Ο Άμραμπατ και ένα κουβάρι αποφασισμένων για all in

Δεν είναι μόνο οι τρεις πολύτιμοι βαθμοί που πήρε η ΑΕΚ στο Χαριλάου, αλλά και το μήνυμα που έστειλε και ο Άμραμπατ αλλά και όλοι οι συμπαίκτες του, για το πόσο είναι αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα και να τα παίξουν όλα για τον στόχο τους - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Θα το ξεκινήσω καθαρά ποδοσφαιρικά. Η ΑΕΚ έκανε στο Χαριλάου συνολικά 29 τελικές προσπάθειες. Πριν από το γκολ της νίκης, είχε 28. Εκτός από τις 10 (οι δυο ήταν τα γκολ) που πήγαν εντός εστίας και τις έβγαλε ο Χουτεσιώτης στο ματς της ζωής του, οι άλλες 17 ήταν με την μπάλα να περνάει χιλιοστά έξω, είτε από το οριζόντιο, είτε από το κάθετο δοκάρι. Εννοώ δεν ήταν τελειώματα σκοτωμένα που έφτασε η μπάλα στο Θερμαϊκό.

Τέτοιους αριθμούς στην επίθεση, δεν θυμάμαι σε πάρα πολλά φετινά ματς. Σίγουρα ήταν με τον Πανσερραϊκό τον περασμένο Αύγουστο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ένα παιχνίδι μάλιστα που δεν κατάφερε να το κερδίσει τότε, αλλά αυτό ήταν ποδοσφαιρικός παραλογισμός που δεν μπορούσε να ξανασυμβεί. Το λογικό είναι να κερδίσεις το ματς που είσαι τόσο παραγωγικός σε κλασικές ευκαιρίες. Αλλά στα μάτια τα δικά μου, ειδικά στο ελληνικό πρωτάθλημα (διότι στην Ευρώπη ήταν διαφορετικά), ποτέ μέσα στη σεζόν η επίθεση δεν ήταν το ζήτημα της ΑΕΚ.

Το πρόβλημα σ’ όλα τα ματς που πέταξε τσάμπα βαθμούς, ήταν η κακή στα όρια της αφέλειας, ανασταλτική της λειτουργία. Κάπως έτσι, βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ και στο Χαριλάου. Βεβαίως για να ξέρουμε και τι λέμε, δεν υπάρχει ούτε ένα από τα μπόλικα ριπλέι και καμία από τις δεκάδες λήψεις, που μπορεί να με πείσει πως η μπάλα έχει περάσει ολόκληρη την γραμμή. Διότι για να μετρήσει γκολ, θα πρέπει ακόμα και το τελευταίο χιλιοστό της αχτίνας της μπάλας, να βρίσκεται μέσα και όχι πάνω στην γραμμή. Εδώ επουδενί δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.

Η άμυνα και η επίθεση...

Όμως το ζήτημα για την ΑΕΚ, είναι πως πριν απ’ αυτή την φάση, κινδύνεψε ακόμα τρεις φορές και το έσωσε ο Αθανασιάδης. Και αυτοί οι κίνδυνοι προέκυψαν από λάθος θέσεις, λάθος εκτιμήσεις και λάθος τοποθετήσεις της άμυνας. Θεωρητικά μάλιστα, ένας από τους λόγους που ο Αλμέιδα θυσίασε την πολύ καλύτερη λειτουργία στα χαφ με τον Πινέδα (ή τον Λιούμπιτσιτς) στην ενδεκάδα και επέλεξε να παίξει με δυο αμυντικά χαφ, ήταν ακριβώς για να μην κινδυνέψει. Διότι όπως σωστά είχε διαβάσει, επιθετικά η ανάπτυξη και τα «κτυπήματα» από τα άκρα, θα ήταν αρκετά για να δώσουν γκολ. Η μη θωράκιση ωστόσο στην άμυνα, πήγε να το χαλάσει και να το στραβώσει.

Δεν το χάλασε και δεν το στράβωσε, κυρίως επειδή η ΑΕΚ δεν έβγαλε ποτέ το πόδι από το γκάζι στην επιθετική της λειτουργία. Και μάλιστα στο δεύτερο ημίχρονο το σανίδωσε ακόμα περισσότερο. Βρήκε μεν νωρίς γκολ ισοφάρισης και αυτό βοήθησε. Αλλά ήταν και τόσο καταιγιστική και πιεστική η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο, είτε από τα άκρα, είτε ακόμα και από τον άξονα, που θα ήταν απίθανο να μην έβρισκε γκολ. Προφανώς όλα γίνονται στο ποδόσφαιρο. Θα πήγαινε όμως πολύ μα πολύ κόντρα σ’ αυτό που συνέβαινε στο γήπεδο, αν η ΑΕΚ δεν έβρισκε γκολ.

Ο Άμραμπατ και όλοι τους...

