Μέσα σε πέντε ημέρες έγιναν όλα... ίσιωμα

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για το πενθήμερο του «τρόμου» στον Παναθηναϊκό... Διάστημα, στο οποίο έμεινε εκτός Κυπέλλου και απομακρύνθηκε από την κορυφή της βαθμολογίας μετά την ήττα, από τον Άρη, στη Θεσσαλονίκη.

Με βάση όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, κάποια στιγμή, όσο αισιόδοξος και αν είσαι, το περιμένεις να συμβεί. Νομοτελειακά, καμία ομάδα στον κόσμο, σε οποιοδήποτε σπορ, δεν γίνεται να νικάει συνέχεια. Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να παίρνει αποτελέσματα από τον Αύγουστο έως τον Μάιο, για να επιτύχει τους στόχους του. Και αυτό, πρώτον δεν γίνεται. Δεύτερον, την πίεση αυτή δεν μπορεί να την αντέξει, ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια που προκύπτουν.

Από τα καλοκαιρινά ματς με την Μπότεφ, μετά με τη Λανς, μέχρι τους πρόσφατους αγώνες με τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο και τον Άρη στο Πρωτάθλημα, αυτό το «πρέπει» κρίνεται και είναι μεγαλύτερο των αντοχών του οργανισμού, ο οποίος απέχει δεκατέσσερα χρόνια από την κορυφή στην Ελλάδα. Θα πρέπει να πηγαίνουν όλα ρολόι, για να έρχονται τα αποτελέσματα και να μένει η ομάδα όρθια στη διεκδίκηση των στόχων της. Και τούτο είναι ανέφικτο να συμβαίνει, διότι, πολύ απλά, δεν γίνεται να συμβαίνει. Παλεύοντας, κυριολεκτικά, με τα θηρία, κάποια στιγμή η όλη προσπάθεια θα τσακίσει. Και με αυτή τη συνθήκη καλείται να τα βάλει τώρα η ομάδα του Ρουί Βιτόρια.

Οι απουσίες δεν είναι άλλοθι, είναι πραγματικότητα

Πριν αντιμετωπίσει ο Αράο το πρόβλημα με την τενοντίτιδα, είχαν αρχίσει οι... ψίθυροι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα Τύπου και κόσμου ότι ο Βραζιλιάνος δεν είναι καλά και κάνει λάθη. Με συνέπεια αντί η επέκταση του συμβολαίου του, έστω για έναν χρόνο, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, να περνάει σε δεύτερη μοίρα. Φυσικά, οι δημοσιογράφοι και οι φίλαθλοι δεν διαμορφώνουν την ειδησεογραφία γεγονότων και τις εξελίξεις, αλλά η ίδια η ομάδα με τις αποφάσεις της.

Τρία παιχνίδια δίχως τον Αράο. Νίκη με ανατροπή (3-2) κόντρα στον ΟΦΗ, από 0-2 στο ημίχρονο. Ήττα – αποκλεισμός από τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο. Ήττα – τεράστιο πισωγύρισμα στη «μάχη» του τίτλου από τον Άρη, για το Πρωτάθλημα. Δυστυχώς, αυτά που προσφέρει ο πολύπειρος Βραζιλιάνος δεν καλύφθηκαν. Με συνέπεια στο πρώτο ημίχρονο με τους Κρητικούς και σε καίρια σημεία των δύο επόμενων αγώνων, η μεσαία γραμμή του Τριφυλλιού να θυμίζει... πλατεία για περίπατο για τους αντιπάλους.

Με την τριάδα Μαξίμοβιτς, Τσέριν και Ουναΐ να είναι φουλ δυσλειτουργική και αντιπαραγωγική. Για πολλούς τούτο θα ληφθεί ως άλλοθι αποτυχίας. Καμία σχέση, είναι η αλήθεια. Σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες απουσίες που έχουν προκύψει, όλες βασικών παικτών, επηρεάστηκαν οι τελικές αποφάσεις του Ρουί Βιτόρια. Ο βασικός στόπερ Γεντβάι, έξω. Ο πιο ανεβασμένος εξτρέμ Πελίστρι, έξω. Ο βασικός γκολκίπερ Ντραγκόφσκι, έξω. Ο χρήσιμος, όπως φάνηκε με τον ΟΦΗ, Σφιντέρσκι, έξω. Δεν είναι παράλογο, λοιπόν, που ο Πορτογάλος κόουτς επέλεξε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» την ίδια ενδεκάδα που κατέβασε μεσοβδόμαδα στο Φάληρο. Πλην της αναγκαστικής αλλαγής του τραυματία Πελίστρι με τον Τζούριτσιτς.

