«Νεϊμάρ, εγώ αγαπάω το τέλειο χάος σου»

ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΧΑΟΣ. Ένας απόλυτα ταιριαστός τίτλος, όχι τόσο για τον χαρακτήρα του. Όσο για την ίδια τη ζωή του.

Έχω βαλθεί να σας μπω στο μάτι. Ξέρω πως οι προσωπικότητες με τις οποίες ασχολούμαι στο blog μου και για τις οποίες γράφω και αφιερώνω πολλές ώρες από το χρόνο μου, δεν είναι και οι πιο αγαπητές στο ευρύ κοινό. Στο μυαλό μου αυτό έχει μια λογική. Ποτέ δεν συμπάθησα όσους ήταν τόσο αγαπητοί σε όλους. 

Δεν μ’ άρεσαν ποτέ τα -φαινομενικά-«καλά παιδιά». Κάτι με βάζει σε δεύτερες σκέψεις. Κάτι στην τόση ανάγκη κοινής αποδοχής με προβληματίζει. Κι εν τέλει δεν μ’ αρέσει. Μου κεντρίζουν πολύ περισσότερο το ενδιαφέρον οι «διαφορετικοί» άνθρωποι. Εκείνοι που δεν τα πάνε καλά με όλους. Που δεν τους γουστάρουν όλους. Και δεν τους νοιάζει να αρέσουν και σε όλους. Που έχουν μια αλητεία μέσα τους, αλλά ταυτόχρονα και μια αφέλεια. Μια παιδικότητα …αλάνας. 

Ας ξανασυστηθούμε…

Ο Νεϊμάρ ντα Σίλβα Σάντος Τζούνιορ γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1992.

Στα 19 του κέρδισε το βραβείο του ποδοσφαιριστή της χρονιάς στη Νότια Αμερική.

Το 2011 με τη φανέλα της Σάντος, πέτυχε το πιο όμορφο γκολ κόντρα στην Φλαμένγκο και κέρδισε το Βραβείο Πούσκας της FIFA.

Έχει κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016.

Το 2017 η μεταγραφή του από την Μπαρτσελόνα στην Παρί Σεν Ζερμέν έφτασε τα 222.000.000 ευρώ, ποσό ρεκόρ στην ιστορία του αθλήματος.

Με το γκολ που πέτυχε στο εφετινό Μουντιάλ κόντρα στην Κροατία έφτασε τα 77 με την Σελεσάο. Αριθμός ρεκόρ, το οποίο κατείχε ο «βασιλιάς» Πελέ για 51 χρόνια.

Αυτά είναι μερικά από τα αγωνιστικά του επιτεύγματα. Επιτεύγματα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Είναι κοινώς αποδεκτά και καταγεγραμμένα. Κι επειδή στο δικό μου μυαλό αυτά που δεν φαίνονται έχουν μεγαλύτερη σημασία, γιατί σε κάνουν να είσαι αυτός που είσαι, κάθισα και είδα το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Πολλά έχω ακούσει, πολλά έχουν γραφτεί. Αλλά θέλω να τα μάθω και από τον ίδιο.

ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΧΑΟΣ. Ένας απόλυτα ταιριαστός τίτλος, όχι τόσο για τον χαρακτήρα του. Όσο για την ίδια τη ζωή του.

«Κάθε ταινία με σούπερ ήρωες, αρχίζει με τραγωδία. Και χάος. Πρώτα υπάρχει το χάος, και μετά γεννιούνται οι σούπερ ήρωες. Χωρίς χάος δεν θα είχαμε τον Μπάτμαν».

Όταν ήταν τεσσάρων μηνών, σώθηκε από ένα τρομερό αυτοκινητιστικό ατύχημα, με οδηγό τον πατέρα του, ο οποίος έχασε τον έλεγχο του οχήματος του και προσέκρουσε μετωπικά με ένα λεωφορείο. Ο μικρός Νέι, τραυματίστηκε πολύ άσχημα και χτυπήθηκε σε όλο του το σώμα από γυαλιά. Από τύχη γλίτωσε το μοιραίο.

Η οικονομική κατάσταση των γονιών του ήταν τόσο τραγική που από το σπίτι έλειπαν ακόμα και τα απολύτως απαραίτητα.

Μεγάλωσε παίζοντας futsal στο δρόμο. Δεν άφηνε ποτέ τη μπάλα ποδοσφαίρου από τα πόδια του και την αγκαλιά του. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία για εκείνον.

Σε ηλικία 11 ετών έγινε η …μοιραία μετάβαση στο γήπεδο ποδοσφαίρου. Αυτό της Σάντος. Εκεί ο Νεϊμάρ έδειξε από νωρίς ότι πρόκειται για κάτι μοναδικό. Σε ηλικία 14 ετών, κατάφερε να βγάλει το πρώτο του εκατομμύριο (αντιστοιχεί σε περίπου 160.000 ευρώ).

