){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
_page-0001.jpg){kind=small}
){kind=small}
EuroLeague
)
Αχ! Λίγες ημέρες έμειναν μέχρι τα Χριστούγεννα! Τι χαρά!
Πριν από μερικά χρόνια είχα γράψει ένα κείμενο στο site που εργαζόμουν εκείνη την περίοδο. Δεν ξέρω γιατί, ή μπορεί και να ξέρω βαθιά μέσα μου, το λόγο που κάθε φορά τέτοια περίοδο, τριγυρίζει στο μυαλό μου το συγκεκριμένο γραπτό μου. Με πολλές παραλλαγές πλέον, αλλά τριγυρίζει…
Αυτή η υπέροχη και φανταχτερή περίοδος για πολλούς είναι προ των πυλών. Η πόλη έχει βάλει τα καλά της, από το καλοκαίρι σχεδόν, για να υποδεχτεί την πιο λαμπερή γιορτή του χρόνου! Γιούπιιιιι!!!!
Φωτάκια, τραγουδάκια, «Ω έλατο, Ω έλατο!»...
Χαμογελάκια, Καλαντάκια, «Καλήν εσπέραν άρχοντες!»....
Μελομακάρονα, Κουραμπιέδες! Οικογενειακό τραπέζι, γαλοπούλα! Οι Μάγοι, τα Δώρα! Ο Άγιος Βασίλης! Αγάπες, λουλούδια! Η καμπάνια του JUMBO! «Last Christmas I gave you my heart» και «Χριστούγεννα – Χριστούγεννα ευτυχισμένα, δεν γίνονται καρδούλα μου χωρίς εσένα». Καταπληκτικά! Λαμπρά!
Ή και όχι!
)
09:50 - 22.12.2022
«Ξέρεις τι είναι οφσάιντ;»
«H ζωή είναι γυναικά», λέει το πασίγνωστο άσμα… Η «μπάλα» όμως σίγουρα, όχι. Ή τουλάχιστον, όχι ακόμα. Γράφει η Χριστίνα Βραχάλη.
Έχουμε και λέμε! Έχω το θάρρος -και το θράσος, ναι- να δηλώσω πως δεν τα πάω και πολύ καλά με τα Χριστούγεννα! Κι ας συνδυάζονται με την ονομαστική μου εορτή!
Φωτάκια παντού. Μέσα, έξω, σε τοίχους σε δέντρα, σε μπαλκόνια, σε κολώνες. Παντού. Κόκκινα, κίτρινα, μπλε, πράσινα, πορτοκαλί. Όλα μαζί. Σα να μαζεύαμε όλο το χρόνο χρώματα. Τα χρώματα και το φως, που μας έλειπαν από την ‘ασπρόμαυρη’ ζωή μας, και θυμηθήκαμε ξαφνικά πως υπάρχουν. Για δέκα ημέρες όμως. Όσο διαρκούν τα Χριστούγεννα. Προς Θεού, ούτε λεπτό παραπάνω...
Αλλά όχι, σας παρακαλώ! Έχουμε τα κάλαντα! Πόσο υπέροχα! Παιδάκια, με τη συνοδεία γονέων πλέον, σου χτυπάνε το κουδούνι από τις 7 τα ξημερώματα. Ξυπνάς από το χθεσινό μεθύσι. Κάθιδρος, μέχρι να θυμηθείς τι έκανες την προηγούμενη νύχτα. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι το κουδούνι δεν χτυπάει γιατί έμπλεξες σε καβγά. Πως δεν είναι η αστυνομία. Πως δεν κεράτωσες τον γκόμενό σου. Περνάνε δέκα λεπτά. Είσαι σπίτι όντως. Στο κρεβάτι σου. Το κουδούνι συνεχίζει και χτυπάει επίμονα. Μέχρι που ακούς το «γκλιν γκλιν» από τα τριγωνάκια και καταλαβαίνεις. Ήρθε το τέλος σου...
Ευτυχώς, σκέφτηκα! Ευτυχώς που ακολουθεί το οικογενειακό τραπέζι! Αχα! Και θα μαζευτούμε όλοι μαζί αγαπημένοι. Τριτοξάδερφα, συννυφάδες, γαμπροί, κουμπάροι. Χαμογελαστοί. Μονιασμένοι. Και να οι γαλοπούλες και να τα φαγητά. Και να τα κρασιά και τα ποτά. Στην υγεία μας ρε παιδιά! Τι; Όχι; Δεν είστε χαρούμενοι; Μα δε γίνεται. Είναι Χριστούγεννα. Επιβάλλεται. Είναι η γιορτή της αγάπης. Της οικογένειας. Σας παρακαλώ. Φορέστε το χαμόγελό σας. Βάλτε την τουαλέτα σας. Βάψτε κόκκινα τα νύχια. Αγκαλιαστείτε! Είναι Χριστούγεννα!
Τις άλλες μέρες; Τις άλλες ημέρες, τι; Δεν έχουμε λόγους να φάμε όλοι μαζί; Δεν έχουμε λόγους να αγαπηθούμε; Να αγκαλιαστούμε; Να βάψουμε κόκκινα τα χείλη και τα νύχια; Η καθημερινότητα βλέπεις... Δεν έχουμε χρόνο.
Αλλά είναι κι ο Άγιος Βασίλης. Εκείνον τον αγαπώ. Γιατί είναι χοντρούλης, κάτι που σημαίνει πως - μια χαρά- τη ζει τη ζωούλα του. Φέρνει και δώρα. Πολλά δώρα. Αλλά μάλλον δε συχνάζει στη Φιλαδέλφεια. Ας είναι. Τον συγχωρώ γιατί είναι παππούλης...
Όπως μου έλεγε κι ένας πολύ αγαπημένος μου, «είσαι ο 'γκρινιάρης’ των Χριστουγέννων».
Ναι, μπορεί. Γιατί δεν αντέχω αυτή την ‘επιβολή’ της ευτυχίας. Γιατί έχω σκεφτεί πολλές φορές πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να είναι χαρούμενοι αυτή την περίοδο. Που είναι μόνοι. Ή που νιώθουν μόνοι. Που το τραπέζι τους δεν μπορεί να είναι γεμάτο. Ούτε καν να έχει τα απαραίτητα. Και όλα τα παραπάνω, αυτές τις ημέρες γίνονται τεράστια. Διογκώνονται. Και σε καταπίνουν. Είναι η περίοδος που νομίζεις, πως μάλλον τα έχεις κάνει όλα λάθος για να μην μπορείς να χαμογελάσεις.
«Είναι Χριστούγεννα. ΠΡΕΠΕΙ να είσαι ευτυχισμένος». Συγγνώμη που δεν αντέχω αυτή την επιδίωξη όμορφων στιγμών που κρατούν ένα δεκαπενθήμερο. Το φορεμένο χαμόγελο. Τα φωτάκια, που αναβοσβήνουν για να σου υπενθυμίζουν τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις αυτές τις Άγιες ημέρες...
Ας είναι τα Χριστούγεννα η αφορμή, να γιορτάζουμε τα ‘Χριστούγεννα’ πιο συχνά. Με φως στις σκέψεις και στα βήματά μας. Με τραπέζι γεμάτο αγάπη καθημερινά. Με αγκαλιά διαρκείας. Με τραγούδια σαν τη μελωδία της ευτυχίας. Δεν θα παρεξηγηθεί ο Χριστούλης...
)
)
)
)
)
)
)
)