Ξόρκισε μια κατάρα και γέννησε μια μεγάλη ευκαιρία

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την μεγάλη πρόκριση του Αρη και την ιστορική ευκαιρία που έχει η ομάδα του Μάντζιου για να φτάσει σε ένα τελικό.

Πόσες και πόσες φορές, στο παρελθόν πρόσφατο και μη, ο Αρης έφευγε με άδεια χέρια, όταν έδινε ραντεβού με μια μεγάλη πρόκριση. Για την ακρίβεια κατάφερνε να αποκλειστεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Με ΑΕΚ, με Ολυμπιακό, με Λαμία, με ΠΑΟΚ παλιότερα και και….Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!

Αυτή τη φορά έπαιξε με τη φωτιά αλλά δεν κάηκε. Στην θεωρητικά χειρότερη χρονιά των τελευταίων ετών, αυτή με τις λιγότερες προσδοκίες, πετυχαίνει την μεγαλύτερη πρόκρισή του. Για να είμαστε ειλικρινείς, την πρώτη κόντρα σε ομάδα του Big 5 και μάλιστα σε διπλά παιχνίδια. Χωρίς να είναι το φαβορί. Χωρίς καν να διαθέτει εφάμιλες ομάδες με αυτές των προηγούμενων ετών. Αυτό είναι όμως το ποδόσφαιρο και αυτός είναι ο θεσμός του κυπέλλου. 

Η πρόκριση είχε σασπένς, είχε άγχος, έφτασε στη ρουλέτα των πέναλτι, έτσι για να δοκιμάσει πάλι νεύρα και αντοχές των οπαδών του, αλλά είχε και happy end.

Μια πρόκριση που μπορεί να αλλάξει όλη τη χρονιά του Αρη. Να της δώσει νόημα. Ελπίδα, προοπτική. Δεν του εξασφαλίζει ασφαλώς de facto απο χθες το βράδυ τη συμμετοχή του στον τελικό και θα είναι μεγάλο λάθος αν ο Αρης μείνει στις δάφνες της χθεσινής βραδιάς γιατί κινδυνεύει να πατήσει την μπανανόφλουδα. Και μετά θα είναι χειρότερα για τον απλούστατο λόγο ότι απο εδώ και πέρα ο Αρης δεν είναι το αουτσάιντερ αλλά το φαβορί. 

Εχει μπροστά του μια ιστορική ευκαιρία να φτάσει τουλάχιστον ως τον τελικό. Μετά όλα γίνονται. Και όταν βλέπεις ότι την πρόκριση, υπογράφει ο παίκτης που έχει βιώσει την χειρότερη βραδιά του ως ποδοσφαιριστής (Κουέστα) σε αγώνα Κυπέλλου, τότε είναι που αρχίζεις να πιστεύεις στη μοίρα. Το πεπρωμένο.

Βλέποντας τον χθεσινό Αρη, ειδικά αυτόν του πρώτου ημιχρόνου, καταλάβαινες τι βαρύ φορτίο κουβαλούσε στις πλάτες του το γκρουπ. Αγχος απύθμενο που οδηγούσε σε ατομικά λάθη, νωθρότητα, έλλειψη καθαρού μυαλού. Μόνο η τύχη δεν τον είχε εγκαταλείψει, αφού η ΑΕΚ, με βάση τις ευκαιρίες που έκανε στο πρώτο 45λεπτο, θα μπορούσε να είχε καθαρίσει νωρίς την πρόκριση. 

Το γρήγορο γκολ του άφαντου σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι, Μορόν στο 58΄ έδωσε την ψυχολογία που χρειάζονταν οι παίκτες του Μάντζιου και τα κουράγια να παλέψουν ως την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, προκειμένο να μην φύγουν πάλι με άδεια χέρια. Σχεδόν άπαντες έκαναν μια κατάθεση ψυχής. Εδώσαν ό, τι είχαν και δεν είχαν απέναντι στο βαρύ οπλοστάσια της ΑΕΚ, ο προπονητής της οποίας έριξε διαδιχικά στο ματς ότι επιθετικό είχε. 

Μια κουβέντα παραπάνω αξίζουν τρεις παίκτες. Ο ακάματος Νταρίντα που προσέθεσε ένα ακόμη συγκλονιστικό παιχνίδι στο ρεπερτόριό του, ο Φαμπιάνο που υπήρξε καθοριστικός στις κρίσιμες στιγμές και ο Σουλεϊμάνοφ που ήταν ο κυριότερος εκφραστής των επιθετικών προσπαθειών. Χωρίς αυτό να ακυρώνει την προσπάθεια όλων όσων αγωνίστηκαν.

Στα πέναλτι χρειάζεται ευστοχία και ένας καλός τερματοφύλακας. Ο Αρης έχασε ένα πέναλτι, ο τερματοφύλακάς του έπιασε δυο και ο Αρης προκρίθηκε. Και τι ειρωνία. Την πρόκριση υπέγραψαν  οι δυο παίκτες που πάλεψαν με τον χρόνο και τις πιθανότητες ώστε να αγωνιστούν. Ο Κουέστα και ο Βερστράτς που εκτέλεσε το τελευταίο πέναλτι. Σαν να ήταν γραφτό…

Η πρόκριση αποτελεί και μια δικαίωση για τον Μάντζιο. Για τη μεθοδική και χωρίς τυμπανοκρουσίες δουλειά που επιτελεί, δίχως τα εφόδια των υπόλοιπων του Big 5. Σεμνά και ταπεινά, ο έλληνας τεχνικός, έχει βελιτώσει την εικόνα του Αρη και έχει καταφέρει να γεννήσει προσδοκίες ότι η φετινή χρονιά δεν είναι χαμένη… Παράσημο για αυτον τα καλά λόγια αό τον Αλμέιδα μετά το ματς. Γιατί οι προπονητές ξέρουν να εκτιμούν την ποιότητα της δουλειάς των συναδέλφων τους.