«Όλα έγιναν από το μηδέν στο εκατό. Έγινα πλούσιος από πολύ νωρίς. Αυτό από μόνο του δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο».

Η Ρεάλ πολύ σύντομα κάλεσε τον Νεϊμαρ να περάσει από δοκιμαστικά. Δεν ήθελε να πάει. Προτιμούσε να μείνει στη Βραζιλία για να παίζει ποδόσφαιρο με τους φίλους του. Ήξερε πως από αυτήν του την απόφαση, θα κρινόταν πιθανότατα και το μέλλον της οικογένειάς του. Αλλά μάλλον γνώριζε καλύτερα τον εαυτό του. Γνώριζε πως αυτό θα μπορούσε να γίνει και λίγο αργότερα. Όπως κι έγινε.

Στα 17 του υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Σάντος. Το έμφυτο ταλέντο του και το ποδοσφαιρικό του θράσος τον οδήγησαν σε 70 γκολ και 35 ασίστ, σ’ αυτές τις 134 φορές που αγωνίστηκε. Ενώ παράλληλα σε αυτό το διάστημα οδήγησε τη βραζιλιάνικη ομάδα στην κατάκτηση του Copa Libertadores.

Το καλοκαίρι του 2013 «έσκασε» η πρόταση από την Μπαρτσελόνα. Το τελικό κόστος της μεταγραφής υπολογίζεται κοντά στα 90 εκατομμύρια!

«Κατά τη διάρκεια της πρώτης μου σεζόν στην Μπαρτσελόνα ένιωθα μεγάλη πίεση. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Έκλαιγα στα αποδυτήρια και εκείνη τη στιγμή μου μίλησε ο Μέσι. Άλλαξε τα πάντα».

2014. Παγκόσμιο Κύπελλο. Βραζιλία. Η Σελεσάο έψαχνε και είχε ηγέτη για να την οδηγήσει στην κορυφή. Ο Νεϊμάρ σκόραρε στην πρεμιέρα με τους Κροάτες και στη συνέχεια με το Καμερούν. Ωστόσο στον αγώνα με την Κολομβία για τη φάση των «8», ο Ζουνίγκα τον βρήκε με το γόνατο στη σπονδυλική στήλη.

«Εάν ο Ζουνίγκα με είχε χτυπήσει δυο εκατοστά πιο αριστερά, τότε δεν θα μπορούσα να περπατήσω ποτέ ξανά»

Έναν χρόνο αργότερα, μαζί με τον Σουάρες και τον Μέσι δημιούργησαν το περίφημο και τρομακτικό MSN. Μαζί κατέκτησαν το τρεμπλ το 2015. Μαζί είχαν τα πιο «τρέλα» νούμερα που έχει δώσει στον πλανήτη κάποια επιθετική τριάδα.

Το καλοκαίρι του 2017, η Παρί Σεν Ζερμέν αποφάσισε να σπάσει τη ρήτρα των 222 εκατομμυρίων που είχε ο Βραζιλιάνος με την Μπαρτσελόνα. Μέσι και Σουάρες προσπάθησαν να τον κρατήσουν. Μάταια.

Όλα ξεκίνησαν ιδανικά. Ο Βραζιλιάνος ήταν …οn fire στο ξεκίνημα του στο Παρίσι κι έδειχνε να απολαμβάνει τον ηγετικό ρόλο που του δόθηκε από τους Άραβες. Όμως στα μέσα στη σεζόν, τραυματίστηκε άσχημα στον αστράγαλο. Αυτή ήταν και η αρχή της κατηφόρας του, διότι από τότε έχει αντιμετωπίσει περισσότερους από 15 τραυματισμούς(!)

Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας των γενεθλίων του. Παρόλα αυτά δεν είναι και ο πιο τυχερός του! Επί πέντε συναπτά έτη, ο Νεϊμάρ τον δεύτερο μήνα του χρόνου τραυματίζεται σοβαρά. Τελευταίο περιστατικό, τον περασμένο Φλεβάρη που αναγκάστηκε να ξαναπεράσει την πόρτα του χειρουργείου. Για πολλοστή φορά ο αστράγαλος του τον πρόδωσε.

Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να αντιληφθεί τι σημαίνει τραυματισμός για έναν αθλητή. Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να αντιληφθεί τον πόνο, την αγωνία και τη σκληρή διαδικασία της αποκατάστασης. Είναι πολύ πιο δύσκολη και από συνεχείς αγώνες υψηλού επιπέδου. Δεν έχεις να διαχειριστείς μόνο το σώμα σου, αλλά και την ψυχή σου. Κι εκεί τα εκατομμύρια δεν μετρούν. Αντιθέτως. Εκεί τα εκατομμύρια λειτουργούν ως βαρίδια πάνω στο ήδη τραυματισμένο σου κορμί. Στην ήδη ανήσυχη ψυχή σου. Στη ήδη πληγωμένη σου καρδιά. Εκεί η μοναξιά είναι η μοναδική σου φίλη.

