Κωνσταντέλιας: Ο Έλληνας Κβαρατσχέλια που έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο!

Ήταν από τα βράδια, που πέφτει κανείς στο κρεβάτι του να κοιμηθεί και γυρίζει, ώρες ατελείωτες, σαν τη σβούρα, στο στρώμα...

Ύπνος μηδέν. Και πως να έρθει άλλωστε, έχοντας ζήσει, έστω και από μακριά, το… μαρτύριο της Τυφλίδας. Γιατί τέτοιο ήταν. Δραματικό, ψυχοβγαλτικό! Δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν στη θέση των πρωταγωνιστών, των διεθνών μας. Αυτοί κι αν δεν θα έκλεισαν μάτι.

Είμαι βέβαιος, πως στο μυαλό τους θα ερχόταν ξανά και ξανά ολόκληρο το ματς ή και στιγμές. Το δοκάρι του Μαυροπάνου! Το χαμένο πέναλτι του Γιακουμάκη. Αυτό του Μπακασέτα. Λογικό! Αυτοί το ήθελαν περισσότερο απ’ όλους μας και το έδειξαν και στο γήπεδο καταθέτοντας ψυχή. Έτσι κι αλλιώς, για την δική τους καριέρα επρόκειτο, στο μεγαλύτερο βαθμό. Εμείς οι υπόλοιποι, ψάχνουμε απλώς την ευκαιρία για να πανηγυρίσουμε, να βγούμε στους δρόμους, να καρπωθούμε (;) σε πολλές περιπτώσεις, μερίδιο της επιτυχίας. Οι αποτυχίες είναι των… άλλων! Όπως αυτή! Γιατί στο τέλος της ημέρας τέτοια ήταν, ξεκάθαρα.

Τι ευκαιρία θα πρέπει να σου παρουσιαστεί για να πάρεις πρόκριση στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης κι έτσι όπως τα έχεις καταφέρει τα τελευταία χρόνια με τις αλλεπάλληλες αποτυχίες; Σου έτυχε το νούμερο 77 της παγκόσμιας κατάταξης, έστω και σε εκτός έδρας ματς, σε μία πολύ καυτή έδρα, από την οποία, παρεμπιπτόντως, η Ισπανία πέρασε με το εκκωφαντικό 7-1 τον περασμένο Σεπτέμβριο! Τι άλλο χρειάζεσαι αλήθεια;

Είμαστε Ισπανία; Σε καμία περίπτωση! Είμαστε χειρότεροι από την Γεωργία; Ούτε μία στο εκατομμύριο! Έχουμε Κβαρατσχέλια; Ποτέ! Αυτή όμως ήταν δυστυχώς και η ειδοποιός διαφορά στη χθεσινή βραδιά. Τα ατομικά ποιοτικά χαρακτηριστικά δηλαδή, που λείπουν από το ελληνικό ποδόσφαιρο και τα οποία τα είχε η αντίπαλος μας συμπυκνωμένα σ’ έναν ποδοσφαιριστή!

«Τι σας ζητάω; Κάντε σουτ! Λέει ο μ…..ς ο προπονητής. Ας έχει παίκτες. Σουτάρετε, έτσι μπαίνει το γκολ», θυμάμαι τον αείμνηστο Αλκέτα Παναγούλια να ωρύεται στα αποδυτήρια της Εθνικής στο χαμένο ματς με την Βουλγαρία για το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ και ψάχνω να βρω τα σουτ που επιχειρήσαμε χθες απέναντι σε μια πολυπρόσωπη άμυνα, με πολλά σώματα πίσω από την μπάλα. Καταλήγω σ’ ένα αξιοπρεπές στην εστία από τον Τάσο Μπακασέτα στην παράταση. Τον μοναδικό δηλαδή σ΄ αυτή την ομάδα, που το έχει καλλιεργήσει σε μεγάλο βαθμό, πολύ μακριά από τον επόμενο.

Καλή η κατοχή της μπάλας, καλό το passing game, η υπομονή, η σωστή τακτική προσέγγιση, η εργατικότητα στο χορτάρι, η κατάθεση ψυχής, αλλά θες, βρε αδερφέ, ιδίως σε τέτοια παιχνίδια με αντιπάλους που οχυρώνονται πίσω και ψάχνουν το λάθος για να βγουν στην κόντρα, ατομικά στοιχεία ικανά να κάνουν τη διαφορά. Αυτά δηλαδή που έχει σε τόσο αναπτυγμένο βαθμό ο Κβαρατσχέλια, με αποτέλεσμα να κρατάει μια ολόκληρη ομάδα μέσα στο «κόλπο», αναγκάζοντας και τον αντίπαλο να προσαρμόσει το σχεδιασμό του αγώνα πάνω του προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα. Αυτός ήταν η κύρια αιτία, που κρατούσαμε παίκτες πίσω, που δεν ρισκάραμε τελικά όσο θα έπρεπε για να αποφύγουμε τα πέναλτι στα οποία ήμασταν καταδικασμένοι πριν αρχίσει η διαδικασία, μέσα σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Ήθελες ταχύτητα, την είχες! Έκρηξη; Ήταν εκεί! Ικανότητα στο ένας εναντίον ενός; Άλλο πράγμα! Σέντρες;, Σουτ; Τα πάντα!

