Μηδενισμός στον Αλόνσο, αλλά για τους σωστούς λόγους

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την αντιμετώπιση στον προπονητή του Παναθηναϊκού Ντιέγκο Αλόνσο, που θα είναι η ίδια και στον επόμενο και στον επόμενο και στον επόμενο και στον επόμενο...

Ο φίλαθλος που θα πάει στο γήπεδο να υποστηρίξει την ομάδα του έχει το δικαίωμα, σε κόσμια πλαίσια, να διατυπώσει τη γνώμη του. Οι χώροι κοινωνικών συναθροίσεων το επιτρέπουν. Την αποθέωση, τη διαμαρτυρία, τα πάντα, αρκεί να επικρατεί ο σεβασμός. Το σύνθημα υπέρ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς καλώς και ειπώθηκε, από τη στιγμή που έτσι αισθάνθηκε ο κόσμος. Δεν θα ποινικοποιήσουμε συμπεριφορές...

Ο νυν τεχνικός της Εθνικής Ελλάδας κατάφερε στα δυόμιση χρόνια παρουσίας του στο Τριφύλλι να συσπειρώσει τους φιλάθλους, γύρω από ποδοσφαιρικό τμήμα. Να παίζει στην επαρχία ο Παναθηναϊκός και να γεμίζει γήπεδα (πχ Βόλος). Να αποκτήσει τα αντισώματα, να διαχειρίζεται χαμένα Πρωταθλήματα, αποκλεισμούς από το Κύπελλο (πχ ΠΑΟΚ), αποκλεισμούς από την Ευρώπη (πχ Μακάμπι Χάιφα). Και όλα αυτά με τη συγκομιδή ενός Κυπέλλου, το 2022.

Με την κατάσταση που υπάρχει στους Πράσινους, οι προσωπικότητες - σημεία αναφοράς δύνανται να συσπειρώσουν. Αυτό πέτυχε ο Γιοβάνοβιτς, για αυτό μνημονεύεται ακόμα και θα μνημονεύεται μέχρι να έρθει ένας προπονητής που θα πετύχει, με τη γενικότερη στάση, ποιότητα χαρακτήρα, πρόοδο στο γήπεδο, να φτάσει σε αυτό το επίπεδο αναγνώρισης.

Ο Ντιέγκο Αλόνσο στο στόχαστρο

Mετά από 16 παιχνίδια η επιρροή που έχει ο Ουρουγουανός σε αυτά κρίνεται μικρή, πλην λιγοστών εκλάμψεων. Πλέον, ο αριθμός αγώνων δεν είναι τόσο μικρός και μπορεί να αποτελέσει δείγμα κριτικής. Εδώ και αρκετό καιρό – και βγαίνει τελείως εκτός συζήτησης το τραγικό γεγονός με τον θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ – είναι ψυχολογικά πιεσμένος. Φαίνεται από την τακτική του, τις αλλαγές του, τις δηλώσεις του, τα πάντα.

Το «πρέπει» που έχει επάνω από το κεφάλι του έχει ταυτιστεί με το «πρέπει» που υπάρχει σε κάθε αγώνα του Τριφυλλιού. Τούτο δεν είναι εύκολο να το σηκώσει κανείς, που έρχεται απ’ έξω και προσπαθεί να αντιληφθεί, μέσα από τα παιχνίδια, την πίεση την οποία βιώνει ο οργανισμός. Λογικό είναι, λοιπόν, να αντιμετωπίζει τη σκληρή κριτική ο εκάστοτε προπονητής όταν δεν έρχονται τα αποτελέσματα. Το ένιωσαν στο πετσί τους οι προηγούμενοι, θα το νιώσουν και οι επόμενοι. Εκτός, αν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, και καθίσει στον πάγκο ένας Σάρι...

Είναι διαφορετικό πράγμα, όμως, η σκληρή κριτική και άλλο ο μηδενισμός. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η αναφορά δεν πάει στον μέσο φίλαθλο. Πληρώνει για να δει την ομάδα του. Για να περάσει καλά. Χαλάει η διάθεσή του, συστηματικά, τα τελευταία χρόνια. Κουράστηκε, βαρέθηκε και βγάζει αντίδραση. Απολύτως λογικό. Όταν, λοιπόν, ο αποδεκτός από όλους, πλέον, Γιοβάνοβιτς έχει υποστεί χαρακτηρισμούς περί «ποδοσφαίρου κατάθλιψης» (αισχρός παραλληλισμός, για όσους γνωρίζουν), περί «αδυναμίας να νικήσει στα ντέρμπι», περί «ποδοσφαίρου τού 1-0», γίνεται αντιληπτό τι θα περάσει ο Αλόνσο όσο μείνει εδώ.

