Μια ημέρα στο Χίλσμπορο για χάρη της Σέφιλντ Γουένσντεϊ

To Sportal μέσω των αναγνωστών του, ταξίδεψε στο Σέφιλντ. Εκεί που, όταν αγωνίζεται η Γουένσντεϊ, στήνεται μια ποδοσφαιρική γιορτή. Μια ιστορία με πρίγκιπες, βασιλιάδες, «κουκουβάγιες», δράματα και γέλια! Μια ομάδα τρίτης κατηγορίας, που γεμίζει το ιστορικό Χίλσμπορο με την ελπίδα το εφετινό παραμύθι να έχει ευτυχισμένο τέλος και να συνοδευτεί με την άνοδο στην Championship. 

Στο μυαλό μου φαντάζει ακόμα απίθανο το γεγονός πως γράφω στο blog μου κείμενο για τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ! Ωστόσο, όπως ήδη θα έχετε καταλάβει προτιμώ τις ιστορίες οι οποίες κρύβουν «θησαυρούς»! Ποδοσφαιρικά παραμύθια δηλαδή… Και η Γουένσντεϊ είναι ένας τέτοιος σύλλογος. Με πρίγκιπες, βασιλιάδες, «κουκουβάγιες», δράματα και γέλια, αλλά προς Θεού... Όλα τα παραπάνω κάνουν ..διάλειμμα τις Τετάρτες!

Το 1820 στο Σέφιλντ της Βόρειας Αγγλίας, ιδρύθηκε ένα σωματείο κρίκετ. Μετά από μερικά χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1867, σε μια συνάντηση που είχαν τα μέλη της διοίκησης, αποφασίστηκε να σχηματιστεί κι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, έτσι ώστε να κρατηθεί η ομάδα «δεμένη» κατά τους χειμερινούς μήνες. Έτσι δημιουργήθηκε η Σέφιλντ Γουένσντεϊ! Εντάχθηκε στο αγγλικό πρωτάθλημα το 1892 και αποτελεί μια από τις παλαιότερες ποδοσφαιρικές ομάδες στον κόσμο. Η ονομασία της οφείλεται στο γεγονός πως την Τετάρτη τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου ήταν εκτός εργασίας!

Πλέον, αγωνίζεται στην τρίτη τη τάξει κατηγορία της Αγγλίας. Διανύει μια εξαιρετική αγωνιστική περίοδο και μάλιστα μέχρι πρόσφατα κατείχε ένα απίστευτο αήττητο σερί 24 αγωνιστικών. Ο στόχος της ανόδου στην Championship είναι κάτι παραπάνω από εφικτός.

Τα «μάτια» μου σε αυτό που θα περιγράψω παρακάτω, είναι ένας από τους πιο αγαπημένους φίλους, ο οποίος πρόσφατα μου αποκάλυψε πως κυλά μέσα του γαλανόλευκο αίμα, και όχι γιατί πρόκειται για τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδας! Αλλά γιατί η αγαπημένη του ομάδα, εκείνη που υποστηρίζει από παιδί, φοράει μπλε και άσπρο.

Ναι. Πρόσφατα μου αποκάλυψε, πως είναι παντοτινά ταγμένος στη Σέφιλντ Γουένσντεϊ (!), για χάρη της οποίας πρόσφατα ταξίδεψε στο Νησί. (Ναι, είναι αλήθεια. Δεν έχω κανέναν «κανονικό» φίλο). Νόμιζα πως με κορόιδευε στην αρχή. Εν τέλει, φτάσαμε στο σημείο να τον «προσβάλει» το γεγονός πως μου φαινόταν τόσο παράξενη η επιλογή του. Μα αλήθεια γιατί κάποιος αποφασίζει να γίνει οπαδός της Σέφιλντ Γουένσντεϊ, αν -ας πούμε- δεν έχει γεννηθεί δίπλα στο γήπεδο;

Το μόνο που είχα να κάνω, λοιπόν, ήταν να ακούσω την ιστορία του…

«Μην περιμένεις να πάρεις κάποια ψαγμένη απάντηση… Υπάρχει από πίσω μια παιδική εμπειρία. Αυτό άρχισε όταν ήμουν στο γυμνάσιο και έγραφα ..υπερωρίες στο Football Manager. Έχω κάνει καριέρα στον πάγκο της, όχι αστεία. Με τον καιρό άρχισα να ψάχνω. Διάβασα την ιστορία της, και πολύ φυσικά την αγάπησα».

