Ο Άρης των δύο ημιχρόνων

Τα δύο διαφορετικά πρόσωπα του Άρη στη νίκη επί του Ατρομήτου δείχνουν τι είναι αυτό που στην ουσία έχει αλλάξει στην ομάδα της Θεσσαλονίκης και κάνει τη διαφορά στα τελευταία ματς.

Ο Άρης, μην τρέφουμε αυταπάτες, δεν έγινε αίφνης Μπαρτσελόνα. Είναι απλά η προσθήκη τριών νέων παικτών και η ενεργοποίηση ενός παλιού που ήρθε και κόλλησε γάντι στο κατάλληλο τάιμινγκ. Ο Νταρίντα, ο Ρουπ, ο Καμαρά και ο Ματέο συνιστούν μια σημαντική ποιοτική αναβάθμιση του γκρουπ και αποδεικνύουν με την εν γένει παρουσία τους γιατί το ποδόσφαιρο είναι τελικά απλό.

Οι δυο πρώτοι με τα τρεξίματα, την απλότητά τους, την αμεσότητα στο παιχνίδι τους και φυσικά με την επιθετική τους συνεισφορά, κάνουν τη διαφορά. Έχουν φέρει μια ισορροπία στην ενδεκάδα γιατί κάνουν σωστά τα απολύτως απαραίτητα και συν τοις άλλοις πατούν περιοχή, απειλούν και σκοράρουν. Ο Τσέχος σκόραρε για δεύτερο σερί ματς, έφτιαξε το δεύτερο, συμμετείχε σε άλλες ευκαιρίες, έτρεξε ακατάπαυστα (αλλά αυτό δεν είναι πλέον είδηση). Άλλη μια εμφάνιση για Όσκαρ.

Έχω την εντύπωση, ότι δεν υπάρχει τόσο επιδραστικός παίκτης σε ελληνική ομάδα, τόσο γρήγορα, όσο είναι ο Τσέχος για τον Άρη. Ξέρει πάντα τι πρέπει να κάνει και εξελίσσεται στον ηγέτη της ομάδας του Τερζή. Πολύ χρήσιμος και ο Ρουπ. Συνεργάζεται άψογα με τον Νταρίντα, βλέπει πάντα εστία, καλύπτει έξυπνα το χώρο ευθύνης και διακρίνεται για την ποδοσφαιρική του ευφυία. Κρίμα που έφυγε τραυματίας…

Αυτοί οι δύο, μαζί με τον Ματέο που μοιάζει σεληνιασμένος, ευθύνονται για το…διαστημικό πρώτο ημίχρονο του Άρη. Πίεζαν, έκλεβαν μπάλες, δημιουργούσαν, εκτελούσαν και αν δεν ήταν ο Γιαννιώτης, ίσως η σεμνή τελετή να λάμβανε τέλος από το πρώτο ημίχρονο. Για να μην αδικούμε και τους υπόλοιπους όμως, από κοντά ο Καμαρά που μπορεί και πάλι να μην κατάφερε να σκοράρει, αλλά πιέζει και κρατάει μπάλα, ο πολύ ανεβασμένος Πίρσμαν, ο συνεπής Ενκουλού που δεν το…κουράζει με χτίσιμο από πίσω αλλά κάνει μόνο τα απαραίτητα και φυσικά ο πάντα σταθερός Μπράμπετς που εξαφάνισε, μαζί με τον παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας, όποιον επιθετικό έριξε στο ματς ο Κόουλμαν.

Καθόλου τυχαίο που μόλις αποχώρησε ο Ρουπ και λίγο μετά ο Ματέο, ο Άρης απορρυθμίστηκε και έδωσε δικαιώματα. Θύμισε τον παλιό Άρη, με αποκομμένες τις γραμμές και με φλύαρη αλλά ακίνδυνη κυκλοφορία. Αυτοί που τους αντικατέστησαν και ιδίως ο κακός Ντουκουρέ, παραλίγο να βάλουν από το πουθενά τον ανήμπορο μέχρι το 75΄ Ατρόμητο στο ματς και να το κάνουν…ροντέο ως το τελικό σφύριγμα αφού δεν κατάφεραν Νταρίντα και Χριστοδουλόπουλος να το τελειώσουν μετά το 2-1.

Και επειδή η τελευταία εικόνα είναι αυτή που μένει, το στιγμιότυπο με τους παίκτες του Άρη να μαλώνουν την ώρα του αγώνα (Ετέμπο με Γκρέι για παράδειγμα), τσαλάκωσε λίγο το προφίλ και μετέφερε ένα αδικαιολόγητο άγχος και εκνευρισμό και στην κερκίδα. Μόνο ο Άρης μπορεί μια εύκολη βραδιά, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σκορ και θέαμα (με βάση την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου), να χύσει παραλίγο την καρδάρα και να καταφέρει να το κάνει Γκραν Γκινιόλ. Τα δυο πρώτα ημίχρονα με ΟΦΗ και Ατρόμητο δείχνουν τις δυνατότητες της ομάδας. Τα δυο δεύτερα τις αδυναμίες που την έχουν κρατήσει χαμηλά στη βαθμολογία (μαζί με τη διαιτησία).

Η ουσία πάντως είναι ότι ο Άρης κλείδωσε την παρουσία του στην εξάδα μετά τη νίκη επί του Ατρομήτου και πάτησε ξανά στην 5η θέση που τον βγάζει για πέμπτη διαδοχική χρονιά στην Ευρώπη. Ο Τερζής, ορθά κατά την άποψή μου επιμένει σε ένα κορμό παικτών που παίζοντας θα γίνεται καλύτερος. Το καταλάβαμε άπαντες στο πρώτο ημίχρονο. Το ζήτημα είναι ότι επειδή απομένουν άλλα δώδεκα παιχνίδια, να βρει τον τρόπο να μπουν και οι υπόλοιποι στην αγωνιστική εξίσωση για όταν και όποτε χρειάζεται να δώσουν ανάσες.

ΥΓ. Ο Γκρέι καθίσταται πλέον προφανές ότι είναι εκτός κλίματος και κινδυνεύει να εξελιχθεί σε πρόβλημα για τη συνοχή του γκρουπ. Πρόλαβε μέσα σε ένα τέταρτο να μαλώσει με τη μισή ενδεκάδα…