Κατάθλιψη και αθλητισμός: Το ημερολόγιο της Ναόμι Οσάκα είναι κάτι που πρέπει να διαβάσουν όλοι

«Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω, αλλά φοβάμαι»...

Οκτώβριος 1997

Γεννήθηκα στο Τσουόκου, στην Οσάκα της Ιαπωνία, από την Ταμάκι Οσάκα και τον Λεονάρντ Φρανσουά. Η μητέρα μου είναι από το Χοκάιντο της Ιαπωνίας και ο πατέρας μου είναι από το Ζακμελ της Αϊτής. Έχω μια αδερφή τη Μαρί. Οι γονείς μου γνωρίστηκαν όταν ο πατέρας μου επισκέφθηκε το Χοκάιντο ενώ ήταν φοιτητής κολεγίου στη Νέα Υόρκη. Πήρα το πατρικό όνομα της μητέρας μου(Οσάκα), λόγω του ιαπωνικού νόμου περί οικογενειακής εγγραφής.

2000 

Η οικογένειά μου μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Ήμουν τριών χρόνων. Ο πατέρας μου εμπνεύστηκε από τον Ρίτσαρντ Ουίλιαμς (τον πατέρα της Σερένα και τις Βίνους) και αποφάσισε ως παλαίμαχος αθλητής του τένις να μας μάθει το άθλημα. Θυμάμαι πως η ρακέτα εκείνη την περίοδο ήταν μεγαλύτερη από το μπόι μου. Όλοι του έλεγαν πως άδικα ονειρεύεται. Πως εγώ ποτέ δεν θα καταφέρω τίποτα.

2006 

Η οικογένεια μου μετακόμισε στη Φλόριντα. Ήμουν 9 χρόνων. Περνούσα κάθε μέρα περισσότερες από 8 ώρες στο γήπεδο κάνοντας προπόνηση. Η μητέρα μου έκανε τρεις δουλειές. Κοιμόταν στο αυτοκίνητο πολλές φορές για να προλαβαίνει. Ήξερα πως δεν είχα άλλη επιλογή. Ή θα παίξω τένις ή θα πεινάσει η οικογένειά μου. Σχολείο δεν πήγαινα. Τα μαθήματα γινόντουσαν στο σπίτι. Δεν είχα επαφή με άλλους ανθρώπους. Παρέες δεν είχα. Και η απαραίτητη κοινωνικοποίηση δε συνέβη ποτέ. Είμαι ρομπότ. Το τένις είναι η δουλειά μου. Η δουλειά μου είναι να κερδίζω.

9 Σεπτεμβρίου 2018

Είμαι πλέον 20. Αυτή την ημερομηνία δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Παίζω σε τελικό γκραν σλαμ απέναντι στο ίνδαλμά μου. Τη Σερένα Γουίλιαμς. Το παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα, μόνο και μόνο από το γεγονός πως βρισκόμουν εκεί, απέναντι σε εκείνη. Κατάφερα και κατέκτησα τον πρώτο μου τίτλο. Κατέκτησα το US OPEN. Η λογική έλεγε πως θα έπρεπε να κλαίω από χαρά. Θα έπρεπε να πετάω στα ουράνια. Και να ουρλιάζω τη στιγμή που σηκώνω το τρόπαιο στον ουρανό της Νέας Υόρκης. Αντί αυτού, έγινα αποδέκτης αποδοκιμασιών. Κατέβασα το καπέλο στα μάτια μου, να μη βλέπω. Αυτό συνήθιζα να κάνω όταν ήθελα να αποφύγω την πραγματικότητα. Ήμουν σε σοκ. Δεν έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα μου. Έκλαιγα ασταμάτητα. Και θυμάμαι πως το τρόπαιο πήγε να γλιστρήσει από τα χέρια μου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήθελα να εξαφανιστώ. Μπορεί να ήταν όντως η πρώτη και μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου, αλλά εγώ εκείνη την στιγμή «απουσίαζα».

26 Ιανουαρίου 2019

Τέσσερις μήνες μετά βρέθηκα σε έναν ακόμα τελικό. Στο Αυστραλιανό Οπεν. Νίκησα και ανέβηκα για πρώτη φορά στην πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης. Ναι, ένα ακόμα όνειρο πήρε σάρκα και οστά. Η πρώτη Ασιάτισσα που φτάνει στην κορυφή της λίστας. Εκεί ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα. Η υπερβολική αποδοχή που είχα από τον κόσμο, μου φάνηκε «γελοία». Δεν την καταλάβαινα. Ποτέ κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για να γίνεις σούπερ σταρ σε ένα βράδυ.

