Μια ήττα γεμάτη από τη γνωστή αφέλεια του Αρη και μπόλικη γνώση για τον νέο προπονητή

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την διδακτική ήττα, γεμάτη απο αφέλεια για τον Αρη στην Τρίπολη και τη σωστή ανάγνωση των αιτίων της από τον Ουζουνίδη που φωτογραφίζει και την επόμενη μέρα.

Για να προλάβω τους βιαστικούς και τους κακεντρεχείς, αυτό που θα πω δεν πρέπει να εκληφθεί ως δικαιολογία για την ήττα του Άρη από τον Αστέρα και θα ξεκινήσω με αυτό. Θεωρώ ντροπή και μόνο να διεξάγονται ματς κάτω απο τέτοιες συνθήκες. Το ποδόσφαιρο δεν είναι waterpolo και είναι άδικο για τους πρωταγωνιστές να υποβάλλονται σε τέτοια δοκιμασία και να… βιάζεται το άθλημα αυτό καθ΄ αυτό. Όταν το πρώτο μέλημα είναι να σταθείς όρθιος, να μην τραυματιστείς και να υπολογίσεις που έχει λακούβα με νερό για να μην πέσεις θύμα λάθους, τότε τι να μιλήσουμε για θέαμα και τακτικές.

Ήταν λοιπόν εκ προοιμίου σαφές, ότι όποιος προσαρμοζόταν πιο γρήγορα στις ιδιαίτερες συνθήκες, κάτω απο τις οποίες διεξχήθη το ματς στην Τρίπολη, θα είχε και περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Οπως ήταν ηλίου φαεινότερο ότι όσο το παιχνίδι μετατρεπόταν σε λασπομαχία, τόσο υστερούσε ο Αρης του οποίου οι ποδοσφαιριστές, φημίζονται κυρίως για την υψηλή τεχνική τους, και λιγότερο για τη δύναμη.

Οταν στο πρώτο ημίχρονο, κάπου στο τέταρτο, η βροχή σταμάτησε και ο αγωνιστικός χώρος ήταν ακόμη σε υποφερτή κατάσταση, ο Αρης αφού γλίτωσε στο ξεκίνημα απο δυο δικά του λάθη και όχι από οργανωμένες επιθέσεις του αντίπαλου, έδειξε ότι είναι καλύτερη ομάδα. Πάτησε την μπάλα, την κυκλοφόρησε, σκόραρε και έχασε και ευκαιρίες να καθαρίσει το παιχνίδι απο το πρώτο 45λεπτο.

Στην επανάληψη όμως δεν προσαρμόστηκε ποτέ στις απαιτήσεις του αγώνα που… ζητούσε άλλη αγωνιστική συμπεριφορά απο τους παίκτες. Προσπάθησε αφελώς να μείνει πιστός στην επιθετική του φιλοσοφία του και την… πάτησε. Επιδίωξε να παίξει ποδόσφαιρο στο βούρκο αναζητώντας ένα δεύτερο γκολ που θα έβαζε οριστικά τέλος στο ματς, αφήνοντας κενά πίσω και προσφέροντας άφθονο χώρο στους γηπεδούχους να τον βρουν σε αμυντική ανισορροπία και να τον τιμωρήσουν.

Αντί να αμυνθεί και να πάει με μεγαλύτερες εντάσεις στις μονομαχίες όπως όριζε η μορφή που είχε πάρει το παιχνίδι, άφησε να τον παρασύρει ο ρυθμός και το πλήρωσε. Ο Αστέρας πιο παθιασμένος, με παίκτες έτοιμους να θυσιαστούν στο βούρκο, την άρπαξε την ευκαιρία και έκανε την ανατροπή αφού ο Αρης δεν πήρε τίποτα και από τις αλλαγές του, έχοντας ούτως ή άλλως και περιορισμένες επιλογές στον πάγκο.

Είναι ξεκάθαρα από τα ματς που ένας νέος προπονητής, όπως ο Μαρίνος Ουζουνίδης, αρχίσει να αντιλαμβάνεται, έστω και με αυτό τον οδυνηρό τρόπο, τα χαρακτηριστικά των παικτών του. Ποιες είναι οι δυνατότητές τους. Τα οριά τους. Ποιες είναι οι παθογένειες του γκρουπ, με τις οποίες είχε έρθει αντιμέτωπος ουκ ολίγες φορές και ο προηγούμενος προπονητής, γιατί αυτό που είδαμε χθες είναι κάτι που έχει εξελιχθεί σε χρόνια παθογένεια του club. Μόνο που πολλές φορές, όταν ένας προπονητής αναλαμβάνει μεσούσης της περιόδου, το τίμημα είναι η απώλεια βαθμών.

Μετά από 16 παιχνίδια στο πρωτάθλημα, και σχεδόν 20 συνολικά αν βάλουμε κι αυτά του κυπέλλου, ένα είναι βέβαιο για τον φετινό Αρη. Έχει καλούς ποδοσφαιριστές, γεγονός που το παραδέχονται φίλοι και εχθροί. Δεν έχει όμως ακόμη σφυρηλατημένο τον χαρακτήρα που θα του δώσει το κάτι παραπάνω, και φυσικά τη νίκη σε παιχνίδια όπως αυτό στην Τρίπολη, χωρίς να χρειαστεί να είναι συντριπτικά καλύτερος απο τον αντίπαλό του. Αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμαι μέταλλο και ξεχωρίζει την ήρα απο το στάρι.

Με χαρά διαπίστωσα από τις δηλώσεις του Ουζουνίδη μετά το ματς, χωρίς καμία διάθεση να κρυφτεί ή να ψάξει διαιολογίες, ότι κατάλαβε με το καλημέρα, τη μεγαλύτερη αδυναμία της ομάδας που παρέλαβε πριν από λίγες μέρες. Αυτό που μένει από εδώ και πέρα είναι να δούμε και πως θα προσπαθήσει να βρει το αντίδοτο στη διακοπή του πρωταθλήματος αλλά και μέσα από κάποιες αναγκαίες προσθήκες στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο που όμως πρέπει να έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Ο Άρης έχασε στην Τρίπολη την ευκαιρία να παραμείνει σε απόσταση αναπνοής από την τετράδα και να εκμεταλλευτεί την γκέλα της ΑΕΚ. Δεν αποκλείεται όμως ο απολύτως διδακτικός χαρακτήρας που είχε το χθεσινό ματς, να του φανεί πολύ χρήσιμος στο υπόλοιπο του πρωταθλήματος.

ΥΓ. Με τα… άχαστα που χάνει ο Σίστο, όπως αυτό στο ξεκίνημα της αναμέτρησης, αδικεί κατάφωρα τον εαυτό του αφού ούτε η διάθεση του λείπει, ούτε κάποιες καλές ενέργειες. Δυστυχώς όμως για τους επιθετικούς, την διαφορά την κάνουν τα γκολ και ο Δανός δεν το έχει…Τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

ΥΓ 2 Αν θέλουμε να απονείμουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Σάββας Παντελίδης έκανε ότι περνούσε απο το χέρι του (είσοδος Γιαμπλόνσκι, μετατόπιση Μπαρτόλο) και του επέτρεπε το υλικό του για να πάρει ένα ματς που είχε πάρει χαρακτήρα τελικού και για τον ίδιο. Επιβεβαιώνοντας αυτό που ξέραμε- και ίσως υποτιμήσαμε όταν ήταν στα μερη μας- ότι είναι ένας προπονητής που ίσως έχει αδικήσει τον εαυτό του.