Ο δικός του δρόμος είναι… μονόδρομος

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την επόμενη μέρα της δεύτερης σερί ήττας στο πρωτάθλημα και τη διαχείρισή της κυρίως σε ότι αφορά το αγωνιστικό σκέλος.

Για κάθε Τσιμεντερίδη… υπάρχει ένας Λανουά. Για κάθε Ζαμπαλά ένας πίνακας ζωγραφικής από αυτούς που φιλοτεχνεί φέτος ο Μάνου Γκαρθία. Για κάθε Πολυχρόνη… όχι οι ευζώνοι, αλλά ο Ντιαντί. Η λίστα μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο, αραδιάζοντας και μερικά ακόμη ονόματα αλλά δεν ωφελεί σε τίποτα. Την επόμενη εβδομάδα μπορεί να είναι κάποιος άλλος.

Στο γήπεδο ή στο VAR. Η συζήτηση για τους Έλληνες διαιτητές είναι τόσο ατέρμονη, όσο δυο παράλληλες γραμμές που δεν θα συναντηθούν ποτέ. Και τόσο αιθεροβάμονες όσοι τρέφουν έστω και μια αμυδρή ελπίδα, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Αντίστοιχο χέρι με αυτό του Μύγα, λίγα χρόνια πριν (Τζανακάκης) στο ίδιο γήπεδο, καταλογίστηκε πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις… δεν είναι συμπτωματική.

Τι μπορεί να κάνει ο Αρης όταν ξεκάθαρα σε δυο σερί ματς βιώνει συνθήκες αν ισονομίας στο χορτάρι και μέσα σε μόλις τρεις αγωνιστικές, κινδυνεύει να τεθεί εκτός τετράδας, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο των εμπνευστών του νέου φορμάτ; Να υψώσει τους τόνους; Αλήθεια, τι μπορεί να προσφέρει μια ακόμη ανακοίνωση; Να ζητήσει συνάντηση με τον Λανουά; Μα του έστειλε επιστολή μετά τα «όργια» στο Αγρίνιο και αυτό έστειλε τον Τσιμεντερίδη στην διαιτητική ομάδα με τον Βόλο, άσε που τον έχει κάθε Κυριακή στο Βικελίδης και του τα είπε… ένα χεράκι ο Καρυπίδης. Να πάει μια βόλτα ο ισχυρός άνδρας του Άρη στην ΕΠΟ και να συναντηθεί με τον Πρόεδρό της; Το παρακάμπτω. Τσάμπα κόπος…και είναι και ακριβή η βενζίνη…

Για μένα, ένας είναι ο… μονόδρομος. Αυτόν που επέλεξε να διαβεί και το περασμένο καλοκαίρι και ίσως είναι και το μοναδικό αντίδοτο στην αδικία. Να συνεχίσει να επενδύει σε καλούς παίκτες. Στην περαιτέρω ποιοτική ενδυνάμωση του ρόστερ του και τον Γενάρη, διορθώνοντας κάποιες αστοχίες ή καλύπτοντας κενά που βγάζουν μάτι. Η παραμονή των Μορόν και Φαμπιάνο και η πολύ πιθανή για ένα ακόμη χρόνο του Νταρίντα, ο ερχομός των Μόντσου, Σιφουέντες, Ντιαντί, Κουάισον ήταν μια καλή αρχή. Δημιουργεί μια καλή βάση παικτών που με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις, μπορεί να γίνει ένα σύνολο που θα μπορεί να κερδίζει διαιτητές και VAR.

Είναι άδικο. Το ξέρω. Είναι επίσης εκνευριστικό να βλέπεις τις ομάδες του ανταγωνισμού, να μπορούν στη δική τους κακή μέρα, να βγουν από τη δύσκολη θέση με ένα σφύριγμα… χείρα βοηθείας. Μπορεί να σου χαλάσει το μυαλό. Αυτό όμως θα είναι και το λάθος του Άρη. Να επιτρέψει στον εαυτό του να μείνει με την ετικέτα του μόνιμα (που είναι) αδικημένου, να το χρησιμοποιήσει ως άλλοθι και να σταματήσει να επενδύει στη δική του βελτίωση. Γιατί, έχει όλα τα δίκια να φωνάζει αλλά οφείλει να επιμείνει και στην δική του αγωνιστική εξέλιξη.

Μετά από σχεδόν ένα γύρο πρωταθλήματος, είναι πλέον φανερό ότι έχει να επιλύσει μια σειρά από ζητήματα. Ένα από αυτά ότι δεν παίρνει καμία απολύτως βοήθεια στο επιθετικό τρίτο από τους εξτρέμ του. Πρόβλημα. Μειώνει τις καταστάσεις απειλής στην αντίπαλη εστία και αυτομάτως τον κάνει αρκετά προβλέψιμο και άρα και πιο εύκολα διαχειρίσιμο από τον εκάστοτε αντίπαλο. Απομονώνει τον Μάνου Γκαρθία κατά πρώτο λόγο και τον Μόντσου κατά δεύτερο, στήνοντας ένα μπλοκ με πολυκοσμία στον άξονα και έτσι είναι σχεδόν αδύνατο να τροφοδοτηθεί ο Μορόν, αφού και τα μπακ δεν συμμετέχουν πολύ ενεργά ακόμη στο παιχνίδι. Ο μεταγραφικός Γενάρης είναι αδύνατο να λύσει όλα τα παραπάνω αγωνιστικά ζητήματα, άσε που έχουμε ακόμη ενάμιση μήνα ως τότε και ο Αρης έχει μπροστά του παιχνίδια που δεν μπορούν να περιμένουν.

Άρα πρέπει να βρει τις λύσεις εσωτερικά. Μια από αυτές θα ήταν η μεγαλύτερη συμμετοχή στο παιχνίδι του Σιφουέντες που όταν είναι καλά, έχει μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι λόγω της ταχύτητας που δίνει στην ανάπτυξη. Ο παίκτης από το Εκουαδόρ, όπως οι περισσότεροι από εκείνη τη γωνιά της Ηπείρου, θέλουν διαχείριση. Να βρεις το κουμπί τους. Το πρόσφατο περιστατικό με το πειθαρχικό παράπτωμα, άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τον τρόπο που το χειρίστηκε το club ώστε να εδραιώσει την πειθαρχία στο εσωτερικό του, είναι μια καλή αφορμή να… ξαναδούμε τον Σιφουέντες των πρώτων αγωνιστικών.