Ο Γκαρσία γίνεται ακόμα καλύτερος φορ, απ’ ότι πίστευε και ο Αλμέιδα

Ο Αλμέιδα ήταν απολύτως σίγουρος για το αποτέλεσμα όταν έκανε τον Γκαρσία φορ, αλλά αυτό που βλέπει από τον Λιβάι είναι πέρα απ' αυτό που είχε φανταστεί. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η ΑΕΚ έφτασε τις 13 συνεχόμενες νίκες στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μετρά πέντε συνεχόμενα 3-0 σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Πραγματικά ασύλληπτες επιδόσεις που δικαιώνουν όχι μόνο εκείνους που ανυπομονούσαν για την επιστροφή της ΑΕΚ στο δικό της σπίτι επιμένοντας πως «τα τσιμέντα παίζουν μπάλα», αλλά ακόμα και τους υπερβολικούς με το μότο «θα χάνουν από την Λεωφόρο Δεκελείας».

Για να ξέρουμε και τι λέμε, στο ματς με τον Λεβαδειακό, η ΑΕΚ είχε ίσως την χειρότερη εικόνα και από τις 13 νίκες που έκανε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κυρίως γιατί με εξαίρεση κάποιες σκόρπιες φάσεις που πατούσε το γκάζι, στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, της έλειψαν και οι εντάσεις και η ενέργεια και οι σωστές επιλογές που είχε στα προηγούμενα ματς.

Όλο αυτό και ποδοσφαιρική λογική έχει και ποδοσφαιρική εξήγηση. Δεν θα πηγαίνει η ΑΕΚ συνέχεια με τσίτα τα γκάζια. Ενώ με την φουλ ενέργεια που χρειάστηκε να ξοδέψει για να κάνει ένα 3-0 την προηγούμενη Πέμπτη σε ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό, ήταν ακόμα και αναμενόμενο να μοιάζει άδεια απέναντι στον Λεβαδειακό. Και ας άλλαξε ολόκληρη η ενδεκάδα.

Όλο αυτό ένας έμπειρος ποδοσφαίρανθρωπος σαν τον Αλμέιδα και το ήξερε και το περίμενε. Εξ ου και όπως είπε «ήταν ένα ματς που έπρεπε να το κερδίσουμε και το κερδίσαμε», χωρίς να βάλει στο τραπέζι οποιαδήποτε άλλη αγωνιστική ανάλυση. Που δεν έχει και σημασία από την στιγμή που ήρθε αυτό το 3-0.

Αν δεν αναλάμβανε ο Γκαρσία... 

Βεβαίως η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε αγχωθεί πολύ περισσότερο από το… καθόλου άγχος με το οποίο πήρε τη νίκη. Ή ακόμα και να είχε μπλέξει. Διότι επί 37 λεπτά, έδειχνε να μη βρίσκει τις λύσεις που έψαχνε όχι μόνο για να σκοράρει, αλλά ούτε και για να απειλήσει. Αλλά εκεί μπήκε μπροστά ο Γκαρσία. Και στην πραγματικότητα, πήρε την ΑΕΚ από το χεράκι και την έβγαλε στο ξέφωτο.

Δικό του από την αρχή μέχρι το τέλος είναι το 1-0. Δικό του το μισό 2-0, δική του και η απολύτως δίκαιη δεύτερη κίτρινη κάρτα και αποβολή του αμυντικού του Λεβαδειακού. Με λίγα λόγια, ήταν σχεδόν πάνω στον Γκαρσία, ολόκληρη η διαδικασία από το στείρο 0-0 των πρώτων 37 λεπτών, μέχρι και το 2-0 με το οποίο πήγε η ΑΕΚ ξέγνοιαστη και χωρίς άγχος στην ανάπαυλα για το ημίχρονο.

Αυτό δείχνει πως ο Λιβάι δεν έχει γίνει πλέον ένα φορ που δίνει στην ομάδα του γκολ. Αλλά μπορεί να γίνει και ο παίκτης που θα είναι ηγέτης. Που θα βγει μπροστά και θα την καθαρίσει την «μπουγάδα», την στιγμή που η ομάδα τον έχει ανάγκη. Και αυτό σημαίνει πως ο Γκαρσία εξελίσσεται σ’ ένα ακόμα καλύτερο σέντερ φορ, απ’ ότι και ο ίδιος ο Αλμέιδα πίστευε, όταν του έδινε αυτόν τον ρόλο.

Ήταν σίγουρος ο Αλμέιδα, αλλά...

Ο Πελάδο ήταν σίγουρος (και το έχω ξαναγράψει) πως η θέση που ταιριάζει περισσότερο στα προσόντα του Λιβάι είναι στην κορυφή της επίθεσης, από τα πρώτα dvd που είδε με παιχνίδια της ΑΕΚ. Σιγουρεύτηκε ακόμα περισσότερο όταν τον είδε από κοντά στα τελευταία ματς της περυσινής περιόδου αλλά και στις πρώτες προπονήσεις της προετοιμασίας γι αυτή την σεζόν.