Θυσιάζοντας, για προφανείς λόγους βάσει συνθηκών, τη φρεσκάδα του αρχικού σχήματος. Μία κουβέντα για τον προπονητή εδώ. Τα άλλοθι που άρχισαν να εκκολάπτονται ότι «το ρόστερ δεν είναι δικό του» πρωτίστως αδικούν τη σημαντική δουλειά που έχει κάνει στους τρεις μήνες και κάτι εδώ. Επίσης, ξεφτιλίζουν το περυσινό αφήγημα περί «λαίλαπας» όταν οι Πράσινοι περνούσαν από το «Βικελίδης» δια περιπάτου (0-2), απέκλειαν τον Ολυμπιακό από το Κύπελλο και του έριχναν «τριάρα», στο Φάληρο, στα playoffs...

Το «δώρο» από το Ολυμπιακός – Αστέρας, το πέταξε στα σκουπίδια

Κάθε προπονητής που αναλαμβάνει μία ομάδα στα μέσα της σεζόν, γνωρίζει που πηγαίνει και κάτω από ποιες συνθήκες καλείται να εργαστεί. Οπότε ο Ρουί Βιτόρια, ειδικά ο Ρουί Βιτόρια που έχει συμμαζέψει την ομάδα αγωνιστικά, δεν χρειάζεται καμία γραμμή υπεράσπισης. Ήξερε που ήρθε, ήξερε τι ανέλαβε, ήξερε τις δυσκολίες και έως τώρα τα έχει πάει πολύ καλά. Το τελευταίο πενθήμερο δεν χαρακτηρίζει τη δουλειά του, απλώς αποτυπώνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, συνολικά και όχι μόνο αγωνιστικά, ο οργανισμός.

Αν χάθηκε το Πρωτάθλημα, μετά την 22η αγωνιστική; Όχι, δεν χάθηκε. Προφανώς και ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει ότι γίνεται να μπει στα playoffs με μικρότερη διαφορά από την κορυφή, με γνώμονα το πρόγραμμά του τις επόμενες τέσσερις αγωνιστικές και το πρόγραμμα των υπόλοιπων. Το αποθαρρυντικό είναι η συνολικότερη αντίδρασή του, στα γεγονότα που συμβαίνουν παράλληλα.

Στη σέντρα του «Βικελίδης» ήξερε ότι με νίκη πλησιάζει τον Ολυμπιακό στους δύο βαθμούς. Τουλάχιστον για είκοσι λεπτά, όπου όλα τα παραπάνω για φρέσκια ενδεκάδα κτλ αποτελούν ανοησίες, θα έπρεπε να «δαγκώνει» σίδερα. Να επιβληθεί, να δείξει τι θέλει, να πιέσει, να αποδείξει ότι είναι καλύτερη ομάδα. Από όλα αυτά, δεν έπραξε τίποτα. Με συνέπεια να δώσει θάρρος στον Άρη, που είχε την έδρα, να τον απειλήσει ευθέως και να προηγηθεί. Εκεί χάθηκε το μισό παιχνίδι.

Με λόγια απλά, προέκυψε ένα «δώρο» στον Παναθηναϊκό από το Φάληρο. Αυτός αντί να το ξετυλίξει και να το χαρεί, το πήρε όπως είναι και το πέταξε στο καλάθι των αχρήστων. Οι αντίπαλοι εκμεταλλεύονται τις γκέλες του, για αυτό και τώρα είναι τρίτος. Με τον ΠΑΟΚ, μάλιστα, των χιλίων προβλημάτων σε όλα τα επίπεδα να βρίσκεται, μόλις, στο -3. Το Τριφύλλι τέτοια συνθήκη μοιάζει να μην μπορεί να τη διαχειριστεί προς όφελός του. Για αυτό και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με τον μηδενισμό της όλης προσπάθειας...

ΥΓ: Πλέον δεν έχει μεγάλο νόημα η ενασχόληση με τη διαιτησία. Μένει, απλώς, ίδιες φάσεις να δίνονται σε όλα τα παιχνίδια το ίδιο. Για παράδειγμα... Πάτημα με τις τάπες του Ορτέγα στον Τετέ. Κίτρινη. Πάτημα με τις τάπες του Σενγκέλια στον Κωνσταντέλια. Κόκκινη, μέσω VAR. Πέναλτι του Πάλμερ – Μπράουν στο «πηδηματάκι» του Μορόν. Μένει να δούμε μία αντίστοιχη φάση στα επόμενα ματς, που θα δοθεί το ίδιο εις βάρος άλλων ομάδων που διεκδικούν τον τίτλο.