Το... γλυκό του Γιαννακόπουλου

Πως οι μεταγραφικές ιστορίες του καλοκαιριού συνδέονται με το σήμερα...

Όλο το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός έκανε μεταγραφές. Αν σκεφτείτε τι ήταν εκείνο που κέρδισε σχεδόν όλη την επικαιρότητα εκείνους τους μήνες, από τη στιγμή μάλιστα που δεν είχαμε κάποια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση τύπου EURO ή Μουντιάλ, θα θυμηθείτε σχεδόν σε καθημερινή βάση να έχουμε ανακοινώσεις, δημοσιεύματα, φήμες, πληροφορίες, σενάρια. Που να αφορούν τον Παναθηναϊκό. Βρισκόταν σε μια διαδικασία αναγέννησης. Ενός χτισίματος από την αρχή, από τα... μπετά που λέμε.

Με πολλά μεταγραφικά θρίλερ, άλλα με θετική εξέλιξη και άλλα όχι. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως υπήρχαν και περιπτώσεις όπως του Πάντερ ή του Παπαγιάννη που δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε ο Παναθηναϊκός. Αλλά η... σούμα είχε κάτι παραπάνω από θετικό πρόσημο. Έκανε τη μεταγραφή του καλοκαιριού (Σλούκας), πήρε ορισμένους από τους καλύτερους παίκτες της περσινής Euroleague (π.χ. Λεσόρ), βρήκε... λαχεία που έψαχνε, όπως ο Γκραντ ο οποίος γρήγορα εξελίχθηκε σε λίρα εκατό και θα φοράει τα πράσινα μέχρι το 2026, έφερε παίκτη από το NBA (Χουάντσο), έφερε Έλληνες (Παπαπέτρου, Αντετοκούνμπο). Και έδωσε στον Αταμάν ένα καταπληκτικό ρόστερ, για το οποίο συμφωνούσαν όλοι σε ένα πράγμα: όταν θα δέσει αυτή η ομάδα θα μπορέσει να προσφέρει πολλά.

Σιγά - σιγά τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν το ένα δίπλα στο άλλο αρμονικά. Και φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα που ανεξάρτητα από που θα φτάσει φέτος, έχει καταφέρει την πιο δύσκολη αποστολή του: να φέρει πίσω τον κόσμο και πάνω απ' όλα να επαναφέρει την πίστη του κόσμου. Γιατί η πίστη του κόσμου είναι η πιο σημαντική. Εκείνο που λέμε... στις χαρές και στις λύπες μαζί, αλλά σπάνια το τηρούμε στην Ελλάδα. Είμαστε, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, οπαδοί της νίκης. Κάτι που δεν (θα έπρεπε να) είναι κυρίως ο κόσμος του Παναθηναϊκού όσον αφορά το μπάσκετ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα.

Για να επιστρέψουμε στα του καλοκαιριού, εκείνο που ίσως έλειψε από τον κόσμο του Παναθηναϊκού ήταν το... γλυκό, όπως το είχε ονομάσει ο Γιαννακόπουλος. Το θυμόμαστε το βιντεάκι που έδειχνε ένα κουτί γλυκά και είχε πει «κάτι λείπει από εδώ. Ο Μίχαϊλιουκ λείπει». Μπορεί τελικά να μην ήρθε ο Ουκρανός σταρ, αλλά ο Παναθηναϊκός συνέχισε να το ψάχνει εκείνο το γλυκό. Και το βρήκε στο πρόσωπο ενός παίκτη που η σύνδεσή του με την Ελλάδα όλο το καλοκαίρι ήταν με τον Ολυμπιακό: τον Κέντρικ Ναν.

Ο Αμερικανός υπήρξε ένας ξεκάθαρος στόχος του Γιώργου Μπαρτζώκα, που μέσα στα πολλά καλά που έχει σαν προπονητής είναι και αυτό: να βρίσκει Αμερικανούς πρώτης γραμμής. Ή να τους μετατρέπει ο ίδιος σε τέτοιους. Ο Ναν ήρθε στην Ελλάδα, αλλά ήρθε για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Και όσοι γνώριζαν για το τι είδους παίκτη μιλάμε, ίσως να ευχαριστούσαν και τον Μίχαϊλιουκ που τελικά επέλεξε να το παλέψει στο NBA και να μην έρθει στην Ευρώπη. Δεν είμαι βέβαιος αν ο Ουκρανός θα μπορούσε να προσφέρει όλα όσα βλέπουμε από τον Αμερικανό. Κυρίως δεν είμαι βέβαιος πως θα μπορούσε να πάρει έναν ρόλο τόσο ηγετικό όσο παίρνει ο Ναν όταν βρίσκεται στο παρκέ.

Ο Αμερικανός είναι ξεχωριστός γιατί έχει κάτι που σπάνια συναντάς αυτή τη στιγμή σε οποιονδήποτε άλλον παίκτη στη Euroleague. Δεν ενδιαφέρεται για το τι έχει γίνει μερικά δευτερόλεπτα πριν. Είναι σαν να πατάει delete από επίθεση σε επίθεση και να... μηδενίζει το μυαλό του. Στο Μονακό δεν του έβγαινε τίποτα για τριάντα λεπτά. Κάποιος άλλος στη θέση του πιθανότατα να μην τολμούσε να πάρει άλλη προσπάθεια, λόγω της χαμένης αυτοπεποίθησης. Εκείνος γύρισε το ματς μόνος του και οδήγησε τον Παναθηναϊκό μέχρι την ισοφάριση, πριν αναλάβει να το τελειώσει ο Γκριγκόνις. Στο Μιλάνο είχαμε και πάλι μια δική του παράσταση. Το πόσο... κυνικός είναι αυτό που τον βοηθάει για να έχει σχεδόν πάντα καθαρό μυαλό. Και ας μην του μπουν δύο, τρία, πέντε σουτ. Θα πάρει και το έκτο και το έβδομο και το όγδοο.

Έχει τη στόφα του ηγέτη, αλλά δε θα αρκούσε αυτή από μόνη της αν δεν είχε και ένα ταλέντο που ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο όσων βρίσκονται στη Euroleague. Του βγήκε σε καλό του Παναθηναϊκού που δεν του... έκατσε κάποια από τις άλλες περιπτώσεις που κυνηγούσε και συζητούσε νωρίτερα. Γιατί προϊόντος του χρόνου βρέθηκε η ευκαιρία του πολύ συζητημένου Κέντρικ Ναν. Ενός παίκτη που έπρεπε και να τον χρυσοπληρώσει για να τον κάνει δικό του, αλλά στον αθλητισμό τις περισσότερες φορές ισχύει ο κανόνας του «ό,τι πληρώνεις, παίρνεις». 

Κι αν το... γλυκό που είχε υποσχεθεί ο Γιαννακόπουλος υπήρξε πανάκριβο, αυτό λίγο ενδιαφέρει και τον ίδιο τον μεγαλομέτοχο του Παναθηναϊκού και πολύ περισσότερο τον κόσμο, από τη στιγμή που γλυκαίνει και τις βραδιές της ομάδας. Μιας ομάδας που από τον πάτο της βαθμολογίας πριν από μερικούς μήνες, βρίσκεται ήδη στην πρώτη τετράδα. Αλλά ταβάνι, πια, δεν υπάρχει...