Μια όμορφη μέρα στη δουλειά, μέρα Μουντιάλ που τα παιδιά μας... θα διηγούνται στα εγγόνια μας!

Μια μέρα που φτιάχτηκαν παιδικές αναμνήσεις, σημείο αναφοράς για όποιον αγαπά το άθλημα κι ασχολείται με αυτό! Τι άλλο να ζητήσουμε αλήθεια... μην είμαστε και πλεονέκτες! Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης

Aπό τότε που, ποδοσφαιρικά, θυμάμαι τον εαυτό μου η Αργεντινή είχε κάτι που με τραβούσε σα μαγνήτης, ίσως, στα παιδικά μου, ακόμη, μάτια το 1982 και να ήταν απλά η τόσο ξεχωριστή εμφάνισή της! Πόσες, αλήθεια, εθνικές ομάδες φορούν, διαχρονικά, ριγέ φανέλα συνδυάζοντας την μάλιστα με σορτσάκι άλλου χρώματος, το κοντράστ του γαλανόλευκου με το μαύρο έμοιαζε τόσο μα τόσο ελκυστικό στα μάτια μου στο πρώτο Μουντιάλ που έχω να θυμάμαι! Στα γήπεδα της Ισπανίας πρωτοεμφανίστηκε και ο μεγάλος Μαραντόνα, παγιδευμένος έως και... μπλοκαρισμένος από τις υψηλές, υψηλότατες προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού, νέος και άπειρος, άμαθος ακόμη, δεν είχε καταφέρει πολλά πράγματα όπως ακριβώς και ολόκληρη η ομάδα!

Τέσσερα χρόνια αργότερα τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά, ο Ντιέγκο... εξερράγη, υπό τη μαεστρική καθοδήγησή του ένα σύνολο με ελάχιστους ακόμη πραγματικά υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστές και ρολίστες... ένα σωρό έφτασε στην κορυφή του κόσμου στο τουρνουά με το οποίο κατοχυρώθηκε το status του Πίμπε Ντ' Όρο ως GOAT, κι ας μη γνωρίζαμε ακόμη τότε, ας μην είχαμε δημιουργήσει καν τον όρο! Πέρασαν πολλά χρόνια για την αλλαγή φρουράς σε ότι είχε να κάνει με τον... καλύτερο ever, εδώ και περίπου μια εικοσαετία ο τίτλος δικαιωματικά, σε ό,τι με αφορά, ανήκει στο Λιονέλ Μέσι φυσικά, δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας παρά μόνο το... context, το πλαίσιο της συζήτησης! Συζήτησης σχετικά με το Αργεντινή - Κροατία όπως το ζήσαμε, το αισθανθήκαμε, το απολαύσαμε!

Ακόμη κι αν προσπαθούσα να σας πείσω πως το συγκεκριμένο, και όχι μόνο, προημιτελικό τον παρακολουθήσαμε στην αίθουσα σύνταξης προετοιμάζοντας μια ακόμη «Ώρα Μουντιάλ» μέσα σε κλίμα χαλαρό, ήπιο, έως και... επαγγελματικά αποστειρωμένο, δε θα το έκανα ποτέ γιατί η σχέση μας είναι ειλικρινής, υπάρχουν τα πειστήρια περί του αντιθέτου εκεί έξω, στο θαυμαστό κόσμο των social media, για να με διαψεύσουν πανηγυρικά! Η αλήθεια είναι πως ρουφήξαμε κάθε δευτερόλεπτο από ένα από τα πιο δραματικά παιχνίδια στην ιστορία της διοργάνωσης, έπιασα τον εαυτό μου στην... άκρη της καρέκλας, να αγωνιά, να ανακουφίζεται, να ικανοποιείται, να χαίρεται, να ξεσπά, να απογοητεύεται, να ελπίζει, να «θυμώνει» και, εν τέλει, σε κάτι σα γύρο θριάμβου, έχοντας πλέον μπει στο στούντιο λίγο πριν από τον τηλεοπτικό αέρα, να πανηγυρίζει έως και να συγκινείται!

Προφανώς και η πρόκριση της «αλμπισελέστε», έστω και με πολύ δράμα μέσα από τη διαδικασία των πέναλτι, μου... έφτιαξε το βράδυ όπως και σε όλους όσους , ανά τον κόσμο, για όποιο λόγο την υποστηρίζουν, αλλά, με μια πιο ψύχραιμη, δεύτερη ματιά, αφού οι εξέδρες άδειασαν και... κατακάθισε η σκόνη ομολογώ πως σκέφτηκα το εξής! Ακόμη κι αν ο Μέσι κι η παρέα του δεν τα είχαν καταφέρει, ακόμη κι αν η πιο... αντιτουριστική Ολλανδία που έχουν δει τα μάτια μας, με δύο γκολ από ένα σέντερ φορ που... το βλέπει ο Φαν Μπάστεν και γελά, ίσως και να κλαίει τώρα που το σκέφτομαι, είχε καταφέρει να βγει εκείνη νικήτρια, ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ; Σταθήκαμε πολύ τυχεροί και ζήσαμε ένα συναρπαστικό, συγκλονιστικό ποδοσφαιρικό βράδυ, με όλη την γκάμα των συναισθημάτων, όχι ίσως με την ποιότητα που θα θέλαμε αλλά με όλα τα υπόλοιπα, άκρως απαραίτητα, συστατικά!

Ένα βράδυ γεμάτο... ωμό, γάργαρο ποδόσφαιρο, με ένταση που έλεγες πως θα ξεπηδήσει μέσα από την οθόνη παρασέρνοντας όλους όσους, μακρόθεν, το παρακολουθούσαμε! Με στιγμές μοναδικής έμπνευσης, βλ. πάσα Μέσι στο 1-0, κομπίνα των Ολλανδών στο γκολ της ισοφάρισης στο 10ο λεπτό των καθυστερήσεων! Με εξέδρα γεμάτη χρώμα και κραυγές, έντονες συγκινήσεις, διακυμάνσεις στην εικόνα, την κυριαρχία και την επιβολή του ενός αντιπάλου στον άλλο, νεύρα, τσακωμούς, mind games, και τι δεν είδαμε! Και όλα αυτά λίγες ώρες μετά από, όπως αποδείχθηκε, ένα πρώτης τάξεως ορεκτικό, με την Κροατία της σιδερένιας θέλησης να τα βάζει με το... flair της Βραζιλίας και να βγαίνει, για μια φορά ακόμη, στον αφρό, για μια φορά ακόμη από τα 11 μέτρα! Με λίγα λόγια, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση των πραγμάτων, ήταν για όλους εμάς που ασχολούμαστε επαγγελματικά με το αντικείμενο μια πολύ κουραστική, μα τόσο ευχάριστη, μέρα στη δουλειά, ήταν για όλους, φαντάζομαι, τους φανατικούς του αθλήματος μια μέρα που πολύ δύσκολα θα ξεχάσουν όσα χρόνια κι αν περάσουν! Μια μέρα που φτιάχτηκαν παιδικές αναμνήσεις, σημείο αναφοράς για όποιον αγαπά το άθλημα κι ασχολείται με αυτό! Τι άλλο να ζητήσουμε αλήθεια... μην είμαστε και πλεονέκτες!