Με τον Αλμέιδα δεν είναι προσωπολατρία, αλλά ισχυροί δεσμοί

Ο Κώστας Τσίλης γράφει γι αυτό το εξαιρετικό και σπάνιο που συμβαίνει με τον Αλμέιδα και την ΑΕΚ, που είναι πολύ μακριά από προσωπολατρία αλλά ξεκινά και τελειώνει σε ισχυρούς δεσμούς

Να ξεκαθαρίσουμε για αρχή τρία πραγματάκια, απαραίτητα για να μπει η κουβέντα στην σωστή της βάση. Το πρώτο είναι πως η ΑΕΚ είναι πάνω απ’ όλα τα πρόσωπα. Τίποτα και κανείς, όποιος και αν είναι, ό,τι και αν έχει πετύχει/προσφέρει στο σύλλογο, δεν μπήκε, δεν μπαίνει και δεν θα μπει μπροστά απ’ αυτόν. Και ο κόσμος που αγαπά την ΑΕΚ στον πραγματικό κόσμο και όχι αυτόν του διαδικτύου και τα σόσιαλ, δεν αγαπά τίποτα και κανέναν περισσότερο. Επίσης οι υψηλές απαιτήσεις είναι ίδιες για όλους όσους φέρουν το σήμα της ΑΕΚ. Δίχως καμία εξαίρεση.

Το δεύτερο είναι πως ο Αλμέιδα δεν έχει ανάγκη καμία ΑΕΚ για να βιοπορίζεται προπονητικά. Το αντίθετο. Είναι έτσι κι αλλιώς τέτοια η ποδοσφαιρική του προσωπικότητα, τέτοια πλέον και η προπονητική του διαδρομή, που ακόμα και αν αύριο το πρωί ψάξει για τον επόμενο σταθμό της καριέρας του, θα τον βρει στο άψε – σβήσε. Και θα είναι και πολύ καλοπληρωμένος. Επομένως ούτε έχει καμία ανάγκη, ούτε θα έκανε ποτέ απολύτως τίποτα, απλώς και μόνο για να ισχυροποιήσει την θέση του. Είτε στην ΑΕΚ, είτε σε οποιαδήποτε ομάδα.

Κάπως έτσι πηγαίνουμε και στο τρίτο, που είναι πως το περιβάλλον στο οποίο κινείται και η ΑΕΚ και ο Αλμέιδα είναι ενός αυστηρά επαγγελματικού και εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Κάτι που προφανώς το ξέρει καλά και ο σύλλογος και ο Αργεντινός προπονητής. Αυτό το περιβάλλον λοιπόν, έχει και όρους και πλαίσιο και δημιουργεί και δεδομένα από τα οποία δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις. Σ’ αυτό το πλαίσιο και σ’ αυτούς τους όρους, δεν υπάρχει η λέξη «μονιμότητα» και σπανίως χωράνε δεσμοί, διότι δεν αντέχουν. Ξέρει και η ΑΕΚ, ξέρει και ο Ματίας, πως το (επαγγελματικό) ποδόσφαιρο μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα φέρει έτσι, που θα χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Αυτά τα τρία τα παραπάνω, νομίζω είναι κανόνας απαράβατος να τα έχουμε πάντοτε πολύ καθαρά. Από εκεί και πέρα, όποιος αρνηθεί πως η ΑΕΚ έχει στο dna της, μια διαρκή ανάγκη να προσπαθεί να ντριμπλάρει αυτό το αυστηρό πλαίσιο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, είτε είναι βαθιά νυχτωμένος, είτε εθελοτυφλεί. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, δεν είναι και κακό. Το ποδόσφαιρο το παίζουν άνθρωποι και αν βγάλεις έξω το συναίσθημα, δεν ξέρω τι διάολο θα μείνει. Μόνο ο χορός εκατομμυρίων, τα big deals και τα παχυλά συμβόλαια; Αλίμονο.

