Ο Αλμέιδα και οι παίκτες της ΑΕΚ «πυροβόλησαν» τα πόδια τους

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την εικόνα της ΑΕΚ προ εποχής Αλμέιδα, αλλά με τον Αλμέιδα στον πάγκο, τις ευθύνες προπονητή και παικτών και την δύσκολη εξίσωση της επόμενης μέρας

Θαρρώ πως ο ιστορικός ποδοσφαίρου του μέλλοντος, θα μπορέσει να εξηγήσει πως η ΑΕΚ κατάφερε σ’ ένα ντέρμπι που πριν ξεκινήσει φαινόταν πως η συγκυρία τα είχε φέρει έτσι να έχει πολύ λίγα να χάσει, να βρεθεί στο τέλος να κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Είναι ασύλληπτο, είναι και ακατανόητο. Προφανώς η ΑΕΚ δεν έμεινε εκτός πρωταθλήματος επειδή είναι τρεις βαθμούς από την κορυφή. Ούτε επειδή έχασε ένα εντός έδρας ντέρμπι.

Όμως η εικόνα που έδειξε, η νοοτροπία που έδειξε και φυσικά το σκορ της ήττας, άνοιξαν πολύ βαθιές πληγές, που δεν είμαι σίγουρος πως ξέρω πως και πόσο γρήγορα μπορούν να κλείσουν. Και αυτό το έκαναν μόνοι τους στον εαυτό τους, ο Αλμέιδα και οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα πόδια τους πυροβόλησαν όχι επειδή έχασαν, αλλά με τον τρόπο που έχασαν.

Το πιάνω με την σειρά. Πρώτα από τον Αλμέιδα. Αυτή ήταν η πιο βαριά ήττα επί εποχής του στον πάγκο της ΑΕΚ. Κυρίως ήταν μια εικόνα βγαλμένη από την εποχή λίγο πριν ο ίδιος αναλάβει. Το σκορ από μόνο του, ίσως και να μην ήταν θέμα, διότι στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται. Αλλά το σκορ αντικατοπτρίζει απόλυτα την εικόνα που είχε η ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο. Πριν συμπληρωθεί δεκάλεπτο έκανε δώρο ένα πέναλτι, διότι η ομάδα είχε από το πρώτο λεπτό, από την σέντρα, κακή, στρεβλή και παθητική νοοτροπία.

Δεν μπαίνω καν στην τακτική συζήτηση. Ούτε καν στις επιλογές των προσώπων, που δεδομένα και αυτό έχει πολύ ζουμί και όλοι καταλαβαίνουμε γιατί. Πνευματικά εντελώς ανέτοιμη μπήκε η ΑΕΚ για να παίξει το ντέρμπι. Όπως είχε μπει αντίστοιχα πνευματικά ανέτοιμη και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για τα πλέι οφ και έχασε το ματς και μαζί τον τίτλο, χωρίς να παλέψει καν. Με κάτω τα χέρια. Και σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, προφανώς παύει να είναι σύμπτωση.

Η ευθύνη του Αλμέιδα...

Στον Αλμέιδα ανήκει η ευθύνη όχι μόνο για την επιλογή των έντεκα που θα κατέβουν μέσα σ’ ένα ντέρμπι. Ούτε μόνο για τον σχηματισμό τους. Αλλά και για το πως αυτοί οι έντεκα κατεβαίνουν. Με ποια νοοτροπία. Πόσο πνευματικά προετοιμασμένοι. Πόσο συγκεντρωμένοι σ’ αυτό που πρέπει να κάνουν. Πόσο παθιασμένοι να κυνηγήσουν όλες τις μπάλες και όλες τις φάσεις. Αυτό πιστωνόταν ο Αλμέιδα κυρίως της σεζόν του νταμπλ, αλλά και πέρυσι όταν συνέβαινε. Αυτό τώρα το χρεώνεται ο Αλμέιδα τώρα που δεν συμβαίνει.

Για να μην χάσουμε την μπάλα, το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, ουδείς είναι υπεράνω κριτικής και κυρίως υψηλών απαιτήσεων εξ όσων φορούν τον δικέφαλο στο στήθος. Είτε είναι προπονητής, είτε είναι παίκτες. Και αν υπάρχει ένας προπονητής, όπως ο Αλμέιδα, που οι δεσμοί που έχει αναπτύξει με τον σύλλογο, έχουν γίνει ισχυροί, οι απαιτήσεις είναι ακόμα υψηλότερες. Οφείλει να ανταποκριθεί σ’ αυτές.

Δεν μπαίνω καν στην συζήτηση εάν έπρεπε να παίξει ο Πινέδα αντί του Μάνταλου ή ο Σιμάνσκι αντί του Γιόνσον ή δεν ξέρω και ποιος άλλος, αντί των έντεκα που έπαιξαν. Αφενός διότι πάντα αυτοί που δεν παίζουν σε μια ήττα, είναι οι καλύτεροι. Αφετέρου διότι το μεγαλύτερο ζήτημα, δεν είναι στις επιλογές. Παρόλα που τα ακούω όλα (και σε κάποια συμφωνώ απόλυτα) και για τον Κοϊτά και για τον Πινέδα και για τον Μουκουντί, ακόμα – ακόμα. Και παρόλο που η εικόνα έχει να κάνει φυσικά και με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών που επιλέγεις. Αν δηλαδή βάλεις αργούς, δεν μπορείς να περιμένεις ταχύτητα στο παιχνίδι σου.

