Βαριά ήττα από τους «οράνιε» και απαξίωση Γκουστάβο Πογέτ σε 3,2,1…πάμε!

Τουλάχιστον ανεπαρκής η εμφάνιση της εθνικής μας κόντρα στην Ολλανδία, «τα λέγαμε εμείς» θα ακούσουμε από όσους έσπευσαν να επιτεθούν στον Πογιέτ για την αποστολή που επέλεξε, στα δικά μου μάτια το «γιατί» τα έλεγαν είναι από μόνο του πολύ μεγάλο πρόβλημα, ίσως και το μεγαλύτερο!

Αν ένα πράγμα μας δίδαξε, ή θα έπρεπε να μας έχει διδάξει, το πέρασμα του Ότο Ρεχάγκελ από τον πάγκο της εθνικής μας είναι να μην ασχολούμαστε με τις κλήσεις των ποδοσφαιριστών. Όχι γιατί το ζήτημα δεν έχει αξία ή ενδιαφέρον αλλά γιατί, στο τέλος της ημέρας, και κυρίως των αγώνων, δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιοι καλούνται από τη στιγμή που τα κριτήρια, στο μυαλό αυτού που αποφασίζει πάντα, είναι αξιοκρατικά. Το μόνο που πραγματικά μετράει είναι η εικόνα και τα αποτελέσματα της ομάδας με τους κάθε φορά…παρόντες άρα και διαθέσιμους.

Στο buildup για το παιχνίδι με τους Ολλανδούς περάσαμε, ως ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία, μία ακόμη εβδομάδα με…βολές πανταχόθεν προς το πρόσωπο του ομοσπονδιακού τεχνικού Γκουστάβο Πογιέτ για τις επιλογές του. Γιατί δεν κάλεσε τον Φορτούνη, γιατί δεν κάλεσε τον Βαγιαννίδη, τον Κωνσταντέλια, τον Ντόη ή όποιον άλλο. Προσπερνώντας το αρκετά μεγάλο, δυστυχώς, κομμάτι της κριτικής που εδράζεται σε οπαδικά αισθήματα ή, ακόμη χειρότερα, συμφέροντα – τα κίνητρα καθιστούν αυτής της προέλευσης τις απόψεις έως και επουσιώδεις- η απάντηση σε όλα τα γιατί δεν μπορεί παρά να είναι: Γιατί έτσι!

Ήρθε άλλωστε το ίδιο το παιχνίδι όχι να δικαιώσει τον προπονητή, κάθε άλλο, αλλά να «αποκαλύψει» αδυναμίες και έλλειμμα ποιότητας των διεθνών μας σε σχέση με τους αντιπάλους σε τέτοιο βαθμό που το μεταξύ μας χάσμα, ας μη γελιόμαστε, προφανώς και θα έμενε αγεφύρωτο όποιος κι αν είχε, ή δεν είχε, κληθεί. Ήρθε το ίδιο το παιχνίδι να μετατοπίσει εντελώς τη συζήτηση και να την επικεντρώσει σε αυτά που πραγματικά μετράνε. 

Πού βρισκόμαστε ως ποδόσφαιρο, ως εθνική, σε σχέση με τους «οράνιε»; Δυστυχώς απέχουμε πολύ ακόμη από αυτό το επίπεδο, ίσως και να μην το φτάσουμε ποτέ!

Το έχω επικαλεστεί πολλές φορές, θα το κάνω ακόμη μία…Ο πιο αγαπημένος Γερμανός των Ελλήνων συνήθιζε να λέει: Tην καλύτερη (εθνική) ομάδα δεν την φτιάχνουν οι καλύτεροι αλλά οι κατάλληλοι παίκτες! Και προφανώς επαφίεται στην κρίση του εκάστοτε εκλέκτορα να τους επιλέξει. Προσέξτε, δεν υποστηρίζω, προς Θεού, όπως άλλωστε και όλοι όσοι προηγήθηκαν, όπως και όλοι όσοι θα ακολουθήσουν, ότι ο Ουρουγουανός προπονητής δεν μπορεί να κάνει, δεν κάνει λάθη. Κάθε άλλο! Και προφανώς ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να εκφέρει άποψη για ποδοσφαιριστές που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν, ή και όχι, στην αποστολή.

Αυτό που στα δικά μου μάτια δεν έχει καμία απολύτως λογική μιας και αφορά ζητήματα απολύτως υποκειμενικά είναι η επίθεση στον άνθρωπο στον οποίο έχουμε, μεταξύ άλλων, αναθέσει να διαλέγει τους διεθνείς επειδή κάνει ακριβώς αυτό. Διαλέγει! Εκτός εάν κάποιοι θεωρούν, ίσως και κρίνοντας εξ ιδίων σε πολλές περιπτώσεις, ότι τα κίνητρα και τα κριτήριά του δεν είναι καθαρά ποδοσφαιρικά, ή και προσωπικά ακόμη, αλλά καθοδηγούμενα έως και…δανεικά. 

Αυτή είναι μια τελείως διαφορετική κουβέντα, αρνούμαι να την κάνω όπως και αρνούμαι να πιστέψω κάτι τέτοιο, βλέπω ότι δεν τολμά και κανένας άλλος να την ανοίξει παρά μόνο να την υπονοήσει έως και υποδαυλίσει αλλά…μέχρι εκεί!

Πολύ θα ήθελα το κείμενο αυτό να είχε χαρακτήρα…απαντητικό ή και αποστομωτικό για όσους έσπευσαν να «χτυπήσουν» τον Πογιέτ μόλις έγινε γνωστή η αποστολή για τα δύο παιχνίδια με Ολλανδία και Γιβραλτάρ. Αισθάνομαι όμως πως τώρα, μετά από κάκιστη εμφάνιση και βαριά ήττα, έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία να ειπωθούν τα, στα δικά μου μάτια, προφανή! Άλλο πράγμα να εκφέρει κανείς άποψη ή και να ασκεί κριτική με γνώμονα το καλό της εθνικής ομάδας και άλλο να περιμένει στη γωνία…να χτυπήσει το σαμάρι για να ακούσει ο γάιδαρος! Για να συνεννοούμαστε!