Ο Ηλιόπουλος είναι ο πιο τυχερός νέος ιδιοκτήτης, στην ιστορία της ΑΕΚ

Η ΑΕΚ όπως πάντα έκανε ξανά το απίθανο και το απρόσμενο και πέρασε μέσα σε πολύ λίγες ώρες από μια εποχή σε μια καινούργια, μ’ όλα όσα έκτισε και έφτιαξε ο Μελισσανίδης να μένουν στον σύλλογο και να αποτελούν το πιο σπουδαίο κληροδότημα στον νέο «αφεντικό» αλλά και την πιο βαριά ευθύνη- Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Για πολλούς λόγους που οι περισσότεροι δύσκολα αναλύονται μέσα σε λίγες λέξεις, υπήρχε πάντα διάχυτη η (ψευδ)αίσθηση πως ο Μελισσανίδης δεν θα έφευγε ποτέ από την ΑΕΚ. Επίσης, το γεγονός πως πολλές φορές τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει σενάρια επιστημονικής φαντασίας περί πώλησης της ΑΕΚ, τώρα κανείς δεν πήρε όσο σοβαρά άρμοζε το αντίστοιχο σενάριο, καθότι προήλθε και από τα ίδια κέντρα που είχαν γεννήσει όλα τα προηγούμενα.

Βασιζόμενος πάνω σ’ αυτά τα δυο δεδομένα, ολόκληρος ο οργανισμός του συλλόγου πέρασε το Σαββατοκύριακο συζητώντας πολύ έντονα και αναπαράγοντας την φήμη πως θα υπάρξει αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Χωρίς όμως κανένας να το πιστέψει πραγματικά. Βεβαίως σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων μέσα στην ομάδα, πραγματικά δεν γνώριζε ακριβώς τι συνέβαινε.

Κάπως έτσι η ΑΕΚ κοιμήθηκε την Κυριακή το βράδυ με τον Μελισσανίδη διοικητικό ηγέτη και ξύπνησε την Δευτέρα το πρωί με τον Ηλιόπουλο να έχει πάρει και το «τιμόνι» αλλά και ολόκληρο το «καράβι». Για κάτι τόσο σημαντικό, μοιάζει ακραίο το γεγονός πως χρειάστηκε μόλις λίγες ώρες, για να περάσει η ΑΕΚ από την εποχή Μελισσανίδη, που ήταν από τις πιο σημαντικές στην ιστορία της, σε μια άλλη, εντελώς νέα εποχή. Όμως έτσι είναι αυτός ο σύλλογος. Αδύνατον να μπει σε καλούπια λογικής και προβλεψιμότητας. Μόνο ανατροπές.

Αυτές οι πρώτες ώρες της μετάβασης, είναι αμήχανες. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν είναι και παράλογο. Πολύ δύσκολο να πεις πολλά γι αυτό που τελείωσε, πολύ νωρίς για να πεις πολλά γι αυτό που μόλις αρχίζει. Υπάρχει σίγουρα ένα δεδομένο. Ο Ηλιόπουλος είναι ο πιο τυχερός νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΚ, σ’ ολόκληρη την ιστορία της ομάδας. Ουδείς υπήρξε τυχερότερος. Διότι ουδείς παρέλαβε την ΑΕΚ όπως την παραλαμβάνει τώρα. Και αυτό είναι και το σπουδαιότερο επίτευγμα του Μελισσανίδη. Ούτε τα πρωταθλήματα, ούτε τα κύπελλα.

Τις πιο πολλές φορές, οι νέοι ιδιοκτήτες της ΑΕΚ παραλάμβαναν μόνο ζόρικες καταστάσεις, καμένη ποδοσφαιρική γη, χρέη και όσο υπήρχε η παλιά Φιλαδέλφεια, απλώς το μίνιμουμ των υποδομών που ήταν μια έδρα. Από τότε που γκρεμίστηκε το γήπεδο, ούτε και αυτό. Ακόμα και υπέρογκα και δυσβάσταχτα χρέη της ομάδας σε πρώην μετόχους της, έχει κληθεί να διαχειριστεί νέα διοίκηση της ΑΕΚ, προσπαθώντας να σώσει το καράβι από το ναυάγιο. Ενώ όταν ο Μελισσανίδης ανέλαβε το 2013, το μοναδικό που παρέλαβε ήταν το πούλμαν της ομάδας, κρυμμένο σε μια μάντρα για να μην το κατασχέσει η τράπεζα.

Τώρα η ΑΕΚ αλλάζει ιδιοκτησιακό καθεστώς, έχοντας δικό της ένα ολοκαίνουργιο πανέμορφο γήπεδο. Έχοντας δικό της υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο. Έχοντας δικό της, ένα ακόμα γήπεδο, το οποίο αν χρειαστεί μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως έδρα. Έχοντας δημιουργήσει μια βάση, με τα περισσότερα διαρκείας στην Ελλάδα για δυο συνεχόμενες χρονιές. Έχοντας ένα ρόστερ με ακριβά περιουσιακά στοιχεία. Έχοντας έναν προπονητή με τέτοια σχέση εμπιστοσύνης με τον σύλλογο, που ξεκινά να κτίσει την ομάδα για τρίτη συνεχόμενη σεζόν. Κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά μετά την πρώτη θητεία Μπάγεβιτς.

