Μακρινή ανάμνηση για τον Παναθηναϊκό ο «εφιάλτης» του Μπόλονι

Θυμάται κανείς το καταστροφικό πέρασμα του Λάζλο Μπόλονι από τον Παναθηναϊκό και συνειρμικά, αναπόφευκτα έρχονται στο μυαλό συγκρίσεις του «τότε» με το «τώρα».

 Δεν πάει και πολύς καιρός. Όταν η διοίκηση των “πράσινων” αποφάσιζε την πρόσληψη του Ρουμάνου τεχνικού τον Οκτώβριο του 2020 μπορούσε πολύ εύκολα να μπει κανείς στη σκέψη και τη λογική της επιστροφής στην κανονικότητα για μία ταλαιπωρημένη, τα τελευταία χρόνια, ομάδα. Αν είχες ζήσει άλλωστε Αντρέα Στραματσόνι και Ντάνι Πογιάτος λογικό ήταν. 

Αυτό που δεν τέθηκε τότε μάλλον στο τραπέζι ήταν η προχωρημένη ηλικία του πρώην προπονητή του ΠΑΟΚ και οι αλλαγές, που σε πολλές περιπτώσεις, φέρνει στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Μπορεί να τους γεμίσει εμμονές και ιδιοτροπίες. Ακόμα περισσότερες μάλιστα αν τέτοιες προϋπήρχαν, έστω και σε μικρότερο βαθμό. Αν δε κάποιος ήταν υποψιασμένος για τα πεπραγμένα του στην πρώτη θητεία του στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη, περίπου μια δεκαετία νωρίτερα, δεν θα έπεφτε δα και από τα σύννεφα γι αυτά που έβλεπε να διαδραματίζονται στον Παναθηναϊκό.

 Τι έβλεπε; Ένα γκρουπ παικτών απολύτως δυσαρεστημένου σε όλα τα επίπεδα από την αυταρχική συμπεριφορά του προπονητή και του βοηθού του, Σεργκέι Κουζνιέτσοφ, με αποτέλεσμα να ζητάει ακρόαση από τον ιδιοκτήτη της ομάδας, Γιάννη Αλαφούζο, στον οποίο, την ίδια ώρα, ο κόουτς επαναλάμβανε πως με αυτούς του ποδοσφαιριστές η ομάδα δεν μπορεί με τίποτα να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Χάος! 

Πρέπει να είσαι ανόητος ή αλαζόνας για να ξεστομίζεις τέτοιες κουβέντες σε μία περίοδο μάλιστα που γνωρίζεις πως πρακτικά δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι για την ενίσχυση του συνόλου. Ή απλώς προσπαθείς να βγάλεις την ουρά σου απ’ έξω. Ήταν ποτέ δυνατόν να μην μπουν… ψύλλοι στ΄ αυτιά των ποδοσφαιριστών; Στην Ελλάδα είμαστε. Τίποτα δεν μένει κρυφό. 

Από εκείνη λοιπόν την, ο Θεός να την κάνει λογική, φτάσαμε τώρα σ’ αυτή του, περίφημου πλέον, “μην υποτιμάτε την ομάδα μου” του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Έτη φωτός μακριά δηλαδή. Θα μου πει κάποιος “είχε άδικο ρε μεγάλε ο Μπόλονι; Πόσοι από εκείνους τους παίκτες συνεχίζουν κι έχουν πολύ χρόνο συμμετοχής”; 

Λίγοι! Στην πραγματικότητα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Χουάνκαρ, Σχένκεφελντ, Ιωαννίδης και Κουρμπέλης. Αυτοί είναι. Ο Αϊτόρ είναι εκτός και ο Σάντσες με τον Πούγγουρα έχουν περιφερειακό ρόλο. Παρ΄ όλα αυτά, ένας έξυπνος άνθρωπος δεν φανερώνει ποτέ στον αντίπαλο την αδυναμία του. Ποτέ! Νόμος! Προσπαθεί να την κρύψει, να την μακιγιάρει κι όχι να την αναδεικνύει σε κάθε ευκαιρία. Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα πετύχαινε με διαφορετική προσέγγιση. 

Κι αυτός ο Παναθηναϊκός, του “ξύπνιου” όμως Γιοβάνοβιτς, έχει αδυναμίες. Θυμόσαστε τη μεγάλη κουβέντα περί μικρού ρόστερ και ελλείψεων στο νευραλγικό χώρο του κέντρου; Ε, αυτές ακόμα υπάρχουν. Και λοιπόν; Δεν έχουν βγει ποτέ στον αφρό από τον προπονητή και ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογία, γιατί θα ήταν κάτι που προφανώς θα καταρράκωνε ψυχολογικά τα δικά του παιδιά. Πως θα πιστέψουν αυτά στον εαυτό τους αν ο “πατέρας” τους δεν… Δουλεύει μ’ ένα σύνολο παικτών και προσπαθεί να βγάλει το καλύτερο, γιατί αυτούς έχει και με αυτούς πορεύεται κι όπου πάει. Και φαίνεται πως πάει για πρωτάθλημα! 

Η εικόνα του πανηγυρισμού του Φώτη Ιωαννίδη στο πρώτο γκολ, αγκαλιά με τον Σπόραρ, τον “αντίπαλο” του για τη θέση του σέντερ φορ δηλαδή, ενός ποδοσφαιριστή που κόστισε πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ και “τρώει” πάγκο, είναι όλος ο φετινός Παναθηναϊκός. Είναι όλος ο Γιοβάνοβιτς. Απλώς φέρτε στο μυαλό σας τον κακό χαμό που γινόταν τότε με τον... “πολύ” Φεντερίκο Μακέντα. Η μέρα με τη νύχτα σε ότι έχει να κάνει με τη διαχείριση ανθρώπων. 

Κι όχι μόνο αυτό! Κάποια στιγμή γίνονταν και συγκρίσεις σχετικά με τη βαθμολογική συγκομιδή της ομάδας επί Μπόλονι κι επί Γιοβάνοβιτς και η ζυγαριά έγερνε προς την πλευρά του Ρουμάνου! Απολύτως λογικό, μέχρι ένα σημείο, με βάση την ποδοσφαιρική νοοτροπία της σφιχτής άμυνας και των πολλών παικτών πίσω από τη μπάλα, αδιαφορώντας για το ότι η ομάδα του δεν μπορούσε να αλλάξει δεύτερη πάσα από τη μέση και μπροστά. Ήταν εκείνος που διάλεξε τον εύκολο δρόμο. 

Ο Γιοβάνοβιτς, από την άλλη, επέλεξε τον δύσκολο. Της δημιουργίας μιας κανονικής ομάδας, που ελάχιστα έχασε σε ανασταλτική λειτουργία, αλλά παράλληλα έγινε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και αυτή με την καλύτερη κυκλοφορία μπάλας στην Ελλάδα! Και μπράβο του!