Δεν ξέρω αν όλα έχουν αντίτιμο σε αυτήν τη ζωή… Και ποιο πρέπει να είναι αυτό.

H σχέση του με τους Γάλλους ήταν μία σχέση μίσους και πάθους. Τη μία μέρα σύσσωμο το γήπεδο φώναζε «Νεϊμάρ κάθαρμα» σε κάθε επαφή του με την μπάλα, και την επόμενη πανηγύριζε μαζί του την πρόκριση σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ έπειτα από 50 χρόνια.

Ναι, ισχύει. Οι αριθμοί του Νέι στο Παρίσι, μαρτυρούν την αλήθεια και προφανώς δεν είναι αυτοί που περίμεναν όλοι. Αν λάβουμε δε, υπόψιν μας και τα εκατομμύρια τα οποία ξοδευτήκαν, αντιλαμβάνεστε πως το αποτέλεσμα είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτικό.

Πόσω δε μάλλον όταν ο νεαρός δίνει δικαιώματα. Πάρτι, γενέθλια, χοροί, πανηγύρια, γυναίκες... Όλα αυτά σε συνδυασμό με την μέτρια  αγωνιστική παρουσία του, οδηγούν στο συμπέρασμα μια αλαζονικής στάσης, την οποία οι Γάλλοι δεν αντέχουν και δεν συγχωρούν. Ωστόσο γνωρίζουν πολύ καλά την αλήθεια. Η Παρί χωρίς το Νεϊμάρ, είναι άλλη ομάδα.

Μπορώ να κατανοήσω τη δυσαρέσκειά τους. Νέι, είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Δεν εκπροσωπείς μόνο τον εαυτό σου. Εκπροσωπείς μια ομάδα. Μια φανέλα. Μια διοίκηση. Μια πόλη. Μια χώρα ενίοτε. Και χιλιάδες οπαδούς. Πρέπει να είσαι σωστός. Να τηρείς τους κανόνες. Να μην αντιδράς όταν αδικείσαι. Να μην προκαλείς. Να μην διασκεδάζεις. Να μην τραγουδάς. Να μην χορεύεις. Να μην τσακώνεσαι. Να μην βάφεις τα μαλλιά σου. Να μην πονάς όταν πέφτεις. Να μην τραυματίζεσαι. Να μην κλαις όταν χάνεις σε τελικό.

Όλα σωστά. Αλλά με αυτό το παιδί που κρύβεται μέσα μας τι γίνεται; Αυτή η αθωότητα πού πήγε; Η ξεγνοιασιά πού χάθηκε; Ζει ακόμα αυτό το αγόρι που έπαιζε ξυπόλητο στις αλάνες της Πραϊα Γκράντε; Ή χάθηκε στα ευρώ, στα likes στο Instagram και στο ροζ των μαλλιών του; Όχι δεν χάθηκε. Κι αυτό είναι που ενοχλεί στην περίπτωση του Νεϊμάρ. Το γεγονός πως όσο διάσημος και αν έγινε, όσα χρήματα κι αν απέκτησε, παραμένει το παιδί που κοιμάται αγκαλιά με μια μπάλα. Που τρέχει πέρα δώθε στους δρόμους χωρίς παπούτσια. 

Που έχει τους ίδιους φίλους από τη φτωχογειτονιά στη Βραζιλία. Με αυτούς μοιράζεται το δωμάτιό του κάποια χρόνια μετά. (Με εκείνους αρχίζει το ντοκιμαντέρ και με τους ίδιους τελειώνει. Ούτε με σελέμπριτις, ούτε με τραγουδιστές και ηθοποιούς. Ούτε με μοντέλα. Αλλά με τους παιδικούς του φίλους). Που θέλει να βλέπει το ποδόσφαιρο ως το παιχνίδι που τον έκανε να χαμογελάει μικρός. Το παιχνίδι που τον έκανε να χορεύει όταν πετυχαίνει γκολ. Το παιχνίδι που ήξερε πως θα είναι η αιτία που θα προσφέρει μια άνετη ζωή στην οικογένειά του.

«Όταν είσαι παιδί, δε λες θέλω να γίνω διάσημος. Λες, θέλω να παίξω ποδόσφαιρο».

Αυτό ήθελε ο Νεϊμάρ. Και αυτό θέλει. Να παίζει ποδόσφαιρο.

Ας του συγχωρούμε, λοιπόν, πού και πού, αυτή του την παιδικότητα.

Και που ξέρετε, ίσως με αυτόν τον τρόπο, αγαπήσουμε και εμείς οι ίδιοι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, και που συνεχώς το μαλώνουμε γιατί  δεν γουστάρει να ακολουθεί άλλο τους κανόνες.

Νέι, εγώ αγαπώ το «τέλειο χάος» σου!