Με τον Μανώλη, τον Γιάννη και τον «Μλάντε», πας στον πόλεμο

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τη νίκη επιβίωσης του Παναθηναϊκού απέναντι στον Βόλο, τις πολύτιμες στιγμές ηρεμίας και καθαρού μυαλού που προσφέρει, αλλά και τους πρωταγωνιστές που ανέδειξε.

Αντιληπτό ότι είναι, 100%, αντιτουριστικό να γράφεις κάτι καλό για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο. Μιλάμε για το τμήμα, που κατέκτησε πέρυσι το Κύπελλο Ελλάδας έχοντας αποκλείσει Ολυμπιακό με σέντερ φορ τον Ακαϊντίν, Ατρόμητο στην τελευταία φάση του αγώνα και ΠΑΟΚ με την εμβληματική εμφάνιση του Ντραγκόφσκι. Που επικράτησε του Άρη στον τελικό με buzzer beater και όσοι χάρηκαν μόνο συγνώμη δεν ζήτησαν...

Οι τρεις συνεχόμενες εκτός έδρας ήττες έκαναν τεράστια ζημιά στον Παναθηναϊκό. Εκτός Κυπέλλου, πιο μακριά - σε σχέση με δέκα ημέρες πίσω - στον δρόμο για το Πρωτάθλημα, και με μειωμένες πιθανότητες συνέχειας στην Ευρώπη μετά τη «σφαλιάρα» στο Ελσίνκι. Με συνέπεια, σε ματς που η είσοδος για τα παιδιά ήταν ελεύθερη, με το ζόρι να μαζεύει η ομάδα επτά με οκτώ χιλιάδες φιλάθλους (και ίσως λέμε και πολλούς).

Πρέπει να γίνει μάθημα στη διοίκηση, στον προπονητή, στους ποδοσφαιριστές ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ οι ήττες. Ναι, καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να «ζει» με αυτό. Ο Παναθηναϊκός, όμως, ΠΡΕΠΕΙ. Δεν μπορεί να χάνει, δεν μπορεί να αποκλείεται, μέχρι να έρθει αυτό το Πρωτάθλημα. Το οποίο, πρωτίστως, θα «ξεκλειδώσει» το μυαλό του οργανισμού και όσων έχουν μείνει να θέλουν το καλό του και θα μετριάσει τον «πόλεμο» που δέχεται το τμήμα εντός, εκτός και επί τα αυτά.

Κόντρα στο ρεύμα...

Κόντρα στο ρεύμα, λοιπόν, η νίκη επί του Βόλου θα χαρακτηριστεί λυτρωτική και ιδανικό αποτέλεσμα. Γιατί σταμάτησε η κατρακύλα. Γιατί δίνει λίγες στιγμές ηρεμίας στην ομάδα, ώστε να προετοιμαστεί όσο καλύτερα γίνεται για τη ρεβάνς Conference League με τη Βίκινγκουρ. Γιατί αποσυμφορίζει την πίεση, στο ελάχιστο, και δίνει στον Ρουί Βιτόρια τη δυνατότητα, έστω για λίγες ώρες, να σταματήσει να δρα πιεσμένος. Η πίεση λύγισε τον Ντιέγκο Αλόνσο, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να γίνει το ίδιο με τον Πορτογάλο.

Οι κινήσεις να χρησιμοποιήσει τον Ντραγκόφσκι με μία προπόνηση, να συνεχίσει να βάζει βασικό τον «σκασμένο» Μλαντένοβιτς και το ρίσκο με τον ενδεκαδάτο Ουναΐ της... μισής προπόνησης πιστοποιούν την πίεση του αποτελέσματος που υπήρχε. Όμως... Το ίδιο θα ισχύει με τους Ισλανδούς. Το ίδιο με τη Λαμία. Το ίδιο με τον Παναιτωλικό. Το ίδιο με τον Ατρόμητο και πάει λέγοντας.

Η πίεση του Βιτόρια φάνηκε και στην αντίδρασή του στη συνέντευξη Τύπου. Για να μην υπάρξει κάποια παρεξήγηση, ο άνθρωπος ούτε θύμωσε με τις ερωτήσεις μας, ούτε ξέφυγε (όπως το είχε κάνει ο Αλόνσο). Ρωτήθηκε τρεις φορές για τα προβλήματα στην άμυνα και τις δύο φάσεις του Βόλου, όπου ο Παναθηναϊκός τις «έφαγε» δίχως να το καταλάβει (η μία έγινε γκολ). Την τρίτη φορά, ευγενής όπως πάντα, είπε ότι απάντησε το συγκεκριμένο κομμάτι και καλό θα ήταν να μην μείνουμε άλλο σε αυτό, διότι φαίνεται πως η ομάδα του δεν άξιζε τη νίκη. Στον Παναθηναϊκό, μαθαίνει προφανώς και αυτός τώρα, πουλάει η μίρλα, η μουρμούρα, η απαξίωση.

