Ο (άλλη φάση) Λαμέλα και το σχήμα που είναι ό,τι πιο κοντινό στο ιδεατό για τον Αλμέιδα

Μια σημαντική νίκη ηρεμίας ήταν αυτή που πήρε η ΑΕΚ στην Λιβαδειά, αλλά και είχε και μια εικόνα από τα προσεχώς για τις αγωνιστικές σκέψεις του Ματίας και για όσα θα δώσει ο Λαμέλα στην ομάδα, είχε και μηνύματα από παίκτες και κόσμο - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Για την ΑΕΚ αυτή την εποχή κανένα ματς και τίποτα δεν είναι εύκολο. Είχε ήδη αποδειχθεί πολλάκις, πριν πάει να παίξει στην Λιβαδειά Από τα τέλη του Σεπτέμβρη και μετά, η κουβέντα επ’ αυτού θα είναι πολύ διαφορετική. Και για την αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ και για την διάρκεια της και για όλα. Σ’ αυτή την επτά επίσημων αγώνων που χρειάστηκε να δώσει από τα τέλη Ιούλη μέχρι τώρα, τίποτα δεν ήταν εύκολο.

Στην Λιβαδειά φυσικά και η ΑΕΚ κουβάλαγε το βάρος απ’ αυτό που έγινε με την Λαμία την προηγούμενη εβδομάδα. Και έπρεπε να βρει τρόπο να το αποβάλει για να παίξει μπάλα, την ίδια στιγμή που για σημαντικό διάστημα μέσα στο ματς, το πρώτο διακύβευμα ήταν για τους παίκτες της ΑΕΚ να σταθούν όρθιοι σ’ έναν αγωνιστικό χώρο που ίσως και για μότο κρος να έβγαινε ακατάλληλος.

Κάποιος θα πει πως στο ίδιο γήπεδο έπαιζαν και οι παίκτες του Λεβαδειακού. Μόνο που για όποιον έχει μπει σε χορτάρι έστω για να κάνει βαρελάκια ως παιδί, είναι εύκολο να καταλάβει πως είναι διαφορετικό (και ευκολότερο) το να τρέχεις και να πιέζεις από το να βάζεις την μπάλα κάτω και να συνδυάζεσαι.

Στην Λιβαδειά η ΑΕΚ έκανε πολύ χειρότερο πρώτο ημίχρονο από το ματς με την Λαμία στο οποίο τελικά κόλλησε στο 1-1. Και πολύ καλύτερο δεύτερο ημίχρονο από το παιχνίδι που κέρδισε με τον ΟΦΗ εύκολα με 3-0. Το κλειδί για την τεράστια μεταμόρφωση της εικόνας από το πρώτο στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν το γκολ που πέτυχε ο Κοϊτά και στο σημείο που το πέτυχε. Η πραγματική αιτία είναι η ενδεκάδα αλλά και η παρουσία του Λαμέλα.

Λαμέλα... τρέλα

Ο Αργεντινός είναι άλλη φάση. Άλλη ποιότητα. Το ξέραμε πριν έρθει. Το είδαμε στο ματς με την Λαμία όταν μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά εκεί η πίεση για την ολική ανατροπή που τελικά δεν ήρθε, τα κάλυψε όλα. Τώρα ο Λαμέλα έπαιξε σχεδόν 90 λεπτά. Πρώτη φορά βασικός. Είναι ο παίκτης «δώστε μου την μπάλα και ξέρω τι θα τον κάνω» και γι αυτόν τον ήθελε τόσο πολύ ο Αλμέιδα.

Όμως σ’ έναν τέτοιο αγωνιστικό χώρο και με αντιπάλους που θα έβαζαν την δύναμη για να καλύψουν την διαφορά της ποιότητας, θα μπορούσε να φυλάγεται από τις κακοτοπιές του παιχνιδιού. Αντίθετα εκείνος έμπαινε πρώτος. Έβαζε τα πόδια του παντού και για να είναι συνεπής ανασταλτικά και για να πάρει μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Και ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο που γενικώς στην μαγκωμένη ΑΕΚ τίποτε δεν έβγαινε, οι μπαλιές και τα αγγίγματα του Λαμέλα ξεχώριζαν. Στο δεύτερο ήταν μαέστρος αλλά και δεν άφηνε φάση που να μην κυνηγήσει ακόμα και στο 0-2.

