Αφήστε τους στην ησυχία τους...

Δύο βαριές ήττες της πρώτης ομάδας, μια ανεπανάληπτη τριάρα της U19 στην Μπάγερν Μονάχου και οι γνωστές αμπελοφιλοσοφίες έκαναν ξανά την εμφάνιση τους. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι απανταχού Ολυμπιακοί είναι να αφήσουν τον Συλαϊδόπουλο και τους παίκτες του στην ησυχία τους. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

Δεν ξέρω πόσοι το περίμεναν, το πίστευαν ή έστω το είχαν προαίσθημα. Εγώ πάντως όχι. Μετά τις τεράστιες προκρίσεις κόντρα σε Ίντερ και Λανς, στον δρόμο της ομάδας U19 του Ολυμπιακού ήρθε η αντίστοιχη της Μπάγερν Μονάχου. Συχνά ο τρόπος λειτουργίας των Ακαδημιών με αυτόν που ισχύει στην πρώτη ομάδα ενός συλλόγου δεν συνάδουν. Για καλό ή για κακό.

Αυτό συμβαίνει εν προκειμένω στον Ολυμπιακό, αυτό δεν συμβαίνει στις Ίντερ, Λανς και Μπάγερν Μονάχου. Λίγο να το κοιτάξει κανείς το καταλαβαίνει, άλλωστε στην εποχή του διαδικτύου και της πανεύκολης πρόσβασης στην πληροφορία, κανείς δεν μπορεί να δουλέψει κανέναν.

Όταν λοιπόν η U19 του Ολυμπιακού φτάνει να πετάει εκτός Youth League Ίντερ, Λανς και Μπάγερν Μονάχου, είναι μια τεραστίων διαστάσεων επιτυχία. Και φτάνοντας στα ημιτελικά της διοργάνωσης απέναντι σε μια εκ των Ναντ ή Κοπεγχάγης, κανείς δεν μπορεί να στερήσει στον κόουτς Συλαϊδόπουλο, τους συνεργάτες του και τους παίκτες τους να ονειρεύονται... all the way. Θα είναι φανταστικό -προφανώς- ωστόσο δεν είναι εκεί το νόημα.

Άλλωστε υποτίθεται πως σε αυτές τις ηλικίες, ο βασικός στόχος είναι να πλάσεις ταλέντα τα οποία θα είναι ικανά μεθαύριο να στελεχώσουν την πρώτη ομάδα. Εν προκειμένω, στον Ολυμπιακό αυτό συμβαίνει σπάνια και συνήθως σπασμωδικά. Βλέποντας τον τρόπο που λειτουργεί η U19 στο χορτάρι είναι πάντως ξεκάθαρο πως αυτή η εικόνα δεν είναι προϊόν σύμπτωσης, συγκυρίας ή αδυναμίας του αντιπάλου. Αλλά μιας δουλειάς σε εξέλιξη, που στηρίζεται στον μόχθο των πρωταγωνιστών και τον σεβασμό στους βασικούς κανόνες του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Εντούτοις η «αγωνία» να γίνεται σύγκριση με τις ανάγκες της πρώτης ομάδας και η ευκολία με την οποία έρχεται η παρότρυνση να προωθηθούν αυτά τα παιδιά είναι ατυχής, επικίνδυνη και ευκαιριακή. Το γεγονός πως ο Ολυμπιακός σε επίπεδο πρώτης ομάδας είναι -και- φέτος αποκαρδιωτικός, εκνευριστικός έως και απαθής κατά κανόνα και πλην ελαχίστων εκλάμψεων μέσα στη σεζόν, δεν συνεπάγεται ως λύση τα παιδιά της U19.

Όχι γιατί δεν είναι ικανά. Ίσα - ίσα. Αλλά γιατί είναι παράλογο να αποπροσανατολιστούν, να φορτωθούν βάρος που ακόμη δεν είναι πνευματικά έτοιμοι να σηκώσουν και στο τέλος να «καούν». Το έγραψα και την προηγούμενη φορά. Οι 9 στους 10 που θα ήθελαν πολύ ακόμη και τώρα να δουν παίκτες της U19 στην πρώτη ομάδα με διάθεση(;) να τους στηρίξουν, στην πρώτη στραβή θα τους... σερβίρουν στον Καιάδα.

Προσωπικά, δεν μπορεί κανείς να με πείσει πως ο Έλληνας οπαδός -εν προκειμένω του Ολυμπιακού- είναι έτοιμος να κάνει υπομονή, να δώσει χρόνο και να στηρίξει νεαρούς γηγενείς παίκτες. Γιατί στην κουλτούρα του οπαδού σήμερα δεν είναι ο αθλητισμός και η αγάπη στην ομάδα, αλλά οι νίκες και οι τίτλοι. Έστω κι αν -αποδεδειγμένα- ο Ολυμπιακός γιγαντώθηκε μέσα από τις πολύ δύσκολες στιγμές του. Άλλα χρόνια βέβαια...

Σε κάθε περίπτωση, η σωστή διαδικασία ενσωμάτωσης αυτών των παιδιών είναι ένας παγκόσμιος ποδοσφαιρικός κανόνας. Γίνεται ομαλά, σε μια υγιή πρώτη ομάδα, που ρολάρει και λειτουργεί με συνέπεια, κανόνες, ηρεμία και συγκεκριμένη φιλοσοφία. Μόνο έτσι μπορεί να τους αφομοιώσει, να τους δώσει ρόλο και να τους βοηθήσει να ανθίσουν ποδοσφαιρικά. Τα υπόλοιπα είναι ευσεβείς πόθοι, ανεδαφικά και για λαϊκή κατανάλωση.

Κι επειδή κατά κανόνα μπαίνει σε αυτό το παιχνίδι και ο δημοσιογραφικός κόσμος -για προφανείς ή και όχι λόγους- είναι ακόμη πιο εύκολο να... ξεφύγει η κατάσταση. Το καλύτερο λοιπόν που έχουν να κάνουν οι απανταχού Ολυμπιακοί -εντός κι εκτός συλλόγου- είναι να αφήσουν τον Συλαϊδόπουλο και τους παίκτες του στην ησυχία τους. Έχουν μια ακόμη πρόκληση μπροστά τους και μια ευκαιρία να γράψουν ιστορία. Τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν, έστω και για λίγους μήνες ακόμη...