Προφανώς και υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν. Πολλά που πρέπει να διορθωθούν και να αλλάξουν. Όμως η αλήθεια είναι πως ο Ηλιόπουλος παραλαμβάνει την ΑΕΚ με τέτοιες υποδομές και τέτοια δυναμική, που κανένας άλλος καινούργιος ιδιοκτήτης δεν έχει παραλάβει ποτέ ξανά στο παρελθόν. Βεβαίως αυτό από την μια μεριά είναι τύχη, από την άλλη είναι και τεράστια ευθύνη. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, θέλει μεγάλα κότσια να αποφασίζεις να διαδεχθείς, επομένως αναπόφευκτα και να συγκριθείς, μ’ έναν πρόεδρο που έκτισε γήπεδο, αγόρασε και μεγάλωσε προπονητικό κέντρο, πήρε ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και ένα νταμπλ. Αλλά ως φαίνεται ο Ηλιόπουλος έχει αυτά τα κότσια.

Η δίκαια κρίση και η αισιόδοξη ατάκα

Φυσικά και ο νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΚ θα κριθεί για όσα θα κάνει σε σχέση με τον σύλλογο και όχι τον προκάτοχό του. Αυτό είναι και το δίκαιο. Άλλωστε έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να κτίσει γήπεδο, ενώ στο προπονητικό κέντρο το μόνο που θα πρέπει να κάνει, είναι να «σηκώσει» το ξενοδοχείο που είναι το τελευταίο κομμάτι του παζλ για το ΑΕΚ City. Ο Ηλιόπουλος θα κριθεί κυρίως στο πως θα οδηγήσει την ΑΕΚ σ’ αυτή τη νέα εποχή. Και σ’ αυτό θα μετρήσει περισσότερο ακόμα και από τις οικονομικές δυνατότητες του Έλληνα εφοπλιστή, το πλάνο και το σχέδιο που θα έχει. Απ’ αυτό περνάει το μέλλον της ΑΕΚ.

Στην πρώτη του δημόσια τοποθέτηση ως νέος ιδιοκτήτης της ομάδας, ο Ηλιόπουλος δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου στο σχέδιο του. Δεν ήταν σίγουρα ο κατάλληλος τόπος και χρόνος, καθώς οι στιγμές ήταν απολύτως αφιερωμένες στο τέλος της εποχής Μελισσανίδη και στο ξεκίνημα της νέας. Ενώ υπήρξε η δέσμευση πως μέσα στις επόμενες μέρες θα υπάρξει νέα Συνέντευξη Τύπου, στην οποία ο Ηλιόπουλος θα αναφερθεί εκτενώς και αναλυτικά στο πλάνο του. Όμως υπήρξε ήδη μια τοποθέτηση που δίνει αισιοδοξία πως αυτό το πλάνο είναι στην σωστή βάση.

Μια μόνο πρακτικού και αγωνιστικού τύπου αναφορά έκανε ο νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΚ και αυτή αφορούσε τις Ακαδημίες. Τονίζοντας πως αυτό το κομμάτι τον ενδιαφέρει πολύ και θα δώσει μεγάλη βάση. Αντ’ αυτού θα μπορούσε να είχε κάνει μια πιο θεαματική και πιο «εμπορική» τοποθέτηση. Να προαναγγείλει μεταγραφική ενίσχυση. Παρόλα αυτά επέλεξε να αναφερθεί στις Ακαδημίες. Δείχνοντας πως έχει εικόνα, γι αυτά που είναι κεφαλαιώδη πλέον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ειδικά για την ΑΕΚ η οποία έχει αργήσει πολύ να ακολουθήσει τον βηματισμό άλλων ομάδων σ’ αυτόν τον τομέα. Ήταν και είναι επιβεβλημένο να βιαστεί και έχει την σημασία του πως ο Ηλιόπουλος το έχει ήδη πιάσει.

Για να το κλείνω. Σίγουρα ο Ηλιόπουλος ξέρει ποια εποχή της ΑΕΚ θα διαδεχθεί η δική του. Σίγουρα ξέρει ποιόν σύλλογο αναλαμβάνει και σε τι κατάσταση τον αναλαμβάνει. Ήταν πολύ κοντά σ’ όλα αυτά που συνέβησαν αυτά τα δυο χρόνια στην ομάδα και ξέρει από πρώτο χέρι πόσο καλά είναι τα καλά και πόσο ζόρικα είναι τα ζόρικα. Σίγουρα ξέρει πως ο χρόνος δεν είναι μαζί του. Σίγουρα ξέρει πως έχει από την πλευρά του κόσμου, περισσότερο κεφάλαιο επιφυλακτικότητας και λιγότερο ενθουσιασμού για να καταναλώσει. Σίγουρα δικαιούται να έχει τον κόσμο μαζί του. Σίγουρα θα κριθεί. Και όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα θα φανεί, όχι στην «νεκροψία» όπως συνηθίζει να λέει ο Μελισσανίδης, αλλά στο χειροκρότημα. Ένα χειροκρότημα που ταρακουνάει την Φιλαδέλφεια, σ' αυτό το τέλος της διοικητικής διαδρομής του Μελισσανίδη.