Μια (ακόμη) τρύπα στο νερό

Ο Αλέξης Σαββόπουλος καταπιάνεται με το μείζον θέμα των ημερών. Την έξαρση της οπαδικής βίας, τα μέτρα που περιμενουμε απο την κυβερνηση και την αποχή των διαιτητών.

Διαβάζω και ακούω ότι μετά τη δολοφονική απόπειρα κατά του 31χρονου αστυνομικού, θα παρθούν αυστηρά μέτρα… τύπου Θάτσερ για την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας. Δυο παρατηρήσεις. Πρώτη ότι δεν έχουμε καμία Θάτσερ ή κάτι στο πιο κοντινό της και δεύτερη ότι… τα έχουμε ξανακούσει. Για συσκέψεις, για αυστηροποίηση των ποινών, για… για… 

Και θέτω μια ερώτηση. Γιατί τώρα; Και γιατί όχι μετά την στυγνή δολοφονία του Τόσκο, του Άλκη, του Μιχάλη; Όταν είναι φανερό ότι έχουμε προ πολλού ξύσει τον πάτο του βαρελιού και πιο κάτω δεν έχει. 

Όχι μόνο στο κομμάτι της οπαδικής βίας. Της βίας και της παραβατικής συμπεριφοράς γενικότερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Δεξιά, αριστερά, δίπλα μας, στους δρόμους, στα σχολεία μας, στα σπίτια μας. Η βία περισσεύει, ανακυκλώνεται, αγγίζει ολοένα και μικρότερες ηλικίες και το χειρότερο… πλέον πολλοί έχουμε αποκτήσει «ανοσία» στο άκουσμα συγκεκριμένων περιστατικών που κανονικά θα έπρεπε να μας ταρακουνήσουν. 

Προσωπικά, όταν το αίμα είναι ακόμη ζεστό, δεν μου αρέσει το τσουβάλιασμα. Δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί, υπάρχουν μόνο ένοχοι. Δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί ΜΑΤατζήδες, δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί διαιτητές, δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί δικαστές, δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί παράγοντες, υπάρχουν μόνο ένοχοι. Όσοι επιλέγουν και προστατεύουν όλους αυτούς του ενόχους και δημιουργούν ένα πέπλο ανομίας είναι εξίσου ένοχοι και ηθικοί αυτουργοί.

Η κυβέρνηση έχει μια ιστορική ευκαιρία μπροστά της γιατί τα κρούσματα είναι πολλά, επαναλαμβανόμενα και ο κόμπος έχει φτάσει το χτένι. Θα μπήξει το μαχαίρι στο κόκκαλο ή θα ανακρούσει και πάλι πρύμναν, μπροστά στο περίφημο πολιτικό κόστος της καταστολής που θα χρειαστεί. Θα σηκώσει το δάχτυλο και το… γάντι η οργανωμένη πολιτεία στους ενόχους; 

Θα τους προσδώσει ονοματεπώνυμο; Θα τους οδηγήσει στις δικαστικές αίθουσες ή θα τους αφήσει ανεξέλεγκτους να καταλύουν κάθε έννοια ισονομίας, μπροστά στα μάτια μας; Αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες Υπουργοί ή Υφυπουργοί το μέγεθος της ιστορικής ευθύνης που έχουν; Κατ΄ επέκταση και οι ιδιοκτήτες ΠΑΕ ή ΚΑΕ με την ανοχή που δείχνουν στο… μαγαζί τους και τις κατά καιρούς εμπρηστικές δηλώσεις τους; Ομοίως και το δικό μας το σινάφι.

Τα πεπραγμένα όχι μόνο αυτής της κυβέρνησης αλλά διαχρονικά των κυβερνήσεων τα τελευταία πολλά χρόνια δεν δίνουν περιθώρια σοβαρών προσδοκιών. Το αντίθετο. Μια τρύπα στο νερό και πάλι θα γίνει. Όπως τρύπες στο νερό ήταν τα μεγαλεπίβολα έργα που εγκαινιάζονται 3 και 4 φορές αλλά ο πολίτης πνίγεται στις πλημμύρες, καίγεται στις πυρκαγιές, διαμελίζεται στους σιδηροδρόμους, εγκλωβίζεται 2ωρα και 3ωρα σε αποστάσεις ολίγων χιλιομέτρων, διότι απλώς κάποιοι δεν είναι ικανοί να κάνουν τη δουλειά τους με κοινό νου, σύνεση, ευθύνη και προνοητικότητα.

Συγνώμη, αλλά εγώ δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ένα κράτος που αποδέχεται τη μια ημέρα ο αστυνομικός διευθυντής να φοράει τη στολή και να πληρώνεται για να διαφυλάττει αμερόληπτα την τάξη και την ασφάλεια στους αγωνιστικούς χώρους και την επόμενη κυριολεκτικά ημέρα να βγάζει τη στολή και να φοράει αθλητική περιβολή και να καμαρώνει υπεύθυνος ασφαλείας σε ποδοσφαιρικές ή καλαθοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες. 

Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ένα κράτος που αποδέχεται ποδοσφαιρικές ή καλαθοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες να δωρίζουν εξοπλισμό σε αστυνομικά τμήματα και τα αστυνομικά τμήματα να εκδίδουν ευχαριστήριες ανακοινώσεις και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός. Αφενός για την κατάντια τις ελλείψεις της αστυνομίας να τις καλύπτουν ιδιώτες. Αφετέρου διότι όλοι καμωνόμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε. Λες και τα νοσοκομεία ή τα ορφανοτροφεία ή τα γηροκομεία της χώρας είναι άρτια εξοπλισμένα.

