Ο κόσμος του Αρη κέρδισε χθες το δικό του… πρωτάθλημα

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την υποδειγματική στάση του κόσμου του Αρη που είδε τον ΠΑΟΚ να κατακτά το πρωτάθλημα στο Βικελίδης αλλά έδειξε ωριμότητα και ανιδιοτελή στήριξη στην ομάδα του.

Αυτή τη φορά θέλω να ξεκινήσω διαφορετικά. Ο ΠΑΟΚ μπορεί χθες να πανηγύρισε τον τίτλο του πρωταθλητή, εγώ όμως αισθάνομαι την ανάγκη να απονείμω ένα τίτλο στον κόσμο του Αρη για την συμπεριφορά και ωριμότητα που έδειξε στον αγώνα, διαψεύδοντας όλους όσους προέβλεπαν επικίνδυνες καταστάσεις στο αρνητικό σενάριο. Πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το τελευταίο σφύριγμα όταν μάλιστα είχε να αντιπαρέλθει, εκτός των δικών του ανάμεικτων συναισθημάτων και τις προκλήσεις του Λουτσέσκου και των συνεργατών του που παραλίγο να οδηγήσουν σε σύρραξη και να ρίξουν λάδι στη φωτιά.

Δεν είναι μικρό πράγμα για την αξιοπρέπεια του κόσμου, να έρχεται ο αιώνιος αντίπαλός του και να κατακτά τον τίτλο μέσα στο… σπίτι σου. Παρά την απόλυτα λογική πίκρα όμως, ο κόσμος του Αρη έπνιξε την στεναχώρια του, αποδέχθηκε την ήττα, φωνάζοντας με το σφύριγμα λήξης από τον Ισραηλινό, συνθήματα για τον τελικό, αποδεικνύοντας με πράξεις και όχι με λόγια ότι ο πραγματικός τελικός για τον Αρη είναι το ερχόμενο Σάββατο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και οι ποδοσφαιριστές του Αρη αλλά και το τεχνικό τιμ, οφείλουν από χθες το βράδυ κιόλας να το αφήσουν πίσω. Να το ξεχάσουν και να μην αφήσουν σε καμία περίπτωση να τους επηρεάσει εν όψει του τελικού για τον οποίο δουλεύουν 2,5 μήνες τώρα.

Η χθεσινή υπέροχη στάση του κοινού τους, πρέπει να αποτελέσει το καλύτερο καύσιμο για το ρεζερβουάρ του τελικού. Χρωστάνε στον κόσμο μια μεγάλη χαρά για να κλείσουν μια εκκρεμότητα 54 χρόνων και να ορίσουν μια νέα αφετηρία. Μετά την ισοπαλία μάλιστα του Παναθηναϊκού που έκλεισε τη σεζόν 4ος, στο Βόλο θα δούμε ένα ματς ορισμός του "ο θάνατός σου, η ζωή μου”, αφού για τις δυο ομάδες, είναι η μοναδική ευρωπαϊκή διέξοδος και μια τελευταία ευκαιρία που τους δίνεται να μετριάσουν την μέτρια χρονιά που έκαναν.

Και δυο λόγια το ματς. Είχα γράψει ότι για τον Αρη δεν ήταν η κατάλληλη χρονική συγκυρία να έχει ένα τέτοιας σημασίας αγώνα, έξι μέρες πριν από τον τελικό. Ενα παιχνίδι που για τον ΠΑΟΚ ήταν αυτό που λέμε δίχως αύριο, ο Αρης το αντιμετώπισε απλά ως ένα τοπικό ντέρμπι και όχι ως ζωής ή θανάτου. Μπήκε, το πάλεψε ως το τελευταίο δευτερόλεπτο των καθυστερήσεων και σε γενικές γραμμές μπορεί να πει κανείς ότι ήταν και καλύτερος. Είχε περισσότερες τελικές και στην ουσία έχασε από δυο μόλις τελικές του αντίπαλου στην εστία. Η μια από ένα λάθος του Μορόν στο χώρο του κέντρου που έδωσε την μοναδική επιθετική μετάβαση στον ΠΑΟΚ στο… σβηστό πρώτο ημίχρονο και η άλλη από μια στιγμή ποδοσφαιρικής ευφυίας και ταλέντου του Κωσνταντέλια. Όπως αντίστοιχα, μια τέτοια σπάνια στιγμή στο υπέροχο γκολ του Μορόν, έφερε προσωρινά την ισορροπία.

Ειδικά μετά το γκολ του Μορόν, το μομέντουμ έδειχνε Αρης με τον ΠΑΟΚ να δείχνει σοκαρισμένος. Δεν το εκμεταλλεύτηκε η ομάδα του Μάντζιου. Ουτε και όταν στο 77΄ ο αντίπαλος έμεινε με δεκα παίκτες. Προσπάθησε, άλλαξε σχηματισμό και παραλίγο ο Ανσαριφάρντ να γίνει ήρωας στο τέλος και ο δήμιος του ΠΑΟΚ. Το ευχάριστο για τον Αρη είναι ότι στο πιο κρίσιμο χρονικό σημείο της σεζόν, ο παίκτης- βαρόμετρο του φετινού Αρη, ο Μορόν, δείχνει ασταμάτητος. Και δείχνει και τον δρόμο για την επόμενη μέρα. Ότι μόνο με 2-3 ακόμη Μορόν, θα μπορέσει κάποια στιγμή ο Αρης να παίζει τελευταία αγωνιστική κι αυτός για ένα τίτλο και όχι για να τον στερήσει από τον αντίπαλο, ακόμη κι αν αυτός είναι ο ΠΑΟΚ…