Ο Αλμέιδα δεν είναι απλώς ένας προπονητής για την ΑΕΚ, για να έφευγε έτσι απλά

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τον βασικό λόγο που έσβησε τόσο γρήγορα και τόσο ποδοσφαιρικά λογικά μια μεγάλων διαστάσεων κρίση για την ΑΕΚ, την ενσυναίσθηση του Αλμέιδα, το... τσουνάμι από τον κόσμο και την σοφή και αποτελεσματική διαχείριση του Ηλιόπουλου

Η ΑΕΚ δεν είναι σύλλογος που του ταιριάζει, που είναι συμβατό με το dna του, να αλλάζει συνεχώς προπονητές. Το έχει πολύ έντονο αυτό το συναισθηματικό, το οικογενειακό και αυτή την ροπή προς το δέσιμο. Το έχει ανάγκη, το αποζητά. Δεν υπάρχει άλλη μεγάλη ελληνική ομάδα, σε εποχές επαγγελματικού ποδοσφαίρου, που να είχε κρατήσει στον πάγκο της τον ίδιο προπονητή, οκτώ ολόκληρα χρόνια. Και φυσικά ακριβώς επειδή αυτή είναι η φτιαξιά της ΑΕΚ, το μεγάλο της διακύβευμα μετά τον Μπάγεβιτς, ήταν να μπορέσει να βρει έναν νέο Μπάγεβιτς.

Προφανώς και πρακτικά δεν ήταν εύκολο για την ΑΕΚ να το καταφέρει. Όμως αυτό που της έκατσε στην πράξη, ήταν να αλλάζει πολύ εύκολα και πολλούς προπονητές. Σε κάποιες φάσεις ακόμα και δυο ή και τρεις μέσα στην ίδια σεζόν. Η πραγματικότητα είναι πως στην μετά – Μπάγεβιτς εποχή, πέρασαν από τον πάγκο της ΑΕΚ κάποιοι (λίγοι η αλήθεια είναι) πολύ αξιόλογοι προπονητές. Όπως ο Σάντος. Αλλά ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια, με εξαίρεση τον Δέλλα που ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση και τον Ουζουνίδη και τον Μιλόγεβιτς που ίσως λίγο αδικήθηκαν, η ΑΕΚ με προπονητές ταλαιπωρήθηκε πολύ.

Υπήρχε προπονητής της που δεν δούλευε καθόλου τακτική στην καλοκαιρινή προετοιμασία, διότι «οι παίκτες είναι επαγγελματίες και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν». Υπήρχε προπονητής της, που δεν είχε διαβατήριο και που η μεγαλύτερη μεταγραφική του εισήγηση ήταν παίκτης που έμεινε έναν μήνα και έφυγε. Υπήρχε προπονητής της που έκανε τακτική με θεωρία χωρίς μπάλα μέσα στο γήπεδο. Υπήρχε προπονητής που όταν έφυγε, βρήκε μετά κόπων και βασάνων ξανά δουλειά σε τέταρτη κατηγορία ξένου πρωταθλήματος, απ’ όπου απολύθηκε μετά από έξι μήνες.

Φυσικά και όλη αυτή την ταλαιπωρία με τις συγκεκριμένες αλλά και μ’ άλλες τραγικές περιπτώσεις προπονητών, η ΑΕΚ την πλήρωσε ακριβά. Με αποτυχίες αγωνιστικές αλλά κυρίως με μια ποδοσφαιρική κατάθλιψη και μάλιστα πολύ βαριάς μορφής. Μέχρι να εμφανιστεί ο Αλμέιδα, που αφενός είχε το αντίδοτο και για τα δυο αυτά. Αφετέρου φάνηκε από πολύ νωρίς και πιστοποιούνταν κάθε μέρα που περνούσε, πως ήταν και είναι ένας προπονητής, σχεδόν απολύτως συμβατός στο dna της ΑΕΚ. Σ’ αυτό που ο σύλλογος θέλει να έχει στον πάγκο. Κάτι που έχει να κάνει με τις επιτυχίες και με τους τίτλους, αλλά έχει να κάνει και με τους δεσμούς με την ομάδα και τον κόσμο της.