Σεπτέμβριος 2019

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αγώνα μου στο US OPEN κόντρα στην, 15χρονη τότε, Κοκο Γκαούφ. Δεν δυσκολεύτηκα να κερδίσω. Αλλά ειλικρινά δεν μπορούσα να πανηγυρίσω. Με το που τελείωσε το ματς, ήθελα να πάω εκεί. Να της μιλήσω. Να την πάρω αγκαλιά. Όταν της έσφιξα το χέρι, είδα πως είχε δακρύσει. Αυτό μου θύμισε το πόσο νέα είναι. Η προσοχή που έχει από τα media είναι τρελή για την ηλικία της. Σκέφτηκα πως θα ήθελα να νιώθει φεύγοντας από το γήπεδο. Θα ήθελα να φύγει με ψηλά το κεφάλι και να ξέρει πως έχει καταφέρει πάρα πολλά. Είναι μικρή και θέλω να φροντίζει τον εαυτό της. Της ζήτησα να πάμε μαζί στην συνέντευξη. Να πει δημόσια πως νιώθει. Έβαλα κατευθείαν τον εαυτό μου στη θέση της μικρής Κοκό. Η οποία έτρεμε ολόκληρη.

26 Ιανουαρίου 2020 (πέθανε ο Κόμπε)

Η χειρότερη ημέρα της ζωής μου. Δεν έχω δύναμη να μιλήσω. Έχασα τον φίλο μου. Τον μέντορά μου. Τον άνθρωπο που άκουγε τις σκέψεις μου και την ψυχή μου. Που ήταν εκεί να με καθοδηγεί. Είχα σκεφτεί να του ζητήσω βοήθεια. Ενώ είχαμε μιλήσει αρκετές φορές, δεν έκανα αυτά για τα οποία είχαμε μιλήσει και τότε σκέφτηκα να του στείλω μήνυμα. Αλλά δεν ήθελα να νιώσω σαν loser, οπότε δεν πάτησα ποτέ το send. Τώρα δεν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να μιλήσω ξανά μαζί του. Κόμπε, σ’ ευχαριστώ για όλα. Θα ζεις για πάντα στο μυαλό μου, την ψυχή μου και την καρδιά μου. Μακάρι να συνεχίσω τη νοοτροπία σου, και στο δικό μου άθλημα.

Μάιος 2020

Έφτασα τα 22. Και όσο κι αν αυτό φαίνεται απίστευτο είμαι πλέον η πιο ακριβοπληρωμένη αθλήτρια στον κόσμο. 37,4 εκατ. δολάρια το έτος 2019. Αλλά μέσα μου δεν ξέρω πόσο μεγάλη σημασία έχει όλο αυτό. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο εκτός από την αδικία. Στις 25 Μάϊου δολοφονήθηκε από αστυνομικούς ο 46χρονος Αφροαμερικανός, Τζόρτζ Φλόιντ. Αποφάσισα να ταξιδέψω στη Μινεσότα. Συμβαίνουν απίθανα πράγματα δίπλα μας. Δεν μπορεί. Θέλω να πάω να δω από κοντά το μέρος όπου δολοφονήθηκε. Θέλω να είμαι κι εγώ εκεί. Να διαμαρτυρηθώ για τα ανθρώπινα δικαιώματα μαζί με τους συνανθρώπους μου. Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω, αλλά φοβάμαι. Είναι πολλοί αυτοί που λένε πως πρέπει να παραμείνω ήσυχη και να διατηρήσω αυτό το προφίλ. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στον αθλητισμό άρχισαν από τις ομάδες του ΝΒΑ. Έπειτα συνεχίστηκαν στο wΝΒΑ. Στο Αμερικανικό ποδόσφαιρο, στο ράγκμπι. Σχεδόν σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Όλοι είχαν την υποστήριξη των συμπαικτών τους. Εγώ είμαι μόνη μου. Οπότε πρέπει να αποφασίσω εγώ για μένα. Δεν θα κατέβω στον ημιτελικό του Δυτικού και Νότιου ΟΠΕΝ. Πρέπει να υψώσω τη φωνή μου. Και αν η απόφαση από ένα τουρνουά προκαλέσει αναστάτωση, τότε αυτό πρέπει να κάνω.

