόνησης των ποδοσφαιριστών όταν η προ τριών ετών και κάτι κατάργηση του κανονισμού του εκτός έδρας γκολ «γέννησε» μέσα σε αυτό το διάστημα, μόνο στο Champions League, 28, ολογράφως εικοσιοκτώ, παρατάσεις που με το παλιό καθεστώς δεν θα είχαν παιχτεί ποτέ; Αν δεν περιμένατε κάτι τέτοιο δεν πρέπει να έχετε και πολύ μεγάλη σχέση με το άθλημα, φώναζε η εξέλιξη από μακριά! Αν πάλι το περιμένατε μάλλον θα πρέπει να σκεφτούμε πως απλά παρακολουθούμε να εξυφαίνεται ένα οργανωμένο σχέδιο μείωσης, όπου αυτό είναι δυνατόν, της χρονικής διάρκειας των αγώνων ακολουθώντας την τάση της εποχής! Με γνώμονα την εμπορικότητα και μόνο του προϊόντος, αδιαφορώντας για την αυθεντικότητα του!

Δεν είναι οι παρατάσεις το πρόβλημα του ποδοσφαίρου, πρόβλημα είναι οι «χιλιάδες» αγώνες! Και αυτό το πρόβλημα λύνεται μόνο με κινητοποίηση και «θυσίες» των ίδιων των ποδοσφαιριστών! Όταν οι πρωταγωνιστές «απαιτούν», στο top επίπεδο, να κερδίζουν χρήματα στο ύψος προϋπολογισμού μικρών κρατών οι ομάδες θα πρέπει να βρουν τρόπο να «γεννήσουν» τα απαραίτητα κέρδη! Και ο μόνος τρόπος είναι να αυξήσουν τις «παραστάσεις»…κι ας την πληρώσουν οι παρατάσεις! «Γέλα παλιάτσο!»