Στο μυαλό μου, βέβαια, φαντάζει αρκετά «βολικό» να υποστηρίζεις μια ομάδα εκτός των «Big 6» της Premier League! Δεν έχεις ιδιαίτερο άγχος, γιατί οι απαιτήσεις είναι πολύ συγκεκριμένες. Δεν τσακώνεσαι με τους κολλητούς σου, και κάθε επιτυχία, όπως και αποτυχία, είναι καλοδεχούμενη!

Η ιστορία, λοιπόν, άρχιζε κάπως έτσι…

Τρεις Έλληνες κι ένας Ιταλός, αποφάσισαν να ταξιδέψουν στην Αγγλία για λογαριασμό της αγαπημένης τους ομάδας. Με ένα νοικιάρικο αυτοκίνητο, δεξιοτίμονο, περιπλανήθηκαν πολλά χιλιόμετρα για να φτάσουν στην όασή τους. Στο Σέφιλντ. Στην πόλη των Def Leppard. Και των Arctic Μonkeys. Εκείνη την ημέρα η Γουένσντεϊ φιλοξενεί την Πλίμουθ.

Η κατάσταση είναι ροκ. Η ενέργεια, διάχυτη στην ατμόσφαιρα πολύ πριν τον αγώνα. Όλη η πόλη έχει γεμίσει χρώμα. Παρέες με κασκόλ και σκουφάκια παντού. Και φυσικά, με μόνιμο αξεσουάρ, μια μπύρα στο χέρι. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να αφεθείς σε αυτό… Και να προμηθευτείς μπύρες!

Κι ενώ νομίζεις πως έχεις μπει στο κλίμα και έχεις πιάσει το vibe… Kάτι συμβαίνει που σου ανατρέπει αυτό που είχες στο μυαλό σου. «Αγοράσαμε τις μπύρες μας, και καθόμασταν κάπου περιμετρικά του γηπέδου να ζήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την εμπειρία. Κασκόλ και σκουφάκια παντού. Τραγούδια. Φασαρία. Συνθήματα. Χαμός! ΄Έλα όμως που τα κασκόλ δεν ήταν όλα γαλανόλευκα! (δηλαδή το χρώμα της Γουένσντεϊ). Αλλά διακρίναμε και πολλά, πάρα πολλά, πράσινα! Οπαδοί της Πλίμουθ! Λίγο πιο κάτω μια ατελείωτη ουρά από πούλμαν φιλοξενούμενων. Από μια πόλη που βρίσκεται στο νοτιότερο μέρος της Βρετανίας. Πέντε ώρες μακριά. Και εκείνη τη στιγμή, αρχίζεις να συνειδητοποιείς τη διαφορά».

Ας σταθούμε λίγο εδώ λοιπόν. Λαοθάλασσα οπαδών. Και ΤΩΝ ΔΥΟ ΟΜΑΔΩΝ. Σε αγώνα τρίτης κατηγορίας. Για κάποιον που έχει ταξιδέψει, κι έχει παρακολουθήσει αγώνα στο εξωτερικό, πιθανότατα όλα αυτά να μην του κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. Ούτε ο κόσμος. Ούτε το μεγάλο γήπεδο. Ούτε το fan zone. Ούτε τα πάρτι, ούτε τα άδεια ράφια στις μπουτίκ της ομάδας. Πιθανότατα να το έχει ξαναδεί. Ωστόσο αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς, είναι πως όλα τα παραπάνω συμβαίνουν – ξαναλέω- σε matchday τρίτης κατηγορίας.

«Δεν μπορούσα να φανταστώ πως όλα αυτά που, μέχρι εκείνη τη στιγμή, μας είχαν εντυπωσιάσει, ήταν μικρά μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε όταν φτάσαμε στις θέσεις μας. Το Χίλσμπορο. Ένα γήπεδο που στην Ελλάδα θα ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο. Πρώτο αν μιλήσουμε για καθαρά ποδοσφαιρικό. Και δεν έπεφτε καρφίτσα! Κοιτούσες στο πέταλο των φιλοξενούμενων και έβλεπες χιλιάδες ανθρώπους που είχαν ταξιδέψει από μια πόλη η οποία βρισκόταν 500 χιλιόμετρα μακριά. Έστρεφες το κεφάλι σου αλλού και συνειδητοποιούσες πως ήσουν ανάμεσα σε 40 χιλιάδες κόσμο. ΣΕ ΈΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΤΡΙΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ.