Η ΑΕΚ το... ντριμπλάρει το σύγχρονο ποδόσφαιρο

Η ΑΕΚ διαχρονικά δεν προσπαθεί να αποφύγει να βάλει (πολύ) συναίσθημα και πολλές φορές το επιδιώκει κιόλας. Και ας έχει φάει τα μούτρα της σ’ αυτό και μάλιστα ίσως πιο σκληρά από κάθε άλλη ομάδα, με την ιστορία του Μπάγεβιτς. Εξακολουθεί να το κάνει με παίκτες. Το έκανε και με προπονητές όπως ο Σάντος. Το κάνει κυρίως τώρα με τον Αλμέιδα. Τα παιδιά από την Original της Κυψέλης, ήθελαν να γιορτάσουν μαζί του, τα 35α γενέθλια τους. Ο κόσμος που έδωσε το παρών στην γιορτή, ήθελε να τον αγκαλιάσει και να τραγουδήσει μαζί του.

Πριν από περίπου δυο εβδομάδες, πριν από το ματς με τον Άρη στη Νέα Φιλαδέλφεια, όλο το γήπεδο σηκώθηκε και φώναζε ρυθμικά το όνομα του Αλμέιδα. Υπογραμμίζω το «πριν», διότι δεν είχε προηγηθεί η νίκη σ’ αυτό παιχνίδι. Αντιθέτως είχε προηγηθεί η ήττα στις Σέρρες. Είχαν προηγηθεί τρία συνεχόμενα ματς πρωταθλήματος που η ΑΕΚ είχε πάρει έναν βαθμό μόλις και υπήρχε (δικαίως) και δυσαρέσκεια και προβληματισμός. Δεν γίνεται η ΑΕΚ να χάνει από τον Πανσερραϊκό και τον Παναιτωλικό, ακόμα και σε ματς που δεν τις έχουν δοθεί συνολικά τρία πεντακάθαρα πέναλτι.

Παρόλα αυτά ο κόσμος της ΑΕΚ μετά απ’ όλα αυτά, γέμισε τη Νέα Φιλαδέλφεια για το παιχνίδι με τον Άρη και μάλιστα μεσοβδόμαδα. Και πριν την σέντρα, όλο το γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι για να φωνάξει ρυθμικά το όνομα του Αλμέιδα. Προφανώς ισχύει η πρώτη ανάγνωση που έχει να κάνει με στήριξη στον προπονητή. Διότι σε αντίθεση με το χάος και το ανώνυμο και δίχως σίγουρη ταυτότητα, πανήγυρι του τρελού που γίνεται στο διαδίκτυο και τα Σόσιαλ, η έκφραση του κόσμου που πάει στο γήπεδο είναι αναγνωρίσιμη και ως εκ τούτου αντιπροσωπευτική. Χωρίς εννοείται να βάζω ΑΕΚόμετρα, καθότι υπάρχουν χιλιάδες, τεράστιοι ΑΕΚάρες, που όσο και αν λαχταρούν αδυνατούν να βρίσκονται στο γήπεδο. Για αντιπροσωπευτικό δείγμα όμως κουβεντιάζουμε.

Οι δεσμοί με τον Αλμέιδα...

Η δεύτερη ανάγνωση, πέρα από την στήριξη και πέρα από την ψήφο εμπιστοσύνης, είναι αυτοί οι ισχυροί δεσμοί που έχουν δημιουργηθεί με τον Αλμέιδα και τον κόσμο και τον σύλλογο. Δεν έχουν να κάνουν με προσωπολατρία, διότι δεν σφυρηλατήθηκαν μέσα από την επιτυχία του νταμπλ. Ίσως θα έμπαινε αυτό στην κουβέντα, αν ο Ματίας έπαιρνε το νταμπλ αλλά και το περυσινό πρωτάθλημα. Αλλά έτσι κι αλλιώς οι δεσμοί που άρχισε να φτιάχνει ο κόσμος με τον Αλμέιδα, ήταν ήδη από το πρώτο μισό της πρώτης του χρονιάς, όταν δεν είχε κατακτήσει απολύτως τίποτα και η ΑΕΚ ήταν και οκτώ βαθμούς πίσω από την κορυφή.