Ιούλιος 2020

Είχε ήδη αρχίσει η κριτική. Ξέρετε. Το γνωστό. Όταν κάποιος πετυχαίνει το ακατόρθωτο, «επιβάλλεται» να τον αποδομήσουμε. Και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν έχει σημασία ποιος είναι. Ούτε το ότι είναι 22 χρονών. Ας τον γκρεμίσουμε για να μπορούμε να τον αγγίξουμε. Όλοι έχουμε άποψη για όλα. Η ομάδα. Οι φίλοι. Η οικογένεια. Οι σπόνσορες. Και φυσικά οι εκατομμύρια χρήστες των social media. Οι «παντοκράτορες». Θεώρησαν «αμαρτία» το γεγονός πως πόζαρα φορώντας μαγιό σε φωτογραφίες στο Instagram. Ορισμένοι μάλιστα, είπαν πως θα έπρεπε να διατηρήσω την αθώα εικόνα μου και να αποτελέσω παράδειγμα για τις νέες κοπέλες. Την ΑΘΩΑ μου εικόνα. Παράδειγμα για τις κοπέλες. Αλήθεια, η δική τους συμπεριφορά, τι παράδειγμα δίνει; Λες και το μαγιό, θα άλλαζε την ποιότητα του χαρακτήρα. Και θα ακύρωνε την αθωότητά μου. Δεν με ξέρετε, είμαι 22 χρονών, φοράω μαγιό στην πισίνα. Γιατί αισθάνεστε ότι μπορείτε να κάνετε σχόλιο για το τι μπορώ να φοράω;

Σεπτέμβριος 2020

Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όσο έχω το βήμα θα υψώνω τη φωνή. Θέλω να φωνάξω «όχι» στην κοινωνική παθητικότητα. Έχω μια ιδέα. Θα σχεδιάσω μάσκες, που θα γράφουν πάνω τα ονόματα των δολοφονημένων Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ και θα τις φορέσω στο US OPEN. Πρέπει όλοι να μάθουν τις ιστορίες τους. Και αν δεν τις μάθουν από εμένα τώρα, τότε από ποιον; Ίσως έτσι δοθεί ένα ηχηρό μήνυμα κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της μισαλλοδοξίας. (Λίγες ημέρες πριν η πιο ακριβοπληρωμένη γυναίκα αθλήτρια στον κόσμο, ένωσε τη φωνή της με εκείνες των Αμερικανών αθλητών που διαδήλωναν για τον 29χρονο Τζέισον Μπλέικ, το τελευταίο θύμα αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ).

13 Σεπτεμβρίου 2020

Τα κατάφερα! Λίγες ώρες αργότερα με ανατροπή στον τελικό, κατέκτησα τον δεύτερο τίτλο του US OPEN, και το τρίτο μου συνολικά γκραν σλαμ. Ο στόχος μου σε αυτό το τουρνουά ήταν εξαρχής σπουδαίος. Ήθελα να κερδίσω όσους περισσότερους αγώνες μπορώ. Έξι κερδισμένοι αγώνες, έξι μάσκες. Έξι διαφορετικές ιστορίες. Πόσο πιο δυνατό κίνητρο από αυτό;

20 Φεβρουαρίου 2021

Νέο έτος. Νέος στόχος. Αυστραλιανό Όπεν. Δυο χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου στη Μελβούρνη, ήθελα να φτάσω στον 4ο Major τίτλο. Τα κατάφερα. Χρειάστηκαν 77 λεπτά για να ξεπεράσω το εμπόδιο του τελικού. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθώ να δυσκολεύομαι στα βασικά. Στις επιδοκιμασίες. Στις αποδοκιμασίες. Νιώθω πως κάπως απομακρύνομαι από το αίσθημα της χαράς. Ίσως να μην μπορώ και να το αναγνωρίσω πλέον.

