Νίκη συνέπειας και υποσχέσεων

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τη δεύτερη φετινή νίκη του Αρη και τις υποσχέσεις που αφήνει για τη συνέχεια.

Για τον Άκη Μάντζιο αλλά και τον Άρη κατ΄ επέκταση, υπήρχαν κάποια πρέπει όταν ανέλαβε την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Να υπάρξει ένα ταχύρρυθμο νοικοκύρεμα και να βγάλει η ομάδα μια αντίδραση μετά το απογοητευτικό ξεκίνημα και τις δυο ήττες, ανακτώντας το χαμένο έδαφος. Τρία παιχνίδια μετά, ο αρχικός στόχος φαίνεται ότι επιτυγχάνεται. Ο Αρης έκανε το 2 επί 2 στην έδρα του, διόρθωσε τη βαθμολογική του θέση μπαίνοντας στην εξάδα, διατηρώντας παράλληλα και το ηθικό του ακμαίο εν όψει των δυο αγώνων που υπολείπονται ως τη διακοπή του πρωταθλήματος, το πρώτο ορόσημο που έθεσε ο Άκης Μάντζιος επιστρέφοντας στον Άρη, οπότε και εκτιμά και αναμένει να βρει τόσο το χρόνο όσο και τις κατάλληλες συνθήκης μιας μίνι προετοιμασίας, αυτής που δεν έγινε το καλοκαίρι.

Το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό ήταν ένα από αυτά τα πρέπει. Από τα παιχνίδια που κυκλώνεις ως must win αν θέλεις να κυνηγήσεις το κάτι παραπάνω και να πείσεις τους δύσπιστους που δεν θεωρούν φέτος τον Άρη ικανό να διεκδικήσει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Το κύκλωσε από μόνος του ο Μορόν, παίρνοντας για πάρτη του όλη την… κρέμα και ένα απόλυτα δικαιολογημένο standing ovation, όταν ο Μάντζιος τον έκανε αλλαγή. Δικαιολογημένο, γιατί η θέση του φορ είναι μια πονεμένη ιστορία για τον Άρη με πολλές και, κυρίως, αποτυχημένες επιλογές, που στοίχησαν στις καλές ομάδες της προηγούμενης πενταετίας. Βλέποντας τον Ισπανό ο Μάντζιος, δεν μπορεί να μην σκέφτηκε κάποια στιγμή το πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν τον είχε στην προηγούμενη θητεία του στο Βικελίδης. Το πρώτο γκολ, το δημιουργεί ο ίδιος για τον εαυτό του. Σηκώνει το κεφάλι, βλέπει ότι δεν έχει πάσα και αποφασίζει να εκτελέσει, στέλνοντας την μπάλα εκεί που δεν μπορούσε να αντιδράσει ο Καπίνο. Το δεύτερο γκολ από την άλλη ήταν καθαρά σεντερφορίσιο. Ένα άγγιγμα της μπάλας, όσο χρειαζόταν. Ακόμη και το…σκάψιμο της μπάλας πάνω από τον Καπίνο στη φάση που ο Μαυρίας του στέρησε ένα ακόμη τέρμα πάνω στη γραμμή, είναι μία στιγμή υψηλής τεχνικής. Τέσσερα γκολ σε πέντε ματς και δυο ασίστ. Not bad για τον πρώην παίκτη της Μπέτις. Αν και είναι ακόμη νωρίς και δεν μου αρέσουν οι βιαστικές κρίσεις, έχω την αίσθηση ότι ο Ισπανός μπορεί να γίνει ο πρώτος μετά τον Γιουνές που θα πιάσει διψήφιο αριθμό γκολ.

Η ποιότητα και η εκτελεστική δεινότητα του Μορόν, έκανε το χθεσινό ματς εύκολο για τον Αρη. Υπήρχαν βέβαια και κάποια αβίαστα λάθη που ευτυχώς δεν κόστισαν (ιδίως από τον Βερστράτε), αλλά σε γενικές γραμμές ο Αρης δεν κινδύνευσε σοβαρά. Ήλεγχε το ματς και αν είχαν εμπεδωθεί κάποιοι συνδυασμοί στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου και το κάθετο ποδόσφαιρο που θέλει ο Μάντζιος, τότε η διαδικασία θα είχε απλουστευτεί πιο νωρίς. Και με πιο μεγάλο σκορ. Αλλά αυτά είναι δουλειά για το… σπίτι και τη μεγάλη διακοπή μετά τον αγώνα της επόμενης Κυριακής με την Κηφισιά.

