Ο Αλμέιδα, οι παίκτες και ο κόσμος, έδειξαν ποιος είναι ο σωστός δρόμος για την ΑΕΚ

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για όσα σημαντικά μηνύματα πέρασε η βραδιά της τεσσάρας (με μπαλάρα) της ΑΕΚ επί του Άρη, που ξεπερνάν το στενό τακτικό κομμάτι και είναι τροχιοδεικτικά

Με δεδομένο τόσο πολύ μεγάλη απογοήτευση σκόρπισε στον κόσμο της η ΑΕΚ με την εικόνα στο Φάληρο, αλλά και το πόσο αντιποδοσφαιρικό είναι ένα Σαββατόβραδο που υπήρχε ακόμα και προειδοποίηση για ακραία καιρικά φαινόμενα, η πρόβλεψη ήταν ίσως και για ιστορικό χαμηλό στην προσέλευση του κόσμου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτό που όμως έγινε, ήταν ένα σχεδόν γεμάτο γήπεδο. Μήνυμα πρώτο.

Την βαριά ήττα και την κάκιστη εμφάνιση στο ντέρμπι, είχε ακολουθήσει τις επόμενες μέρες ένα πάρτι τοξικότητας, χυδαιότητας, που αν όχι να δηλητηριάσει, υπήρχε κίνδυνος να γεμίσει με καχυποψία τον κόσμο. Και αυτό φυσικά θα περνούσε και στην ατμόσφαιρα του γηπέδου. Αυτό που όμως τελικά έγινε, είναι μια γεμάτη Νέα Φιλαδέλφεια, να συγχρονίζεται σ’ έναν και μόνο σκοπό. Να στείλει σε προπονητή και παίκτες ώθηση και στήριξη από το πρώτο… δευτερόλεπτο του ματς με τον Άρη. Χωρίς να τσιμπήσει σε κανένα δόλωμα δηλητηριώδες και βλακώδες και στηρίζοντας τους πάντες κιτρινόμαυρους χωρίς καμία εξαίρεση. Μήνυμα δεύτερο.

Απ’ αυτό το πάρτι της ψευτιάς, της συκοφαντίας, της συνωμοσιολογίας που στήθηκε μετά το ματς της περασμένης Κυριακής στο Φάληρο, έβγαινε μια εικόνα αν όχι διάλυσης των αποδυτηρίων, τουλάχιστον έντασης και… χωρισμάτων σε στρατόπεδα. Η εικόνα μιας ομάδας που οι μισοί βλέπουν με στραβό μάτι τους άλλους μισούς και όλοι μαζί στραβοκοίτανε και τον προπονητή τους. Η πραγματική εικόνα, ήταν αυτή που έδειξε ο Μουκουντί μετά το γκολ που πέτυχε αλλά και ο Μαρσιάλ, επίσης μετά το γκολ που πέτυχε.

Με τους σκόρερ να πηγαίνουν «καρφί» μετά το σκοράρισμα πάνω στον Αλμέιδα και να πέφτουν στην αγκαλιά του. Και μετά να ακολουθούν και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες της ΑΕΚ που βρισκόντουσαν στο γήπεδο, αλλά και αυτοί που ήταν στον πάγκο και να βάζουν όλοι μαζί τα χέρια τους σε μια μεγάλη, σφιχτή αγκαλιά. Μήνυμα τρίτο.

Και αν κάποιος καχύποπτος σκεφτεί πως ο Μουκουντί είχε κάθε λόγο να αγκαλιάσει τον Αλμέιδα, καθότι μ’ αυτόν απογειώθηκε ξανά η καριέρα του και πήρε και ένα νταμπλ, ο Μαρσιάλ δεν είχε κανέναν λόγο να το κάνει. Ή μάλλον, είχε. Διότι ο Μαρσιάλ όχι απλώς δεν είναι ένας σούπερ σταρ καβάλα στο βάθρο της ποιότητας του χωρίς να βλέπει κανέναν, αλλά κομμάτι της ομάδας. Και κυρίως κομμάτι αυτής συσπείρωσης που κατάφερε ο Αλμέιδα να πετύχει γύρω του, μόλις μέσα σε μια εβδομάδα απ’ όσα έγιναν στο Φάληρο.

