Μια ορθή επανάληψη που δείχνει έλλειψη πλάνου και άγνοια

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την εξάλειψη της οπαδικής βίας που δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο.

Έχω εισπράξει τις τελευταίες ώρες εκατοντάδες μηνύματα οργής από Αρειανούς αλλά αντιλαμβάνομαι ότι και συνάδελφοι άλλων ομάδων στην ίδια θέση με εμένα βρίσκονται από την ώρα ξανά-ανακοίνωσης των ίδιων ακριβώς μέτρων που και πάλι η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση είχε ανακοινώσει τον Απρίλιο του 2017.

Αντιγράφω από τα μέσα της εποχής: «Μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Θόδωρος Ρουσόπουλος, μετά τη σύσκεψη της Διυπουργικής, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στην οποία συμμετείχαν ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως Βύρων Πολύδωρας, ο Υπουργός Δικαιοσύνης Αναστάσης Παπαληγούρας, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός. Τα μέτρα περιλαμβάνουν εγκατάσταση συστημάτων ηλεκτρονικής παρακολούθησης στα γήπεδα, την καθιέρωση ηλεκτρονικού, ονομαστικού, εισιτηρίου, έτσι ώστε να είναι γνωστό ποιος κάθεται και που και η ευθύνη να είναι προσωποποιημένη ώστε να μην μπορούν οι λίγοι να επιβάλλουν το νόμο της ζούγκλας, είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος».

Το ότι τα μέτρα που τελικώς ανακοινώθηκαν θα είναι επιεικώς αστεία και προβληματικά ήταν το αναμενόμενο, το είχα προαναγγείλει στο προηγούμενο κείμενό μου. Τρεις θανάτους και έναν σοβαρό τραυματισμό ζήσαμε επί της διακυβέρνησης από τον ίδιο πρωθυπουργό. Αν είχαν αφενός τη θέληση και αφετέρου την ικανότητα να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, θα το είχανε πράξει ήδη. Προφανώς δεν θέλουν ή δεν μπορούν. Κατά τη γνώμη μου και τα δυο ταυτοχρόνως. Απλώς, αν ποτέ το θελήσουν, λέμε αν, είναι εξόφθαλμο πλέον ότι δεν μπορούν. Το γεγονός ότι τρεις ημέρες σκέφτονταν και συσκέφτονταν και ενώ με τυμπανοκρουσίες προανήγγειλαν τα μέτρα, στην πράξη και κατά τις εξαγγελίες ξέχασαν να σκεφτούν ότι πέρα από αγώνες πρωταθλήματος υπάρχουν και αγώνες κυπέλλου, είναι η τρανή απόδειξη ότι όσοι ασχολήθηκαν, δεν έχουν ιδέα. Είναι άσχετοι και όπως πλέον αποδείχθηκε από την αμηχανία του κυβερνητικού εκπροσώπου μπροστά στις κάμερες και τη σιωπή του όταν ρωτήθηκε για το θεσμό του κυπέλλου, είναι και άσχετοι και ανεπίδεκτοι μάθησης.

Ο οριζόντιος τρόπος με τον οποίο έκλεισε τα γήπεδα του ποδοσφαίρου με αφορμή συμβάν σε αγώνα βόλεϊ, αλλά όχι και του μπάσκετ ώστε να μην βρεθεί αντιμέτωπη και με άλλους συγκεκριμένους επιχειρηματίες - παράγοντες, αλλά ούτε και του βόλεϊ, που αποτελεί και το άθλημα που με αφορμή το οποίο έχασε τη ζωή του ο αείμνηστος Φιλόπουλος και κινδυνεύει η ζωή ενός συνανθρώπου μας που υπηρετεί στη δημόσια τάξη, είναι κάτι που εξόργισε το 99% των ανθρώπων που γεμίζουν τα γήπεδα. Το υπόλοιπο 1% αδιαφορεί. Άλλωστε, αυτό το 1% που οργανώνει – μετέχει σε επεισόδια σπανιότατα το κάνει την ημέρα αγώνων. Οι τρεις νεκροί τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα καταγράφηκαν στην περιοχή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης μέρα – μεσημέρι, στα σκαλοπάτια μια πολυκατοικίας με θύμα ένα παλικάρι που ουδεμία σχέση είχε με συνδέσμους και οπαδικά αλλά εντούτοις δέχτηκε δολοφονική επίθεση, και στους δρόμους περιοχής της Νέας Φιλαδέλφειας. Κανένα σε ημέρα αγώνα. Αλλά και τα 9 στα 10 οπαδικά επεισόδια συμβαίνουν μακριά ή πολύ μακριά από αγωνιστικούς χώρους. Μετά τον λεγόμενο τελικό της ντροπής το απόγευμα του Σαββάτου 6 Μαΐου 2017, δεν θυμάμαι οπαδικό επεισόδια με αφορμή κάποιον αγώνα.

Να επαναλάβω τα τετριμμένα; Αφού σχεδόν καθημερινά συμβαίνουν επεισόδια σε σχολεία να κλείσουμε και τα σχολεία; Αφού καθημερινά σκοτώνονται πολίτες στους δρόμους, να κλείσουν και οι δρόμοι; Αφού αρκετές πλέον γυναίκες έχουν πέσει θύματα ξυλοδαρμού και θανάτωσης, να απαγορευτούν οι γάμοι; Δεν τα θεωρώ και τόσο σοβαρά, αλλά ούτε απέναντί μας δυστυχώς έχουμε σοβαρούς ανθρώπους. Την ίδια περίοδο στη χώρα μας μετράμε τέσσερις θανάτους, μεταξύ αυτών δυο παιδικών ψυχών ηλικίας 2 και 5 ετών, από επίθεση σκύλων, προφανώς μη κατοικίδιων ή συντροφιάς σκύλων, και δεκάδες σοβαρούς τραυματισμούς. Μια νεαρή κοπέλα έχασε τη ζωή της διότι κάποιος αποφάσισε να τρέξει με 200 χιλιόμετρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, φαινόμενο σχεδόν καθημερινό τις λεγόμενες μικρές ώρες. Κόντρες από φανάρι σε φανάρι και όποιος πάρει ο χάρος. Μιλάω για συμβάντα εντός μεγάλης αστικής περιοχής, όχι κάπου στην εσχατιά της ελληνικής επικράτειας.