Ο Μορόν προσέφερε και κάτι ακόμη στην ομάδα του και τον προπονητή. Τη δυνατότητα, με τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα, να γίνει μια διαχείριση του υλικού, καθώς ακολουθούν και άλλα δυο ματς στην ίδια εβδομάδα. Ο προπονητής του Άρη έβγαλε γρήγορα τον πρωταγωνιστή της βραδιάς για να του δώσει ανάσες και έθεσε σε εφαρμογή το plan b για την κορυφή της επίθεσης, σε περίπτωση που προτιμηθεί το ρίσκο (ένα ακόμη για φέτος) και δεν αποκτηθεί άλλος φορ. Δοκίμασε για μισή ώρα τον Σαμόρα στην κορυφή της επίθεσης. Όχι με ιδιαίτερη επιτυχία είναι η αλήθεια, με όλη την επιείκεια που οφείλουμε να δείξουμε στον νεαρό Κοσταρικανό. Ο πιτσιρικάς είναι ένα ελπιδοφόρο πρότζεκτ για το club, όμως δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να… μπει στα παπούτσια του Μορόν. Δεν έχει το ξεπέταγμα και την έκρηξη που απαιτείται, ούτε το σουτ από απόσταση, ούτε το σωματικό εκτόπισμα ώστε να γεμίσει περιοχή και να υποδεχτεί με την πλάτη την μπάλα, είναι αδύναμος στον αέρα και φυσικά… άγουρος τακτικά. Θέλει κοινώς αρκετή δουλειά και χρόνο που δεν υπάρχει και αν όντως το πλάνο είναι να αποτελέσει ο νεαρός την εναλλακτική, θέλει και υπομονή για να φανεί αν το πείραμα μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Ο Ακης Μάντζιος δείχνει να τον πιστεύει, φάνηκε και στις δηλώσεις του άλλωστε, ωστόσο σίγουρα θα αισθανόταν πιο άνετος με ένα κανονικό σέντερ φορ στο ρόστερ.

Η εξέλιξη του αγώνα έδωσε επίσης την ευκαιρία στον Ακη Μάντζιο να δώσει αρκετό χρόνο στον φανερά ανέτοιμο Πάρντο που θέλει ρυθμό και παιχνίδια, όπως επίσης και στον Ζουλ μετά τον τραυματισμό του, αφού δεν αποκλείεται να τον δούμε βασικό στο Καραϊσκάκη, και να προσφέρει οκτώ λεπτά που γέμισαν τον νεαρό Παναγίδη από κίνητρο και ικανοποίηση για το ντεμπούτο του. Ενώ δεν χρειάστηκε να παίξει καθόλου και ο Μοντόγια, αφού ο Οντουμπάτζο του παρείχε αυτή την πολυτέλεια.

Θα σταθώ λίγο και στις σταθερές Μπράμπετς, Φαμπιάνο, Κουέστα, Νταρίντα. Εμφάνιση στα στάνταρ αυτών των παικτών, που παρέχει στην ομάδα ηρεμία. Ο Σουλεϊμάνοφ τέλος κατόρθωσε σε ένα ημίχρονο, το πρώτο, να δημιουργήσει τόσες καταστάσεις όσες ο Κάρλσον σε όλη τη μέχρι τώρα παρουσία του στον Αρη. Ο Σουηδός οφείλει να σκύψει το κεφάλι και να δουλέψει και να δικαιώσει όσους τον πίστεψαν και του προσέφεραν ένα αρκετά καλό συμβόλαιο. Τέλος, ο Μενέντες του πρώτου ημιχρόνου συνέχισε να προβληματίζει με απόδοση ευθεία γραμμή, άχρωμη, άοσμη, άγευστη, με μοναδικό θετικό τη στοιχειώδη αμυντική του συνέπεια. Η εμφάνισή του όμως στο δεύτερο ημίχρονο έδωσε υποσχέσεις στον προπονητή του και σκόρπισε χαμόγελα και προσδοκίες στον κόσμο του Άρη και σίγουρα αυτοπεποίθηση στον ίδιο.

Άφησα για το τέλος τον Χριστοδουλόπουλο που είναι ούτως ή άλλως μια κατηγορία μόνος του. Ο Λάζαρος έγινε ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιριστής που πετυχαίνει γκολ και με τις πέντε μεγάλες ελληνικές ομάδες και αυτό το πέτυχε με τον Άρη. Άσχετα με την άποψη που μπορεί να έχει ο καθένας για τον Χριστοδουλόπουλο, δεν μπορεί να μην συμφωνήσει ότι αυτό που κατάφερε είναι σπάνιο και θα είναι αξιομνημόνευτο, καθώς δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον.

Θα κλείσω με ένα κάλεσμα προς τον κόσμο, παρά το γεγονός ότι δικαιολογώ πλήρως την όποια απογοήτευση. Εύχομαι να αναθεωρήσει σύντομα και να δώσει μια ευκαιρία στην ομάδα που στήνεται ουσιαστικά από την αρχή, με δυσκολίες και καθυστερήσεις. Κατανοητή η πικρία του για όσα συνέβησαν το καλοκαίρι, κατανοητός ο εκνευρισμός του για όσα δεν συνέβησαν το καλοκαίρι, προφανώς και πληγώνεται που ο Άρης είναι η μοναδική ομάδα που δεν αγωνίζεται στην Ευρώπη και που για 5η συνεχόμενη χρονιά έζησε το ίδιο έργο. Ελπίζω και παρακινώ, από τούτο το μετερίζι και με την ευθύνη που μου αναλογεί, όσους έχασαν την πίστη τους και τον δρόμο προς το Βικελίδης, να το ξανασκεφτούν. Ο Άρης τους χρειάζεται όλους.