Όμως το πρώτο και σημαντικό που ήδη από τότε άρχισε να συμβαίνει και να θεριεύει, είναι πως στον πάγκο υπήρχε ένας προπονητής που έφερε ξανά σ’ έναν οργανισμό που είχε βυθιστεί σε βαθιά ποδοσφαιρική κατάθλιψη και το χαμόγελο και το ενθουσιασμό και την πίστη, αλλά ακόμα και μια μεγάλη αγκαλιά. Ένας προπονητής που έδειχνε να «νιώθει», γιατί έτσι λέει η ψυχή του και ο χαρακτήρας του, τα ίδια που «ένιωθε» η κερκίδα και συνολικά ο σύλλογος. Ένας προπονητής που «κούμπωσε» στην ΑΕΚ, γιατί η μενταλιτέ του ήταν για να κουμπώσει. Με απλά λόγια, ο κόσμος αισθάνθηκε τον Ματίας, δικό του άνθρωπο. Κάτι που πρώτος, φαίνεται από τις αγκαλιές, το αισθάνεται ο Ηλιόπουλος ως οπαδός και κατόπιν ως ιδιοκτήτης της ΑΕΚ.

Όλο αυτό δεν έχει καν να κάνει με τα αποτελέσματα. Ο Αλμέιδα πήρε ένα νταμπλ, αλλά έχασε και ένα πρωτάθλημα μέσα από τα χέρια του. Αποκλείστηκε και από την Ευρώπη μέσα Αυγούστου. Έκανε λάθη, που ο ίδιος τα πήρε πάνω του, χωρίς να βγάλει στον ντάκο ποτέ κανέναν ποδοσφαιριστή του, ούτε σε προγραμματισμένη, ούτε σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου. Παρόλο που είναι από τους λίγους προπονητές που κυριολεκτικά έχασε έναν ολόκληρο τίτλο, από ατομικά λάθη παικτών του. Ό,τι έχει πάει στραβά, το έχει πάρει πάνω του και για να το ισιώσει. Και αν δεν τα ισιώσει, μπορεί να πάει και σπίτι του, γιατί πάντα στο τέλος της ημέρας τα κριτήρια είναι απολύτως ποδοσφαιρικά. Απλώς στην περίπτωση του Αλμέιδα, αυτοί οι ισχυροί δεσμοί που έχουν δημιουργηθεί, δεν επιτρέπουν αυτά τα κριτήρια, να γίνουν ανθρωποφαγικά.

Προσωπολατρία δεν υπάρχει με τον Αλμέιδα. Και είναι και άσχημη ως φράση, για ποδόσφαιρο που παίζουν πρόσωπα και βγάζουν συναισθήματα. Με τον Αλμέιδα αυτό που υπάρχει, είναι ισχυροί δεσμοί. Εκατέρωθεν. Και το «εκατέρωθεν» δεν προκύπτει από την ατάκα περί τατουάζ ΑΕΚ που είπε ο Πελάδο στην γιορτή της Ορίτζιναλ, ούτε από τα συνθήματα που τραγουδούσε. Είναι πολύ πιο βαθύ. Αυτοί οι ισχυροί δεσμοί, για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν εξασφαλίζουν κανένα χαρτί μονιμότητας. Ο κόσμος της ΑΕΚ το ξέρει, που αν κάτι δεν του κάνει θα αποδοκιμάσει. Ο Αλμέιδα το ξέρει γιατί είναι ποδοσφαιράνθρωπος. Όλα τα κρίνει το αποτέλεσμα. Ακόμα και τα συμβόλαια. Όχι όμως και τους δεσμούς, που δεδομένα θα παραμείνουν ακόμα και πέρα από τα συμβόλαια.