Ο μήνας που… ξυρίζουν τον γαμπρό 

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τον μήνα της αλήθειας για την ομάδα της Θεσσαλονίκης αφού στο φινάλε του υπάρχει ο τελικός και ο μεγάλος στόχος της σεζόν.

Πως το έλεγαν τα Μωρά στη Φωτιά, την αλησμόνητη δεκαετία του 80, την χρυσή εποχή του ελληνικού ροκ; Στο τραγούδι τους κάτω στην πόλη, που κυκλοφόρησε το 1987 πουη Εθνική μας εβγαζε τον κόσμο στους δρόμους, μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, το εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο γκρουπ του Παύλου Παυλίδη και του Στέλιου Σαλβαδόρ (μετέπειτα Ξύλινα Σπαθιά), στο ρεφρέν τραγουδούσε: “Πενήντα χρόνια περιμέναμε για αυτή τη βραδιά… για αυτή τη γιορτή”. Πόση ταύτιση με αυτό που περιμένει, ζει και αναπνέει όλος ο Άρης εδώ και 2,5 περίπου μήνες. Και ας είναι λίγα παραπάνω, 54, τα χρόνια που η ομάδα της Θεσσαλονίκης έχει να γευτεί το νέκταρ της κατάκτησης ενός τίτλου. Λεπτομέρεια.

Άλλωστε Άρης δεν γίνεσαι για τους τίτλους αλλά δεν θα ήταν άσχημο κάποια στιγμή να μηδενίσει το κοντέρ που συνεχίζει να γράφει και να προσθέτει στο σύλλογο πίεση και απωθημένα. Ο φετινός Μάιος θα είναι ο μήνας της αλήθειας για τον Άρη. Το φινάλε μιας περίεργης χρόνια κρύβει μια μεγάλη πρόκληση και συνάμα μια τεράστια ευκαιρία για το club.

Αλήθεια ποιος περίμενε ότι η φετινή σεζόν, έτσι όπως ξεκίνησε θα μπορούσε στο φινάλε της να γίνει η πιο πετυχημένη της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου; Μια χρονιά που ξεκίνησε με πλημμελή προετοιμασία, ακατανόητη επιλογή προπονητή, ανορθογραφίες στο ρόστερ και ένα πρόωρο-ξανά- ευρωπαϊκό αποκλεισμό, μπορεί με την κατάκτηση του κυπέλλου να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή, σπάζοντας ένα ταμπού για τον σύλλογο.

Έχω την αίσθηση ότι σε μια χρονιά με αρκετές αποφάσεις που δεν βγήκαν, ο Θόδωρος Καρυπίδης πήρε μια που κράτησε το ενδιαφέρον του κόσμου για την ομάδα, τη στιγμή που έμοιαζε να κλονίζεται ανεπανόρθωτα, ενώ την ίδια στιγμή ο ιδιοκτήτης της ομάδας δεχόταν και τα πρώτα βέλη κριτικής και αμφισβήτησης, έπειτα απο σχεδόν εννιά χρόνια στον διοικητικό θώκο. Έδωσε ξανά τα ηνία στον Άκη Μάντζιο, τον πιο πετυχημένο προπονητή, στη διάρκεια της θητείας του ως ιδιοκτήτης. Αυτός συμμάζεψε την κατάσταση, κράτησε ενωμένο το γκρουπ, συσπείρωσε σε κάποιο βαθμό τον κόσμο που στο πρόσωπό του νιώθει μια ασφάλεια, ότι την ομάδα… τρέχει ένας καλός προπονητής, που σέβεται το club, γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και κυρίως… νιώθει από Αρη.

Ακόμη προσέδωσε αγωνιστική ταυτότητα σε ένα ετερόκλητο σύνολο ποδοσφαιριστών και με κενά και σοβαρούς τραυματισμούς, ιδίως στο πρώτο μισό, και αν ο Άρης κατακτήσει το κύπελλο, ο Έλληνας τεχνικος θα δικαιούται ένα μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας.

Στον αθλητισμό υπάρχει βέβαια και η ήττα. Το αρνητικό σενάριο. Μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια. Η 5η στα 20 χρόνια. Ουδείς θέλει να τη σκέφτεται αλλά αν συμβεί, το club, θα κληθεί να διαχειριστεί μια δύσκολη συνθήκη. Θα μείνει για πρώτη φορά, απο τη στιγμή που επέστρεψε στην ποδοσφαιρική κανονικότητα της Σούπερ Λιγκ, εκτός Ευρώπης, θα υποστεί οικονομική ζημιά που ήδη βέβαια υφίσταται με το κλείσιμο των γηπέδων μεσούσης της περιόδου και την όχι αθρόα φέτος προσέλευση του κόσμου, αλλά το κυριότερο θα φουντώσει η αμφισβήτηση για τη δυνατότητα που έχει η ομάδα της Θεσσαλονίκης να ανταγωνιστεί τους άλλους τέσσερις μεγάλους, που ούτως ή άλλως παίζουν το παιχνίδι σε άλλο ταμπλό.

Μέχρι τότε ας προετοιμαστούμε για ένα τελικό σε ένα βουβό άδειο γήπεδο, αφού για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι στη χώρα μας, οι αθλητικές διοργανώσεις και οι οπαδοί αντιμετωπίζονται ως… φύγε κακό από μένα και πάνε όπου αλλους θέλεις…