Οι «αμαρτίες» του παρελθόντος να μην κάψουν έναν Παναθηναϊκό που μπορεί να γίνει πολύ καλή ομάδα

Ο Ηλίας Λαλιώτης πάει κόντρα στο ρεύμα της καταστροφολογίας, αναδεικνύει τα πράγματα που έκανε καλά ο Παναθηναϊκός κόντρα στη Μακάμπι και στέκεται στα δύο άλυτα μέχρι στιγμής προβλήματα στην ομάδα του Εργκίν Αταμάν.

Αν ισχύει πως κάθε χωριό έχει και τον... τρελό του, τότε πολύ ευχαρίστως να παίξω σήμερα αυτόν τον ρόλο. Άλλωστε ο θυμόσοφος λαός μας ισχυρίζεται πως «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Γι' αυτό ας δούμε μερικές αλήθειες μετά το τέταρτο φετινό παιχνίδι που έδωσε ο Παναθηναϊκός στην EuroLeague.

Είναι αλήθεια πως από το βράδυ της Παρασκευής όλος ο κόσμος είναι απογοητευμένος. Το ίδιο και άπαντες στην ομάδα του Τριφυλλιού. Είναι λογικό μετά την τρίτη ήττα σε τέσσερις αγώνες, ειδικά όταν το προηγούμενο διάστημα οι προσδοκίες είχαν αυξηθεί κατακόρυφα λόγω των σημαντικών μεταγραφών που έγιναν. Ακόμα και από τον ίδιο τον προπονητή, Εργκίν Αταμάν. Ωστόσο, υπάρχει και μια μερίδα του κόσμου που παρουσιάζεται υπέρμετρα απογοητευμένη και ισοπεδώνει τα πάντα.

Θα είναι όμως εγκληματικό να αφήσει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός τις «αμαρτίες» της προηγούμενης τριετίας, όταν είχε πραγματικά κακές ομάδες, να καταστρέψουν αυτό που χτίζουν από το καλοκαίρι. Και το οποίο έχει τις δυνατότητες να είναι πολύ καλό μέσα στους επόμενους μήνες. Γιατί σε μεγάλο βαθμό αυτές οι υπερβολικές σκέψεις και η ισοπέδωση παικτών με αξία γίνεται λόγω της κακής εμπειρίας που βίωσαν όλοι σε αυτό το άσχημο για την ομάδα διάστημα. 

Η αλήθεια είναι πως αυτή η ομάδα αποτελείται κατά 90% από νέα πρόσωπα, που δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν να βρουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα χημεία, συνοχή και αυτοματισμούς. Ειδικά όταν η προετοιμασία στο μπάσκετ είναι κουτσουρεμένη και αυτό το δέσιμο πρέπει να γίνει μέσα από τους αγώνες. Όσο καλός είναι ο προπονητής και οι παίκτες που έχει διαλέξει (που είναι δεδομένα) δεν γίνεται να «πετάνε» από τώρα. Χρειάζεται χρόνος, υπομονή και στήριξη στο πλάνο.

Χρειάζεται σίγουρα και τύχη, που ο Παναθηναϊκός δεν έχει με το μέρος του. Έχασε δύο παιχνίδια με Ολυμπιακό και Μακάμπι Τελ Αβίβ σε πολύ μικρές λεπτομέρειες. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να τα έχει κερδίσει και να γράφουν όλοι διθυράμβους αυτή τη στιγμή και να μην είμαι εγώ ο... τρελός του χωριού. Φταίει μόνο η τύχη που έχασε αυτά τα παιχνίδια; ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ. Έλειψαν πολλά παραπάνω. Κυρίως το καθαρό μυαλό σε κρίσιμες στιγμές. Για κάποιες δομικές αδυναμίες αναφέρθηκα και σε προηγούμενο blog. Λείπει η σκληράδα ξεκάθαρα. Αλλά τα πράγματα δεν είναι όσο άσχημα μπορεί να φαίνονται σε κάποιους.