Το μόνο που θύμιζε League One, ήταν το αγωνιστικό κομμάτι. Πολύ physical βέβαια, ειδικά μετά το 60’, έπεφταν κορμιά. Αλλά στις κερκίδες δεν πτοήθηκε κανείς. Συνηθισμένοι αυτοί, συνηθισμένοι βέβαια κι εμείς. Ωστόσο ο παλμός μέσα στο στάδιο δεν σταμάτησε ποτέ. Κι αυτό γιατί, ακόμα κι αν έπεφτε λίγο η ένταση από τις «κουκουβάγιες», δεν σταματούσαν οι Πλιμουθιώτες»!

Το Χίλσμπορο είναι η έδρα της Σέφιλντ. Το γήπεδο στο οποίο συνέβη η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία στη Μεγάλη Βρετανία. Όταν μία ηλιόλουστη ανοιξιάτικη ημέρα, στις 15 του Απρίλη το 1989, το στάδιο άνοιγε τις πύλες του για να υποδεχτεί τους οπαδούς της Λίβερπουλ και της Νότιγχαμ Φόρεστ στο πλαίσιο του ημιτελικού του Κυπέλλου Αγγλίας. Η συνέχεια γνωστή. 96 άνθρωποι πέθαναν, 766 τραυματίστηκαν. Το πιο θλιβερό όμως ήταν πως μεταξύ των θυμάτων ήταν πολλοί ανήλικοι. Το Χίλσμπορο έχει μείνει στη μνήμη όλων -κυρίως- γι’ αυτήν την τραγωδία. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ό,τι όμορφο κι αν συνέβη μετά από αυτό.

«Όταν βρέθηκα στο Χίλσμπορο, στο μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς το τραγικό συμβάν. Δεν είναι κάτι που μπορείς να αγνοήσεις. Ειδικά όταν είναι η πρώτη σου επίσκεψη στο συγκεκριμένο γήπεδο. Ο κολλητός μου, ο αδερφός μου, φίλος της Λίβερπουλ από μικρό παιδί, βίωνε ακόμα πιο έντονα τα συναισθήματα. Τον καταλάβαινα. Έχουμε μεγαλώσει μαζί. Το μυαλό μας δημιουργούσε εικόνες. Η ανησυχία, ήταν λογικό να δηλώνει παρούσα. Αλλά όλο αυτό το συναίσθημα, το προκαλούσε η μνήμη. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να στο θυμίζει. Οι ντόπιοι, 34 χρόνια μετά έχουν μάθει να ζουν με αυτό. Όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Αναγκάζεσαι να προχωρήσεις. Το πραγματικά άσχημο, είναι το να ξεχνάς».

Η ιστορία αυτή θα ήθελα να κλείσει κάπως έτσι….

«Δύο ηλικιωμένοι καθόντουσαν στην μπροστινή από εμάς σειρά. Στο ημίχρονο, δεν άντεξαν και αποφάσισαν να ρωτήσουν την «ενοχλητική» παρέα πίσω τους, ποια γλώσσα μιλούν.

- «From Greece», απαντήσαμε!

- «And you came all that way for The Day? No, fekin, way!».

Και μας έσφιξαν το χέρι. Ζήσαμε το δεύτερο ημίχρονο όλοι μαζί. Ήμασταν πλέον ένα. Φεύγοντας, μας χάρισαν το πιο ζεστό χαμόγελο. Θεωρώ πως τους δώσαμε κι εμείς λίγη παραπάνω χαρά εκείνη την ημέρα».

Κι έζησαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα... #νοτ

PS Ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου Γιάννη Νεραντζίδη και την παρέα του, που μοιράστηκαν μαζί μου, και μαζί σας, αυτή την ποδοσφαιρική εμπειρία! Άντε κάποτε και στην Ελλάδα εύχομαι!