Τελικά, έχει το πληρέστερο ρόστερ ή όχι;

Αυτό που μπορεί να προσάψει κάποιος στον Αλόνσο είναι ότι δεν παρουσιάζει μία ομάδα, που να προοδεύει. Που να βελτιώνεται. Που να μπαίνει σε ροή αποτελεσμάτων. Που αδυνατεί να πετύχει δεύτερη συνεχόμενη νίκη. Που δεν παράγει γκολ. Που δεν έχει καλή τελική απόφαση. Που το αμυντικό της transition παραμένει κάκιστο. Αγωνιστικά, δεν έκανε κανέναν σοφότερο το 1-4 από την Τσέλσι, για να το διαπιστώσει.

Το άδικο για τον Αλόνσο είναι ο μηδενισμός, επειδή έκανε rotation. Τελικά, ο Παναθηναϊκός διαθέτει το καλύτερο ρόστερ της σύγχρονης ιστορίας του; Αν ναι, το rotation με την Τσέλσι, έστω μπροστά σε 60.000 κόσμο, γιατί κάνει κακό; Καλύτερο ρόστερ σημαίνει ότι "όποιον και να βάλω, θα έχω την ίδια αποτελεσματικότητα αφού άπαντες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο ποιότητας". Και στο κάτω - κάτω της γραφής, αγωνίστηκαν οι Σένκεφελντ, Μαξίμοβιτς, Ουναΐ, Πελίστρι και Μαντσίνι. Πόσο υπολείπονται, αφήνοντας έξω το Σένκεφελντ - Ίνγκασον και Μαντσίνι - Τετέ, των Αράο, Μπακασέτα, Τζούριτσιτς που ήταν οι βασικοί με τον ΟΦΗ;

Συν τοις άλλοις, όλος ο οργανισμός θέλει και απαιτεί το Πρωτάθλημα. Αυτό έχει καταλάβει ο Αλόνσο, στη θέση που βρίσκεται τώρα, και σε αυτό προσπαθεί να τον διατηρήσει. Απολύτως λογικό, λοιπόν, είναι στο μυαλό του να βρίσκεται πιο ψηλά στην ιεραρχία ο αγώνας με τον Άρη. Το λάθος ο Αλόνσο, στο rotation, δεν το έκανε με τους Λονδρέζους. Το έκανε από το Άμστερνταμ και τον Άγιαξ, στο ΟΑΚΑ και τον Αστέρα. Με 9/11 διαφοροποιήσεις ενδεκάδας. Έστω και αν η διαιτησία διαμόρφωσε το αποτέλεσμα. Σε τέτοια παιχνίδια είχε αφελή προσέγγιση και τώρα το πληρώνει.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, έχοντας χάσει Πρωταθλήματα και τίτλους στην Ελλάδα με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, με αδικίες, με το «έτσι θέλω», είχε πάντοτε την Ευρώπη αποκούμπι. Η βαριά ήττα από την Τσέλσι δεν αλλοιώνει το dna του. Αυτό ήδη έχει αλλοιωθεί από την Γκαμπάλα, το οικονομικό «κραχ» του 2018 με υπαιτιότητα της διοίκησης, με αποκλεισμούς όπως από τη Σλάβια Πράγας, ήττες από τη Ρεν και τη Μακάμπι Χάιφα, σε σεζόν, μάλιστα, που ο Ολυμπιακός πήρε το Conference League...

Ο Αλόνσο βρίσκεται σε δύσκολη θέση

Ο Ουρουγουανός άκουσε μερίδα του κόσμου να τον «τελειώνει», στις ιαχές υπέρ του Γιοβάνοβιτς. Η επιρροή του στην ομάδα αγνοείται. Και έρχεται ένα παιχνίδι, το οποίο ο ίδιος χαρακτήρισε τελικό. Θα έπρεπε να γνωρίζει από την ημέρα που ήρθε ότι χρόνος και υπομονή δεν υπάρχει. Πέραν της πρόκρισης επί της Λανς και την είσοδο σε ευρωπαϊκό όμιλο, άλλο τρανταχτό επίτευγμά του δεν υπάρχει. Προσωπική άποψη ότι χρειάζεται χρόνο, όμως τούτο δεν μετράει.

Το πλήρωμα του χρόνου απομάκρυνσής του, μόνο η διοίκηση γνωρίζει πότε θα έρθει. Αν, όμως, έρθει και ο επόμενος είναι ένας νέος Αλόνσο, ο Παναθηναϊκός σύντομα θα βρεθεί στην ίδια θέση. Με τον προπονητή του στο στόχαστρο. Αυτά θα τραβήξει και ο επόμενος και όλοι οι επόμενοι. Και η ζωή θα συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο, μίας εναλλασσόμενης χαρμολύπης.