Μ’ αυτά τα τρία μηνύματα, από τον κόσμο προς τον προπονητή και τους παίκτες και από τους παίκτες προς τον Αλμέιδα και τον κόσμο, φάνηκε ξεκάθαρα ποιος είναι ο σωστός δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει η ΑΕΚ. Για να την βγάλει από την ομίχλη της, ξανά σ’ έναν καθαρό ουρανό. Πέρα απ’ οτιδήποτε αγωνιστικό ή τακτικό που προφανώς έχει την σημασία του. Το πιο σημαντικό απ’ όλα στο παιχνίδι με τον Άρη, ήταν αυτά τα μηνύματα. Μ’ αυτή την ενέργεια και αυτή την στήριξη που δίνει ο κόσμος και μ’ αυτήν την συσπείρωση γύρω από τον Αλμέιδα, δύσκολα μπορεί να βρεθεί αντίπαλος που να κάνει καλά αυτή την φετινή ΑΕΚ.

Μια ΑΕΚ που, για να ξέρουμε και τι λέμε, δεν της έλειψε η ποιότητα. Δεν την βρήκε τώρα στο ματς με τον Άρη. Την είχε και στο Φάληρο και στα προηγούμενα ματς που δεν πήγαν καλά. Αυτό όμως που της έλειψε, ήταν αποφασιστικότητα, ήταν η νοοτροπία, ήταν το πάθος και η θέληση που έβγαλε στο ματς με τον Άρη. Και η πηγή όλων αυτών, ήταν η ενέργεια και η στήριξη που ήρθε από την κερκίδα, αλλά και η συσπείρωση των παικτών γύρω από τον Αλμέιδα.

Προφανώς και υπάρχει και το αγωνιστικό κομμάτι. Σε σχέση με το Φάληρο, ο Αλμέιδα επί της ουσίας αυτό που άλλαξε ήταν ολόκληρη την μεσαία του γραμμή, τον στόπερ και τον αριστερό μπακ. Τι κέρδισε μ’ αυτές τις αλλαγές. Η ΑΕΚ με την παρουσία του Πινέδα (που ήταν σούπερ) αλλά και του Λιούμπιτσιτς (και ας μην ήταν τόσο καλός), είχε και ταχύτητα και εντάσεις και φυσικά ποιότητα. Ενώ με τον Μουκουντί στα στόπερ, μπορούσε να κάνει εύκολα παιχνίδι από τα μετόπισθεν για να σπάσει το πρέσινγκ. Και μ’ αυτά τα δυο στοιχεία, η ΑΕΚ ήταν μια εντελώς άλλη ομάδα. Με τρεξίματα, με εντάσεις, με ταχύτητα στο παιχνίδι της. Και αξιοποιώντας την τεράστια ποιότητα παικτών στην επιθετική γραμμή, όπως ο σούπερ Μαρσιάλ.

Ακόμα δηλαδή και ο τρόπος που λειτούργησε η ενδεκάδα που επέλεξε ο Αλμέιδα γι αυτό το παιχνίδι, δείχνει και τον δρόμο για μια πετυχημένη αγωνιστική συνταγή. Που και μπορεί και πρέπει να έχει διάρκεια και στην εικόνα της και στα αποτελέσματά της. Φυσικά και ο Αλμέιδα θα χρειαστεί να ξανακάνει αλλαγές. Υπάρχουν και παίκτες που δεν έπαιξε σ’ αυτή την ενδεκάδα απέναντι στον Άρη, που μπορούν να κάνουν την δουλειά. Όπως ο Κοϊτά που όλο και περισσότερο προσαρμόζεται στο δεξί άκρο και θα μπορεί να χωρέσει μαζί με τον Μαρσιάλ στην ενδεκάδα.

Εξυπακούεται πως η ΑΕΚ δεν κέρδισε τίποτα οριστικά μ’ αυτή την τεσσάρα επί του Άρη, όπως δεν έχασε τίποτα οριστικά από την ήττα από τον Ολυμπιακό. Όμως όλα όσα έγιναν σ’ αυτό το βροχερό βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια, είναι τροχιοδεικτικά για την σωστή… ρότα που πρέπει να ακολουθήσει. Το ρότα, με κεφαλαία το πρώτο γράμμα. Και ο νοών νοείτο που θα έλεγε σ’ αυτές τις περιπτώσεις και ο Μάριος Ηλιόπουλος.

Και κάτι τελευταίο. Προφανώς υπάρχει κάτι στην υπόθεση του Ελίασον. Άλλωστε εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχθηκε και ο Αλμέιδα. Ούτε και αυτό όμως κρύβει καμία θεωρία συνομωσίας. Μόνο ανάγκη να βρεθούν λύσεις, οι καλύτερες δυνατές, για το καλό και της ΑΕΚ, αλλά και του ίδιου του Ελίασον.