Οι δημοσιογράφοι καλώς τον ρωτήσαμε για τα κακώς κείμενα στην άμυνα, ωστόσο η κομψότατη αντίδρασή του έδειξε ενόχληση. Λογικό είναι, όταν η πίεση, την οποία τώρα αντιλαμβάνεται και αυτός, είναι τεράστια. Σημασία έχει και η ατάκα του περί κόσμου, ότι «η σχέση μας με τους φιλάθλους δεν έχει διαρραγεί». Με την ομάδα, ενδεχομένως, ναι. Με το τμήμα, όμως, έχει συμβεί εδώ και χρόνια. Απλώς, δεν έχει το γνωστικό background για να το αντιληφθεί ο Ρουί Βιτόρια. Και δεν είναι δουλειά του να το κάνει. Προφανώς και η σχέση έχει διαρραγεί.

Οι πρωταγωνιστές που έκαναν τη διαφορά

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να επαναπαύεται σε κανένα παιχνίδι. Δεν δίνει αγώνες με... μισές ομάδες, ούτε έχει κερδίσει κάποιον αγώνα πριν αυτός γίνει. Οπότε κάθε «τρίποντο» αποκτάει ξεχωριστή αξία. Όπως και με τον Βόλο, όπου προέκυψαν οι απαραίτητοι πρωταγωνιστές, για να έρθει η νίκη. Τέτοιους μπορείς να βρεις σε μία στιγμή ή κρίνοντας τη συνολική απόδοση παικτών.

Μανώλης Σιώπης. Ο καλύτερος του γηπέδου, με τρεξίματα, πάθος, δύναμη, άψογος ανασταλτικά και αρωγός στις επιθετικές μεταβάσεις. Φίλιπ Μλαντένοβιτς. Δεν έχει σημασία, πλέον, αν είναι επαρκής αμυντικά ή αν κάποιες σέντρες του καταλήγουν στη στρατόσφαιρα. Αυτό που κάνει ο Σέρβος, φέτος, ενώ στον προγραμματισμό της σεζόν ήταν να έρθει βασικός αριστερός μπακ και αυτός να μείνει αναπληρωματικός, μόνο συγχαρητήρια αξίζει.

Το πάθος και οι δυνάμεις του, έστω και αν αυτές αρχίζουν να τον εγκαταλείπουν, δεν πληρώνονται με κανένα συμβόλαιο. Έχοντας παίκτες με τη νοοτροπία του «Μλάντε» και του Σιώπη, πραγματικά, πηγαίνεις και στον «πόλεμο». Στο επόμενο παιχνίδι, δηλαδή... Γιάννης Κώτσιρας. Μόνιμο μέλος του πάγκου, τις πρώτες εβδομάδες επί Βιτόρια, άρχισε να μπαίνει στο rotation, με ρόλο, μόλις χτύπησε ο Βαγιαννίδης. Το τάκλιν στον Χιλ, σώζοντας το 2-2, η αυταπάρνηση, η υπομονή και η ορθή νοοτροπία αποτελούν πολύτιμα στοιχεία σε μία πιεσμένη ομάδα.

Καλά λόγια μπορούν να ειπωθούν για τον Ίνγκασον, τον Σένκεφελντ, τον Σφιντέρσκι, τον σκόρερ Τσέριν, τον Τετέ. Παίκτες που έκαναν τη διαφορά. Ειδική μνεία, μόνο, σε αυτόν τον παικταρά, τον καλύτερο χαφ (όταν θέλει) του Πρωταθλήματος, που πρέπει να προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού. Είναι δύσκολο παιδί, αλλά αυτά που κάνει στο γήπεδο βελτιώνουν το σύνολο. Ο Ουναΐ είναι πολυτέλεια για το ελληνικό Πρωτάθλημα και τη δεδομένη στιγμή πολύτιμος για τον Παναθηναϊκό. Σε άλλη ομάδα θα ήταν Θεός. Εδώ, τεχνηέντως, τον έβγαλαν στα... μανταλάκια για το πάντελ, με τα αίσχη που γράφτηκαν και ακούστηκαν παραμονές κρίσιμων αγώνων να μην έχουν προηγούμενο.

Ειδικά με τον Μπακασέτα απόντα, ο Μαροκινός είναι το Α και το Ω του Τριφυλλιού σε επίδραση μέσα στο παιχνίδι. Στην καλή του ημέρα είναι ευχή... Πρέπει σύσσωμος ο οργανισμός να συνεχίσει να διαχειρίζεται τη συγκεκριμένη προσωπικότητα με όσο το δυνατό μεγαλύτερη επάρκεια γίνεται. Λογικό είναι να έχει στόχο να παίξει σε ένα μεγαλύτερο Πρωτάθλημα, να αγωνιστεί στο Champions League κτλ. Τώρα είναι εδώ και επιβάλλεται να συνεχίσει να είναι ΕΔΩ στο 100%.