Η ΑΕΚ έχει πολλά να κερδίσει και λίγα να χάσει

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την ιδιαίτερη συνθήκη με την οποία πάει η ΑΕΚ στο Φάληρο, για τα δεδομένα εντός και εκτός γηπέδου και για το πλεονέκτημα και τους αριθμούς του Αλμέιδα.

Πέρυσι η ΑΕΚ πήγε στο Φάληρο και ήθελε μόνο νίκη για να πάρει το πρωτάθλημα. Έχασε και δεν το πήρε. Πρόπερσι πάλι πήγε στο ίδιο γήπεδο και πάλι ήθελε μόνο νίκη για να μείνει ζωντανή στην μάχη του πρωταθλήματος. Κέρδισε και στο τέλος το πήρε. Το ίδιο συνέβη και το 2018, που δεν ήταν πλέι οφ, αλλά εκείνη η νίκη με το γκολ του Γιώργαρου του Γιακουμάκη, ήταν νίκη τίτλος.

Αυτό που δείχνει η ιστορία, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι πως οι νίκες στο Φάληρο συνήθως δίνουν πρωτάθλημα. Άλλωστε ακόμα και πέρυσι που η ΑΕΚ δεν κατάφερε στο τέλος να πάρει τον τίτλο, εκείνη η νίκη που έκανε την κανονική περίοδο, Γενάρη μήνα, μέσα στο Καραϊσκάκη, της είχαν δώσει τον τίτλο του φαβορί. Και ήταν φαβορί, αλλά με αυτοκτονικές τάσεις. Άλλη συζήτηση.

Συνήθως τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, ακόμα και τέτοια εποχή, έχουν υψηλό διακύβευμα για την ΑΕΚ. Προ Αλμέιδα, ακόμα και τόσο νωρίς στη σεζόν, η ΑΕΚ ήδη είχε χάσει πολύτιμο έδαφος. Και αν χρειαζόταν να πάει στο Φάληρο, «καιγόταν» για να πάρει τους τρεις βαθμούς, για να μην χάσει την επαφή της με την κορυφή. Στο τέλος, κατά κανόνα, την έχανε και έβγαζε όλο το υπόλοιπο ως κομπάρσος.

Με τον Αλμέιδα στον πάγκο ευτυχώς η ΑΕΚ έχει ξεμπερδέψει μια καλή από την συνθήκη να έχει να βγει εκτός μάχης πρωταθλήματος από τον Νοέμβρη ή τον Δεκέμβρη. Άλλωστε ακόμα και όταν τη σεζόν του νταμπλ έμεινε οκτώ βαθμούς πίσω, στο τέλος έκανε την ανατροπή και πήρε τον τίτλο. Και τώρα, μήνα Νοέμβρη, παρότι έχει πετάξει μπόλικους βαθμούς μέχρι τώρα ακόμα και σε παιχνίδια που η απώλεια ήταν εντελώς εκτός προγράμματος, η ΑΕΚ είναι στην κορυφή της βαθμολογίας.

Ζήτημα (μη) πίεσης...

Αυτό πρακτικά σημαίνει, πως πηγαίνει στο Φάληρο για να παίξει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, χωρίς να έχει την πίεση πως η ζωή της καταστρέφεται αν δεν κερδίσει. Με το πιο κακό σενάριο εξέλιξης του ματς στο Καραϊσκάκη, η ΑΕΚ την Κυριακή το βράδυ θα έχει απόσταση τριών βαθμών από την κορυφή της βαθμολογίας. Φυσικά δεν θα είναι για να το απολαμβάνει, αλλά δεν θα γκρεμιστεί και ο κόσμος γύρω της.

Από την άλλη μεριά, αν καταφέρει να φύγει με τη νίκη από Φάληρο, μπορεί βαθμολογικά να μην δημιουργεί κανένα τρομερό τετελεσμένο. Αλλά αφενός παίρνει μια τεράστια ψυχολογική ώθηση για την ζόρικη συνέχεια που έχει, ειδικά μέχρι και τις διακοπές των Χριστουγέννων. Αφετέρου στέλνει ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα προς τους ανταγωνιστές της. Θα έχει βγάλει αήττητη (και μάλιστα με δυο στις τρεις νίκες) όλα τα ματς του πρώτου γύρου με τα χαρακτηριστικά ντέρμπι. Και θα είναι η μοναδική που θα το έχει καταφέρει.

Δεν είναι καθόλου μικρή υπόθεση αυτό. Θυμίζω πως ένας από τους λόγους που η ΑΕΚ πήρε το νταμπλ το 2023, αλλά και κρατούσε δικαιολογημένα τον τίτλο του φαβορί πέρυσι, ήταν ο χαρακτήρας και το αλύγιστο που έδειχνε στα ματς που ήταν ντέρμπι. Κάτι που κτίστηκε μέσα από αποτελέσματα, όπως νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό και μάλιστα μέσα στο σπίτι του. Ως εκ τούτου θα έχει μεγάλη σημασία να στείλει ένα ανάλογο μήνυμα, με το αποτέλεσμα που θα πάρει και την Κυριακή στο Φάληρο.

