Να λοιπόν η ευκαιρία της χρονιάς

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την μεγάλη πρόκληση που έχει μπροστά του ο Αρης την επόμενη Τετάρτη με μια πρόκριση επί της ΑΕΚ.

Σε μια σεζόν με πολλά σκαμπανεβάσματα, αρκετή γκρίνια και ελάχιστα θετικά σημεία αναφοράς, ο Αρης βρίσκει μπροστά του μια τεράστια ευκαιρία. Θέλει απλά μια νίκη την επόμενη Τετάρτη στη ρεβάνς του χθεσινού 0-0 στην ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ για να σώσει τη χρονιά, και να κυνηγήσει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο που κανείς- για να ήμαστε ειλικρινείς- δεν θεωρεί ότι μπορεί να το πάρει μέσω πρωταθλήματος. Παράλληλα να αναβαθμίσει το χαμηλό ενδιαφέρον του κοινού του που βλέπει από χθες μια… χαραμάδα αισιοδοξίας, ότι μπορεί η σεζόν να μην τελειώσει στα μέσα Ιανουαρίου.

Ταυτόχρονα έχει μια ευκαιρία να ξορκίσει το κακό. Την κακοδαιμονία που τον ακολουθεί κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με μια πρόκληση, όσον αφορά τον θεσμό του κυπέλλου. Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε τα… κατορθώματά του. Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι ο Άρης έφτιαξε για τον εαυτό του μια δεύτερη ευκαιρία στην χειρότερη χρονιά των τελευταίων ετών. Και την έφτιαξε, πραγματοποιώντας μια ακόμη πολύ ολοκληρωμένη εμφάνιση, κοιτάζοντας στα μάτια την ΑΕΚ, κερδίζοντας το δικαίωμα στο τέλος της ημέρας να θεωρεί ότι ήταν η ομάδα που έφτασε πιο κοντά στη νίκη.

Μόλις τρία 24ωρα μετά τη νίκη στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ο Άρης πραγματοποίησε μια δεύτερη σερί σοβαρή εμφάνιση. Με υψηλά επίπεδα συγκέντρωσης από όλους, πιστή τήρηση του πλάνου, αποφυγή του κραυγαλέου λάθους. Φρόντισε αρχικά να μην κινδυνεύσει, γνωρίζοντας ότι θα έβρισκε 2-3 ευκαιρίες στην επιθετική του μετάβαση. Εκεί του έλλειψε όμως η φρεσκάδα ( ο Μορόν έχει παραδώσει πνεύμα). Μια καλή τελική ενέργεια. Αυτή που θα χρειαστεί σε μια εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με την τύχη που τόσες φορές του έχει γυρίσει την πλάτη.

Δεν το συζητώ ότι την Κυριακή στο Αγρίνιο το ροτέισον δεν είναι μόνο αναγκαίο αλλά… μονόδρομος. Από τη στιγμή που δεν έχει έρθει ακόμη βοήθεια από το… ιππικό (βλέπε μεταγραφές), το μόνο που μπορεί να κάνει ο προπονητής για αυτό το συγκινητικό γκρουπ παικτών που τραβάει κουπί, είναι να τους δώσει ανάσες, πριν από την μεγάλη μάχη της επόμενης Τετάρτης που ενδέχεται να χρειαστεί ακόμη και παράταση.

Ατομικά όλοι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Λίγο παραπάνω ίσως ο Φαμπιάνο που έκοβε τα πάντα, το… άτι που ακούει στο όνομα Οντουμπάτζο, ο ακούραστος Νταρίντα. Και φυσικά ο Φετφατζίδης σε σύνθετο ρόλο, κάτι μεταξύ δεκαριού και winger.

Στην επανεμφάνισή του, ο Έλληνας μεσοεπιθετικός έδειξε ότι θα κάνει αυτό αυτό για το οποίο ο Αρης αποφάσισε να τον επαναπατρίσει. Να προσφέρει μερικά λεπτά ποιότητας που τόσο λείπουν από τη φετινή ομάδα.

Δυστυχώς για μια ακόμη φορά όμως φεύγει λαβωμένος από το γήπεδο. Ο τραυματισμός του Ζουλ έρχεται σε ένα πολύ κακό τάιμινγκ, στο ματς που ο Καμερουνέζος πιστοποίησε την αγωνιστική του άνοδο και την ασφάλεια που παρέχει η παρουσία του μπροστά στους στόπερ του Άρη. Είναι πραγματικά πολύ άδικο αυτό που βιώνει ο προπονητής του. Να παλεύει να παρουσιάσει μια αξιοπρεπή ομάδα, δίχως τα πλούσια ρόστερ των υπόλοιπων του big-5 και κάθε φορά που πάει να βρει μια ισορροπία, να δοκιμάζεται από συνεχείς τραυματισμούς βασικών του ποδοσφαιριστών, τους οποίους δεν μπορεί να αντικαταστήσει με μεταγραφές αλλά με… μερεμέτια.

Τέλος πάντων, ότι έγινε με τους τραυματισμούς και τις ελλείψεις στο ρόστερ εξαιρετικά δύσκολα θα αλλάξει μέχρι την επόμενη Τετάρτη. Η ιστορία λέγεται ότι γράφεται από τους παρόντες και όχι από τους απόντες. Συνεπώς, όσοι είναι ετοιμοπόλεμοι την Τετάρτη, θα κληθούν να είναι συνεπείς σε ένα ακόμη ραντεβού με τη σύγχρονη ιστορία του Άρη στην εποχή του Θοδωρή Καρυπίδη. Θα κληθούν να πετύχουν μια πρόκριση επί μίας πραγματικά μεγάλης ομάδας, ώστε δικαίως να κοιτάξουν στα μάτια την προοπτική του Κυπέλλου έχοντας στις αποσκευές μια ιστορική πρόκριση. Με την ελπίδα ότι σε αυτό το ραντεβού η τύχη θα είναι και αυτή συνεπής και για πρώτη φορά δεν θα γυρίσει χαρακτηριστικά την πλάτη στον Άρη και στους χιλιάδες φίλους του που δικαίως αναμένουν και προσμένουν.