Ο Αλμέιδα έβαλε τον Αργεντινό για πρώτη φορά βασικό σ’ ελεύθερο ρόλο πίσω από τον φορ. Ξεκίνησε με τον Λιούμπιτσιτς και όχι τον Πινέδα σε ρόλο οχταριού. Δικαίως. Διότι ο Κροάτης ήταν μέχρι τώρα εξαιρετικός σ’ όλα τα ματς και αφήνοντας χώρο στην θέση που έπαιζε μέχρι τώρα για να μπει ο Λαμέλα, το ποδοσφαιρικά σωστό ήταν να μετακινηθεί στον (πιο γνώριμό του) ρόλο του οχταριού και όχι στον πάγκο. Αριστερά στην επίθεση ήταν ο Κοϊτά, δεξιά μπήκε ξανά ο Ελίασον. Στην κορυφή ο Γκαρσία. Αυτό το σχήμα, πρώτη φορά ξεκίνησε σε επίσημο ματς, αλλά είναι ο,τι πιο κοντινό σ’ αυτό που έχει στο μυαλό του ως ιδεατό ο Αλμέιδα.

Με την ποιότητα και το μαεστριλίκι του Λαμέλα στο «δέκα», με την ποιότητα αλλά και τα τρεξίματα του Λιούμπιτσιτς στο οχτώ και με την ταχύτητα και την εκτέλεση του Κοϊτά και του Ελίασον από τα άκρα. Προφανώς και στην πορεία θα υπάρχουν και διαφοροποιήσει σ’ αυτό. Θα παίξει και οχτάρι ο Περέιρα. Θα παίξει και ξανά οχτάρι ο Πινέδα, που όμως δεν θα εκπλαγεί κανείς αν τον προαλείφει ο Αλμέιδα και για εξάρι όπως έπαιξε για λίγο στην Λιβαδειά. Θα γυρίσει και ο Γιόνσον και πιθανότατα θα κερδίσει έτσι κι αλλιώς την θέση από τον Σιμάνσκι.

Αυτό που ο Αλμέιδα έχει σχεδιάσει...

Όμως το σχήμα που ξεκίνησε στην Λιβαδειά, θα είναι ο βασικός κορμός που θα δούμε πολύ περισσότερο την φετινή σεζόν. Και τον οποίο θα προσπαθήσει να δουλέψει πλέον πολύ και να βελτιώσει ο Αλμέιδα για να μπορεί αυτό το σχήμα να λειτουργεί όλο και καλύτερα. Τόσο δημιουργικά, όσο και ανασταλτικά. Που πολύ προφανώς και στους δυο τομείς, χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη σιγουριά και σταθερότητα και αποτελεσματικότητα.

Δυο πραγματάκια τελευταία. Το πρώτο έχει να κάνει με δυο πολύ ηχηρά μηνύματα που ήρθαν από την Λιβαδειά. Και τα δυο αυτά μηνύματα έχουν τον ίδιο αποδέκτη. Τον Αλμέιδα. Όταν ο Κοϊτά σκόραρε, έτρεξε κατευθείαν πάνω στον Ματίας για να πανηγυρίσει. Μετά έπεσαν πάνω και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες και έγιναν ένα κουβάρι. Το μήνυμα των αποδυτηρίων. Ενώ μετά το τέλος του ματς, οι οπαδοί της ΑΕΚ που εξαφάνισαν όλα τα διαθέσιμα για φιλοξενούμενους εισιτήρια, φώναξάν ρυθμικά το όνομα του Αλμέιδα. Το μήνυμα της εξέδρας.

Όσο για την διαιτησία, μου κάνει φοβερή εντύπωση να σηκώνεται τόση σκόνη και να γίνεται τόσο θόρυβος όταν υπάρχει η ΕΠΟ του Γκαγκάτση που τα άλλαξε όλα και η ΚΕΔ του Λανουά που τα βλέπει όλα. Μπορεί και εγώ να φώναζα αν ήταν ανάποδα η φάση του Μουκουντί, όμως αυτό που έγινε το καλοκαίρι στο Euro με τον Κουκουρέγια σε περίπτωση καρμπόν, ήταν να εμπεδώσουμε πως οι παίκτες δεν πρέπει να τιμωρούνται επειδή απλώς έχουν χέρια και δεν γίνεται να τα σταυρώσουν στο σώμα τους σε σχήμα προσευχής στην διάρκεια του ματς.

Και ακόμα, όντως τελευταίο. Εντυπωσιακή και άψογη η παρουσία του κόσμου στην Λιβαδειά. Όμορφη εικόνα με κόσμο του Ολυμπιακού στην Λαμία, του ΠΑΟΚ στο Περιστέρι και του Παναθηναϊκού στην έδρα που χρησιμοποιεί η Καλλιθέα. Ελπίζω μόνο, στα παιχνίδια και της ΑΕΚ στις συγκεκριμένες έδρες, να υπάρχουν αντίστοιχες εικόνες με φιλοξενούμενους οπαδούς. Αλλιώς η ισονομία θαρρώ, πάει περίπατο.