Ξένοι γιατροί… επειγόντως!

Θα μπορούσε να γράψει κανείς τόμους γεμάτους πικάντικες ιστορίες από το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά η κατάσταση πλέον έχει πάψει προ πολλού να έχει γούστο. Έχει γίνει άκρως επικίνδυνη για όλους. Ποδοσφαιριστές, διαιτητές, δημοσιογράφους, οπαδούς, φιλάθλους, παρατηρητές, αθλητικούς δικαστές, εσχάτως και γιατρούς! Και πιθανότατα ξεχνάω και κάποιους.

Τι είδαμε στο χθεσινό ντέρμπι λοιπόν; Για μία ακόμα φορά να περνούν σ’ έναν αθλητικό χώρο κάθε λογής αντικείμενα με την ανοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Κανένας έλεγχος! Ο καθένας μπορεί να μπει κουβαλώντας μαζί του ότι θέλει. Μήπως υπάρχει κάποιος να τον τσεκάρει και να τον σταματήσει; Μην κοροϊδευόμαστε. Ξέφραγα αμπέλια είναι η πλειονότητα των ελληνικών γηπέδων. 

Το αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις; Εμπόλεμες ζώνες, κάτι σαν τη λωρίδα της Γάζας ένα πράγμα. Τουλάχιστον παλιότερα, όπως στο διαβόητο ντέρμπι των «αιωνίων» της Ριζούπολης για παράδειγμα, οι επίδοξοι ταραξίες έπρεπε να σκαρφιστούν τρόπους προκειμένου να περάσουν τα «πυρομαχικά» τους μέσα στο γήπεδο. Και τα κατάφεραν τότε βάζοντας τα μέσα στις διαφημιστικές πινακίδες που τοποθετήθηκαν περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου την προηγούμενη μέρα του αγώνα. Σήμερα, δυστυχώς, τα πράγματα μοιάζουν να είναι πολύ πιο εύκολα. 

Επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και προπονητές, που βάζουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα προσπαθώντας απλώς να κάνουν τη δουλειά τους. Τραγικά πράγματα τα οποία έχουν συζητηθεί ξανά και ξανά και λύση δεν βρίσκεται. Το πιο ανησυχητικό απ΄ όλα όμως είναι η αντίδραση. Και μιλάω για τα «αντανακλαστικά» ανθρώπων του ποδοσφαίρου και στο γενικό αυτό σύνολο μπορείτε να συμπεριλάβετε σίγουρα και να βάλετε και σε περίοπτη θέση, αν θέλετε κι εμάς τους δημοσιογράφους. 

Η κουβέντα που έχει αρχίσει από χθες και θα «τρέχει», πιθανότατα για… πάντα, αφορά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, στην απόσταση του Χουάνκαρ από την κροτίδα, τη ζημιά που μπορεί αυτή να προκαλέσει, το πως… «επιβίωσαν» οι υπόλοιποι συμπαίκτες που βρίσκονταν δίπλα στον Ισπανό μπακ και όχι αυτός, το αν έχει κάνει θέατρο ή όχι, ακόμα και την έκταση του τραυματισμού, που τελικά, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση, υπέστη. Εκατοντάδες συζητήσεις, λες και η αντιμετώπιση κροτίδας που σκάει δίπλα, είναι κάτι που συμπεριλαμβάνεται στο job description ενός αθλητή και να είναι υποχρεωμένος να το ξεπερνά, έστω κι αν δεν ακούει και στο… 100% βρε αδερφέ. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Θα ζήσει! 

Είναι δυνατόν να βάζουμε στη θέση του απολογούμενου έναν αθλητή και να προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας; Ακούω και καταλαβαίνω το επιχείρημα ότι είναι πιθανό να ανοίξουν πλέον οι «ασκοί του Αιόλου», με την έννοια πως ο καθένας θα μπορούσε να προσποιηθεί τον τραυματία για να «τελειώσει» μία αναμέτρηση. Άραγε όμως δεν έχουν ανοίξει εδώ και χρόνια; 

Από την περίπτωση του Όσκαρ Γκαρθία στην Τούμπα, όταν και τότε κάκιστα ασχολούμασταν περισσότερο με το… βάρος του ρολού της ταμιακής μηχανής και τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει και όχι με την άθλια ενέργεια της ρίψης του αντικειμένου, στον αγωνιστικό χώρο ή από εκείνη του Βλάνταν Ίβιτς στη «Λεωφόρο», τότε δηλαδή που επίσης κάκιστα κάναμε… «έρευνα» για το αν το κουτάκι της μπύρας που τον χτύπησε ήταν γεμάτο ή άδειο! Έχει σημασία αλήθεια;

 Όσο οι ομάδες «αδυνατούν» να εντοπίσουν και να πετάξουν έξω από τα γήπεδα, για πάντα όμως, τους λίγους, αλλά υπαρκτούς απλούς βλάκες έως και εγκληματίες της κερκίδας κι όσο οι ποινές, στους ελάχιστους που «πιάνονται» τελικά από την αστυνομία, μοιάζουν περισσότερο μ’ ένα απλό σκαμπιλάκι του τύπου... «για να μάθεις παλιόπαιδο», τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει. Το μόνο που δεν έχω ακούσει τις τελευταίες ώρες, είναι να γίνεται χρήση του VAR προκειμένου να βγάζουμε άκρη ακόμα και σε τέτοιου είδους περιπτώσεις τραυματισμών προπονητών και παικτών από τις αθλιότητες της κερκίδας και να φέρνουμε γιατρούς από το εξωτερικό. Μην γελάτε καθόλου. Δεν απέχουμε πολύ απ΄ αυτό! 

Το να συζητάμε αν θα έπρεπε να συνεχιστεί το παιχνίδι ή όχι, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, είναι αστείο, αλλά δυστυχώς τέτοιου είδους συζητήσεις τις επιτρέπουν οι ίδιοι οι κανονισμοί, τη στιγμή που θα έπρεπε η διακοπή να είναι αυτονόητη και να επιβάλλεται σε κάθε τέτοια περίπτωση. Και για ουσιαστικούς και για πρακτικούς λόγους. Για να μην μπαίνουμε δηλαδή σε τέτοιου είδους διαδικασίες… «έρευνας». 

Για να μην μπαίνει ο οποιοσδήποτε πρόεδρος στο δίλημμα να αποφασίσει αν θα πάρει την ομάδα και θα φύγει ή αν θα παραμείνει στο γήπεδο, δημιουργώντας έτσι, άθελα του φυσικά, μεγαλύτερη ένταση, πιο σκληρή αντιπαλότητα και αυξημένη τοξικότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα έπρεπε να προβλέπεται ξεκάθαρα από τον κανονισμό κι όχι να είναι στη διακριτική ευχέρεια του κάθε ιδιοκτήτη, ούτε να εξαρτάται φυσικά από το πόσο καλό σημάδι είχε τελικά ο κάθε κάφρος...