Με λίγα λόγια η ΑΕΚ έχει σημαντικά πράγματα να κερδίσει απ’ αυτό το ντέρμπι και πολύ λίγα πράγματα να χάσει. Κάτι που δημιουργεί μια πολύ συγκεκριμένη συνθήκη. Χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά αν θα είναι για καλό ή θα είναι για κακό. Αν δηλαδή θα φέρει απελευθέρωση ή εφησυχασμό. Νομίζω πάντως πως ο Αλμέιδα είναι προπονητής με τέτοια νοοτροπία και το ρόστερ της ΑΕΚ έχει παίκτες με τέτοια εμπειρία, που δεν θα επιτρέψουν να συμβεί το δεύτερο και θα αξιοποιήσουν το πρώτο.

Το όπλο του αιφνιδιασμού...

Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, θεωρώ πως έχει μεγάλη σημασία πως θα φτάσει σχεδόν η ώρα της σέντρας και ο Μεντιλίμπαρ δεν θα είναι απολύτως σίγουρος για όλες τις επιλογές που θα κάνει ο Αλμέιδα στην ενδεκάδα. Θα έχει ακούσει, θα έχει διαβάσει, αλλά δεν θα ξέρει με σιγουριά αν πίσω από τον Γκαρσία θα δει τον Πινέδα ή τον Μάνταλο, αν στα δεξιά θα δει τον τον Φερνάντες ή τον Ελίασον, αν στα χαφ θα δει τον Γιόνσον ή Σιμάνσκι και αν θα δει τον Κάλενς ή τον Μουκουντί δίπλα στον Βίντα. Αν χρειαζόταν να ποντάρω τα λεφτά μου ή να κάνω μαντεψιά, θα πήγαινα σε μια ίδια ενδεκάδα κοντά σ' αυτή του ματς με τον Αστέρα. Με τζόγο όμως και μαντεψιές, δεν σχεδιάζονται ματς και δη τέτοια ματς.

Επειδή πολλές φορές οι προπονητές, ειδικά σε ντέρμπι, διαμορφώνουν και λίγο (ή και πολύ) το πλάνο τους με βάση τις επιλογές που έχουν στο μυαλό τους πως θα κάνει ο αντίπαλος, είναι πολύ καλό που ο Αλμέιδα πρακτικά αφαιρεί από τον Μεντιλίμπαρ αυτή την δυνατότητα. Κατά τα άλλα είναι ένα ματς, που μπορούν να μιλήσουν οι προσωπικότητες και η ΑΕΚ έχει μπόλικες και σημαντικές. Στην ενδεκάδα και στον πάγκο. Αλλά είναι και ένα παιχνίδι που αν δεν περιορίσει τις παθογένειες της, δεν μπορεί να ελπίζει σε αποτέλεσμα. Δεν γίνεται δηλαδή να φύγει η ΑΕΚ με αποτέλεσμα από το Φάληρο, αν συνεχίσει να δείχνει αφέλεια και ανοργανωσιά στις στατικές φάσεις. Θέλει πολύ διαφορετική προσέγγιση σ' αυτό.

Προφανώς ο Αλμέιδα έχει διαβάσει πολύ τον αντίπαλο. Πιθανολογώ τον έχει βοηθήσει πολύ σ’ αυτό το διάβασμα και το παιχνίδι της Τούμπας, αλλά ίσως πολύ περισσότερο αυτό με την Μπράγκα στο Φάληρο. Για το πως ο Ολυμπιακός βρήκε χώρους και πως τους αξιοποίησε. Θεωρώ δεδομένο πως η ΑΕΚ τις στιγμές της και τις φάσεις της, θα τις βρει. Και επομένως το ζήτημα είναι πόσες θα καταφέρει να μην φάει από τον αντίπαλο της. Όπως φυσικά και το πόσο θα καταφέρει η ΑΕΚ να πάρει το κέντρο και να ελέγξει τον ρυθμό. Έχει τους παίκτες για το κάνει. Από την βασική ενδεκάδα, μέχρι και αυτούς που θα έρθουν από τον πάγκο. Διότι πλέον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά και στον τρόπο που λειτουργεί ο Αλμέιδα, αγωνιστικό πλάνο ίσως 16 και όχι 11.

Και κάτι τελευταίο που έχει μεγάλο ενδιαφέρον και μπορεί να παίξει τον ρόλο του. Ο Αλμέιδα έχει τέσσερις φορές στο Καραϊσκάκη. Έχει φύγει δυο φορές με τη νίκη, ένα ντέρμπι έληξε ισόπαλο (σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της ΑΕΚ σε τέτοιο ματς) και έχει χάσει μόνο μια φορά. Τέτοια ποσοστά στο Φάληρο νομίζω δεν είχε κανείς προπονητής της ΑΕΚ στην εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ούτε καν ο Μπάγεβιτς.