Οι δεσμοί και η ενσυναίσθηση

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που ο Αλμέιδα είναι ο μοναδικός προπονητής, μετά τον Μπάγεβιτς, που βρίσκεται στον πάγκο της ΑΕΚ για τρίτη συνεχόμενη σεζόν. Καθόλου τυχαίο. Αν δεν είχε χάσει το περυσινό πρωτάθλημα στην τελευταία αγωνιστική, ο Αλμέιδα θα είχε γίνει και ο μοναδικός που βάσει τίτλων θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Μπάγεβιτς. Παρόλο που νταμπλ ο Ντούσκο δεν πήρε, έστω και αν είχε ομάδαρες που θα έπρεπε να το είχαν κάνει και οι οποίες είχαν φτάσει πολύ κοντά στο να το πετύχουν. Αυτό ίσως απαντάει και το πως ο κόσμος της ΑΕΚ παραμένει τόσο δεμένος με τον Αλμέιδα παρά την περυσινή αποτυχία. Ακόμα και παρά το γεγονός πως εξυπακούεται πως έχει κάνει μπόλικα λάθη. Για τον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ στο ζύγι μπαίνουν τα λάθη μαζί με μια σειρά άλλα δεδομένα. Ενώ μετράει πολύ, όταν δεν παίρνεις κάτι, το πως το χάνεις. Και μεταξύ μας, δεν είναι και παράλογο ποδοσφαιρικά.

Η ουσία του πράγματος είναι, πως ο Αλμέιδα δεν είναι απλώς ένας προπονητής της ΑΕΚ, από τους μπόλικους που έχουν περάσει στην μετά – Μπάγεβιτς εποχή. Είναι κάτι πολύ παραπάνω, για περισσότερους από έναν λόγους. Και σίγουρα δεν είναι ένας προπονητής που απλώς θα έφευγε από την ΑΕΚ, όπως έφυγε ο Γιαννίκης ή ο Καρντόσο ή οποιοσδήποτε άλλος. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που παρά το γεγονός πως φάνηκε την Κυριακή το βράδυ πως ο Αλμέιδα είχε φτάσει μπροστά στην πόρτα της εξόδου, δεν έγινε το βήμα για να την διαβεί. Μοιάζει απλοϊκό αυτό που γράφω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι η ουσία.

Πρώτος ο ίδιος ο Αλμέιδα το αντιλαμβάνεται αυτό. Έχει υψηλή ενσυναίσθηση για το ακριβώς (του) συμβαίνει. Το εισπράττει, το νιώθει πως δεν είναι απλώς ένας προπονητής για την ΑΕΚ. Ούτε η ΑΕΚ είναι απλώς μια από τις δουλειές που είχε στην καριέρα του. Εξ ου και παρότι αισθανόταν πως είχαν καταστρατηγηθεί αρκετές κόκκινες γραμμές του, δεν είπε ποτέ παραιτούμαι. Το εύκολο θα ήταν γι αυτόν. Αντ’ αυτού όμως, επέλεξε να αφήσει το περιθώριο ενός ραντεβού με τον Ηλιόπουλου. Και για να μην γελιόμαστε, προφανώς αυτό το ραντεβού θα μπορούσε να είχε πάει στραβά και να χαιρέταγε. Ωστόσο την έκανε αυτή την συνάντηση, διότι αυτό που πραγματικά ήθελε, ήταν να βρει λύσεις για να μείνει και όχι τρόπους για να φύγει. Το νιώθει και το βιώνει, πως για την ΑΕΚ δεν είναι απλώς ένας προπονητής. Εξ ου και δεν άνοιγε απλώς την πόρτα να φύγε, ό,τι και αν είχε συμβεί.

