Κερδίζει, ελπίζει, γοητεύουν, απογοητεύουν

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τη σημαντική νίκη του Αρη επί της Athens Kallithea αλλά και τα πολλά επιμέρους συμπεράσματα.

Ο Χάμζα Μεντίλ είναι η τρανή απόδειξη ότι ένας καλός ποδοσφαιριστής δεν χρειάζεται παρά δυο… σκάρτα παιχνίδια για να συστηθεί στο νέο του κοινό. Ο γαλλομαροκινός πρόλαβε σε δυο, ούτε καν 90λεπτα να καταθέσει πράγματα που ήδη είναι αξιομνημόνευτα και στην τελική… ευθύνονται σε αρκετά μεγάλο βαθμό για τα πρώτα back to back τρίποντα του Άρη στη σεζόν. Ασιστ με τη Λαμία, γκολ με την Athens Kallithea. Τι άλλο να κάνει ο 27χρονος αριστερός μπακ για να μας πείσει ότι είναι μια καλή προσθήκη; Κάθε φορά που αποφάσιζε να βγει μπροστά, προκαλούσε προβλήματα στους γηπεδούχους και αν δεν ήταν λιγάκι "μαζεμένος" στην επανάληψη λόγω κάρτας (η αχίλλειος πτέρνα του), μπορεί να μας εντυπωσίαζε παραπάνω.

Την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι έκαναν τον Μαρίνο Ουζουνίδη να βγαίνει από τα ρούχα του, συνεχίζοντας να πετάνε στα… σκουπίδια τις ευκαιρίες που απλόχερα παίρνουν. Ευτυχώς για τους ίδιους δεν το πλήρωσε η ομάδα τους με απώλεια βαθμών. Πρώτος και καλύτερος ο Σίστο. Ο Δανός είναι καρικατούρα του παίκτη που κάποτε θαυμάζαμε στη Θέλτα. Δεν μπορεί να τελειώσει φάση ούτε με… αίτηση και μετά από 21 παιχνίδια, πλέον στον Άρη έχουν πειστεί ότι δεν μπορεί να βοηθήσει. Εξαιτίας του ένα εύκολο τρίποντο με βάση τις ευκαιρίες στο ξεκίνημα της επανάληψης, εξελίχθηκε σε ένα αγχωτικό φινάλε. Από κοντά και οι Σαμόρα, Σαβέριο. Ο πρώτος έχει φιλότιμο αλλά δεν μπορεί να βγάλει την ταμπέλα του ταλέντου που διαθέτει και να βάλει ουσία και καθαρό μυαλό. Αποκορύφωμα το σουτ χωρίς καλές προϋποθέσεις από 40 μέτρα και ενώ τρεις συμπαίκτες του περίμεναν απλά μια καλή πάσα. Όπως το ίδιο περίμεναν και από τον Σαβέριο λίγο αργότερα σε μια αντίστοιχη επιθετική μετάβαση με εξαιρετικές προϋποθέσεις σαν αυτές που έβρισκε ο Άρης στο δεύτερο ημίχρονο. Στο ποδόσφαιρο δεν αρκεί να έχεις μόνο ικανότητες… θέλει και ευφυΐα!

Και έχεις από την άλλη μια ακόμη ραψωδία του Νταρίντα που στα 34 κατάπιε τα χιλιόμετρα και η εικόνα του κάποια στιγμή γεμάτος χόρτο στο πρόσωπο, είναι η επιτομή του κομάντο που μόλις έβαλε… φούμο και ξεχύθηκε στη μάχη. Την οποία φυσικά κέρδισε. Κρίμα που δεν έβαλε και το γκολ στο τέλος. Προσωπικά θα ήθελα (φαντάζομαι και ο Ουζουνίδης που το είπε) να τον έβλεπα να ανανεώνει… χθες.

Στη πληθωρική παρουσία του Τσέχου, τις εμπνεύσεις του Μεντίλ και στους δυο εξαιρετικούς του στόπερ χθες (Φαμπιάνο και Βέλεθ), ο Άρης οικοδόμησε μια πολύ σημαντική νίκη. Σημαντική όχι μόνο γιατί διατηρεί ζωντανές τις ελπίδες του για πλασάρισμα στην τετράδα, αλλά γιατί επιτεύχθηκε με 13 στην ουσία ετοιμοπόλεμους παίκτες. Άσχετα αν στο τέλος ο Ουζουνίδης αναγκάστηκε να βγάλει από τη μύγα… ξύγκι, περνώντας στο ματς παίκτες που δεν έχουν ελάχιστο χρόνο (Φατόρε, Ζουλ, Κουάισον). Ο κάθε προπονητής, όποιους έχει αυτούς χρησιμοποιεί…και καλά κάνει και προσπαθεί να πάρει ότι μπορεί από αυτούς, κάνοντάς τους να αισθάνονται χρήσιμοι.

Η δεύτερη σερί νίκη, δίνει στον Έλληνα τεχνικό την ηρεμία και τον χρόνο να συνεχίσει να δουλεύει, ελπίζοντας ότι με τη σταδιακή ενσωμάτωση των νέων παικτών (Ντουντού, Σπίκιτς, Νινγκ) και την επιστροφή τραυματιών και τιμωρημένων, θα μπορέσει κάποια στιγμή, τώρα που πάμε προς το φινάλε και η μπάλα... καίει, να δει το γκρουπ του σε πλήρη απαρτία και τη δουλειά του να γίνεται πιο εύκολα. Το υπομονετικό χτίσιμο των επιθέσεων από πίσω δίχως σπασμωδικές κινήσεις και το -κατά διαστήματα- συνδυαστικό παιχνίδι στην επίθεση, έστω και με αυτό το αργό τέμπο λόγω χαρακτηριστικών των παικτών που διαθέτει είναι ένα πρώτο δείγμα του τι μπορούμε να περιμένουμε στο κοντινό μέλλον. Μικρό δείγμα που δεν επιτρέπει και υπεραισιοδοξία αλλά αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει. Ο Άρης με τις δυο κολλητές νίκες... έσκασε ένα χαμόγελο μετά από καιρό. Τώρα έχει την ευκαιρία κόντρα στον Παναθηναϊκό να... ισιώσει ξανά τη σεζόν του!

ΥΓ. Δεν πιστεύω στο υπερφυσικό αλλά το λες και σημάδι, στο ΣΚ μνήμης για τα τρία χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του Αλκη Καμπανού, ο Αρης να παίρνει δυο σημαντικές νίκες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.