Ο Παναθηναϊκός είναι αντιμέτωπος με το χειρότερο σενάριο

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τον επαναληπτικό αγώνα Conference League με τη Βίκινγκουρ Ρέικιαβικ, τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το Τριφύλλι και την ανάγκη πρόκρισης για να μην μπει σε βαθιά κρίση.

Δεν θα εισέλθουμε στη διαδικασία βαρύγδουπων διατυπώσεων περί ντροπής, καταστροφής κτλ. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και για όποιον καταλαβαίνει, πραγματικά, τι σκοπό έχει η UEFA με την αλλαγή των formats στις διοργανώσεις, δεν υπάρχουν τέτοια. Το άνοιγμα της αγοράς από την ευρωπαϊκή διοργανώτρια Αρχή τούτο έχει σκοπό. Να έρχεται η «χ», «ψ» μικρών ή μετρίων δυνατοτήτων ομάδα και να κάνει το κομμάτι της.

Η ΑΕΚ, για παράδειγμα, το βίωσε νωρίς και με σκληρό τρόπο, στον αποκλεισμό από τη Νόα. Καμία χρονιά της, όμως, δεν τινάχτηκε στον αέρα. Με νέα διοίκηση και με σταθερά τον Αλμέιδα διεκδικεί το νταμπλ στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια ανάκαμψης, μετά από ενδεχόμενο αποκλεισμό από τη Βίκινγκουρ. Για να κυριολεκτούμε δεν θα τον είχε ούτε το περασμένο καλοκαίρι αν έμενε εκτός Ευρώπης από τη Λανς, που δεν συγκρίνεται καν, ως μέγεθος και βεληνεκές, με τις Νόα και Βίκινγκουρ.

Φαίνεται από τις αντιδράσεις των φιλάθλων στα social media, που σε κάθε σχόλιο κάνουν τη σύγκριση με το μπάσκετ και, στην πλειοψηφία τους, εκφράζουν την πικρία, τη στεναχώρια, τον θυμό και, στην πιο ακραία εκδοχή συναισθημάτων, την απαξίωση στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Μία απλή ματιά στην προπώληση εισιτηρίων δίνει όλες τις απαντήσεις. Πριν από αυτό... Σε κρίσιμο, βαθμολογικά, ματς για το Πρωτάθλημα (με τον Βόλο) το Τριφύλλι δεν «έκοψε» ούτε επτά χιλιάδες εισιτήρια. Με την προσφορά δωρεάν εισόδου για τα μικρά παιδιά να μην συγκινεί τους φιλάθλους...

Κόντρα στη Βίκινγκουρ Ρέικιαβικ, σε παιχνίδι που θα καθορίσει την ευρωπαϊκή συνέχεια, δεν έχουν πωληθεί ούτε έξι χιλιάδες εισιτήρια και αναμένεται ελαφρώς περισσότερος κόσμος σε σχέση με την περασμένη Κυριακή. Οι τρεις διαδοχικές ήττες, ο αποκλεισμός από το Κύπελλο, η ήττα από τον Άρη (που λίγες ημέρες αργότερα «έφαγε» τέσσερα γκολ από τη Λιβαδειά) και το 2-1 στο Ελσίνκι από τους Ισλανδούς έπαιξαν με τις αντοχές των φιλάθλων, οι οποίοι, πλέον, περιμένουν αποτελέσματα για να γυρίσουν.

Το ιστορικό της διοίκησης Γιάννη Αλαφούζου αναδεικνύεται με την πρώτη ευκαιρία και, για να μην το κουράζουμε, αν δεν έρθει η πρόκριση και δεν γυρίσει η ήττα της Φινλανδίας, τότε θα πρέπει ο οργανισμός να είναι προετοιμασμένος για τα πιο δύσκολα. Ότι κατάφερε να δώσει υπόσταση και ανάστημα στο χειρότερο σενάριο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και κατόρθωμα. Αλλά, διατηρώντας την ψυχραιμία μας, πρέπει να πούμε ότι «μπάλα είναι, όλα γίνονται» και να περίμενουμε την ομάδα του Ρουί Βιτόρια να βγάλει αντίδραση.

Αναμένοντας, μάλιστα, μία νίκη με δύο γκολ διαφορά τουλάχιστον. Κάτι που, επί ημερών του Πορτογάλου κόουτς, έχει συμβεί δύο φορές. Στο 2-0 επί της Νιου Σεντς, στο Σριούσμπερι της Αγγλίας, και στο εντός έδρας 4-0 κόντρα στην Ντινάμο Μινσκ για το Conference League. Αν μπορεί ο κανονικός Παναθηναϊκός να πετύχει κάτι τέτοιο; Προφανώς, ναι. Ωστόσο, κάτι η αγωνιστική φόρμα, οι απουσίες και η εύθραστη ψυχολογία του συνόλου δεν εγγυώνται τίποτα. Τίποτα, όμως...

Το έχουμε γράψει ξανά και θα το γράφουμε μέχρι να το εμπεδώσουν και τα πνεύματα αντιλογίας. Κύπελλο Ελλάδας κατέκτησε πέρυσι ο Παναθηναϊκός και με το ζόρι πανηγυρίστηκε... Σε μία διοργάνωση που πέταξε έξω τον Ολυμπιακό, τον Ατρόμητο στο φινάλε και τον ΠΑΟΚ με εμφάνιση – έπος του Ντραγκόφσκι, πριν νικήσει τον Άρη στον τελικό. Ξεπερνώντας τις μισές ομάδες, δηλαδή, των περυσινών playoffs του Πρωταθλήματος.

Κανείς δεν θα πει «μπράβο» σε ενδεχόμενη πρόκριση, αν αυτή δεν έρθει, όμως, και χαθεί δεύτερος στόχος σε λίγες ημέρες, στη συνέχεια θα υπάρχουν τριγμοί. Και προφανώς, η αναφορά δεν έχει να κάνει με το εσωτερικό της ομάδας και τη λειτουργία της. Για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει τους στόχους του καλείται να φέρει ξανά τους φιλάθλους πλάι στην ομάδα. Δύσκολο task, αναγκαίο για τη βιωσιμότητα του κανονικού Παναθηναϊκού.