Η "επανάσταση" και η άψογη διαχείριση Ηλιόπουλου

Το πόσο δεν είναι ένας απλώς προπονητής για την ΑΕΚ ο Αλμέιδα, φάνηκε επίσης και απ’ αυτό που ακολούθησε των τοποθετήσεων του την Κυριακή το βράδυ. Και δεν εννοώ (μόνο) αυτό που έγινε στα αποδυτήρια, όχι απλώς με στήριξη, αλλά με κινητοποίηση (και κινήσεις) των ποδοσφαιριστών προκειμένου να μην φύγει ο προπονητής. Αυτό ας πούμε πως είναι και μια διαφορετική ιστορία. Ενώ το… τσουνάμι στήριξης που υπήρξε στον Αλμέιδα. Ίδιο και ίσως ανάλογης έντασης μ’ αυτό που είχε ξεσπάσει, όταν πρωτοκυκλοφόρησε η φήμη το 1996, πως ο Μπάγεβιτς θα έφευγε από την ΑΕΚ.

Και βεβαίως ο Ηλιόπουλος δεν αντιμετώπισε αυτή την μίνι κρίση, σαν να είχε να κάνει απλώς μ’ έναν προπονητή της ΑΕΚ. Μπορεί να είναι άπειρος και άμαθος από το ποδόσφαιρο, όπως ο ίδιος παραδέχεται και είναι αλήθεια, όμως είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, που την φιλοσοφία και το dna που έχει ο σύλλογος αυτός το καταλαβαίνει πολύ καλά. Όπως επίσης, επειδή ακριβώς είναι ένας άνθρωπος με λογική, αποκτά πολύ γρήγορα και ποδοσφαιρική λογική. Αυτή επικράτησε τώρα σ' αυτή την κρίση, όπως εξάλλου την είχε επιστρατεύσει και όταν είχε πρωτοαναλάβει.

Θυμίζω πως ήδη από το περασμένο καλοκαίρι, όταν πρωτοανέλαβε ο Ηλιόπουλος την ΑΕΚ, δεν είχε κανέναν εγωισμό και καμία έπαρση να τον εμποδίσει, προκειμένου να εμπιστευτεί απόλυτα ως κολώνα, τον προπονητή που έβλεπε πως ήταν η σταθερά του συλλόγου. Και μ’ αυτή την προσέγγιση και πάνω σ’ αυτή την γραμμή, διαχειρίστηκε και τώρα την κατάσταση. Για να ξέρουμε τι λέμε, τηρουμένου του μεγέθους του διακυβεύματος (δεν είναι καθόλου απλό να φύγει από την ΑΕΚ ο Αλμέιδα), η κρίση αυτή ήταν από τις σοβαρότερες που έχουν ξεσπάσει στην ομάδα εδώ και πολλά μα πολλά χρόνια. Και ο Ηλιόπουλος, παρότι ήταν η πρώτη του, την διαχειρίστηκε άψογα. Βρήκε τρόπους να λύσει δύσκολους κόμπους, χωρίς να τους κόψει. Όχι απλό και εύκολο, αλλά σημαντικό. Το πιστώνεται 100% και καταγράφεται ως μεγάλη επιτυχία του.

Εξυπακούεται πως τίποτε απ’ όσα συμβαίνουν σε μια ομάδα όπως η ΑΕΚ, δεν έχουν τον χαρακτήρα του μόνιμου. Ούτε μπορεί να κάποιος να εγγυηθεί πως αυτοί οι κόμποι δεν θα επανέλθουν ή δεν θα προκύψουν άλλοι. Ούτε κανείς ξέρει τι περιμένει στην επόμενη ή την παρεπόμενη γωνία. Το σίγουρο είναι πως η ΑΕΚ βγήκε πολύ γρήγορα και πρακτικά με οφέλη ενότητας, από μια μικρή σε διάρκεια αλλά μεγάλη σε μέγεθος κρίση. Και είναι στο χέρι της, να το αξιοποιήσει για να γίνει πιο δυνατή στο κυνήγι των στόχων της. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως με τον Αλμέιδα η ΑΕΚ θα πάρει πρωτάθλημα ή κύπελλο. Σίγουρα όμως απέφυγε ένα σκοτεινό και αβέβαιο τούνελ, σαν αυτό που μπήκε πέρυσι ο Παναθηναϊκός, όταν έδιωξε Γιοβάνοβιτς και πήρε Τερίμ. Και το οποίο οδήγησε σ' ένα κύπελλο που δεν θυμάται και ίσως δεν πανηγύρισε και κανείς.