Εμείς, από την δική μας πλευρά, δεν είχαμε σχεδόν τίποτα από τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Μόνο ένα work in progress. Τον Κωνσταντέλια, που με όλες τις αδυναμίες που έχει στο ανασταλτικό κομμάτι και το νεαρό της ηλικίας του, το οποίο είναι πιθανό να του φουσκώσει τα μυαλά από την υπέρ-προβολή και να τον αποπροσανατολίσει από το στόχο να γίνει ο Έλληνας Κβαρατσχέλια, θα πρέπει να αποτελέσει το σημείο αναφοράς, όχι μόνο της Εθνικής μας ομάδας, αλλά και του γενικότερου στρατηγικού σχεδιασμού της χώρας, αν υπάρχει τέτοιος, για την αξιοποίηση του ελληνικού ταλέντου. Γιατί απ΄ αυτό, μπορώ να σας διαβεβαιώσω, διαθέτουμε μπόλικο, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, στις μικρές ηλικίες, τα τελευταία χρόνια, το ευνουχίζουμε, δαιμονοποιώντας την ντρίμπλα, το σουτ, την πρωτοβουλία, την έμπνευση έξω από τα συνηθισμένα, την διαφορετικότητα, δίνοντας πολύ μεγάλη έμφαση στην τακτική τη διατήρηση των θέσεων στον αγωνιστικό χώρο, την πάσα. Πράγματα δηλαδή που μαθαίνονται με σχετική ευκολία στο πέρασμα των χρόνων. Και που και πού θα ξεφύγει και κάποιος απ’ αυτή την μέγγενη και θα εμφανιστεί ένας Κωνσταντέλιας.

Δεν φταίει λοιπόν κανένας Μπακασέτας, κανένας Γιακουμάκης και κανένας Πογέτ για το χθεσινό κάζο, παρά μόνο η δομή και η εν γένει λειτουργία του ελληνικού ποδοσφαίρου, η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού και η ακατάσχετη ξενομανία των συλλόγων, που κόβουν τον δρόμο σε πολλά ταλαντούχα παιδιά. Ναι, μπορεί να έχει κανείς την άποψη του για κάποιες επιλογές του ομοσπονδιακού τεχνικού σε επίπεδο προσώπων ή ακόμα και τακτικής, ιδίως σε σχέση με το επιβεβλημένο, κατά τη γνώμη μου, ρίσκο που ΔΕΝ πήραμε στο τελευταίο δεκάλεπτο, χωρίς την απειλή του Κβαρατσχέλια πλέον στο χόρτο, αλλά μέχρι εκεί!

Αυτή η στάνη, για την ώρα τουλάχιστον, αυτό το γάλα βγάζει. Εκτός αν θεωρούμε ότι αν είχε κληθεί ο Κώτσιρας ή ο Λυκογιάννης ή ο ένας ή ο άλλος, τώρα θα κλείναμε εισιτήρια για τη Γερμανία. Θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω. Το σκεπτικό των… πιο φορμαρισμένων κάθε φορά, το δοκιμάσαμε στο παρελθόν, απέτυχε παταγωδώς με αποτέλεσμα να παίζουμε μεταξύ συγγενών και φίλων στο αχανές ΟΑΚΑ. Αντιθέτως, η λογική του, μέχρι ενός σημείου, κλειστού club μας έφτασε στην κορυφή.

Ας αναθεωρήσουμε λοιπόν το σκεπτικό μας για ορισμένα από τα δομικά στοιχεία του ποδοσφαίρου μας, για τις προτεραιότητες που θα πρέπει να δίνονται στις ακαδημίες, γιατί σύμπτωση επαναλαμβανόμενη σε σχέση με τις αποτυχίες και μάλιστα πολλές φορές με υποδεέστερους αντιπάλους, παύει να είναι σύμπτωση κι ένας Κωνσταντέλιας ή ένας Φορτούνης, στη χάση και τη φέξη, προφανώς και δεν είναι αρκετοί.