Ούτε ήταν στο παιχνίδι με την Μακάμπι Τελ Αβίβ. Θα ξεκινήσω από τους αγαπημένους μου αριθμούς. Και από το πλέον ενδεικτικό στατιστικό στοιχείο για όσα έχει κάνει συνολικά μια ομάδα μέσα στο παρκέ. Το PIR ή αλλιώς τους βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης, βάσει όλων των στατιστικών στοιχείων του αγώνα. Το βράδυ της Παρασκευής στο ΟΑΚΑ έγινε κάτι παράδοξο. Η ομάδα που έχασε, ο Παναθηναϊκός, είχε 98 πόντους στο σύστημα αξιολόγησης, τους περισσότερους από κάθε άλλο αγώνα της φέτος στην EuroLeague. Στοιχείο που δείχνει τη βελτίωσή της σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού της. Την ίδια ώρα η ομάδα που κέρδισε είχε μικρότερο PIR (90)! Οι «πράσινοι» έκαναν πολλά λάθη για μια ακόμα φορά (18), αλλά είχαν καλύτερη δημιουργία σε σχέση με άλλα ματς (18 ασίστ). Είχαν πολλά κλεψίματα (13), τα περισσότερα από την περιφερειακή του άμυνα, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Και γενικότερα σε αυτό το διάστημα έδειξαν πως μπορούν να παίξουν καλό μπάσκετ. Με πιεστική άμυνα και καλές επιλογές στην επίθεση. Το οποίο δεν έκαναν στο πρώτο ημίχρονο. Αλλά μπορούν. Ο χρόνος και η δουλειά θα φέρουν μεγαλύτερη διάρκεια και καλύτερες συνεργασίες.

Ήδη η παρουσία του Ντίνου Μήτογλου πρόσφερε πράγματα που έλειπαν. Σκληράδα, ριμπάουντ, ενέργεια στο παρκέ και πιο λειτουργικά σχήματα. Ο Λούκα Βιλντόζα έδειξε τι είναι ικανός να κάνει αν βρει ρυθμό. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο διακρίθηκε για μια ακόμα φορά με την αθλητικότητα και την ενέργεια που φέρνει στο παρκέ. Ξεχωρίζει γιατί έχει στοιχεία που λείπουν από τον Παναθηναϊκό. Ταυτόχρονα, όμως, η παρουσία του φανερώνει και ένα από τα δύο μεγάλα προβλήματα της ομάδας που δεν έχουν λυθεί μέχρι τώρα. Αυτό στη θέση του σέντερ. Ο Ματίας Λεσόρ ήταν αρνητικός κόντρα στη Μακάμπι παρά του 12 πόντους. Είχε κακές επιλογές, έκανε εύκολα λάθη, έχανε φάσεις στην άμυνα. Ακόμα και σε ματς που είναι σούπερ επιθετικά, αμυντικά δεν ανταποκρινόταν. Ο Όλεκ Μπαλτσερόφσκι δεν έχει καν... εμφανιστεί ακόμα. Είναι παράμετρα άτολμος και δεν έχει δώσει βοήθειες.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη ενός σκόρερ, ο οποίος θα έχει και μέγεθος για να ανταποκριθεί αμυντικά στην περιφέρεια. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν παίκτη που θα φέρει «εύκολα» καλάθια, θα αποφορτίσει τον Κώστα Σλούκα και θα ανοίξει την αντίπαλη άμυνα, παίζοντας στο ένας εναντίον ενός. Αν τον βρει το επόμενο διάστημα, τότε θα έχει κάνει ένα πολύ καλό βήμα για να γίνει η πολύ καλή ομάδα που έχει τις δυνατότητες να γίνει.

Αρκεί να υπάρχει υπομονή και πίστη στο πλάνο!

ΥΓ1. Μια χαμένη βολή στην κανονική διάρκεια (Μήτογλου) θα είχε δώσει τη νίκη, ενώ άλλη μία στην παράταση (Σλούκας) θα είχε αποτρέψει την ήττα. Συνολικά 12 χαμένες βολές σε παιχνίδι που κρίθηκε με αυτόν τον τρόπο. Αυτές είναι σημαντικές λεπτομέρειες που πληρώνει ο Παναθηναϊκός.

ΥΓ2. Όπως πληρώνει και διαιτητικές λεπτομέρειες. Τόσο κόντρα στον Ολυμπιακό, όσο και απέναντι στην Μακάμπι υπάρχουν οφθαλμοφανέστατα λάθη στο 4ο δεκάλεπτο που ήταν καθοριστικά. Μεγαλύτερο λάθος όλων χθες, το φάουλ στον Λεσόρ. Ειδικά από τη στιγμή που σε ανάλογη φάση, δευτερόλεπτα μετά, δεν σφυρίζεται το σπρώξιμο του Νίμπο στον Μήτογλου και οδηγείται το ματς στην παράταση.

ΥΓ3. Κρίμα, γιατί η «θυσία» του Εργκίν Αταμάν πήγε χαμένη. Ο Τούρκος προπονητής είναι μετρ της ψυχολογίας και το απέδειξε ξανά. Όχι ότι δεν ήταν έξαλλος με τις διαιτητικές αποφάσεις, αλλά με την αποβολή του, έβαλε «φωτιά» στο ΟΑΚΑ, τσίτωσε τους παίκτες του κι έπαιξε τον ρόλο του στην αλλαγή εικόνας και την παραλίγο ολική ανατροπή.