31 Μάϊου 2021

Η άνοιξη είναι η εποχή του Ρολάντ Γκαρός. Νομίζω πως ζορίζομαι αρκετά αυτή την εποχή. Νιώθω πως δεν έχω αρκετό αέρα. Ειδικά όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσω δημόσια. Ή σε δημοσιογράφους. Η πιο δύσκολη στιγμή του τουρνουά στο μυαλό μου είναι η συνέντευξη τύπου. Απίστευτο ε; Πρέπει να βρω έναν τρόπο να προστατέψω τον εαυτό μου από αυτήν την πίεση που μου ασκείται. Κι έχω την αίσθηση πως μάλλον δεν είμαι η μόνη που το νιώθει. Αποφάσισα πως δεν θα παραχωρήσω καμία συνέντευξη κατά τη διάρκεια του Ρολάν Γκαρός, λόγω των επιπτώσεων που έχουν αυτές στην ψυχική υγεία. Ξέρω πως θα τιμωρηθώ. Ξέρω πως οι διοργανωτές κοιτούν το συμφέρον τους, και καλά κάνουν. Αλλά η δική μου ψυχή και των συναθλητών μου είναι πιο πολύτιμη. Μην ανησυχείτε θα σας βγάλω από την δύσκολη θέση. Θεωρώ πως το καλύτερο για το τουρνουά, τους άλλους τενίστες και την ευημερία μου είναι να αποσυρθώ από το Ρολάν Γκαρός, προκειμένου όλοι να μπορέσουν να συγκεντρωθούν ξανά στην αγωνιστική δράση στο Παρίσι. Δεν είναι μια κατάσταση που φαντάστηκα ή επεδίωξα, και ποτέ δεν ήθελα να αποτελέσει «περισπασμό». Μπορεί το timing να μην είναι ιδανικό, αλλά ποτέ δεν θα ευτέλιζα την ψυχική υγεία ούτε θα χρησιμοποιούσα αυτό τον όρο ελαφρά. Η αλήθεια είναι ότι έχω βιώσει μακρές περιόδους κατάθλιψης μετά το US OPEN το 2018 και έχω δυσκολευτεί πραγματικά να το διαχειριστώ αυτό.

Με άλλα λόγια. ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.

16 Ιουνίου 2021

Πέρασε ένας μήνας σχεδόν από τη δημοσιοποίηση της κατάστασης. Έχω μπει σε μία θεραπευτική διαδικασία. Έχω ανάγκη να περάσω χρόνο με τους συγγενείς μου και την οικογένειά μου. Αποφάσισα να αποσύρω τη συμμετοχή μου και από το Γουίμπλεντον. Θα προσπαθήσω να μαζέψω δυνάμεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να τιμήσω την πατρίδα μου.

8 Ιουλίου 2021

Ελπίζω όλοι οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι είναι ΟΚ να μην είσαι ΟΚ και είναι ΟΚ να μιλάς για αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν και συνήθως υπάρχει φως στο τέλος κάθε τούνελ. Οι αθλητές είναι άνθρωποι.

23 Ιουλίου 2021

Αυτό το όνειρο πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ. Είναι από τα όνειρα που δεν τολμάς να κάνεις. Πόσο δε μάλλον να πραγματοποιήσεις. Κι όμως. Η ζωή ανήκει στην έκπληξη. Μετέφερα την Ολυμπιακή φλόγα στον βωμό του σταδίου. Έδωσα το σήμα για την επίσημη έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκυο. Μια τελετή στη σκιά της πανδημίας, χωρίς θεατές και με μάσκες, στην οποία τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του κορονοϊού. Αλλά μια μέρα που θα μου μείνει αξέχαστη.

27 Ιουλίου 2021

Κακή ημέρα. Ήμουν για πολλούς το φαβορί για χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. Αποχαιρέτησα με βαριά καρδιά στον τρίτο γύρο. Δεν κατάφερα να ανταπεξέλθω. Δεν κατάφερα να προσφέρω χαρά στους Ιάπωνες φίλους μου, στη χώρα που γεννήθηκα.

16 Αυγούστου 2021

Σήμερα, κι ενώ όλα κυλούσαν ομαλά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, για το τουρνουά στο Σινσινάτι, ένας δημοσιογράφος επέμεινε να μάθει γιατί αισθάνομαι άβολα μπροστά στις κάμερες, λέγοντάς μου πως τα ΜΜΕ με βοήθησαν να εκτοξεύσω την καριέρα μου. Ειλικρινά, με πληγώνει η κάθε κουβέντα του. Ακόμα, προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες μου. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Έβαλα τα κλάματα και αποχώρησα από την αίθουσα. Συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμη να διαχειριστώ bulling.