Άλλωστε ο Άμραμπατ αν δεν έμπαινε αυτό το δεύτερο γκολ, δεν πρόκειται να έφευγε. Θα συνέχιζε έστω και με το ένα πόδι, θα συνέχιζε ίσως ακόμα και όταν ο διαιτητής θα είχε σφυρίξει την λήξη. Είναι τέτοια η νοοτροπία του. Χωρίς καθόλου δυνάμεις, με πόνους στο πόδι, έμεινε μέσα στο ματς μέχρι το 85’ και η μπάλα για το 2-1 έφυγε από τα πόδια του μ’ όλη την δύναμη του κόσμου. Αυτός είναι ο Άμραμπατ. Γι αυτό ο Αλμέιδα πέρυσι ήθελε να ανανεώσει το συμβόλαιο του. Γι αυτό και προς τα εκεί πάει το πράγμα και για φέτος. Δεν κοιτάει πιστοποιητικό γεννήσεως ο Αλμέιδα, αλλά νοοτροπία.

Θέλει οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, να ακούν να τους μιλάει μέσα στα αποδυτήρια ο Άμραμπατ και να τους σηκώνει στον αέρα. Θέλει να βλέπουν οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ έναν παίκτη που αν δεν τραυματιζόταν ο Γκατσίνοβιτς, θα είχε μείνει στον πάγκο για να προφυλαχθεί, να παίζει βασικός και να βάζει γκολ στο 85’. Θυμίζω πως ο Άμραμπατ όλη την εβδομάδα έκανε συντηρητικό πρόγραμμα και κανονική δουλειά μόνο Παρασκευή και Σάββατο. Κανονικά δεν θα έπαιζε. Έτσι όπως πήγε το πράγμα, δεν έβγαινε έξω αν δεν έβαζε το γκολ. Αυτός είναι ο Άμραμπατ και μπορεί να παρασύρει όλους τους συμπαίκτες του στην πίστη και την αποφασιστικότητα για αποτέλεσμα.

Όχι δηλαδή πως θέλουν και πολύ γι αυτό και οι υπόλοιποι παίκτες της ΑΕΚ. Αν έβλεπε κανείς τις αντιδράσεις τους πριν από το 2-1, θα το καταλάβαινε. Όλος ο πάγκος έπαιζε μπάλα. Ο «τελειωμένος» Φαν Βέερτ έκανε συνεχώς σπριντ όταν έβγαινε η μπάλα πλάγιο για να τρέξει να την δώσει γρήγορα σε συμπαίκτη του να παιχθεί ματς. Ο Γαλανόπουλος που έχει να παίξει μπόλικα ματς, μπήκε και γυάλιζε το μάτι του. Ο Αραούχο, σκιά του εαυτού του εδώ και πολύ καιρό, μπήκε και με την εικόνα του φώναξε παρών. Περισσότερο βέβαια από κάθε άλλη εικόνα, πιο ενδεικτική είναι αυτή του πανηγυρισμού στο γκολ του Άμραμπατ.

Ένα κουβάρι έχουν γίνει όλοι οι παίκτες της ΑΕΚ. Από τον πάγκο, αυτοί που έπαιζαν, αυτοί που βγήκαν, αυτοί που δεν μπήκαν καθόλου. Όλοι τους. Ένα κουβάρι που φτιάχτηκε από ποδοσφαιριστές που φέτος έχουν παίξει πολύ ή πολύ περισσότερο ή λίγο λιγότερο ή λίγο. Και δεν ξεχώριζες ποιος είναι ποιος. Μόνο κραυγές άκουγες. Τις ίδιες απ’ όλους. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο που έχουμε φτάσει, η ΑΕΚ δεν πήρε απλώς ένα σημαντικό τρίποντο στο Χαριλάου. Έδειξε πως έχει ένα κουβάρι από αποφασισμένους παίκτες, για να τα δώσουν όλα και να τα παίξουν όλα, για ότι χρειάζεται για το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Άλλωστε, πλέον, κακά τα ψέματα, η Τετάρτη και η Κυριακή, σε Νέα Φιλαδέλφεια και Τούμπα, είναι για την ΑΕΚ «ή το κάνει ή το χάνει».

Και κάτι τελευταίο, διότι η βλακεία και η χυδαιότητα είναι μεν ανίκητες, αλλά δεν πρέπει να τις αφήνεις και να αλωνίζουν. Η ΑΕΚ φέτος από τον Άρη αποκλείστηκε από το κύπελλο σε μια ρεβάνς που δεν της δόθηκε πεντακάθαρο πέναλτι. Η ΑΕΚ επίσης πέταξε δυο βαθμούς πάλι σε ματς με τον Άρη, από ένα πέναλτι που βάσει κανονισμών δεν έπρεπε καν να έχει δοθεί. Και για να πάρει τη νίκη από τον Άρη στο τωρινό ματς, χρειάστηκε να σκοράρει πέντε λεπτά πριν την λήξη, ενώ βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ από φάση που δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά πως η μπάλα πέρασε την γραμμή. Παρόλα αυτά, εκείνοι που κάποτε καθάριζαν ετσιθελικά ματς στο δεκάλεπτο για να μην έχουν άγχος, πλέκουν και κυρίως διακινούν ανερυθρίαστα θεωρίες συνομωσίας. Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τόσο δηλητηριώδες.