Καθαρές και ειλικρινείς κουβέντες για την επόμενη μέρα

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για το πώς διαγράφεται η επόμενη μέρα του Άρη μετά από ένα ακόμη χαμένο τελικό.

Ένας ακόμη χαμένος τελικός. Μια ακόμη αποτυχημένη απόπειρα να αποτινάξει από πάνω του μια κατάρα που τον στοιχειώνει 54 χρόνια. Με τον ίδιο σαδιστικό τρόπο. Με γκολ- μαχαιριά στα χασομέρια. Συνθήκες σαν αυτή που βιώνει ο Αρης από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, είναι γνώριμες στον οργανισμό του και θα κάνει καιρό να συνέλθει παρότι έχει περάσει ένα δεκαήμερο. Συναισθήματα όπως πίκρα και απογοήτευση είναι πάλι και τα κυρίαρχα, γιατί το club έχασε μια μοναδική ευκαιρία να αποτινάξει από πάνω του 54 χρόνια τιτλικής ανομβρίας. Η νέα αποτυχημένη απόπειρα έχει οδηγήσει σε ένα κρεσέντο ανάμεικτων συναισθημάτων, μαζί με μπόλικη απαξίωση για όλους και για όλα. Η πλειοψηφία βάλει κατά πάντων (Καρυπίδη, Μάντζιου, παικτών κτλ), ζητώντας ακόμη και την απομάκρυνσή τους.

Μετά από μια αποτυχία, το σωστό είναι να αποδίδονται οι ευθύνες, ώστε να μην γίνονται τα ίδια λάθη, όχι όμως με  απαξίωση και τάσεις ολοκληρωτικού αφορισμού που δεν βοηθούν παρά μόνο στην εκτόνωση των όσων αισθάνεται ο καθένας μέσα του. Ο Αρης που είναι μαθημένος στη διαχείριση κρίσεων πάσης φύσεως, οφείλει στον εαυτό του πάνω από όλα να διαχειριστεί και αυτή με ψυχραιμία, καθαρό μυαλό και ειλικρίνεια από όλους. Το χρωστάει στα εκατοντάδες μικρά παιδιά που αδυνατούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους για την απώλεια ενός ακόμη τίτλου. Σε όλους αυτούς που μαζεύουν κάθε φορά τα κομμάτια τους και στα τέλη Αυγούστου θα είναι πάλι εκεί. Στις θέσεις τους. Στις επάλξεις.

Μπορεί τα πράγματα να ήταν διαφορετικά στο Βόλο, αν η Φραπάρ, δεν άφηνε στην πατρίδα της την γαλλική ευγένεια και δεν δίστασε να εκτελέσει πιστά την αποστολή της. Το ερώτημα όμως είναι ποιος της έδωσε αυτό το δικαίωμα. Γιατί πάντα ο Αρης είναι το θύμα και όχι ο… θύτης. Γιατί δεν φροντίζει να προλαμβάνει τέτοιες καταστάσεις και επιτρέπει να ασελγούν πάνω του, οι… γνωστοί άγνωστοι που τριγυρνούν στους διαδρόμους του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Να αναρωτηθεί και να βρει την απάντηση γιατί σε ένα ακόμη κρίσιμο ραντεβού αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Και αγωνιστικά και κυρίως πνευματικά. Για ένα ματς, για το οποίο προετοιμαζόταν τρεις μήνες. Λογικό και αναμενόμενο, από το κάδρο της κριτικής να μην ξεφεύγει και ο Άκης Μάντζιος. Ο προπονητής αυτής της ομάδας. Πριν ξεθάψουμε το τσεκούρι του πολέμου και την ολική αποδόμηση του (πόσες φορές το έχω ακούσει και διαβάσει από το περασμένο Σάββατο ) περί αμυντικογενή προπονητή, μην μας διαφεύγει κάτι. Ότι ο Άρης πήγε φέτος τελικό λόγω της εξαιρετικής δουλειάς του προπονητή του. Που συμμάζεψε μια ομάδα, χωρίς προετοιμασία, με ανορθογραφίες στο ρόστερ της και με ελάχιστα εφόδια, απέναντι στο πυρηνικό οπλοστάσιο του ανταγωνισμού.

Ήρθε όμως η ώρα και για τον Θεόδωρο Καρυπίδη να δείξει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Ήρθε η ώρα να εξηγήσει στον κόσμο του Άρη ποιο είναι το πλάνο του για την επόμενη μέρα. Κάθε μέρα που περνάει καθίσταται πλέον σαφές με όλους τους τρόπους, ότι η ψαλίδα ανάμεσα στον Άρη και τους τέσσερις μεγάλους του ανταγωνισμού θα μεγαλώνει και όλο και πιο πολύ θα εδραιώνεται η πεποίθηση ότι πολύ δύσκολα θα ξεφεύγει από την 5η θέση. Και μόνο τα έσοδα που χάνει ο Αρης από την απώλεια της ευρωπαϊκής εξόδου και της συνεπαγόμενης απογοήτευσης του κόσμου, την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι θα παίζουν στους ομίλους κολυμπώντας στα εκατομμύρια της ΟΥΕΦΑ, δημιουργούν, πριν καν αρχίσει το επόμενο πρωτάθλημα ένα… χάντικαπ. Κανείς στον κόσμο του Άρη δεν τρέφει αυταπάτες ότι μπορούν να γίνουν μεταγραφές εκατομμυρίων. Κατ΄ εμέ δεν πρέπει κιόλας. Με προσεκτικές επιλογές παικτών που έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει (και όχι κινήσεις εντυπωσιασμού που δεν υπαγορεύονται από καμία ποδοσφαιρική λογική) και 3-4 πραγματάκια που θα βοηθήσουν το γκρουπ και το τεχνικό τιμ, στη καθημερινότητά τους και τα οποία θεωρούνται αυτονόητα στις ομάδες που πας να ανταγωνιστείς, είμαι βέβαιος ότι ο Άρης θα είναι σοβαρός και άκρως ανταγωνιστικός. Αν επιμείνει σε αποτυχημένα μοντέλα, η χρονιά κινδυνεύει να ναρκοθετηθεί γρήγορα.

Χωρίς να μηδενίζουμε το γεγονός ότι με τον Θόδωρο Καρυπίδη, ο Άρης τερμάτισε δύο φορές 3ος στο ελληνικό πρωτάθλημα, έχοντας το μικρότερο μπάτζετ, και άρχισε πάλι να μπαίνει στο μάτι των υπολοίπων, δεν μπορούμε να μην συμφωνήσουμε ότι ο φίλαθλος του Άρη δεν μπορεί εύκολα να συμβιβαστεί με την πέμπτη θέση του…κομπάρσου στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όπως είναι βέβαιο ότι το πρώτο πράγμα που καλούνται να κερδίσουν ξανά Καρυπίδης και ομάδα, τη νέα σεζόν είναι την κλονισμένη εμπιστοσύνη του κόσμου.

Η απώλεια του ευρωπαϊκού εισιτηρίου δίνει το χρόνο για ανασύνταξη σε όλα τα επίπεδα, πράξεις και καθαρές κουβέντες. Όχι, με αναρτήσεις στα social media, όχι με ανεδαφικούς στόχους του τύπου «πάμε για πρωτάθλημα» αλλά με ρεαλισμό και ειλικρίνεια για την επόμενη μέρα. Γιατί ο οπαδός του Άρη μπορεί να παραμένει μια εβδομάδα μετά τον τελικό ακόμη βαριά πληγωμένος, αλλά δεν είναι αγνώμων και αν διακρίνει ειλικρινείς προθέσεις θα στηρίξει λυσσαλέα …