17 Αυγούστου 2021

Το μυαλό μου βρίσκεται στην Αϊτή. Στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου. Είμαι συγκλονισμένη από τις εικόνες των ανθρώπων που επλήγησαν από τον καταστροφικό σεισμό και ζουν εδώ και περίπου τέσσερις ημέρες στους δρόμους. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του ΟΗΕ. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να δωρίσω το έπαθλο, στις ομάδες διάσωσης.

13 Μαρτίου 2022

Έπειτα από μια μακρά περίοδο διαλείμματος από αθλητικά γεγονότα, παραμένω στη διαδικασία προσπάθειας αυτογνωσίας. Προσπαθώ να καταλάβω στον εαυτό μου. Να τον αποδεχτώ και να τον αγαπήσω. Νιώθω πολύ κουρασμένη. Σήμερα, αποχαιρέτησα το Indian Wells. Αποκλείστηκα νωρίς, αλλά νομίζω πως οι ψυχικές δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Βερόνικα, ένας θεατής επίμονα μου φώναζε κάθε φορά που βρισκόμουν στη θέση του σερβίς, πως είμαι χάλια. Ξέρω πως κανονικά δεν θα έπρεπε τίποτα από όλα αυτά να με επηρεάζει. Αλλά ακόμα δεν μπορώ. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να ξαναμιλήσουμε για τη σημαντικότητα της ψυχικής υγείας.

10 Μαΐου 2022

Ξεκίνησε μια δημόσια συζήτηση που όλοι έπρεπε να έχουμε κάνει. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένη για το ταξίδι ψυχικής υγείας που έχω αρχίσει. Σιγά σιγά νιώθω άνετα με αυτό που είμαι και με το από πού προέρχομαι. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, σίγουρα. Κάπου παλινδρομείς. Αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα. Αυτό με βοηθά να έχω εσωτερική γαλήνη. Όταν μίλησα για τις «μάχες», μίλησα με πολλούς αθλητές που μου είπαν πως κι εκείνοι υπέφεραν αθόρυβα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα κάτι τέτοιο, ήταν κάπως περίεργο. Χαίρομαι που έδωσα και σε άλλους την ευκαιρία να μιλήσουν γι' αυτό, ακόμη και αν δεν ήταν στις προθέσεις μου, ούτε το περίμενα.

8 Ιανουαρίου 2023

Πήρα την απόφαση να απέχω και από το Αυστραλιανού Όπεν.

11 Ιανουαρίου 2023

Αμέσως οι δημοσιογράφοι και ο κόσμος «ανησύχησαν» για μένα. Η κατάστασή μου, σύμφωνα με τους «φωτεινούς παντογνώστες» είναι σοβαρή. Έπεσα και στο Νο42 της κατάταξης. Τραγωδία! Η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ να επιστρέψω στο κορτ, αλλά εδώ υπάρχει μια μικρή ζωή που έρχεται το 2023. Ξέρω ότι έχω τόσα πολλά να περιμένω στο μέλλον, ένα πράγμα που ανυπομονώ είναι να παρακολουθήσει το παιδί μου έναν από τους αγώνες μου και να πει σε κάποιον "αυτή είναι η μαμά μου". Θα γίνω μητέρα.

ΣΗΜΕΡΑ: Με λένε Ναόμι Οσάκα. Είμαι 25 ετών. Έχω ήδη κατακτήσει 4 grand slam. (Δύο US OPEN και δύο Australian Open) Είμαι η πρώτη Ασιάτισσα που κατάφερα να φτάσω στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Έχω το ρεκόρ νικών μέσα σε έναν χρόνο. Είμαι η πρώτη αθλήτρια του τένις που επιλέχθηκε ως η τελευταία λαμπαδηδρόμος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Όμως έκανα ένα λάθος. Συνέδεσα τη νίκη με την αξία μου ως άνθρωπος. Έμαθα από αυτό. Και πλέον θέλω από το βήμα που μου δίνεται να κάνω κάτι χρήσιμο για τον συνάνθρωπο. Θέλω να μπορώ να είμαι πρότυπο για έναν καλύτερο κόσμο. Και ο στόχος μου είναι ιερός.