Να πάρω στα σοβαρά μια χώρα που άνεργοι ή «επιδοματίες» δολοφονούν ή επιτίθενται με ρόπαλα και μαχαίρια και ενώπιον της δικαιοσύνης βρίσκονται υπό την νομική προστασία καθηγητών ή πρωτοκλασάτων δικηγόρων και κανείς υπεύθυνος δεν μπαίνει στον κόπο να αναγνώσει και να διερευνήσει το προφανές;

Να πάρω στα σοβαρά μια χώρα που κάποιοι χούλιγκαν διένυσαν χιλιάδες χιλιόμετρα και ουδείς τους αντιλήφθηκε; Και βάζω στοίχημα ότι αν θελήσουν ξανά να τη διασχίσουν, θα το καταφέρουν.

Να πάρω στα σοβαρά μια χώρα που σκέφτεται ως μέτρο να απαγορεύσει τη διεξαγωγή εγχώριων αναμετρήσεων αλλά την ίδια περίοδο να διεξάγονται διεθνείς αναμετρήσεις; Δηλαδή συγνώμη, αυτό τώρα πώς λέγεται; Δηλαδή δεν θα πραγματοποιηθεί ο αγώνας π.χ., Βόλος – Καλλιθέα εξαιτίας της έξαρσης της οπαδικής βίας, αλλά θα διεξαχθούν οι ευρωπαϊκοί αγώνες των ελληνικών ομάδων σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Εντάξει, κάπου και η γελοιότητα να έχει ένα όριο.

Να θεωρήσω ικανούς υπουργούς να αντιμετωπίσουν την αθλητική βία στη χώρα μας, όταν δεν κάλεσαν τον Αρη στη συνάντηση υπολοίπων τεσσάρων ομάδων για την αθλητική βία με πρόσχημα τον αριθμό τροπαίων στο ποδόσφαιρο (και μόνο αυτό); Να αξιολογήσω στα σοβαρά όλους αυτούς τους ανόητους που δεν σκέφτηκαν ότι τα δυο στα τρία θύματα τυφλής βίας (δίχως συγκρούσεις και μεταξύ οπαδών επεισόδια) τα τελευταία δυο χρόνια ήταν οπαδοί – φίλοι του Αρη και στυγνά δολοφονήθηκαν και είναι σήμερα κάτω από τη γη ακριβώς διότι ο Άρης είναι μια μεγάλη ομάδα; Συγνώμη, υπάρχει τίποτα πιο αυτονόητο για τον κοινό νου;

Να αναφερθώ και λίγο στους διαιτητές, που είναι πάλι επίκαιροι και μέρος κατά τη γνώμη μου του προβλήματος. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι για 90 λεπτά αγώνα αμείβονται διόλου ευκαταφρόνητα. 1,500 ευρώ καθαρή αμοιβή. Περισσότερο από το μηνιάτικο ενός καλοπληρωμένου υπαλλήλου. Αυτά τα 1,500 ευρώ «μεροκάματο» (ήτοι 190 περίπου ευρώ ανά ώρα 8ωρης απασχόλησης) ούτε κατά διάνοια τα αγγίζει καρδιοχειρουργός ή παιδοχειρουργός που έχει στα χέρια του ζωές ανθρώπων, που καλείται να λάβει αποφάσεις που το λάθος στοιχίζει ζωές, αφόρητο πόνο, ποινικές και αστικές ευθύνες. 

Οι διαιτητές όμως δεν οφείλουν εξήγηση σε κανέναν. Σε κοινή θέα καλούνται να αποφασίσουν, πλέον με την άνεσή τους καθώς και λάθος να κάνουν, μπορούν να το διορθώσουν, για το πέναλτι, το φάουλ, την κάρτα. Από αυτούς το μοναδικό ζητούμενο είναι να μην διαμορφώσουν προκλητικά τα συναισθήματα χιλιάδων ανθρώπων, το οικονομικό και αγωνιστικό αποτέλεσμα ανωνύμων εταιριών, το αποτέλεσμα στον στοιχηματισμό ενός αγώνα, την ίδια την αξιοπιστία του αθλήματος. 

Με ξύνουν τα δάχτυλα να αναφερθώ σε εντελώς πρόσφατη απόφαση διαιτητή που πρόσβαλε κατά τη γνώμη μου το άθλημα. Δεν θα το κάνω από σεβασμό στις στιγμές. Αλλά ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Λάθη γίνονται και στα πιο προηγμένα πρωταθλήματα, πρόσφατα γίναμε μάρτυρες τεράστιων λαθών. 

Μόνο που σε αυτά τα πρωταθλήματα για να προστατεύσουν την αξιοπιστία του αθλήματος και των ίδιων των διαιτητών μέχρι και τις συνομιλίες διαιτητών –VAR δημοσιοποιούν. Διότι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, διότι σέβονται το άθλημα, διότι είναι αμερόληπτοι αλλά το αμερόληπτοι δεν σημαίνει αλάνθαστοι. Απλώς αναγνωρίζουν τα λάθη τους.

Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για τους Έλληνες διαιτητές. Λάθη γίνονται και θα γίνονται. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι ουδείς ασχολείται με το να καταδείξει ότι αυτά είναι ανθρώπινα.