Τότε μάλιστα όχι απλώς «κλείδωσε» στο μυαλό του πως ο Γκαρσία θα μετακινηθεί στην κορυφή της επίθεσης. Αλλά πως δεδομένα αυτός θα είναι ο βασικός σέντερ φορ στο αγωνιστικό μοντέλο της ΑΕΚ που θα παρουσίαζε μέσα στη σεζόν. Εξ ου και κάθε φορά που έμπαινε στο τραπέζι της μεταγραφικής συζήτησης το θέμα της ενδεχόμενης απόκτησης σέντερ φορ, ο Αλμέιδα ζητούσε έναν τύπου Φαν Βέερτ. Μια ποιοτική και συνειδητοποιημένη για τον ρόλο της, εναλλακτική λύση.

Παρόλο λοιπόν που ο Αλμέιδα πίστευε πολύ πως ο Γκαρσία ήταν περίπτωση απολύτως ίδια με του Αντόνιο της Γουέστ Χαμ, ο οποίος βολόδερνε στα άκρα μέχρι κάποιος να καταλάβει πως είναι για την κορυφή της επίθεσης και να τον κάνει φοράκλα. Παρόλο που ακόμα και όταν ο Λιβάι έχανε ευκαιρίες και μάλιστα κλασικές, ο Πελάδο ήταν σίγουρος πως τα γκολ θα έρθουν. Παρόλα αυτά, ούτε και ο Αλμέιδα ίσως δεν μπορούσε να προβλέψει αυτό στο οποίο εξελίσσεται ο Γκαρσία.

Ένας σέντερ φορ που εμπλουτίζει συνεχώς τους τρόπους που έχει για να απειλεί την αντίπαλη άμυνα και να σκοράρει. Αλλά και ένας παίκτης που θα βγει μπροστά και θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του για να την βγάλει στο ξέφωτο όταν προκύψει ανάγκη. Ακόμα και χωρίς να πάρει καν βοήθεια από τους συμπαίκτες του. Δείτε τι έγινε στο πρώτο γκολ με τον Λεβαδειακό.

Ο Γκαρσία γύρισε με την μπάλα και άρχισε να εφορμά προς την αντίπαλη εστία, σέρνοντας τον αμυντικό που είχε κρεμαστεί πάνω του. Αν δεν τον έριχνε κάτω έξω από την περιοχή με φάουλ, ο Λιβάι δεν θα είχε μπει μόνο στην περιοχή, αλλά ίσως και με την μπάλα στα δίχτυα. Όπως και στην φάση του δεύτερου γκολ, πάλι το ίδιο θα είχε γίνει, αν δεν τον είχε γκρεμίσει ο αμυντικός τον Γκαρσία μέσα στην περιοχή.

Έχει βρει τρόπους και κινήσεις ο Λιβάι, ώστε να κάνει πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε αμυντικό να τον σταματήσει. Ή και αν τον σταματήσει, να το κάνει με φάουλ. Είτε παίζει ο αμυντικός στον Λεβαδειακό, είτε παίζει στον Ολυμπιακό. Προφανώς και τον βοηθά και το πολύ δυνατό κορμί του και η ταχυδυναμικότητα του. Όμως έχει δουλέψει πολύ και τις κινήσεις του, που είναι όλες πλέον σεντερφορίσιες, εντός αλλά και εκτός περιοχής.

Και φυσικά ο Γκαρσία εμπλουτίζει όλο και πιο πολύ, το ρεπερτόριο του στον τρόπο που σκοράρει. Από κεφαλιά με άλμα στον ουρανό, μέχρι πλασέ μέσα από την περιοχή, μέχρι και απευθείας φάουλ όπως τώρα με τον Λεβαδειακό. Το μόνο που του λείπει, είναι το απευθείας κόρνερ. Και τέτοιο έχει βάλει με την φανέλα της ΑΕΚ, αλλά όχι φέτος. Αν το χρειαστεί πάντως η ομάδα, ποιος ξέρει, μπορεί να το ξαναβάλει και αυτό.

Και κάτι τελευταίο. Δεν πιστεύω ούτε στις κατάρες, ούτε στις ευχές. Αλλά σίγουρα όλοι όσοι βάλανε (ή βάλαμε) από το πιο μεγάλο, όσο το πιο μικρό λιθαράκι ώστε να γίνει ο Ντατσένκο ποδοσφαιρική κωμωδία επειδή απλώς ήρθε να βγάλει το ψωμί του σε μια ομάδα που αξίωνε κάτι ποιοτικότερο σε μπακ, έχουν (έχουμε) ένα κόμπο στο λαιμό. Και αν υπάρχει κάτι τέτοιο, στέλνουμε όλη την ενέργεια για να βγει ο Όλεγκ όρθιος και δυνατός από την περιπέτειά του.