Ζούμε «εξ αμελείας» κάποιου επιτήδειου που απλώς δεν βρέθηκε κοντά μας διάβασα κάπου και προβληματίστηκα. Αν το καλοσκεφτείς, ζούμε διότι ένας με πειραγμένο αυτοκίνητο δεν βρέθηκε στο διάβα μας, διότι δεν ζει δίπλα ένας αντικοινωνικός με κάποιο επίσης αντικοινωνικό κατοικίδιο, διότι ευτυχώς μέχρι σήμερα στη Θεσσαλονίκη δεν είχαμε τις πλημμύρες του Βόλου ή τις φωτιές στο Μάτι, διότι δεν μπήκαμε στο τρένο που ο σταθμάρχης έμεινε μοναχός ενώ ήταν «ρούκι» όπως λένε στον αθλητισμό. Και πόσα άλλα…

Το αίμα τριών θυμάτων της οπαδικής βίας έχει βάψει τα χέρια αυτής της κυβέρνησης. Τριών και όχι δύο, κύριε Πρωθυπουργέ της χώρας καθώς επανειλημμένα αποφεύγετε να αναφερθείτε στον Τόσκο που μπορεί να ήταν Βουλγαρική καταγωγής, στη χώρα σας και στη χώρα μας δολοφονήθηκε και επί των ημερών σας μάλιστα,. Δυστυχώς το αίμα και άλλων νεκρών – θυμάτων της οπαδικής βίας θα της βάψει τα χέρια. Διότι πλέον είναι αντιληπτό ότι ή δεν μπορεί ή δεν θέλει αυτή η κυβέρνηση να καταπιαστεί με το πρόβλημα. Δεν τολμώ να γράψω να το λύσει, διότι κάθε Σαββατοκύριακο ανά την Ευρώπη έχουμε πολλά περιστατικά οπαδικής βίας ακόμη και σε χώρες αθλητικά και οικονομικά προηγμένες όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Ισπανία. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά. Τα εγκλήματα οπαδικής βίας στην Ελλάδα έχουν συγκεκριμένο μοτίβο. Ξέρεις καλά ποιοι είναι το πιο πιθανό να τα υποκινήσουν. Αν η υπόθεση του Τόσκο είχε διαλευκανθεί σε κάθε πτυχή της, ο Αλκης θα έκανε Χριστούγεννα με τους γονείς του. Το έχω ξαναγράψει και είμαι απόλυτος σε αυτό. Και είμαι σίγουρος ότι το 99% των κατοίκων της Θεσσαλονίκης αυτό θα επιθυμούσε, ανεξαρτήτως ομάδων και χρωμάτων. Για όνομα του Θεού, ποιος θέλει ο εντός των γηπέδων αντίπαλός του να θρηνήσει έναν νεκρό, μια μάνα ενός Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, Παοκτσή, Αεκτσή να κληθεί να ασπαστεί για τελευταία φορά το παιδί της. Αυτά είναι ανατριχιαστικά πράγματα. Ποιος οπαδός ομάδας, πραγματικός οπαδός όμως και όχι «μεροκαματιάρης οπαδός», δεν θα έσκυβε το κεφάλι και δεν θα ντρέπονταν για την κηλίδα στην ιστορία του Συλλόγου του που προκαλεί μια αποτρόπαια πράξη: πλάι στα κύπελλα και στα πρωταθλήματα να γράφονται και οι νεκροί που προκάλεσε και τα σπίτια που έκλεισε.

Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μετά τον Φιλόπουλο, τα ίδια μέτρα τα ανακοινώνει το ίδιο κόμμα, αλλάξαν τα ονόματα απλώς. Με μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ. Οι λίγοι τελικά επέβαλλαν τον νόμο της ζούγκλας και άδειασαν τα γήπεδα. Και οι ακόμη λιγότεροι της κυβέρνησης τους έκαναν το χατίρι και έδιωξαν τους συντριπτικά περισσότερους από τα γήπεδα, ακόμη και τους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας που αν μη τι άλλο, τι σχέση έχουν με τα μπες-βγες από το γήπεδο και πέτα πέτρα-κροτίδα.

Στα του Άρη, η διοίκηση της ΠΑΕ πρέπει να αισθάνεται εξοργισμένη που δίχως υπαιτιότητα θα απωλέσει τουλάχιστον 1εκ ευρώ διότι έτσι το ήθελε η κυβέρνηση. Οι αγώνες με ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, ΑΕΚ (κύπελλο) αλλά και αυτοί με Λαμία και ΟΦΗ θα εισέφεραν στα ταμεία ζεστό χρήμα. Ο κόσμος δεν είναι απλά αγανακτισμένος, είναι εξοργισμένος. Από τη μια είδε την κυβέρνηση να αποκλείει τον Άρη από τις συναντήσεις για την αθλητική βία, προκλητικά και επιδεικτικά να τον αποκλείει, από την άλλη εισπράττει και την οριζόντια απαγόρευση δίχως να έχουν προκαλέσει τίποτα και κανέναν.