Ο Άρης έκλεισε και αυτή την εκκρεμότητα

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την ισοπαλία του Αρη με τον Ολυμπιακό, την μοναδική ομάδα δηλαδή που δεν είχε καταφέρει φέτος να πάρει ούτε βαθμό.

Η φετινή σεζόν του Αρη που καθοδηγείται ξεκάθαρα απο τον μεγάλο στόχο του κυπέλλου, έχει μερικά φωτεινά σημεία. Οχι πολλά, αφού η χρονιά, στο πρώταθλημα, δεν εξελίχθηκε όπως την ονειρευόταν το club στο ξεκίνημα, αλλά εξόχως σημαντικά στην οικονομία του πρωταθλήματος και τη δική του… μεγάλη εικόνα. Και υστεροφημία. Εχουμε και λέμε λοιπόν. Ο Αρης κέρδισε τον ΠΑΟΚ και τον γκρέμισε απο την κορυφή, ενώ η νίκη του στην Τούμπα στην πρεμιέρα των playoffs, ήταν τρεις βαθμοί που στοίχησαν πολύ στην ομάδα του Λουτσέσκου.

Κέρδισε τον Παναθηναϊκό, του Γιοβάνοβιτς ακόμη, επίσης τον έριξε απο την κορυφή τότε. Εφερε ισοπαλία με την ΑΕΚ, εκείνο το απίθανο 3-3 και επίσης την έριξε απο την κορυφή, σε εκείνο το χρονικό σημείο της σεζόν, δίνοντας νέο ενδιαφέρον στη μάχη του τίτλου. Την ΑΕΚ, την οποία ειρήστω εν παρόδω την απέκλεισε και απο το κύπελλο. Τι του έμενε; Να πάρει και ενα αποτέλεσμα απο τον Ολυμπιακό, που σε αντίθεση με όσα τράβηξε πέρσι απο τον Αρη (χάνοντας τον τίτλο), φέτος του είχε βρει το κουμπί. Το έκανε κι αυτό, και έκλεισε και με αυτή την εκκρεμότητα. Την ανορθογραφία σε μια σεζόν που, απέναντι στους τέσσερις μεγάλους, στάθηκε στο ύψος του.

Δεν γινόταν, κάποια στιγμή ο Αρης θα σταματούσε το αρνητικό σερί. Οχι ότι αλλάζει κάτι στη βαθμολογία. Πέμπτος μπήκε στα playoffs, πέμπτος θα τελειώσει. Απλά έπρεπε να αλλάξει το μομέντουμ του. Την ψυχολογία του. Την ψυχολογία του κόσμου του ενδεχομένως. Να επαναφέρει την αυτοπεποίθηση στα αποδυτήρια και να εδραιώει την πεποίθηση, ότι όταν παίζει σχεδόν πλήρης μπορεί να κερδίσει, οποιονδήποτε απο τους τέσσερις μεγάλους. Σημαντικό αυτό για τον τελικό… Είναι προφανές ότι με Φαμπιανο, Οντουμπάτζο, Ζουλ, Νταρίντα, Σουλεϊμάνοφ, τον βασικό του κορμό δηλαδή, ο Αρης, ειδικά στο γήπεδό του, δεν είναι εύκολος αντίπαλος για κανέναν.

Χθες ο Αρης θα μπορούσε να κερδίσει, αλλά θα μπορούσε να του είχε στραβώσει το ματς απο το πρώτο ημίχρονο και να βρεθεί να κυνηγάει το σκορ. Μαρτίνς, Φορτούνης και Γιόβετιτς, έβρισκαν συνεχώς ελεύθερους διαδρόμους στον άξονα και στα μεσοδιαστήματα, αφού πλην του Νταρίντα που… έτρεχε πέρα-δώθε και του Ζουλ που έδινε κι αυτός τις μάχες του με δυο και τρεις παίκτες, οι μπροστινοί δεν έδειχναν την ίδια ανασταλτική ευαισθησία. Ειδικά οι Σαβέριο και Μορόν. Ο Αρης δεχόταν φάσεις κατά κύματα και ευτυχώς που ο Κουέστα, πήρε τη σκυτάλη από τον Χουτεσιώτη, ορθώνοντας ένα μπλοκ, βοηθούμενος και απο την τύχη (δοκάρι).

Οι εντολές στην ανάπαυλα και οι αλλαγές των Σαμόρα και Μάνου Γκαρθία έδωσαν μια ισορροπία και μετά τα δυο γρήγορα γκολ εκατέρωθεν, ο Αρης σταμάτησε να δέχεται εύκολα φάσεις, ενώ όσο περνούσε η ώρα, ο Ολυμπιακός έβγαζε και μια κόπωση. Στις καθυστερήσεις μάλιστα, θα μπορούσε να πάρει και τη νίκη αν ο Μορόν λειτουργούσε αλτρουιστικά και πάσαρε σε έναν απο τους τρεις ελεύθερους συμπαίκτες του που περίμεναν οπλισμένοι απέναντι στον Τζολάκη. Φάση οδηγός, τι να μην κάνεις, αν βρεθείς σε ανάλογη θέση στον τελικό…

Ελπίζω και εύχομαι στον τελικό, η ΚΕΔ να φέρει κανονικό Elite διαιτητή γιατί αλλιώς θα έχουμε… αναγούλες. Και ειλικρινά τώρα, αν είναι να ξεπαραδιαζόμαστε για να έρχονται τύποι σαν αυτόν τον απίθανο Σλοβένο που ήρθε να κάνει άνω-κατω το ματς στο Βικελίδης, καλύτερα έλληνες.

Πόσο χειρότεροι μπορεί να είναι απο τον Ομπρένοβιτς που δεν έβλεπε πεντακάθαρα φάουλ που γίνονταν μπροστά στα μάτια του και δεν άφηνε τέσσερις φορές το προφανές πλεονέκτημα; Τώρα βέβαια αν είναι σαν αυτόν τον Κατσικογιάννη στη Λαμία που κράτησε συνολικά 20 λεπτά καθυστερήσεις… δεν έχουμε καμία σωτηρία. Αλλα ναι… ξέχασα. Ο Αρης άργησε πέντε λεπτά να βγει στο δεύτερο ημίχρονο με την ΑΕΚ..