Όμως στα μάτια τα δικά μου, η μεγαλύτερη ευθύνη του Αλμέιδα, είναι πως παρουσίασε στο Φάληρο μια ομάδα, που ήταν πολύ μα πολύ μακριά απ’ αυτή που ξέραμε πως μπορεί να βάλει σε τέτοια ντέρμπι. Ήταν μια εικόνα βγαλμένη από την προ Αλμέιδα, ποδοσφαιρικά προβληματική (για να μην πω κάτι πιο χοντρό) εποχή για την ΑΕΚ. Και είναι πολύ βαρύ το πλήγμα, να εμφανίζεται μ’ αυτόν τον προπονητή, μια τέτοια εικόνα. Μάλιστα ούτε καν για πρώτη φορά. Αυτό είναι το πιο σοβαρό απ’ όλα.

Η ευθύνη των παικτών...

Πάω και στους ποδοσφαιριστές. Καταρχάς από τους έντεκα που μπήκαν να παίξουν, θα εξαιρέσω τρεις. Τον Στρακόσια γιατί κράτησε την ΑΕΚ όρθια όσο μπορούσε. Τον Μαρσιάλ γιατί ήταν ότι φωτεινότερο υπήρχε σ’ αυτή την ολοσκότεινη εικόνα και τον Φερνάντες γιατί ήταν ο μοναδικός που έδειξε πως προσπαθεί να αρπάξει την ευκαιρία που του δόθηκε. Και νομίζω λίγο αδικήθηκε που βγήκε τόσο νωρίς από το ματς.

Όλοι οι υπόλοιποι θεωρώ πως πυροβόλησαν τα πόδια τους, διότι καταρχάς εξέθεσαν τον Αλμέιδα που τους εμπιστεύτηκε. Για να παίξουν αυτοί που έπαιξαν, έμειναν στον πάγκο και ο Κοϊτά και ο Πινέδα και ο Σιμάνσκι και ο Μουκουντί και εκτός αποστολής ο Λιούμπιτσιτς, ο Ελίασον και ο Πήλιος αλλά και ο Μήτογλου. Τους έδειξε ο Αλμέιδα πως αυτοί είναι που εμπιστεύεται και εκείνοι του έπνιξαν αυτοί την εμπιστοσύνη σ’ έναν ωκεανό από απερισκεψίες και τραγικά παιδικά λάθη.

Εννοείται πως όλοι δικαιούνται να έχουν μια κακή βραδιά. Ένα κακό ματς. Μια κακή απόδοση. Δυστυχώς τώρα δεν μιλάμε καν γι αυτό. Οι περισσότεροι από τους έντεκα που ξεκίνησαν στο Φάληρο και όλοι όσοι μπήκαν πλην του Πινέδα, νόμιζες πως παίζουν σε καλοκαιρινό φιλικό, που μπήκε μάλιστα σε ώρα με ντάλα ήλιο και πολύ ζέστη και σε μέρα που είχε αναβληθεί ρεπό. Για τέτοια εικόνα. Και μάλιστα σε ματς που οι περισσότεροι ήταν ξεκούραστοι, διότι δεν είχαν καν εθνικές ομάδες.

Προφανώς και πλέον το ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Τέσσερα έφαγε πέρυσι και ο Ολυμπιακός από τον ΠΑΟΚ και πήρε ευρωπαϊκό, τέσσερα και ο ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό και πήρε το πρωτάθλημα. Το ζήτημα όμως είναι πως τόσο ο Αλμέιδα, όσο και οι παίκτες της ΑΕΚ, πυροβόλησαν big time που λέει και ο Τζειμς Μάντισον τα πόδια τους. Και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να επουλωθούν οι πληγές για να ξανασταθούν όρθιοι και πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει.

Δεν ξέρω τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει. Πως αλλάζει δηλαδή ο διακόπτης για τη νοοτροπία της ομάδας. Πως και ποια είναι η διαχείριση αυτών που εμπιστεύεται ο προπονητής αλλά έχασαν όπως έχασαν στο Φάληρο και με την εικόνα που είχαν και η διαχείριση αυτών που έμειναν στον πάγκο και κυρίως στην εξέδρα. Πως ξεπερνιέται αυτό το στραπάτσο και πως ισιώνει ξανά, όλο αυτό το στραβό του ντέρμπι.

Δεν μου φαίνεται εύκολη η εξίσωση. Και η ΑΕΚ έχει το Σάββατο τον Άρη, την Τρίτη την ρεβάνς του κυπέλλου στο Χαριλάου με τον Άρη, μετά να πάει στο Ηράκλειο, να πάει στην Λαμία και να παίξει και με τον ΠΑΟΚ, αν έχει προκριθεί επί του Άρη. Θα μου πει κάποιος, σαν μακριά δεν πήγες. Ας δούμε τι φέρνουν και πως περνούν οι επόμενες ώρες από μια τέτοια ήττα και κυρίως μια τέτοια εικόνα.