Με τον Ματέο κλείνει σιγά-σιγά ένας σημαντικός κύκλος για τον Άρη

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει στο Sportal με αφορμή την παραχώρηση του Ματέο στην Άτλας, με την οποία κλείνει ένας κύκλος πενταετίας στην ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Με την παραχώρηση του Ματέο Γκαρσία στην Άτλας κλείνει σιγά-σιγά ένας κύκλος που άνοιξε το 2018 και κράτησε μια πενταετία. Πιο συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 2018, όταν ο Άρης επέστρεψε στην ποδοσφαιρική κανονικότητα, ύστερα από μια επώδυνη εξαετία, με οικειοθελή υποβιβασμό στη Γ΄ Εθνική και αρκετή ταλαιπωρία ως την μεγάλη επιστροφή.

Εκείνο το καλοκαίρι συντελέστηκε μια αγωνιστική μεταμόρφωση. Ο Θόδωρος Καρυπίδης αποφάσισε ουσιαστικά να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή. Διέλυσε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το γκρουπ που επανάφερε τους κιτρινόμαυρους στη Σούπερ Λιγκ, θεωρώντας το, ειδικού σκοπού και δημιούργησε μια ομάδα αποτελούμενη ως επί το πλείστων από ξένους ποδοσφαιριστές, τους οποίους άντλησε, κατά κύριο λόγο αλλά όχι μόνο, από την ισπανική και λάτιν δεξαμενή, κάτι που συνεχίστηκε και το επόμενο καλοκαίρι. 

Ήταν το καλοκαίρι που το κατώφλι του Κλεάνθης Βικελίδης πέρασαν εμβληματικοί ποδοσφαιριστές που άφησαν ενεργό το αποτύπωμά τους και, όλοι τους, λιγότερο ή περισσότερο, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ποιοτική αναβάθμιση του ρόστερ και τη δημιουργία ομάδων που τουλάχιστον χαιρόσουν να τις βλέπεις με το… αλέγκρο ποδόσφαιρο που πρέσβευαν.

Λέω τουλάχιστον γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτές οι ομάδες του Άρη, δεν πήραν αυτό που θα μπορούσαν βάσει αξίας και δεδομένων των συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί στην ελληνική λίγκα. Μια δεύτερη θέση με την οποία φλέρταρε ο Άρης του Μάντζιου δυο σεζόν, μια συμμετοχή σε ένα τελικό κυπέλλου, μια είσοδο σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης…

Ένας από τους πρώτους παίκτες που ήρθαν εκείνο το καλοκαίρι ήταν και ο Ματέο Γκαρσία. Πιτσιρίκι ακόμη, αρχικά δανεικός από τη Λας Πάλμας και δίχως να έχει κάνει ακόμη το… γκελ, περνώντας τον Ατλαντικό από την Αργεντινή, μόλις στα 19 του. Ο Άρης του πρόσφερε του πεδίο να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και ο Ματέο το έκανε εντυπωσιακά. Έβαλε 11 γκολ στην παρθενική του σεζόν στην Ελλάδα, βοήθησε τα μέγιστα στην ευρωπαϊκή έξοδο και ως αντάλλαγμα της φοβερής του χρονιάς, κέρδισε τη μεταγραφή του στον Ερυθρό Αστέρα. 

Επέστρεψε μετά από μόλις ένα χρόνο και την επόμενη τριετία, παρέμεινε μια σταθερή αξία στο ρόστερ. Πότε με τα πάνω, πότε με τα κάτω του, δεν υπήρξε ποτέ αδιάφορος. Στη δεύτερη θητεία του στο club, μπορεί να μείωσε κατά πολύ την προσφορά του στο επιθετικό κομμάτι (γκολ και ασιστ), συνεισέφερε όμως ποικιλοτρόπως σε άλλους τομείς, αποτελώντας πάντα ένα εργαλείο πολυτελείας για τους εκάστοτε προπονητές. Φεύγει αφήνοντας μια αίσθηση ότι δεν… έπιασε το ταβάνι του (σαφώς και με δική του ευθύνη), κι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ο Παλίκουτσα και το club, τον… έβγαλαν στο σφυρί, θεωρώντας ότι αν και μόλις 27 δεν είχε να προσφέρει κάτι παραπάνω, ώστε να προσπαθήσουν να τον διατηρήσουν στο ρόστερ.

Δίπλα του σε περίοπτη θέση ο Μπρούνο Γκάμα, ο Χαβιέρ Ματίγια, ο Φράν Φέλεθ (άσχετα με τον τρόπο που έφυγε), ο Λούκας Σάσα, ο Λίντσει Ρόουζ, ο Σούντγκρεν, ο Ντιγκινί. Όλοι τους με καθοριστική συνεισφορά στις καλές χρονιές του Άρη που θα μπορούσαν- επαναλαμβάνω- να ήταν και καλύτερες, αν δεν συνοδεύονταν και από εξωγενείς παράγοντες (απαγόρευση μεταγραφών, αφαίρεση έξι βαθμών κτλ).

Από όλους τους παραπάνω, έχει μείνει να κρατάει τη σημαία, μόνο ο Κουέστα. Και παράλληλα να θυμίζει σε όλους από πού ξεκίνησαν όλα. Από φέτος, με την έλευση του Ρόμπερτ Παλίκουτσα στο πόστο του τεχνικού διευθυντή, επιχειρείται εκ νέου μια αγωνιστική ανακατεύθυνση που ουδείς μπορεί αυτή τη στιγμή να προβλέψει που θα οδηγήσει. Η στόχευση είναι να δημιουργηθεί ένα μείγμα νεαρών ποδοσφαιριστών με όρεξη και κίνητρο για διάκριση και έμπειρων, που προς το παρόν δεν ξεπερνούν τα 30 έτη, με βασικό χαρακτηριστικό, πέρα από τα αγωνιστικά προσόντα βάσει των οποίων επελέγησαν, τον επαγγελματισμό και την σοβαρότητα. Στοιχεία που σε συντριπτικό βαθμό είχε όλη εκείνη η παλιοπαρέα…